ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ หายไปนานงี้ท่านปู่ต้องตามหาตัวพวกเราแน่เลยว่ามั้ย”โทโมะที่อุ้มแก้วบินกลับปราสาทมา
ถึงหอคอยก็ชวนแก้วคุย
 
 
 
 
 
 
“นี่ ข้าไม่ได้พูดกับรูปปั้นนะ ตอบข้าบ้างสิ”โทโมะหงุดหงิดที่แก้วนิ่งไม่ยอมกับตัวเองเลย
 
 
 
 
 
“ลงไปด้านล่งเถอะ”แก้วนิ่งสักพักก่อนจะพูดแล้วเดินนำโทโมะไป
 
 
 
 
 
 
“นี่ ไม่ต้องมาทำหมางเมิน ข้าไม่ชอบ”โทโมะเดินไปกระชากแขนแก้วเข้ามาแนบลำตัวแล้วพูด
 
 
 
 
 
“ทีเมื่อก่อนเจ้าหมางเมินกับข้า ข้ายังทนได้เลย ตอนนี้ข้าทำบ้างจะเป็นไรไป”แก้วพูดนิ่งๆ
 
 
 
 
“นี่ข้าต้องง้อเจ้าสินะ”โทโมะมองแก้วที่เดินไปก็พลางส่ายหน้าก่อนจะเดินตาม
 
 
 
 
 
“ย๊าก”ปีเตอร์ที่หลบมุมประตูอยู่ก็โผล่พรวดเข้ามาแล้วง้างหอกจะแทงแก้ว แก้วใช้ความไวหลาบ
ได้ทัน ก่อนที่โทโมะจะวิ่งมาแล้วจัดการล๊อคตัวปีเตอร์ไว้
 
 
 
 
 
 
 
“ปีเตอร์ นี่พี่เอง”แก้วพูดทำให้ปีเตอร์ลืมตามองก่อนจะกอดแก้วแน่น
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะปีเตอร์ พวกเราหายไปไหนหมด”โทโมะมองไปทั่วปราสาทแล้วถาม
 
 
 
 
 
“พวกมันบุกเข้ามาหลังจากพวกพี่ทั้ง2ออกไปจากงาน”ปีเตอร์พูดเสียงสั่น
 
 
 
 
 
“พวกมัน พวกไหนกัน บอกพี่มา”แก้วรีบถามเพราะนี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
 
 
 
 
 
 
“พวกของซาร่าไงล่ะ พวกนางบุกเข้ามาแล้วประกาศตามหาแก้ว พวกเราพยายามพูดดีๆ แต่แล้ว
พวกนั้นกลับใช้กำลังเลยเกิดการต่อสู้ขึ้น แล้วพวกมันก็จับตัวโบว์ไปเป็นตัวประกัน”กั้งเดินกระเผล
กออกมาในสภาพที่มีบาดแผลลึกตามตัวและที่แขนก่อนจะทรุดตัวลง โทโมะและแก้วรีบไปประคอง
 
 
 
 
“แล้วท่านปู่ล่ะ”แก้วมองหา
 
 
 
 
 
“พวกมันฆ่าท่านปู่ไปแล้ว ร่างท่านปู่สลายเพราะหอกนี่ต่อหน้าต่อตาพวกแวมไพร์ชั้นสูง”กั้งพูดด้วย
ความเสียใจ โทโมะอึ้งเหมือนหลุดออกจากร่าง เพราะปู่ของเขาคือญาติผู้ใหญ่ที่เขารักมากที่สุด
 
 
 
 
 
 
 
