(fic BM) ปฏิบัติการกำจัดยัยสายหมอกหน้าใหม่

"ฉันแอบชอบคุณมานานแล้วค่ะคุณเบล!!" เสียงใสจากปากอิ่มของสาวน้อยดังกังวาน ส่งผลให้ทุกสายตาในงานจ้องมาที่จุดๆ เดียวกัน "กรุณามาเป็นแฟนกันได้ไหมคะ"

ภาพของหญิงสาวหน้าตาสะสวยกำลังยื่นช่อกุหลาบแดงให้กับชายหนุ่มที่ใครก็รู้จักในนามเจ้าชายนักเชือดประจักษ์แก่สายตาของสมาชิกหน่วยวาเรียทุกคน บางคนก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก บางคนที่ปากไวหน่อยก็หันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนข้างๆ บางคนที่ได้แต่ยืนมองด้วยความริษยาปนหมั่นไส้ และบางคนก็......

"กรี๊ด!!! เจ๊ฟินฮ่ะ!"

บางคนก็ร่วมยินดี =_=

"สควอโล่...นั้นเหรอสายหมอกคนใหม่?" จากสายตาที่ทุกคนมอง คงเป็นหนุ่มน้อยผมม่วงวัยประมาณ 14 ในชุดสีดำทั้งตัวกำลังยืนคุยกับชายหนุ่มผมเงินอยู่

"เออ" เพียงคำตอบสั้นๆ ที่ได้รับกลับมา.....

หากย้อนไปประมาณ 10 นาทีที่แล้ว...

"เธอน่ะใช้ภาพมายาปลอมตัวเป็นเด็กผู้ชายก็พอ แล้วก็ทำงานตามที่ยัยนั้นบอกเหมือนกับเด็กฝึกงานทั่วๆ ไปนั้นแหละ" ชายหนุ่มผมเงินกล่าวกับหญิงสาว

"ตกลงว่าแผนของเราคือ ฉันต้องปลอมเป็นเด็กฝึกงานกะโปโลคนหนึ่ง แล้วค่อยๆ แสดงความสามารถออกมา สุดท้ายนายก็จะหาโอกาศหาเรื่องไล่ยัยนั้นออก?" มาม่อนเงยหน้าขึ้นตอบ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะกลับมาอยู่ในสภาพที่ไม่ใช่ทารกแล้ว แต่ยังไงซะสควอโล่ก็สูงกว่าเธออยู่ดี

"แล้วถ้าภาพมายาเกิดมีข้อผิดพลาดล่ะ? นายจะแถต่อยังไง?" เธอถามต่อ

"จากที่ฉันดูแล้วสภาพเธอตอนที่เป็นผู้หญิงกับผู้ชายมันก็ไม่แตกต่างกันเว้ย! แต่พอเธอปลอมตัวอยู่น่ะเปิดหน้าตัวเองด้วย เดี๋ยวไอเบลมันจะสงสัย"

"เออๆๆ ได้ๆๆ เพื่อเงินเดือนก็แล้วกัน" หญิงสาวตอบก่อนจะหมุนรอบตัวเองครั้งหนึ่ง หันมาอีกทีก็พบกับหนุ่มน้อยแทนที่จะเป็นหญิงสาวเสียแล้ว

"เป็นไง? ใช่ได้ไหม?"

"ก็ใช่ได้......แต่เลิกปิดหน้าตาซะเถอะ ยังไงหนังหน้านี้ก็ไม่ใช่หน้าที่แท้จริงของเธอ" ชายหนุ่มกล่าวเมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ยอมให้ใครเห็นโฉมหน้า

"ก็ได้......" เธอปลดฮู้ดออก ปรากฎใบหน้าของหนุ่มน้อยหน้ามน ดวงตาสีม่วงอมน้ำเงินเช่นเดียวกับสีผม แต่มันมีอะไรที่ขัดตาสควอโล่อีกจุดหนึ่ง....

"ลองดัดจริตเป็นเด็กกะโปโล พูดมาก ชอบสอดเรื่องชาวบ้านได้ไหม? เอาไอรังสีหดหู่กับงกเงินของเธอออกไปเลย ไม่งั้นแผนเราล่มแน่" ชายหนุ่มกล่าวพร้อมมองสีหน้าไม่พอใจของอีกฝ่าย แต่ถึงจะไม่พอใจเช่นไร มันก็เป็นสิ่งที่เธอต้องทำอยู่ดี

สควอโล่อยากลองเชิงดู จึงยื่นมือไปดีดหน้าผากหนุ่มน้อยผมม่วงเบื้องหน้า

"โว้ย!! นายทำอะไรของนายน่ะ?!" ผลที่ได้รับกลับมาคือ....โวยวาย

"นายไม่ควรตอบกลับอย่างนั้นนะแมค วิลลิ่ง" ชายหนุ่มผมเงินเอ่ย

หนุ่มน้อยเบ้ปาก และถอนหายใจครั้งหนึ่งคล้ายทำใจ ก่อนจะหันมาตอบกลับมา "โอ๊ย! ผมเจ็บนะคุณสควอโล่"

"ดีมากมาม่อน ต่อไปนี้เธอคือแมค วิลลิ่ง เด็กกะโปโลชอบสอดเรื่องชาวบ้านแต่มีความสามารถแฝงอยู่ งั้นเราเข้าไปในงานกันเลย นายจะได้แจ้งเกิดในหน่วยวาเรีย" ชายหนุ่มกล่าวและเดินนำไปพร้อมฮัมเพลง ดูท่าเขาคงมีความสุขที่แผนการไปได้สวย.....ต่างจากอีกฝ่ายที่บ่นเป็นหมีกินผึ้ง..

