ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางกับป๊อปปี้หลับไปแล้วสินะ”โทโมะพูดเมื่อเห็นแก้วเดินออกมาจากห้องนอนของป๊อปปี้ที่เธอ

ให้ดีดี้และพวกลูกน้องของป๊อปปี้จัดการหามร่างกายที่บอบช้ำของป๊อปปี้ไปรักษา เช่นเดียวกับฟาง

ที่เพลียจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้นอนพักแล้วหลับไปพร้อมกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“อยากจะไปดูฟางรึเปล่าล่ะ เดี๋ยวข้าจะไปรอที๋โถง”แก้วพูดแล้วเดินหนีโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนล่ะ เจ้าก็เห็นนี่ว่าฟางกับป๊อปปี้รักกันมากแค่ไหน จะให้ข้าไปหาเมียชาวบ้านอีกนะ”โท

โมะพูด

 

 

 

 

 

“เมียชาวบ้านที่ไหนกัน นั่นฟางคนรักของเจ้าต่างหากล่ะ”แก้วพูดแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

“แค่อดีต แต่ตอนนี้ข้ามีเมียและลูกแล้วข้าจะไปหาใครอื่นได้ล่ะ”โทโมะพูดแล้วนึกถึงเมื่อกี้นี้ที่เขา

ให้แก้วตรวจร่างกายจากผู้บำบัดที่ดีดี้ไปหาตัวมารักษาป๊อปปี้ ฟาง แครอล กรีน และพวกที่เจ็บใน

ปราสาทนี้ทำให้เขาได้รู้ว่าลูกยังไม่ตาย

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แค่ความรับผิดชอบเท่านั้น เจ้าไม่ได้รักข้า”แก้วพูดแล้วเดินหนีโทโมะอีกครั้ง โทโมะรีบรั้งแก้วไว้

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่ขี้งอนชอบประชดประชันจริงๆ”โทโมะพูดแล้วตัดสินใจอุ้มแก้วขึ้นก่อนจะกางปีกที่พึ่งรักษา

เมื่อกี้นี้ขึ้นแล้วบินขึ้นไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน เพราะฤทธิ์ของแร่นั้นหมดไปแล้วทำให้พวกเจาต้อง

กลับปราสาทแบบนี้

 

 

 

 

 

 

“นี่ ปล่อยข้านะ เจ้ายังไม่หายเจ้าจะมาอุ้มข้าเพื่อเพิ่มน้ำหนักได้ยังไงกัน”แก้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ได้อยู่แล้วน่า เพราะเจ้าน่ะเป็นแวมไพร์แบบข้าก็จริงแต่ไม่ใช่แวมไพร์ที่สืบสายเลือดแท้ จะไม่มี

ปีกออกมาแบบนี้ เอาน่าเจ้าเองก็ไม่ได้ตัวหนักอะไร ให้ข้าอุ้มทั้งชีวิตของข้ายังได้”โทโมะพูดทำให้

แก้วใจเต้นรัว

 

 

 

 

 

 

“นี่ อย่ามาทำให้ข้าหวั่นไหวอีกนะโทโมะ”แก้วทำเป็นใจแข็งก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“เลิกรักข้าไปแล้วรึไง ถึงได้ทำเสียงเขียวใส่แบบนี้”โทโมะแอบย้อนถามแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“กำลังจะเลิกเพราะเจ้ามันไม่เคยมีหัวใจให้ข้า ข้าเจ็บเป็นข้ารู้ว่าข้าควรพอได้แล้ว ส่วนลูกถ้าคลอด

เมื่อไหร่ ข้ากับเจ้าเราแยกกันอยู่ ว้าย”แก้วรีบพูดยาวเหยียดโทโมะหมั่นไส้จึงแกล้งบินเป๋ไปมาจน

แก้วกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

“เป็นเมียข้ามีลูกให้ข้าแทนที่จะดูแลลูกด้วยกัน นี่เอย่าใจจืดใจดำไปหน่อยเลย ลูกมีเลือดของเจ้า

และข้าผสมกันนะ พ่อแม่ต้องช่วยกันดูแลสิ เพื่อลูกน่ะเข้าใจมั้ย”โทโมะรีบเอาเรื่องลูกมาอ้าง

 

 

 

 

 

 

“เข้าใจ ข้าจะดูแลลูกเท่านั้น แต่จะย้ายไปอยู่ที่อื่น ว้าย”แก้วพูดแล้วต้องร้องเมื่อโทโมะบินเป๋ไปมา

อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ให้ไป ข้าคือผู้ดูแลปิศาจทางตอนเหนือ ข้าเป็นราชวงศ์แวมไพร์เก่าแก่ต้องดูแลสารทุกข์สุขดิบ

ของแวมไพร์อย่างพวกเจ้า ดังนั้น ห้ามไป เพราะปราสาทข้ามีที่รับรองพอให้เจ้ากับปีเตอร์ได้น่า

