ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่นี่ที่ไหนกัน”ฟางลืมตาขึ้นมาพบว่าเธออยู่ในชุดสีขาวนอนอยู่บนเตียงสี่เสาในห้องนอนที่ตกแต่ง
สไตล์โกธิค
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ ป๊อปปี้อยู่ไหน”ฟางลงจากเตียงแล้วร้องเรียกป๊อปปี้ เพราะเธอจำได้ว่าเมื่อความมืด
ครอบงำจิตและจะกัดกินหัวใจเธอจนหมด เธอขอร้องป๊อปปี้ให้ฆ่าเธอทิ้งซะ ตอนแรกป๊อปปี้ไม่ยอม
และร้องไห้นั่นทำให้เธอยิ่งปวดหัวใจแต่ถ้าขืนปล่อยไว้เธอเองต้องฆ่าป๊อปปี้ เธอเลยขอร้องป๊อปปี้
อีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้อง แล้วพบว่า ที่นี่คือปราสาท แต่ไม่ใช่ปราสาทของป๊อปปี้หรือ
ของโทโมะ แล้วนี่คือปราสาทของใครกัน
 
 
 
 
 
 
 
“ฟื้นแล้วหรอลูกรัก”แม่ฟางเดินเข้ามาพูดทำให้ฟางหันไปตามเสียงเรียก
 
 
 
 
 
 
“ท่านแม่”ฟางร้องไห้วิ่งไปกอดแม่แน่นด้วยความรักความคิดถึง
 
 
 
 
 
 
“ทำไม ฟางถึงมาอยู่ที่นี่ แม่ก็ด้วย ที่นี่ที่ไหนกันจ้ะ”ฟางพูดแล้วมองไปรอบๆตัวอย่างไม่ไว้ใจ
 
 
 
 
 
 
“ที่นี่ก็คือบ้านของลูกไง พ่อสร้างมันไว้เพื่อรอให้ลูกมาอยู่ที่นี่”ซาตานเดินเข้ามาโอบเอวแม่ฟาง
แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง มันถึงเวลาที่ลูกต้องรู้ แม่คือแม่มดขาวก็จริง แต่ก่อนที่จะมาเป็นแม่มดขาวแม่ได้บูชาซาตาน
จนพบรักกับซาตานผู้ยิ่งใหญ่พอเรารักกันและมีเจ้ามา แม่เริ่มกลัวว่าถ้าเจ้าเป็นลูกสาวของซาตาน
ตามคำทำนายที่เคยมีแม่หมอทำนายไว้ว่าถ้าเป็นลูกสาวของซาตาน เมื่อเลือกเดินด้านดีก็จะดีมาก
แต่เมื่อเลือกเดินสายมืดก็จะกลายเป็นแม่มดร้ายที่เลวร้ายยิ่งกว่าปิศาจทั้งตัวไหนๆ แม่ยอมรับนะว่า
พอรู้ว่าลูกได้ตายจากโลกมนุษย์ไปแล้วแม่เสียใจมาก แต่เมื่อมาคิดดีๆอีกครั้งแม่ดีใจนะที่ลูกหลุด
พ้นจากความทรมานทั้งหมดบนโลกนี้ ลูกรักของแม่”แม่ฟางพูดแล้วกอดฟางอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“แต่ฟางยังไม่หมดความทรมาน ฟางได้ฆ่ามนุษย์บริสุทธิ์ไปจำนวนหนึ่งทำให้มือของฟางเปื้อน
เลือดไปแล้ว ลูกของเรามีบาปติดตัว ซึ่งข้าเองก็จะผ่อนปรนไม่ได้ ทางที่ไถ่บาปได้คือฟางต้องอยู่
โดยไร้หัวใจจนกว่าคู่แท้ของฟางจะมาปลดปล่อยฟางอีกครั้ง แล้วฟางก็จะกลับมาเป็นเหมือน
เดิม”ซาตานพูดออกมาทำให้ฟางอึ้ง
 
 
 
 
 