“มันขู่ว่าว่าพี่แก้วไม่กลับไปหาพวกมัน มันจะฆ่าโบว์ พวกมันกินเลือดกันเองทำให้เลือดพวกมันเป็น
พิษและแข็งแกร่งกว่าเดิมมาก รวมถึงมิณทร์ด้วย”ปีเตอร์พูดด้วยความเสียใจ แก้วจึงกอดน้องชาย
แน่น
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ ถ้ามันอยากได้ตัวพี่ พี่ก็จะไปหามัน”แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้นะ”ปีเตอร์และโทโมะพูดพร้อมกัน
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้าอย่าลืมสิโทโมะ ว่าตอนนี้ข้าไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว ข้าก็อยากจะลองสักตั้ง ล้างแค้นให้ท่านปู่
และเอาตัวมิณทร์และโบว์กลับมา”แก้วพูดแล้วหันไปสบตากั้ง ปีเตอร์รวมถึโทโมะ แววตาของแก้ว
เปลี่ยนเป็นสีแดง
 
 
 
 
 
 
 
“ท่านปู่เคยบอกว่า เจ้ามีลักษณะที่แปลกไปกว่ามนุษย์ที่พวกแวมไพร์เรายำเกรง ถ้าเจ้าเปลี่ยนไป
แล้ว ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะมีพลังบางอย่างทีซ่อนไว้แน่ๆ”กั้งพูดแล้วสบตาโทโมะก่อนจะเดินนำแก้ว
และปีเตอร์ไปที่โถงกลางโดยที่โทโมะประคอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เป็นลานพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ ถ้าเจ้ามีพลังบางอย่างที่ปู่ข้าสัมผัสได้ มันต้องมีบางอย่าง”โทโมะพูด
แล้วพาแก้วยืนอยู่บนแนพิธีกรรม แล้วทันใดนั้นเอง มีแสงสีเงินอาบทั่วร่างแก้ว ก่อนจะมีแสงจันทร์
ส่องกระทบอาบทั่วร่างของแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“กะแล้ว แวมไพร์อย่างพวกเราเป็นพวกที่อยู่กับกลางคืนย่อมมีอิทธิพลต่อพระจันทร์ แต่นี่เธอเป็น
หญิงสาวที่เกิดในวันที่พระจันทร์เต็มดวงดังนั้นเจะเป็นแวมไพร์ที่มีพลังมากกว่าปกติ อยู่เหนือ
แวมไพร์ทั้งหมด”กั้งพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ดี งั้นเราไปเอาตัวโบว์และมิณทร์มากันเถอะ”แก้วพูดแล้วสบตากับโทโมะนิ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถึงแล้วนะเฟย์ เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำแล้วเราก็คุยเรื่องงานแต่งงานของเรา”เขื่อนพูดเมื่อมา
ถึงปราสาท
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมีพิธีอะไรมากขอแค่เราอยู่ด้วยกันตลอดไปก็พอ”เฟย์ยิ้มแล้วจับมือชายหนุ่มแน่น
 
 
 
 
 
 
 
“ทำเป็นหวานหยด นี่ตอนที่เกิดเรื่องเจ้าแอบไปกกอยู่กับนังผีดิบนี่สินะ เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่
บ้าง”มดเดินเข้ามาว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นหรอ”เขื่อนถามมดด้วยความสงสัย
 
 
 
 
 
“หึ มือดีของป๊อปปี้มัวแต่หลงเมียจนลืมเพื่อน”มดได้ทีรีบว่าต่อ
 
 
 
 
 
 
“แต่เหตุการณ์ร้ายๆนี่ก็เกิดจากตัวเจ้าไม่ใช่หรอ นังงูพิษ”ฟางเดินควงป๊อปปี้ออกมาแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ กล้ามากนะเรียกข้าว่างูพิษก็เพราะเจ้านั่นล่ะ ถ้าเจ้าไม่อยู่ที่นี่ข้าก็ไม่ลากคนมากำจัดตัวเจ้าหรอ
กนังกระจอก”มดหันไปโวยวายใส่ฟางทันที
 
 
 
 
 
“ให้เรียกอีกที ใครกันที่กระจอก”ฟางจ้องกลับอย่างไม่กลัว
 
 
 