แม่แวมไพร์เกิดใหม่ถ้าไม่เข้าใจข้าจะจอดมันลงแล้วปล้ำเจ้ากลางป่ารับขวัญตำแหน่งเมียข้าซะเลย

นิ อย่าลืม ว่านี่ยังไม่พ้นคืนแต่งงานของเรานะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“บ้า ลามากที่สุด นี่พึ่งผ่านเรื่องราววุ่นวายมานะ ยังจะคิดถึงแต่เรื่องแบบนี้”แก้วว่าเป็นชุด

 

 

 

 

 

“ก็เมียข้าพูดไม่รู้เรื่องนิ ข้าต้องปล้ำสั่งสอนตามแบบผัวเมียเค้าทำกัน”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

“บ้า แบบอะไรของเจ้าข้าไม่เคยได้ยิน อย่าลืมนะว่าข้ามีลูกธนูอาบน้ำมนต์อยู่ เจ้าลืมไปแล้วรึไง

อยากตายรึ”แก้วรีบขู่ก่อนจะชะงักเอง เมื่อนึกขึ้นได้ก็ซึมลงไป จากนี้เธอไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้วสินะ

โทโมะเห็นแก้วที่ซึมลงไปก็บินโฉบลงมาใต้ต้นไม้ใหญ่แล้ววางแก้วลงเพื่อพัก เพราะถือว่าต้องบิน

และพักเพื่อไม่ให้แผลอักเสบ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องห่วงนะแม้เจ้าจะเปลี่ยนไป ข้าสัญญาว่าจะดูแลปกป้องเจ้าเอง”โทโมะพูดแล้วกุมมือแก้ว

 

 

 

 

 

“ข้าเคยได้ยินแม่ข้าพูดก่อนที่จะเป็นนักบุญที่โบสถ์ว่าข้าจะได้คู่แท้ที่ไม่ใช่มนุษย์ พ่อข้าหวาดกลัว

เลยสอนให้ข้ากลายเป็นนักล่าปิศาจเหมือนพวกท่าน แต่แล้วข้าเองกลับกลายเป็นปิศาจ”แก้วพูด

เท่าที่ตัวเองจำได้ออกมา

 

 

 

 

 

“อย่าเศร้าเลยนะแก้ว นี่มันคือโชคชะตาที่กำหนดมาแล้ว คิดในแง่ดีสิ เจ้าไม่ใช่พวกปิศาจที่ไล่

อาละวาดทะร้ายคนอื่นนะ เจ้าน่ะเป็นถึงเมียของข้า ผู้ดูแลปิศาจทางตอนเหนือและเป็นแวมไพร์ต้น

ตระกูลเก่าอีก อย่าคิดมากสิ ถ้าคิดมาเจ้ากับลูกก็จะสุขภาพจิตแย่นะรึว่าอยากให้ข้าปล้ำเพื่อลืม

ความเครียดห้ะ”โทโมะขู่และกดแก้วลงกับพื้นดิน

 

 

 

 

 

 

 

“พอ ได้ แล้ว”แก้วตกใจถีบโทโมะกระเด็นไปตามแรงของแวมไพร์จนติดต้นไม้

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย นี่ถึงแม้เจ้าจะเปลี่ยนเป็นพวกเดียวกับข้า แต่แรงเจ้านี่แรงเหมือนเดิมเลยนะ”โทโมะบ่น

 

 

 

 

 

 

“ก็อยากมาพูดาอะไรไม่รู้ไม่เข้าท่าเองนิ ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็เช้าก็พอดี ถึงปราสาทเช้ามันจะแย่

นะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“รู้แล้วน่าๆ เป็นเมียรึแม่ข้าห้ะ บ่นมาก”โทโมะพูดก่อนจะอุ้มแก้วขึ้นแล้วบินต่อ

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะตัวเจ้าด้วยนั่นล่ะ รีบกลับจะได้รีบพักผ่อน แผลที่ปีกของเจ้าจะได้หายไวๆ”แก้วพูดเสียง

อ่อนลงและเจือปนไปด้วยความเป็นห่วงโทโมะ ชายหนุ่มนิ่งมองร่างบางที่อุ้มอยู่แล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

ฟอด

 

 

 

 

โทโมะเห็นแก้วเหม่อก็แอบหอมแก้มไปฟอดใหญ่

 

 

 

 

 

“นี่ทำบ้าอะไรของเจ้า เดี๋ยวบินตกไปจะว่ายังไง”แก้วว่าแล้วหยิกโทโมะทีนึง

 

 

 

 

 

 

“ก็ขอบเจ้ายังไงล่ะ ที่เจ้าเป็นห่วงเป็นใยข้าเสมอมาแบบนี้”โทโมะพูดแล้วมองทางข้างหน้าไม่พูด

อะไรต่อ เช่นเดียวกับแก้วที่พอได้ยินโทโมะเป็นห่วงตัวเองก็หน้าแดงและแอบยิ้มกับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

นี่ก็เป็นอีกคู่ที่ยังคงความปากเเข็งอยู่แม้จะกำลังจะมีลูกก็ตาม