 
“ลูกรู้ว่ามือของลูกได้เปื้อนเลือดไปแล้ว ลูกเองก็ขอยอมรับโทษนี้ไว้โดยไม่ขัดขืน”ฟางพูดแล้ว
สบตาแม่ของเธอและซาตานผู้ที่ได้ชื่อเป็นพ่อแท้ๆของเธอ ก่อนที่ซาตานจะใช้พลังแล้วจับไปที่
หัวใจของฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้”เหมือนมีอะไรบางอย่างแล่นเข้าสู่หัวใจฟางอีกครั้งทำให้ฟาง ร้องเรียกชื่อป๊อปปี้ขึ้น แต่
ชายหนุ่มกลับนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง ทำให้ความรู้สึกฟางยิ่งหล่นวูบลงไปก่อนจะลากป๊อปปี้มานอนที่
โซฟาตัวโตอีกห้องหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้ ไม่นะ”ฟางที่เริ่มรู้สึกจากภาพความทรงจำออกมาเป็นฉากๆ ภาพของเธอและป๊อปปี้เริ่มเข้า
มาในหัวสมอง ตั้งแต่แรกที่ป๊อปปี้ช่วยชีวิตเธอสมัยเป็นเด็ก จนเจอกันอีกครั้งที่หมู่บ้าน ภาพที่
ป๊อปปี้กลั่นแกล้งเธอที่ปราสาทและภาพต่างๆที่เธอและป๊อปปี้ผ่านอะไรมาด้วยกันจนรักกันและ
แต่งงานกัน ฟางหลับตานึกถึงมันก่อนจะลืมตามองแหวนที่สวมอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“ข้าจำมันได้แล้ว ป๊อปปี้ ฟื้นสิ อย่าทิ้งข้าไปนะ”ฟางที่ความทรงจำกลับมาทั้งหมดก็รีบเขย่าตัวก่อน
จะกอดร่างสูงที่นอนอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ทำไมจำข้าไม่ได้”ป๊อปปี้ที่เริ่ได้สติก็ละเมอหาฟาง ทำให้ฟางรีบปาดน้ำตาที่ไหลออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“จำได้สิ ป๊อปปี้ ข้าจำเจ้าได้แล้ว ฟื้นสิ อย่านอนนิ่งแบบนี้”ฟางพูดแล้วพยายามเขย่าตัวป๊อปปี้
ก่อนจะตัดสินใจจูบชายหนุ่ม ตอนนั้นเอง ป๊อปปี้ลืมตาขึ้นเมื่อรับสัมผัสที่อ่อนโยนของฟาง ก่อนจะ
เหล่มองร่างบางที่จูบเขาอยู่
 
 
 
 
 
 
 
“อื้ม”ป๊อปปี้รีบพลิกตัวมาคร่อมร่างบางโดยที่ปากยังไม่หลุดออกจากกัน
 
 
 
 
 
 
ผลัก ฟางที่เคลิ้มกับรสจูบรับรู้ว่าป๊อปปี้ฟื้นแล้ว ก็เผลอผลักชายหนุ่มไปทันที
 
 
 
 
“โอ้ย นี่เจ้ายังมือหนักเหมือนเดิมเลยนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วประคองตัวเองขึ้นมา
 
 
 
 
 
“ข้าขอโทษๆ พอดีข้าลืมไปหน่อย ขอโทษนะ”ฟางรีบวิ่งไปประคองป๊อปปี้แล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”ป๊อปปี้มองร่างบางที่ประคองกอดตัวเองก็ยิ้มก่อนจะสวมกอดฟางด้วยความรัก
 
 
 
 
 
 
 
“ในที่สุด ข้าก็เจอเจ้าแล้วป๊อปปี้ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน”ฟางกอดตอบป๊อปปี้แล้วพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ข้าต่างหากล่ะ คิดถึงเจ้า คิดถึมากที่สุด มากกว่าเม็ดทรายบนท้องทะเลซะอีก”ป๊อปปี้พูดแล้ว
จูบที่หน้าผากฟางซ้ำหลายทีไม่มีเบื่อ
 
 
 
 
 
