ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “อะไรนะ พวกเจ้าจะแต่งงานกันหรอ”เขื่อนและกรีนแทบพ่นน้ำที่ดื่มไปเมื่อป๊อปปี้เดินมาบอกเรื่อง

ของเขา

 

 

 

 

 

“ก็ใช่น่ะสิ ก็ฟางกับข้ารู้สึกเหมือนกัน เราก็น่าจะรีบจัดการเรื่องของหัวใจพวกเราให้

เรียบร้อย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

“แหม ทำเป็นพูดดี แล้วเมื่อก่อนใครกันนะที่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง”เขื่อนแซว

 

 

 

 

 

 

“ว่าแต่ข้า แล้วเจ้าล่ะเขื่อน พาเฟย์มาอยู่ที่ตั้งนานแล้ว แต่งพร้อมข้าเลยมั้ยล่ะ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

 

“ใจก็อยากอยู่นะ แต่รู้สึกว่าตัวข้ายังไม่พร้อม”เขื่อนพูดแล้วซึมลงไปทำไมเหมือนว่าเขารักเฟย์

เฟย์รักเขาก็จริงแต่เหมือนมีเส้นบางๆกั้นไว้ระหว่างเขาและเฟย์ยังไงไม่รู้

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วเรื่องโทโมะล่ะ ถ้าวันนั้นโทโมะบุกมาจะว่ายังไง”กรีนถาม

 

 

 

 

 

 

 

“บุกมาก็เท่านั้นเพราะในเมื่อทั้งใจของฟางเค้ารักข้า ไม่ใช่มัน”ป๊อปปี้พูดแล้วยักไหล่นิดนึงอย่างไม่

สนใจ

 

 

 

 

 

 

“แต่ข้าว่าเราน่าจะกังวลเรื่องของมดดีกว่านะ เพราะแม่นั่นน่ะจ้องทำร้ายฟางตลอดไม่ใช่รึช่วง

นี้”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“รังแกแล้วยังไง ข้านี่ล่ะจะปกป้องฟางเอง เจ้าก็ด้วยกรีนเจ้าต้องดูแลมดไม่ให้นางมาทำร้าย

ฟาง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจนะ”เฟย์ยิ้มเมื่อฟางและแครอลยื่นขนมปังมาให้ตัวเอง

 

 

 

 

 

 

“กินจุแบบนี้เดี๋ยวเขื่อนก็เลี้ยงเจ้าไม่ไหวหรอก”ฟางมองเฟย์ที่อบกินโน่นนี่ก็แซว

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ลองไปมีคนอื่นดูสิ ข้าฆ่าหญิงคนใหม่แน่”เฟย์พูดเสียงแข็งแล้วทุบโต๊ะจนร้าวทำให้ฟางและแค

รอลสะดุ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ จ้ะ ว่าแต่ข้าถามหน่อยสิ เมื่อมดฟื้นเจ้ามาจากความตาย ตอนนี้ความจำเจ้ากลับมาหมดแล้ว

ใช่มั้ย”ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้สิ ข้าเหมือนรู้สึกว่า บางอย่างให้หัวของข้าหายไป แต่ข้ารักเขื่อนนะ”เฟย์รีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ก็จะไม่ให้รักได้ยังไงล่ะก็ข้าร่ายยาเสน่ห์ใส่ไว้ตอนเข้าฟื้น”มดเดินเข้ามาทำให้สามสาวตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ยาเสน่ห์นี่มันเรื่องอะไรกัน”แครอลมองมดและเฟย์อย่างตกใจเป็นจังหวะเดียวกับเขื่อนเดินลงมา

กับกรีนแล้วได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะวันนั้นที่เขื่อนอุ้มศพเจ้ามา ข้าดูก็รู้ว่าเขื่อนรู้สึกอย่างไรกับเจ้า ข้าก็เลยอยากจะให้เขื่อนได้

ผ่อนคลายก็เลยใส่ยาเสน่ห์ที่กลั่นจากแร่เสน่ห์เอามาให้นางดื่ม ไม่แปลกหรอกที่เจ้าจะรักเขื่อน”มด

พูดเยาะๆ

 

 

 

 

 

 

 

“สรุปว่าเฟย์ไม่ได้รักข้าจากหัวใจจริงงั้นรึ”เขื่อนเดินออกมาจากที่ซ่อนแล้วพูดด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

“ข้ารักเจ้านะเขื่อน ข้ารักเจ้า”เฟย์รีบพูดทันทีที่เขื่อนมา ทำให้เขื่อนมองแล้วยิ่งช้ำใจ

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องบอกว่ารักข้ามากขนาดนี้ก็ได้เฟย์”เขื่อนยั้งมือให้เฟย์หยุดพูดก่อนะหันไปคุยกับมดต่อ

 

 

 

 

 