"แมค วิลลิ่ง...ชื่อเชยชะมัด"

.
.
.
.
.
.
.
.

กลับสู่ปัจจุบัน.........................

"เห? ยัยขี้แยแอบชอบเจ้าชายมานานแล้วเหรอเนี่ย ไม่ยักกะรู้" เบลเฟกอลเอ่ยขึ้นแล้วแย้มยิ้ม "เล่นสารภาพกลางงานแบบนี่เจ้าชายลำบากใจนะเนี่ย ชิๆๆๆ"

"กรี๊ด!! ไอเบลรีบตอบเร็วเข้าสิย่ะ!! เจ๊ใจจะขาดอยู่แล๊วววว" กระเทยวาเรียส่งเสียงโวยวายเป็นกระเทยตกมัน (?) อยู่ข้างๆ

การถูกสาวน้อยสารภาพรักกลางงานแบบนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่ (โคตร) ลำบากใจของหนุ่มๆ เพราะปกติไม่ค่อยมีสาวใจกล้าขนาดนี้ แถมบอสของหน่วยวาเรียยังไม่ค่อยปลื้มกับเรื่องรักใสๆ แล้วอย่างนี้เจ้าชายควรจะตอบว่ายังไงดีล่ะ?

"ดูเหมือนว่ายัยนั้นยังไม่รู้นะว่าวาเรียห้ามมีเรื่องรัก" หญิงสาวในคราบหนุ่มน้อยนามแมค วิลลิ่ง เอ่ยพร้อมส่งสายตาเป็นเชิงให้ชายหนุ่มผมเงิน ว่าให้ไปก่อกวนหน่อย มิฉะนั้นบอสคงอาละวาดหนัก

สควอโล่ก้าวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าไปหาตัวปัญหาทั้งสอง และแผดเสียงว่า

"โว้ย!!!! เลี่ยนเว้ย!"

เป็นคำด่าสั้นๆ ที่ถูกใจลูกน้องหน่วยวาเรียเป็นมาก หลังจากการโวยวายจึงตามมาด้วยเสียงร้องโห่ของผู้คนในงาน

"สควอโล่! อย่ามาทำตัวเป็นก้างขวางคอพวกเขาเลย" ลุซซูเรียคว้าผมยาวสลวยของชายขี้โวยวายและดึงมันสุดแรงจนทำให้เจ้าของผมร้องออกมา

"โอ๊ย!! เจ็บนะเว้ย!! แกทำอะไรของแกลุซ?! ปล่อยผมฉันนะ" สควอโล่ตะโกนก่อนจะใช้ดาบของเขาตวัดผมของกระเทยวาเรียจนแหว่งไป

"กรี๊ด!!! ผมเจ๊!" ผลคือกระเทยกรีดร้อง..... "เดี๊ยนไม่ยอมฮ่ะ " ลุซซูเรียคว้ามีดบนโต๊ะมาตัดผมสีเงินของเจ้าตัวที่ยืนหัวเราะชอบใจอยู่ อีกฝ่ายดันไหวตัวทันขยับตัวหนี แต่ยังไงซะผมที่อุตส่าห์ไว้เพื่อแสดงถึงสัญญาที่ให้ไว้กับบอสก็หายไปปอยหนึ่ง..........

"ฮ่าๆๆๆ ไม่โดนเว้ย!"

รู้สึกว่าเจ้าตัวยังไม่รู้ว่าผมตัวเองหายไปปอยหนึ่ง........

"เฮ้ย!! ทำไมผมมันไม่เท่ากันวะ?!" สควอโล่เบิกตาออย่างตื่นตระหนก หันหน้าตาเขียวปัดไปที่กระเทยวาเรีย ซึ่งในมือของนางตอนนี้ถือมีดข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างมีผมสีเงินสลวย

"โฮะๆๆ สมน้ำหน้า" เสียงหัวเราะอย่างมีชัยของกระเทยวาเรียดังก้อง

"ไอสวะ.....ลุซ....แกบังอาจ...." เสียงพึมพัมของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมเงินดังขึ้น

"แกบังอาจมากไอลุซ!!!!!!!"

ท่าไม้ตายเสียงพันเดซิเบลในตำนานของผู้พิทักษ์สายพิรุณแห่งวาเรียแผลงฤทธิ์

เหตุเกิดเพราะปอยผมเพียงน้อยนิด.....สภาพห้องจัดงานเลี้ยงตอนนี้เต็มไปด้วยสิ่งของลอยได้ที่พร้อมที่จะเขกหัวทุกคน ทำเอาคู่หวานแหววประจำงานในตอนแรกต้องชิดซ้ายให้กับสงครามปอยผม (?)

ทุกคนดูท่าจะสติแตก....เหลือเพียงแต่หนุ่มน้อยผมม่วงคนหนึ่งที่ยืนนิ่งๆ ที่มุมห้อง และดูเหมือนเขาจะตัดสินใจทำอะไรบ้างอย่าง.......

"หยุดได้แล้วครับ!!!"

เสียงใสของหนุ่มน้อยดังขึ้น พร้อมกับเถาวัลย์ดำทมิฬที่โอบล้อมทั่วห้องจัดงานจนทำให้คู่ชกต้องหยุดสงครามกลางคัน....ทุกสายตาจ้องมองมาที่ตัวการ ซึ่งคือหนุ่มน้อยหน้ามนคนหนึ่ง..

เมื่อหนุ่มน้อยสังเกตเห็นสายตานับพันคู่จ้องมองมาที่ตน ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าบูดบึ้งเป็นเริงร่าและฉีกยิ้มกว้าง

"สวัสดีครับ ผมชื่อแมค วิลลิ่ง เด็กฝึกงานของผู้พิทักษ์สายหมอกที่คุณสควอโล่พามา ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"