ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1เดือนผ่านไป

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย”ป๊อปปี้ร้องออกมาเมื่อถูกแส้ฟาดลงเข้ามากลางหลัง เมื่อขนหินไปที่หน้าผาแล้วทำหินหล่น

ลงมา ป๊อปปี้แทบหมดแรงแล้วคิดถึงฟาง เมื่อก่อนเขาทรมานฟางสารพัดหรือนี่จะเป็นสิ่งที่เขาควร

ได้รับ

 

 

 

 

 

 

“ชักช้าอืดอาดเสียจริง”ซาตานพูดเมื่อเดินเข้ามาดูป๊อปปี้พร้อมกับแม่ของฟาง

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็อยากจะช่วยเจ้านะแต่ผู้คุมเข้าอยู่เนี่ยไม่ใช่ใครอื่น แต่ล้วนเป็นพวกที่ตายเพราะเจ้าทั้งนั้น

พวกเค้าโกรธแค้นเจ้าเลยต้องมาจัดการกับเจ้าก่อนที่พวกเค้าจะไปเกิด”แม่ของฟางพูดอย่างสงบ

นิ่ง

 

 

 

 

 

 

“แล้วข้าต้องทุกข์ทรมานแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่”ป๊อปปี้ถามซาตานและแม่ของฟาง

 

 

 

 

 

 

“ก็จนกว่าผู้คุมคนสุดท้ายจะมาจัดการกับเจ้าไงล่ะ เพราะคนนี้เจ้าทำไว้หนักหนากับเค้าเหลือเกิน

จนข้าไม่รู้ว่าลำพังการทรมานเจ้าแค่นี้มันจะทำให้เค้าให้อภัยเจ้าเหมือนดวงวิญญาณทุกตนที่ผ่า

นมารึเปล่า”แม่ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นป่านนี้ฟางคงไปเกิดใหม่แล้วสินะ มิน่าพวกท่านถึงไม่ยอมให้ข้าเจอนางเลย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

ซาตานเดินเข้ามาซัดพลังใส่ป๊อปปี้จนกระเด็นติดหน้าผาก่อนะกระอักเลือด

 

 

 

 

“ยังมีหน้ามาคิดถึงลูกของข้าอีก เจ้าทรมานลูกข้าสารพัด ข้าไม่จัดการทรมานเจ้าเองกับมือข้า

ถือว่าข้าปรานีเจ้าแค่ไหนแล้วรู้มั้ย จำไว้ ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าทรมานลูกข้าอีกต่อไปแล้ว”ซาตานว่า

 

 

 

 

 

“เพียงแค่เจอนางแค่เสี้ยวเดียวไม่กี่นาทีก็ได้ท่านให้ข้าเจอนางไม่ได้รึ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ไดถ้าเจ้าอยากเจอนางถ้าก็จะให้เจ้าเจอ”ซาตานยิ้มออกมาร้ายๆก่อนจะใช้พลังทำให้ป๊อปปี้ได้เห็น

เด็กทารกหญิงคนหนึ่งร้องอยู่ในเปลแห่งหนึ่งที่มีพื้นหลังสีขาวทั้งหมด

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางคงจะไปเกิดแล้วสินะ ดีแล้วล่ะ ให้นางไปเกิดแล้วพบเจอกับสิ่งดีๆไปซะ ลืมความทรงจำที่เลว

ร้ายจากข้าไปเถอะ”ป๊อปปี้เห็นเด็กทารกคนนั้นก็ซึมลงไปก่อนะฝืนตัวเองลุกขึ้นมาแล้วเดินไปขน

หินต่อ

 

 

 

 

 

 

 

“เมื่อวิญญาณดวงสุดท้ายที่เป็นผู้คุมเจ้ามาถึง ตอนนั้นข้ากับเมียข้าจะไม่ใช่ผู้ตัดสินว่าเจ้าควรไป

เกิดใหม่รู้รับโทษแบบนี้ชั่วกัปชั่วกัลป์ แต่เป็นวิญญาณดวงนั้น ข้าขอให้เจ้าเตรียมรับมือเอาไว้ให้ดี

ล่ะ”ซาตานพูดตะโกนไล่หลังป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“มาเถอะ จะมาทรมานข้าอีกก็มา ข้าพร้อมแล้ว”ป๊อปปี้พูดอย่างไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว ก่อนจะ

เดินไปทำงานต่อเพราะตอนนี้เขากับฟางอยู่กันคนละโลกไปแล้ว เหมือนกับหัวใจของเขาหลุดลอย

ไปแล้วนี่เป็นเพียงแต่ร่างกายที่ไร้หัวใจเพียงเท่านั้น โดยไม่รู้เลยว่าซาตานและแม่ของฟางมอง

ป๊อปปี้เหมือนมีอะไรบางอย่างแต่ไม่ยอมบอกชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วดวงวิญญาณดวงสุดท้ายที่จะมาเป็นผู้คุมให้ป๊อปปี้พร้อมแล้วรึยังล่ะ”แม่ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