 
 
 
“พอกันทั้งคู่นั่นล่ะ แล้วนี่ตกลงพวกเจ้าจะอยู่ด้วยกันแล้วใช่มั้ย”ป๊อปปี้เห็นฟางและมดจะทะเลาะกัน
ก็เปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
 
 
 
“ใช่ นับจากนี้ข้าจะอยู่กับเขื่อน เราจะรักกันไม่มีอะไรมาพรากเรา2อีกแล้ว”เฟย์พูดแล้วยิ้มหวานกับ
เขื่อน
 
 
 
 
 
 
“จะอ้วก”มดและฟางพูดออกมาพร้อมกันท่ามกลางความตกใจของเขื่อนเฟย์ที่เห็นความ
เปลี่ยนแปลงของฟาง ที่สำคัญสร้อยรูปกะโหลกแพะทำให้เฟย์ชะงักแล้วกอดเขื่อนแน่น ด้วยความ
กลัว ฟางมองไปที่เฟย์แล้วจ้องเขม็ง
 
 
 
 
 
“ดีเลย เจ้ามีข่าวดี ข้าก็มีข่าวดี ฟางกำลังท้องนะเขื่อน”ป๊อปปี้พูดด้วยความดีใจแล้วประคองกอด
ฟาง
 
 
 
 
 
 
“หึ ท้องลมรึเปล่าก็ไม่รู้”มดแขวะ
 
 
 
 
 
“อิจฉาข้าล่ะสินังสำส่อน’ฟางยิ้มเยาะ
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
มดเหลืออดกระชากฟางมาตบตามที่ปกติเคยทำ
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ พี้ยะ เพี้ยะ
 
 
 
 
 
ฟางหันกลับมาให้พลังล๊อคตัวมดแล้วตบไม่ยั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“พอแล้วฟางพอก่น มดเจ้าจะไปไหนก็ไป อยู่กับฟางทีไรมีเรื่องตลอด”ป๊อปป้ห้ามฟางและไล่มด
 
 
 
 
 
“อย่าให้มันมาใกล้ข้าอีก ข้าไม่ชอบ”ฟางออกคำสั่งกับป๊อปปี้แล้วเดินไป
 
 
 
 
 
“ฟางเปลี่ยนไปนะ”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
 
“แน่ล่ะ ก็ฟางฆ่าทีเจแล้วกลายเป็นแม่มดดำไปแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วเศร้าเพราะฟางนั้นทำไปเพื่อ
ปกป้องเขาเอง
 
 
 
 
 
 
 
“สัญลักษณ์นั่นเขื่อน ข้ากลัว ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”เฟย์กอดเขื่อนแน่นแล้วพูดด้วยความกลัว
 
 
 
 
 
 
“สัญลักษณ์อะไรกันมีอะไรรึเปล่าเฟย์”ป๊อปปี้มองเฟย์ที่กลัวด้วยความสงสัยแล้วถาม
 
 
 
 
 
“ก็พ่อข้าเคยเอาคัมภีร์ปิศาจให้อ่าน บอกว่าแม่มดมี2ประเภทคือพวกใช้สายขาวที่ใช้พลังรักษาคน
เจ็บและดูแลพวกพืชพันธุ์ให้งอกงาม ส่วนแม่มดดำจะบูชาซาตานเล่นอาคมมีมนต์ดำ ถ้าความชั่ว
กว่าการฆ่าและทำลายผู้คนมีมากขึ้น ก็จะน่ากลัวมาก แต่ข้ารู้สึกกลัวเหมือนกับว่าฟางไม่ใช่แม่มด
สายดำธรรมดาแน่ๆ เพราะสัญลักษณ์นั่นมันเหมือนกับที่ข้าเห็นตอนที่ข้าวิญญาณออกจากร่างตอน
ตายใหม่ๆ ข้าเห็นซาตานที่นรก และเห็นซาตานเรียกชื่อฟาง”เฟย์พูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะ ฟางเป็นแม่มดดำก็จริงแต่ฟางไม่ได้บูชาพวกซาตานนะ ข้าอยู่กับนางทุกวันข้ารู้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
“แล้วที่เฟย์พูดมันคืออะไรล่ะ ข้าเชื่อว่าเฟย์เองก็ไม่โกหกเรื่องนี้แน่”เขื่อนพูดเพราะดูจากท่าทาง
แล้วเฟย์กลัวมากๆตอนนี้
 
