ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “ทำอะไรน่ะ”โทโมะเดินเข้ามาแล้วแปลกใจที่เห็นแก้วหยิบดาบและธนูคู่ใจมาให้โทโมะ

 

 

 

 

 

“อาวุธของข้า พรุ่งนี้เจ้าเอาไปช่วยฟางสิ เพราะลูกดอกนี่มันอาบน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ สามารถจัดการ

ปิศาจได้”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เจ้าทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน เจ้าเองไม่เจ็บรึไง”โทโมะมองแก้วอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเปรียบความรักของข้า มันคือความเสียสละและการให้ ข้าได้เห็นเจ้ามีความสุขกับฟางเท่านี้ข้า

ก็มีความสุขแล้วล่ะ ข้าไม่เป็นไรหรอก”แก้วพูดแล้วยิ้มบางๆให้ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

โทโมะดึงแก้วไปกอดแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าบอกแล้วไงว่าเรื่องฟางข้าจะจัดการเอง ไม่ต้องมายุ่งหรอก เท่านี้เจ้าก็เจ็บพออยู่แล้ว”โทโมะ

พูด

 

 

 

 

 

“งั้นถ้าเจ้าสงสารข้า เจ้าก็ไม่ต้องงานกับข้าหรอกโทโมะ ไปมหาหัวใจตัวเองซะ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ข้าจะไม่ทิ้งเจ้า ข้าทำเจ้าท้องข้าก็รับผิดชอบ เอาเป็นว่าข้าจะไปตามฟางแน่ แต่เจ้ากับข้าเรา

ยังคงต้องแต่งงานกันเหมืนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง”โทโมะพูดแล้วผละแก้วออกจากอ้อมกอดก่อนจะ

เดินออกไปพร้อมกับขังแก้วไว้ข้างใน

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะปล่อยข้านะ ปล่อยข้า”แก้วทุบประตูแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา ถ้าไม่รักกันแล้วกักขังข้าเพื่อ

อะไร

 

 

 

 

 

 

“ปากแข็งจริงๆเจ้าหลานคนนี้”ปู่โทโมะแอบมองโทโมะที่ออกมาจากห้องแล้วพูดเบาๆเช่นเดียวกับ

กั้งและโบว์ที่มองอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟื้นแล้วรึ”แครอลมองเฟย์ที่เริ่มขยับตัวตื่นขึ้นมา

 

 

 

 

“เอ่อ แล้วเขื่อนล่ะ’เฟย์กระพริบตาถี่ๆก่อนจะถาม

 

 

 

 

 

“นี่ ข้าถามเจ้าหน่อยเถอะ เจ้ารักรึเปล่า รึว่าที่ผ่านก็แค่ยาเสน่ห์ของมดเท่านั้น”แครอลถาม

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้ ข้าไม่รู้เหมือนกัน เพียงแค่ ข้าอยากกลับบ้านของข้าตอนนี้”เฟย์นิ่งสักพักก่อนจะตอบออกมา

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเจ้าอยากกลับหมู่บ้าน ข้าจะพาเจ้ากลับ”เขื่อนเดินเข้ามาพูด แครอลมองทั้งคู่สักพักก่อนจะเดิน

ออกไป

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แล้วเจ้าไม่เป็นไรใช่มั้ยเขื่อน”เฟย์เอื้อมมือไปแตะมือเขื่อนที่ยืนนิ่ง

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก เพราะข้ารู้ดี ถ้าคนมันไม่รัก ทำอย่างไรก็ไม่รัก”เขื่อนพูดแล้วยิ้มนิดนึงก่อนจะเดิน

ออกไปอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“เขื่อน”เฟย์มองเขื่อนที่เดินไปด้วยความสงสาร แต่เพราะความรู้สึกที่อยากกลับบ้านนั้นมีมากกว่า

สิ่งใดทำให้เธอตอบคำถามตัวเองไม่ได้ว่า นั่นมันเป็นเพียงเพราะยาของมดหรือหัวใจเธอมอบให้

เขื่อนไปแล้วกันแน่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะให้ข้าเชื่อเจ้างั้นรึ”ทีเจมองร่างบางของมดในชุดคลุมยาวสีดำมีฮู้ตที่เข้ามาในกระโจมตั้งแคม

มป์ของตัวเองที่กำลังเดินทางตามล่าพวกป๊อปปี้จากเงินสนับสนุนของกวินที่ช่วยเหลือ ซึ่งเมื่อ

ชั่วโมงก่อน มดได้โผล่มาที่กระโจมของงเขาแล้วพูดบอกเล่าเรื่องราวของฟางและอาสาจะพาพวก

ทีเจไปบุกปราสาทของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ก็แล้วแต่ ถ้าเจ้าอยากได้ตัวนังแม่มดนั่นเจ้าก็ไป แต่ถ้าไม่ก็อยู่ที่นี่”มดพูด

 

 

 

 

 

 

“เจ้าเองก็เป็นแม่มดเหมือนกับนางทำไมถึงทรยศพวกเดียวกันล่ะ”ทีเจอดสงสัยไม่ได้เลยถามต่อ

 

 

 

 

 

 

“มันไม่ใช่พวกเดียวกับข้า ข้านับถือวูดูไม่ใช่พวกปิศาจซาตานแบบนาง และที่สำคัญข้าก็อยากจะ

กำจัดเสี้ยนหนามหัวใจของข้าไปซะ”มดพูดด้วยความคับแค้น

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้ ข้าจะลองเชื่อเจ้าสักครั้ง ไปตามแผนที่นี้สินะ”ทีเจพูดและอ่านแผนที่ที่มดเอามาให้

 

 

 

 

 

“ใช่ รีบไปล่ะ แล้วข้าจะช่วยเจ้าเผานังฟางเอง”มดพูดแล้วหายตัวไปกับแสงสีดำ

 

 

 

 

 

 

“เจ้ามั่นใจในตัวนางแน่นะทีเจ”กวินเดินออกมาจากอีกด้านของกระโจมแล้วถามทีเจ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ แต่ในเมื่อแม่มดวูดูสายดำแบบมดมาบอกเราแบบนี้ ข้าคิดว่านางคงต้องแค้นพวกนั้นพอสมควร

เราก็ทำตามแผนนางไง แล้วเมื่อจัดการนังฟางแล้ว เราก็จะได้ฆ่าไอ้ป๊อปปี้ไปด้วยไงล่ะ 555”ทีเจ

พูดแลหัวเราะอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ก็แค่หมมากเกมส์หนึ่งเท่านั้นล่ะ ถ้ามันทำร้ายป๊อปปี้ของข้า มันต้องตายหมดไม่มีใครรอด”มด

หายตัวมายืนบนต้นสนสูงยืนมองกองล่าแม่มดของพวกทีเจและกวินที่ตั้งแคมป์กลางป่าแล้วพูด

อย่างเลือดเย็น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง มาหาพ่อเร็วลูก”ฟางที่เดินในทุ่งหญ้าในชุดสีขาวหันไปตามเสียงเรียกที่มาตามลม

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อย่าไปอยู่กับพ่อนะลูก อย่าให้ความมืดครอบคลุมตัวเจ้า”เสียงของแม่ยังคงดังก้องทำให้

ฟางเริ่มเอะและเริ่มสับสน นี่มันเรื่องอะไรกัน ฟางวิ่งไปในทุ่งหญ้าเรื่อยๆเพื่อตามหาต้นเสียง

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ช่วยข้าด้วย”แล้วเสียงของป๊อปปี้เรียกฟางทำให้ฟางหันไปมองด้วยความตกใจที่เห็นป๊อปปี้

ถูกโซซ่หนามพันธนาการการมากมาย ตัวชุ่มไปด้วยเลือด และมียมฑูตในผ้าคลุมสีดำกำลังทรมาน

ป๊อปปี้อยู่

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะป๊อปปี้”ฟางวิ่งกลับมาแล้วพยายามจะผลักยมฑูตนั้นแต่กลับถูกผลักไปใกล้มีดเล่มหนึ่ง

 

 

 

 

 

“ฟางอย่าฆ่าใครนะลูก”เสียงของแม่ฟางร้องเตือนให้ฟางชั่งใจ

 

 

 

 

 

“อ๊าก”แล้วฟางต้องหันไปตามเสียงเมื่อเห็นป๊อปปี้โดนทรมานและใกล้จะตาย

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำร้ายป๊อปปี้นะ”ฟางร้องก่อนจะหยิบมีดนั้นกระซวกเข้าที่ท้องยมทูตตนนั้น เสียงหวีดร้องของ

ยมทูตร้องโหบหวนด้วยความเจ็บปวด ก่อนเลือดสีดำจะไหลรินออกมาออกมากระเด็นใส่ชุดสีขาว

และเต็มใบหน้าขาวเนียนของฟาง ทำให้ฟางชุ่มไปด้วยเลือดสีดำแล้วเลือดของยมฑูตตนนั้นก็ไหล

ออกมามากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ อยู่ไหนน่ะ”ฟางร้องหาป๊อปปี้เมื่อมองไปทางไหนก็มีแต่เลือดสีดำที่เจิ่งนองเต็มไปหมด

 

