ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
2อาทิตย์ต่อมา
 
 
 
 
 
 
“ท่านปู่กลับมาแล้ว เอ่อ สวัสดีกั้ง โบว์”ปีเตอร์เดินเข้ามาเจอพวกของกั้งกลับมาจากนรกก็พูด
ทักทาย
 
 
 
 
 
 
“ข้าทราบเรื่องของมิณทร์แล้วนะ ข้าส่งมือดีของที่นี่ไปตามร่องรอยของซาร่าอยู่ เอ่อ แล้วแก้ว
ล่ะ”ปูพูด
 
 
 
 
 
 
“พี่แก้วเอาแต่ซึม ข้าวปลาไม่ค่อยกินเลยครับ ถึงแตะก็แตะนิดเดียว”ปีเตอร์พูด
 
 
 
 
 
“แล้วเจ้าหลานตัวดีข้าล่ะไปไหน”ปู่พูดและชะเง้อมองหาโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“โทโมะไปคุยกับปิศาจตนอื่นครับ เรื่องตามล่าหาตัวซาร่า ช่วงนี้เห็นยุ่งมากด้วย”ปีเตอร์พูดทำให้ปู่
แอบยิ้ม เพราะสายรายงานว่าหลังจากวันนั้น โทโมะกับแก้วแม้จะทะเลาะกัน แต่โทโมะคือผู้จัดการ
ทุกอย่างให้แก้วเรื่องของมิณทร์
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวท่านปู่มาพอดีเลย แล้วนี่สู่ขอกันเรียบร้อยแล้วสินะ”โทโมะเดินมาแล้วทัก
 
 
 
 
 
 
“แน่อยู่แล้ว ข้าขอโทษนะพี่ชายที่ข้าต้องแต่งงานก่อน”กั้งพูดแล้วยิ้มก่อนจะกุมมือโบว์ไว้ ตอนแรก
ชายหนุ่มก็ไม่พอใจเท่าไหร่กับการจับคู่คลุมถุงชน แต่ด้วยความน่ารักและสดใสของโบว์ทำให้
ปิศาจหนุ่มหลงรักได้อย่างง่ายดาย
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เดี๋ยวข้าเอาอาหารไปให้พี่แก้วดีกว่า”ปีเตอร์เห็นโทโมะก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ข่าวว่าแก้วไม่กินอะไรเลยนิ งั้นข้าจะเอาไปให้เอง เจ้าไปพักเถอะ”โทโมะรับจานอาหารมาจาก
แม่บ้านแล้วเดินไปหาแก้วแทน เพราะเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเขาบังคับแก้วแก้วจะยอม
กินมั้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว”เมื่อเข้ามาในห้องชายหนุ่มต้องตกใจเมื่อหน้าต่างถูกเปิดออกและมีผ้าถูกมัดเป็นเชือกลงไป
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ดึงมาทำไม ปล่อยข้านะ”แก้วที่กำลังปีนหนีก็ร้องเมื่อโทโมะดึงเชือกพวกนั้นขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าดิ้นสิ ยัยบ้า”โทโมะโวยวายก่อนจะเหวี่ยงเชือกผ้าขึ้นมาเพื่อให้แก้วกลับขึ้นมาแต่จังหวะนั้น
เอง แก้วเกิดดิ้นทำให้หลุดออกจากเชือกที่มัดอยู่ลอยคว้างกลางอากาศ
 
 
 
 
 
 
พรึบ
 
 
 
 
 
 
ชายหนุ่มตกใจกลัวแก้วเป็นอะไรตอนนั้นรีบกางปีกแล้วบินไปช่วยแก้ว โดยลืมไปว่าตอนนี้คือตอน
กลางวัน
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊าก/โทโมะ”แก้วในอ้อมกอดโทโมะร้องพร้อมกับชายหนุ่มก่อนปิศาจหนุ่มจะบินกลับเข้าหน้าต่าง
ห้องแก้วโดยเร็ว
 
 
 
 
 
 
“ตายล่ะ แดงหมดเลย เดี๋ยวข้าไปเอาเลือดก่อนนะ”แก้วร้องเมื่อเห็นแผลที่ปีกลามไปที่แขนและ
แก้มโทโมะ
 
 
 
 
“ไม่ต้อง ไปกินข้าวซะ”โทโมะรั้งแขนแก้วแล้วดุร่างบาง
 
 
 
 
 
 
“จะบ้ารึไง เจ้าเจ็บตัวแบบนี้ใครจะไปกินลง”แก้วโวยวายกลับบ้าง
 
 
 
 
 
“ไปกินข้าวเดี๋ยวนี้ เลือกเอา จะกินข้าวรึจะให้ข้ากินเจ้า”โทโมะดุเสียงแข็งทำให้แก้วหน้าแดงคิดถึง
เรื่องเขากับเธอก็รีบดึงจานข้าวไปกิน
 