“ถึงจะใช้ยาเสน่ห์แล้วทำไมต้องมาบอกความจริงให้เขื่อนด้วย เขื่อนเจ็บนะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“จ้ะ แหม ทำเป็นคนดีทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีจริง พวกแอบตีท้ายครัว”มดเบ้ปากอย่างหมั่นไส้แล้วว่า

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่พูดมาเพื่ออะไรมด เจ้าต้องการอะไร”แครอลถาม

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็แค่เห็นเขื่อนอมทุกข์ สงสัยยาเสน่ห์ข้าจะใช้ไม่ได้ผลรึไง”มดพูดแล้วชูขวดยาสีม่วงในมือ

 

 

 

 

 

 

 

“หญิงสาวที่นอนข้างเราทุกวัน ความจริงแล้วเค้าไม่ได้รักเราจากใจจริงเจ้าจะรู้สึกยังไงล่ะ”เขื่อนพูด

 

 

 

 

 

 

“โถๆ ถ้าเจ้าไม่อยากจะได้นางที่บอกรักเจ้าทุกคืนแล้ว ก็แค่นี้ล่ะ”มดพูดจบก็ใช้ความไวล้อคตัวเฟย์

แต่เพราะเฟย์ที่เป็นผีดิบทำให้มีแรงเหวี่ยงมดไปติดผนังแล้ววิ่งหนี แต่เขื่อนมาดักไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะเขื่อน จะทำอะไรข้า ปล่อยนะ”เฟย์ตกใจเมื่อเขื่อนจับตัวเฟย์ไว้แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ปลดปล่อยเจ้าไงล่ะเฟย์ ข้าไม่อาจรับรักเจ้าที่มาจากยาเสน่ห์ได้หรอก”เขื่อนพูดเศร้า มดยิ้ม

อย่างสะใจก่อนจะกรอกยาสีม่วงเข้าปากเฟย์ สักพัก เฟย์ก็เริ่มร้อนไปทั่วตัวแล้วดิ้นขลุกขลักก่อนจะ

กรี๊ดออกมาแล้วเป็นลมในอ้อมกอดเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มียาเสน่ห์แล้ว งั้นเจ้าก็จัดการเองแล้วกัน ข้าไม่ยุ่งแล้วล่ะ”มดพูดเมื่อเฟย์สิ้นฤทธิ์ไป

 

 

 

 

 

 

“ได้ ต่อให้เฟย์ฟื้นมาแล้วอยากกลับบ้าน ถ้าเป็นความสุขนางข้าก็จะยอม”เขื่อนพูจบก็อุ้มเฟย์ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยว จะไปไหน”เมื่อเห็นว่าเรื่องจบแล้ว ฟางจึงพาแครอลเดินไปอีกทางแต่มดเรียกไว้

 

 

 

 

 

 

“ก็ไปทางอื่นไงล่ะ เมื่อหมดเรื่องตรงนี้แล้วจะอยู่ทำไม"แครอลพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

”แหม นังคุณน้องแครอลปากเก่งนักนะ เลิกกลัวพวกปิศาจแล้วรึ"มดถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะกลัวทำไมในเมื่อพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ข้าแม้จะเป็นปิศาจแม่มดแต่พวกเค้าดีและช่วยข้า ข้าจะ

กลัวทำไม”แครอลว่า

 

 

 

 

 

 

 

“พี่สะใภ้ นี่ข้าหูฝาดอะไรรึเปล่า เหอะ กับนังทาสนี่น่ะรึจะเป็นเมียป๊อปปี้ ป๊อปปี้เค้ามีเมียเดียวคือ

โฟร์เท่านั้นล่ะ ส่วนนังนี่ก็แค่คู่นอน คอยปรนเปรอรองรับอารมณ์ต่างหากล่ะ แหม นี่คงคิดว่ากลับไป

หาโทโมะแล้วจะช่ำชองสินะ”มดพูดจาดูถูกฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่อย่ามาว่าฟางแบบนี้นะ เจ้าอิจฉานางล่ะสิ”แครอลปกป้องฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหวนนั่น”มดมองหัวจรดเท้าแล้วมาหยุดที่นิ้วนางข้างซ้ายฟางที่มีแหวนนิลสีดำประจำตัวป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ แหวนนี้พี่ป๊อปปี้ให้ไว้กับพี่ฟางเอง เพื่อแทนใจกันน่ะ”แครอลรีบเยาะเย้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดด ไม่จริงข้าไม่ยอมนะ ข้ามาก่อนแท้ๆ ตำแหน่งผู้หญิงของป๊อปปี้ต้องเป็นของข้าสิ”มดกรีด

ร้องออกมาแล้วพุ่งไปจิกผมฟางมาแล้วง้างหมายจะปล่อยพลังทำร้ายฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“เลิกบ้าได้แล้ว”ป๊อปปี้ตกใจรีบผลักมดกระแทกข้างฝาแล้วดึงฟางไปกอด