 
 
 
 
 
“ข้าคิดว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ เพราะถ้าฟางกลายเป็นแม่มดร้ายริงๆข้าคงรับไม่ได้
แน่ๆ เพราะฟางเปรียบเหมือนนางฟ้าจะร้ายแบบนั้นไม่ได้ ไหนจะท้องอีก”ป๊อปปี้แม้จะอยู่ใกล้ฟาง
ทุกวันแต่บางครั้งเขาก็รู้สึกว่าฟางไม่เหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
“ข้าเข้าใจๆ เราต้องหาคำตอบให้ได้ว่าทำไมสัญลักษณ์นั้นถึงอยู่กับฟางทั้งๆที่ฟางไม่ได้บูชา
ซาตานเลย ข้าเชื่อว่าแม้ฟางจะเปลี่ยนไร ดูร้ายแต่ฟางรักเจ้าผู้เดียวนะป๊อปปี้”เขื่อนพูดแล้วยิ้ม
เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าป๊อปปี้นั้นรักฟางมากแค่ไหนแล้วยิ่งแต่งงานและฟางท้องกำลังจะมีลูกแบบ
นี้ ป๊อปปี้คงไม่ปล่อยให้ฟางจากไปแน่
 
 
 
 
 
 
“ฟางมาอยู่กับพ่อเถอะนะ พ่อคิดถึงเจ้า”
 
 
 
เสียงกระซิบข้างหูทำให้ฟางชะงักและหยุดเดิน
 
 
 
 
 
“ไม่ ท่านอย่าพาฟางนะได้โปรด ฟางเหมือนกับผ้าขาวอย่าทำฟางแปดเปื้อน”
 
 
 
 
เสียงของแม่ฟางทำให้ฟางตกใจ
 
 
 
 
 
 
 
“เสียงท่านแม่นี่ ท่านแม่อยู่ไหนอยู่แถวนี้หรอออกมาหาฟางเถอะ”ฟางมองไปรอบๆแล้วตะโกนถาม
 
 
 
 
 
 
“ฟาง อีกไม่นานพ่อะพาเจ้ามาอยู่ด้วยกัน มีพ่อแม่และก็ลูก”เสียงกระซิบนั้นดังอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
“ถ้าลูกอยู่กับพวกเราลูกต้องกลายเป็นคนไม่ดีข้าไม่ยอมหรอกนะ ฟางจำคำแม่ไว้นะ อย่าฆ่าหรือทำร้ายใครอีกถ้าไม่อยากเปลี่ยนไป”
 
 
 
 
 
เสียงของแม่ฟางพูดก้องอีกครั้งก่อนจะเงียบไป ฟางนิ่งครุ่นคิดด้วยความสงสัย
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรน่ะ”ฟางเหม่ออยู่สักพักก็ตกใจเมื่อเห็นมือ2มือของเธอกลายเป็นสีดำมีเล็บแหลม ฟางสะบัด
ความคิดนั้นออกไปก่อนจะมองอีกทีพบว่ามันยังปกติ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คราวนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต”มดที่อยู่ในห้องตัวเองปรุงยาสีดำก่อนจะรินใส่หลอดแล้วพูดออกมา
อย่างเลือดเย็น
 
 
 
 
 
 
ถ้าฟางทำร้ายใครอีกมาดูซิว่าฟางจะเป็นไง