 

 

 

 

 

“เจ้าฆ่า1ชีวิตไปแล้ว เจ้ากลายเป็นแม่มดดำแล้ว”เสียงของชายคนหนึ่งพูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่ข้าไม่ใช่”ฟางร้องแล้วหันไปเห็นกระจกบานหนึ่งโผล่พ้นเลือดสีดำที่เจิ่งนองก่อนเลือดสีดำจะ

หายไป แล้วฟางต้องตกใจเมื่อตัวเองอยู่ในชุดสีดำ เล็บและปากเป็นสีดำ ก่อนจะมองสร้อยรูป

กะโหลกแพะที่เป็นสัญลักษณ์ของซาตานที่คอ

 

 

 

 

“ไม่ ข้าไม่ใช่แม่มดดำ”ฟางทรุดแล้วกรีดร้องออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดด”ฟางร้องกรี๊ดออกมากลางดึกทำให้ป๊อปปี้ที่นอนข้างๆตกใจตื่น

 

 

 

 

 

“ฟาง เกิดอะไรขึ้นฟาง”ป๊อปปี้เขย่าร่างบางแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

“ไม่ข้าไม่ใช่แม่มดดำ ฮึก ป๊อปปี้”ฟางหลับตาแล้วร้องไห้ลืมตามาเห็นป๊อปปี้ก็โผกอดแน่นด้วย

ความกลัว

 

 

 

 

 

 

“เจ้าก็ไม่ใช่แม่มดดำนี่ เจ้าน่ะคือแม่มดขาวนะ”ป๊อปปี้กอดปลอบฟางแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่ในฝันมันน่ากลัวมาก เจ้าถูกยมทูตกำลังทำร้ายเจ้าเกือบตาย ข้าไม่อยากให้เจ้าตายข้าเลยใช้

มีดฆ่ายมทูตนั่น ก่อนที่ข้าจะกลายเป็นแม่มดดำ ข้ากลัวป๊อปปี้”ฟางเล่าความฝันให้ฟัง

 

 

 

 

 

 

 

“โถ มันก็แค่ความฝันนะฟาง ถ้าเจ้าต้องฆ่า1ชีวิตแล้วเจ้าต้องเปลี่ยนไป ข้านี่ล่ะจะปกป้องเจ้าไม่ให้

เจ้าเป็นอะไรและฆ่าใครแน่นอน เชื่อใจข้านะ”ป๊อปปี้กอดฟางแล้วลูบผมร่างบางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“สัญญานะว่าเจ้าจะไม่ทิ้งข้าไป ป๊อปปี้”ฟางพูดแล้วยื่นนิ้วก้อยเพื่อเกี่ยวก้อยสัญญา

 

 

 

 

 

“อื้อ ข้าสัญญาว่าจนชีวิตของข้า ข้าจะดูแลเจ้า แม้ข้าจะตายก็ยอม”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอา ข้าไม่ให้เจ้าตายเช่นกัน เราผูกวิญญาณกันแล้วนะ ข้าไม่อยากสูญเสียคู่วิญญาณข้าไปอีก

แล้ว ข้าไม่ยอมให้เจ้าตายไปเหมืนกันป๊อปปี้ ข้ารักเจ้ามากนะ”ฟางพูดแล้วกอดป๊อปปี้แน่น

 

 

 

 

 

 

“ข้ารู้แล้วว่าเจ้ารัก ข้าก็รักเจ้ามากเหมือนกัน”ป๊อปปี้ยิ้มแล้วพูด ในใจชายหนุ่มก็กังวลลึกๆเพราะเขา

เองไม่ใช่คนดี เขาคือปิศาจร้ายที่ฆ่าคนมามากมาย รวมถึงฆ่าโฟร์ ไม่แปลกถ้าจุดจบของเขาจะต้อง

ตาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าคิดมากเลยนะ”ฟางเห็นป๊อปปี้ไม่ยอมนอนก็ลุกขึ้นอีกครั้งก่อนจะจูบชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน

ซึ่งป๊อปปี้เองก็จูบตอบก่อนจะดันฟางลงไปที่เตียงแล้วปลดปล่อยความต้องการของทั้งคู่ที่เต็มไป

ด้วยความรัก

 

 

 

 

 

 

จะแต่งงานกันแล้วแท้ๆแต่ดันมีฝันบอกเหตุซะก่อน งานนี้แต่ละคู่จะเป็นยังไงนะ

 

ไหนจะเขื่อนเฟย์อีก ตัวร้ายก็มาหลอกกันเองซะด้วย

 

 

 

ใกล้จบแล้วน้า ฝากเรื่องนี้หน่อยน้าาาาา