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปลืมโฟร์ไปแล้วจริงๆสินะ ลืมไปแล้วจริงๆ”มดแผดเสียงร้องออกมาอย่างสุดทน

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ยังอยู่ในใจของข้าเสมอแต่ชีวิตเรามันต้องเดินต่อไม่ใช่รึ และฟางก็ทำให้ให้ข้ารู้จักความรัก

ที่แท้จริง ข้าเลือกแล้วว่าข้ากับฟางเราจะแต่งงานกัน”ป๊อปปี้พูดออกมาทำให้มดกรีดร้องออกมาอีก

ครั้งจนกรีนรีบเข้าไปดูอาการ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาจับข้า ข้าอยากอยู่ตามลำพัง”มดสะบัดตัวออกจากกรีนก่อนจะใช้พลังพุ่งตัวเองหายไป

จากบริเวณนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะ”ป๊อปปี้ถามฟาง

 

 

 

 

 

 

“แต่ว่ามด’ฟางยังคงกังวลเรื่องมด

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเรื่องของมด ข้าเลือกเจ้าแล้ว จะไม่ปล่ยให้ใครทำร้ายเมียข้าได้หรอก”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟาง

กอดป๊อปปี้แน่นด้วยความตื้นตัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องเศร้านะ”แครอลเห็นกรีนที่ซึมกับเรื่องมดก็ปลอบใจชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรน่ะ”โทโมะเดินมาที่หอคอยเก่าที่ประจำแล้วแปลกใจเมื่อเห็นข้าวของกระจัดกระจายก็กระชับ

อาวุธไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าจะนิ่งดูดายแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ ฟางกำลังจะแต่งงานกับป๊อปปี้ พรุ่งนี้เจ้าต้องไปนำนางกลับ

มา”มดว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ แต่เอ่อ พรุ่งนี้ข้าไปไม่ได้”โทโมะตกใจแต่ชะงักเมื่อคิดถึงหน้าแก้วก็พูด

 

 

 

 

 

 

 

“มันติดธุระอะไรนักหนาของเจ้า กะอีกแค่ตามคนรักเจ้ากลับมาแค่นี้ทำไมถึงทำให้ไม่ได้”มด

โวยวายเป็นจังหวะเดียวกับแก้วที่เดินมาตามโทโมะได้ยินเข้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปตามคนรักเจ้าวันพรุ่งนี้เถอะ”แก้วฝืนทำเป็นปกติแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะ พรุ่งนี้เจ้าก็รู้ว่ามันคือวันอะไร”โทโมะหันไปพูดกับแก้วอย่างตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะ เพราะพรุ่งนี้มันก็แค่วันๆหนึ่ง ถ้าเทียบกับเรื่องของเจ้ากับฟาง มันสำคัญกว่าดีแล้วนิที่

คราวนี้มีทั้งคนพาเจ้าไปเอาตัวมาฟางมา เจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินทางอ้อมให้ไกล เอางี้สิ เดี๋ยว

ข้าดูต้นทางให้แล้วกันรับรอง ถ้าท่านปู่ฟังเหตุผลจากข้า ท่านต้องเข้าใจเรื่องความรักของพวกเจ้า

แน่ๆ”แก้วพูดแล้วฝืนยิ้มก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว”โทโมะมองแก้วก็เข้าใจว่าแก้วรู้สึกยังไง ก็เดินไปแตะไหล่ของร่างบาง

 

 

 

 

 

 

“จะรออะไรอยู่ล่ะ ขาดกำลังคนงั้นรึช่วยหาให้ได้นะ”มดรีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องนั้นไม่สำคัญเอาเป็นว่าข้าไปตามตัวฟางแน่ แต่ไม่ใช่พรุ่งนี้”โทโมะพูดเพราะรู้ดีว่าต่อให้อยาก

จะพาตัวฟางกลับไปแค่ไหน แต่ตอนนี้เขาไม่อยากทำร้ายจิตใจแก้วอีกต่อไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตามใจเจ้าแล้วกัน ข้าไปหากำลังเสริมไว้ช่วยเจ้าดีกว่า”มดมองโทโมะที่ห่วงแก้วก็แอบเบ้ปาก

หมั่นไส้ก่อนจะหายตัววับไปโดยที่จุดหมายอยู่ที่กองล่าแม่มดของพวกทีเจ

 

 

 

 

 

 

หวานได้ไม่นานหรอก 55555 เพราะตัวร้ายยังไม่หมด แถมจะไปแทคทีมอีก

 

 

เขื่อนเฟย์อาจมีน้อย เดี๋ยวเรื่องหน้าที่จะต่อจากนี้มีเท่าๆกันแน่นอน แต่ว่าอย่าพึ่งหายกันไปไหนนะ เดี๋ยวอีกนิดก็จะจบแล้ว หุหุ