 
“อ๊าย พอแล้วๆ ข้าช้ำหมดแล้วนะ ป๊อปปี้เจ้ากำลังเจ็บให้ข้าช่วยนะ”ฟางพูดแล้วผละออกจากอ้อม
กอด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอก อย่าลืมสิ พวกเราตายแล้วนะโลกหลังความตาย ไม่มีคาถาเยียวยา เพียงแค่ข้าอยู่
ในนรก ข้ารับรู้ถึงความเจ็บปวดทุกอย่าง แต่สักพักบาดแผลก็จะเลือนหายไป เพื่อรอรับโทษทัณฑ์
ใหม่จากคนที่อาฆาตแค้นข้า”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีแล้วล่ะ ข้าคือดวงวิญญาณดวงสุดท้าย ที่ต้องจัดการสำเร็จโทษเจ้า ไม่มีอีกแล้วนะ”ฟางพูด
แล้วสวมกอดป๊อปปี้อีกครั้ง ต่อจากนี้ไม่มีแล้ว ทั้งการที่เขาและเธอจะถูกลงโทษให้พรากากกันและ
จำกันไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
“ว่าแต่ที่นี่คือที่ไหนรึฟาง ข้าอยู่นรกมานานทำไมข้าพึ่งเห็นที่นี่”ป๊อปปี้มองไปรอบๆแล้วถาม
 
 
 
 
 
 
“ที่นี่คือปราสาทของข้าเอง ท่านพ่อ เอ่อ ซาตานที่ลงโทษเจ้าเป็นผู้สร้างเพื่อรอ ลูกสาวซาตาน
กลับมาอยู่ ความจริงปราสาทนี่อยู่ที่นี้มานานแล้ว เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาที่ท่านพ่อจะให้เจ้าเห็นที่
นี่”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่ พ่อเจ้านี่คงแค้นข้ามากสินะ เพราะข้าเล่นทรมานลูกสาวท่านซะขนาดนั้น”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่สุดท้าย ผู้ที่ทำร้ายก็คือผู้ที่ได้หัวใจข้าไปทั้งดวง ยอดรักของข้า”ฟางพูดแล้วเอามือลูบแก้ม
ชายหนุ่มทำให้ป๊อปปี้หน้าแดงจัด ก่อนะเอามือลูบแก้มของฟางกลับเช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้าก็คือยอดรักของข้านะฟาง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะบรรจงจูบฟางอีกครั้งโดยที่ฟางเองก็จูบตอบ
ป๊อปปี้เช่นกัน ก่อนที่ป๊อปปี้จะค่อยๆถอดผ้าคลุมสีดำของฟางออก แล้วมือหนาก็ลูบไล้ไปทั่วทั้งตัว
ของร่างบาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อ”ป๊อปปี้ครางเมื่อฟางดันป๊อปปี้ลงไปนอนกับพื้นโซฟาแล้วจูบป๊อปปี้ ก่อนจะผละออกจากรสจูบ
นั้น แล้วปลุดชุดกระโปรงสายเดี่ยวที่สวมใส่อยู่ เผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าทำให้ป๊อปปี้หน้าแดง
 
 
 
 
 
 
 
“ข้าคิดถึงเจ้านะ”ฟางพูดแล้วก้มลงซุกไซร้ตามตัวของป๊อปปี้ โดยที่มือหนาก็ลูบไล้เพื่อกระตุ้น
อารมณ์ของฟาง ก่อนที่ฟาง จะดึงเอาเชือกที่ผูกกางเกงของป๊อปปี้ร่นลงมาก่อนที่ร่างกายของทั้งคู่
จะเปลือยเปล่า
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ฟาง”ป๊อปปี้แทบครางเมื่อฟางจูบไล้ไปทั่วตัวของป๊อปปี้และไล้ลงมาถึงแกนกลางความเป็น
ชายของชายหนุ่มก่อนจะใช้ปากเล็กครอบคลุมแกนกลางไว้ จนชายหนุ่มแทบร้องครางออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ไหวแล้ว”ป๊อปปี้ร้องออกมา ก่อนที่ฟางจะถอนปากออกมา แล้วค่อยๆสอดใส่แกนกลางของ
ป๊อปปี้เข้าไปในโพรงกุหลาบของเธอ ฟางกัดฟันด้วยความเสียวซ่าน ก่อนที่จะเริ่มขยับตัวขึ้นลงไป
ตามจังหวะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ อย่าจากข้าไปไหนอีกนะ ป๊อปปี้”ฟางพูดพลางขยับตัวขึ้นลงแล้วกอดป๊อปปี้ที่พยายามลุกขึ้น
มาหาฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ข้าจะไม่จากเจ้าไปไหนแล้วฟาง เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ อ๊ะ”ป๊อปปี้พูดพลางเด้งสะโพกตอบ
รับฟางไป ก่อนจะเอามือที่ขยำสะโพกของฟางนั้น พลิกตัวมาอยู่เหนือร่างบาง ฟางมองตามเนื้อตัว
ของป๊อปปี้ที่เคยบอกว่า ตอนนี้รอบแผลของเขาได้หายไป ไม่มี่ความเจ็บปวดอะไรแล้ว ฟางจึงโน้ม
คอชายหนุ่มมาจูบอย่างร้อนแรง
 