“ใกล้แล้วล่ะ และป๊อปปี้จะไปเกิดหรืออยู่ที่นี่ต่อนั้นก็ขึ้นอยู่กับเค้าแล้วล่ะ”ซาตานพูดก่อนจะหาบวับ

ไปกับแม่ของฟาง

 

 

 

 

 

 

“ป่านนี้เจ้าจะเป็นยังไงบ้างนะฟาง”ป๊อปปี้ที่มานั่งเมื่อถึงเวลาพักแล้วทอดมองพระจันทร์ที่เงินบนฟ้า

ของนรกเย็นที่ดูเหงาและเศร้าสร้อยเหมือนกับเขา สุดท้ายเขาต้องอยู่เดียวดายโดยไร้ซึ่งฟาง

 

 

 

 

 

 

“แม้ช่วงเวลาของเจ้ากับข้าจะแสนสั้น แต่เจ้าก็ทำให้ข้ารู้จักรักแท้นะฟาง”ป๊อปปี้พูดออกมาอีกครั้ง

แล้วย้อนคิดถึงอดีตที่เขาทรมานฟางแล้วยิ่งทรมานหนักกว่าเดิมหลังจากโฟร์ตาย เขาทำร้ายจิตใจ

ฟางจนต้องร้องไห้หลายครั้ง และกว่าจะรู้ตัวเขาก็หลงรักฟางเข้าไปแล้ว แต่เพราะเขาที่ไม่ยอมรับ

กับหัวใจตัวเอง ทำให้บอกรักฟางช้า เขามันเลวมากที่เป็นคนรักที่แย่ไม่สามารถปกป้องฟางได้เลย

จนฟางต้องกลายเป็นแบบนี้ สมควรแล้วที่เขาต้องเจอแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ารักเจ้าและจะรักตลอดไปนะฟาง”ป๊อปปี้พูดอีกครั้ง ทำให้ใครคนหนึ่งที่ยืนมองป๊อปปี้อยู่เดินเข้า

มาใกล้

 

 

 

 

 

 

 

ตึง

 

 

 

 

 

เสียงของโซ่ขนาดใหญ่กระทบกับพื้นทำให้ป๊อปปี้หันไปมองผู้คุมนักโทษที่สวมผ้าคลุมสีดำผิด

หน้าตาอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ดวงจันทร์ยังไม่ลับขอบฟ้า เจ้าทำไมถึงรีบมาล่ะ”ป๊อปปี้พูดเพราะปกติเขารับโทษเฉพาะช่วงที่

พระจันทร์ลับขอบฟ้า เมื่อพระจันทร์ขึ้นมาเขาก็จะได้พัก แต่นี่พระจันทร์ยังไม่ลับขอบฟ้าเลย

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

 

ไม่มีคำตอบใดจากผู้คุมนักโทษมีแต่แส้ที่ซัดมาโดนอกกว้างที่เปลือยเปล่าจนทรุด

 

 

 

 

 

“หรือว่าเจ้าจะคือดวงวิญญาณดวงสุดท้ายกัน”ป๊อปปี้ทรุดแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

 

ผู้คุมนักโทษไม่ตอบแต่ฟาดแส้ลงกลางหลังป๊อปปี้ก่อนจะกระชากป๊อปปี้จับล่ามโซ่แล้วลากชาย

หนุ่มออกมาจากที่พักแล้วพามาที่ปราสาทสีดำแห่งหนึ่งซึ่งตอนแรกป๊อปปี้ก็แปลกใจว่าปราสาทนี้

ตั้งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย นี่มันอะไรกัน”ป๊อปปี้ถูกเหวี่ยงลงไปกับพื้นเมื่อผู้คุมพามาในห้องโถงที่มีบ่อน้ำที่มีม้านั่งขนาด

ใหญ่อยู่เหนือบ่อน้ำ ภาพที่เขาจับตัวฟางมาให้พวกล่าแม่มดในอดีตก็ฉายมา

 

 

 

 

 

“หรือว่าเป็นพวกเจ้าทีเจ แต่ข้าก็ไม่ได้ฆ่าพวกเจ้านี่”ป๊อปปี้พูดด้วยความสงสัย

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

ป๊อปปี้ถูกเหวี่ยงไปกระแทกติดฝาผนัง ไม่มีคำตอบใดๆจากปากจากผู้คุมนักโทษ ป๊อปปี้ถูกจับมัด

ติดกับม้านั่งทันทีก่อนจะถูกเชือกปล่อยลงไปในบ่อน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อน คือว่า”ป๊อปปี้ร้องยังไม่ทันจะพูดหมดประโยคก็ถูกปล่อยเชือกลงไปในบ่อน้ำแล้ว

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ นี่เจ้าเป็นใครกันแน่”ป๊อปปี้ถูกจับขึ้นมาจากบ่อน้ำอีกครั้งก่อนจะถาม แต่ก็ถูกปล่อยเชือกกด

ลงไปในบ่อน้ำอีกครั้งจนชายหนุ่มที่เหนื่อยอ่อนจากการทำงานและถูกทรมานแบบนี้ซ้ำๆทุกวัน เมื่อ

ร่างกายสัมผัสกับผิวน้ำทำให้เรารู้สึกอ่อนแรงแม้ร่างกายของเขาจะตายไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาเอง

อยากตายซ้ำอีกครั้งเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้เผลอเรียกชื่อฟางออกมาเมื่อโผล่พ้นน้ำ ทำให้ผู้คุมนักโทษหยุดชะงัก ก่อนจะปล่อย

มือจากเชือกแล้วเดินไปยืนตรงหน้าป๊อปปี้ก่อนจะใช้แรงกระชากป๊อปปี้มาพร้อมกับม้านั่งแล้วเหวี่ยง

กระแทกฝาผนังอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าคงจะแค้นข้ามากสินะ ตอนเจ้ายังไม่ตายข้าคงทรมานเจ้ามากสินะ”ป๊อปปี้พูด แต่ก็เหมือน

เดิม ผู้คุมนักโทษคนนี้ก็ยังเงียบไม่ยอมพูดอะไรเหมือนเดิม ก่อนจะกระชากโซ่ที่ล่ามป๊อปปี้ขึ้นมา

อย่างแรง

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

ร่างกายที่ไร้การทรงตัวของป๊อปปี้ถูกเหวี่ยงขึ้นมาทำให้เซไปล้มทับผู้คุมนักโทษคนนั้นทันที

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงงั้นรึ”ป๊อปปี้ที่ล้มทับและจับตัวผู้คุมนักโทษทำให้รู้ว่าผู้คุมนักโทษคนนี้คือผู้หญิง

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

ไม่มีคำตอบใดจากปากเหมือนเดิม ก่อนที่ป๊อปปี้จะถูกถีบกระเด็น

 

 

 

 

 

 

“เจ้าเป็นใครกัน บอกข้าหน่อยได้มั้ย”ป๊อปปี้ถามต่อด้วยความสงสัย ก่อนจะพยายามเดินไปหาแต่ก็

ถูกเหวี่ยงล้มกับพื้นอีกครั้ง ป๊อปปี้พยายามลุกขึ้นมาแล้วไปคว้าข้อมือผู้คุมนักโทษไว้แล้วชะงัก

 

 

 

 

 

 

“แหวนนี่”ป๊อปปี้ชะงักเมื่อเห็นแหวนนิลสีดำของตัวเองสวมที่นิ้วนางข้างซ้าย

 

 

 

 

 

“หรือว่าจะเป็นเจ้า ฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วพยายามเดินไปหา แหวนวงนี้ เป็นของฟางแหวนที่แทนการ

หมั้นหมายแต่งงานของเขากับฟางเขาเป็นผู้ที่ให้ฟางเองแล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ในเมื่อซาตานทำให้

เขาเห็นแล้วว่าฟางไปเกิดใหม่แล้วนี่

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

ผู้คุมนักโทษยังคงผลักป๊อปปี้กระเด็นแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยว อย่าพึ่งไป”ป๊อปปี้พยายามพูดแล้วเดินเข้าไปหา แต่ผู้คุมนักโทษนั้นผลักแล้วจะหงายหลัง

ตกบ่อน้ำ ป๊อปปี้รีบพุ่งเข้ามาแล้วดึงไว้ได้ แต่ก็ไม่วายถูกผลักออกไปพ้นๆตัวอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

“ฟาง เจ้าใช่มั้ยฟาง”ป๊อปปี้พยายามมาหา แล้วรีบดึงผ้าคลุมที่คลุมหัวอยู่ออกก็ตกใจ

 

 

 

 

 

“ฟาง เจ้าจริงๆด้วย”ป๊อปปี้พูดด้วยความดีใจที่เห็นฟาง แต่กลับถูกฟางผลัก

 

 

 

 

 

“ฟาง เจ้าเป็นอะไรทำไมขำจ้าไม่ได้ล่ะ”ป๊อปปี้พยายามพูด แต่ฟางกลับนิ่งเฉยไม่มองหน้าทำให้

ป๊อปปี้เศร้าลงไป

 

 

 

 

 

“หรือว่าเจ้าจะลืมข้าไปแล้วจริงๆ แต่เจ้าจำไว้นะ ข้ารักเจ้ามากและจะรักตลอดไป”ป๊อปปี้พูดแล้ว

หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า เขาเหนื่อยเหลือเกินกับการถูกทรมานแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้”แวบหนึ่ง้หมือนฟางได้สติก็พูดขึ้นแล้วหันไปมองร่างสูงที่สลบไปแล้วด้วยความเพลีย

 

 

 

 

 

 

เอาแล้วไงทำไมถึงจำกันไม่ได้นะๆ ต้องติดตามๆ