 
 
 
 
 
“แฮ่กๆ ข้ารักเจ้านะ”ป๊อปปี้หอบหายใจก่อนจะพร่ำบอกรักฟางอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“ข้ารู้แล้ว ว่าเจ้ารักข้ามากแค่ไหน ข้าสัมผัสได้ อ๊ะ”ฟางหอบหายใจ ครางออกมาแล้วพร้อมกับพูด
ออกมา
 
 
 
 
 
 
“ข้าไม่ไหวแล้วฟาง”ป๊อปปี้เริ่มขยับสะโพกเร็วและแรงขึ้น ก่อนจะเอาขาเรียวของฟางทั้ง2ข้างของ
ฟางเกี่ยวรอบเอวไว้
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊า”ทั้งฟางและป๊อปปี้ร้องครางออกมาเมื่อถึงฝั่งฝัน ก่อนที่ป๊อปปี้จะเอนซบหัวลงที่อกสวยของ
ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ต่อไปนี้จะมีเรา อยู่ด้วยกันที่นี่ตลอดไป เจ้าเสียใจมั้ยป๊อปปี้ ที่ไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์อีกแล้ว”ฟาง
โน้มจูบที่หน้าผากก่อนจะลูบผมสีดำเข้มของป๊อปปี้ที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ แล้วถามชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ต่อให้ข้าจะต้องตกนรกขุมที่ลึกที่สุดไม่เห็นเดือนเห็นจะวัน แค่มีเจ้าอยู่ข้างกายข้า แค่นี้ ข้าก็มี
แรงพอให้เจ้าเอาแส้มาฟาด เอาข้าไปถ่วงน้ำหมดล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะขยับตัวขึ้นไป หอมแก้มฟาง
 
 
 
 
 
 
“อ๊าย ป๊อปปี้ พอก่อน ข้าขอโทษนะที่ทำไปเพราะข้าไม่รู้ตัว ข้าสัญญานะว่าต่อจากนี้ ข้าจะไม่ทำ
ร้ายเอีกแล้วจะไม่มีการลงโทษใดๆ ต่อจากนี้จะมีเราอยู่ด้วยกันที่นี่ตลอดไปนะ”ฟางพูดแล้ว
สวมกอดป๊อปปี้ไว้ด้วยความรัก
 
 
 
 
 
 
“อื้อ มีเราตลอดไป งั้นตอนนี้ข้าขอชดเชยเวลาความสุขของเราที่ขาดไปกันเถอะฟาง”ป๊อปปี้พูด
แล้วยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะอุ้มฟางขึ้นทันที
 
 
 
 
 
 
“อ๊าย ป๊อปปี้ ช้าๆก็ได้ ข้าเขินนะ”ฟางร้องด้วยความเขินพลางทุบอกกว้างของชายหนุ่ม ที่อุ้มเธอ
ขึ้นไปชั้นบนห้องนอนในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่ ก่อนที่ทั้งคู่จะตักตวงมอบความหวานให้กันและกัน
 
 
 
 
 
 
มีอุปสรรคมากมาย แถมไม่ได้เจอกันนาน เลยต้องเติมความหวานให้กันหน่อยๆ
 
 
ใครที่คิดถึงคู่อื่นๆ เดี๋ยวตอนหน้าบทส่งท้าย จะเอาให้ครบทุกคู่เลยน้าาาา
 
 
 
ขอโทษทีที่หายไปนาน เพราะมัวแต่ยุ่งกับเรื่องเตรียมตัวจะจบ เลยไม่มีเวลามาอัฟฟิค ตอนหน้าตอนบแล้ว อย่าพึ่งไปไหนกันน้าาา