 
 
 
 
 
"ข้าล่ะเกลียดเจ้าจริงๆ พวกบ้าอำนาจ ชอบบังคับ"แก้วบ่นไปตักเนื้อเข้าปากไปเเล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่าง
หงุดหงิดคล้ายกับเด็กทำให้โทโมะเมินไปทางอื่นเพื่อยิ้มขำ
 
 
 
 
 
 
"แล้วไง อยู่นี่ซะเจ้าน่ะ ถ้าเป็นเจ้าของที่นี่ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าออกไปไหนทั้งนั้น"โทโมะทำทีหัน
มาดุใส่แก้วเมื่อตัวเองปรับอารมณ์มาดุแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
"ก็ข้าเป็นห่วงมิณทร์นี่ น้องข้าจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้"แก้วพูดแล้วซึมลงไป
 
 
 
 
 
"เอาน่า เอาเป็นว่า ข้าจะจัดการเรื่องน้องเ้าเอง เจ้าน่ะอยู่ที่นี่ดูแลตัวเองให้ร่างกายเเ็งแรงก่อนเถอะ
แล้วเราจะไปตามหามิณทร์ด้วยกัน"โทโมะพูดแล้วเอื้อมมือไปลูบผมของแก้วบางๆทำให้แก้วนิ่ง
ยอมให้ชายหนุ่มลูบผมแล้วกินอาหารต่อ ชายหนุ่มลอบมองร่างบางแล้วแอบยิ้มอย่างพอใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เขื่อน เอาอีกๆ”เสียงของเฟย์ที่อ้อนให้เขื่อนแกะผลไม้ป้อนเฟย์ทำให้ฟางที่พาแครอลเดินผ่านมา
ได้ยิน
 
 
 
 
 
 
“นี่ที่นี่มีแต่ปิศาจจริงๆสินะ แคอยากกลับบ้าน”แครอลที่มองไปรอบๆ แม้มันจะปลอดภัยแต่เธอก็ไม่
ชินอยู่ดี
 
 
 
 
 
 
“ปากเสีย”เฟย์ที่ได้ยินเสียงแครอลบ่นกับฟางก็รีบพูดทำให้แครอลหันมามองเฟย์อย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ อย่าทะเลาะกันเลยนะ เขื่อน นี่เฟย์เริ่มจำทุกอย่างได้แล้วสินะ ยินดีด้วยนะ”ฟางรีบพูดเพื่อ
เปลี่ยนเรื่อง
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ยินดีอยู่ล่ะแต่ถึงแม้เฟย์จะฟื้นตัวมาแล้วแต่เหมือนมีบางอย่างที่ข้ารู้สึกว่าเฟย์ไม่ใช่คนเดิม”เขื่อน
พูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่คนเดิมรึ เจ้าหมายความว่ายังไง”ฟางถามด้วยความสงสัยภาพที่เธอเห็นคือเขื่อนและเฟย์ดู
รักกันมากนี่นา
 
 
 
 
 
“คุยอะไรกันอยู่ เขื่อนนอกใจข้ารึ ช้าหึงนะ”เฟย์รีบเดินมาคล้องแขนเขื่อนแล้วมองฟางด้วยสายตา
หึงหวงเขื่อน
 
 
 
 
 
“เปล่านี่ เอ่อ นี่เพื่อนเจ้านะ ฟางเคยอยู่หมู่บ้านเดียวกับเจ้า เจ้าจำไม่ได้รึเฟย์”เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
“ฟาง”เฟย์ทวนคำพูดของเขื่อน เหมือนมีภาพบางอย่างเข้ามาในหัว แต่แล้วภาพนั้นก็หายไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางไม่มีวันทำเจ้าเสียใจหรอกเฟย์ เขื่อนก็ด้วย”ป๊อปปี้เดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น ชายหนุ่มสบตากับ
ฟางแล้วทั้งคู่ก็ละสายตาออกจากกัน เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เขาและเธอไม่กล้าที่จะพูดออก
ไป
 
 
 
 
 
 
“แหมๆ นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็อยู่นี่นิเอง อ้อ ยืนบื้ออะไรนังกระจอก ไปช่วยดีดี้ทำความสำอาด
ปราสาทสิ”มดเดินเข้ามาขัดแล้วก็ว่าก่อนจะคล้องแขนป๊อปี้แล้วออกคำสั่งฟาง
 
 
 
 
 
 
“ต่อไม่นี้ไม่ต้องให้ฟางทำงานพวกนั้นแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“อะไรกัน ก็ป๊อปเอามันมาเป็นทาส จะให้มันอยู่สุขสบายได้ยังไง”มดหันขวับไปโวยวายป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“เปล่า แต่หน้าที่รักของฟางคือดูแลผู้หญิงที่ข้ารักทั้ง2 คือดูแลหลุมศพของโฟร์ทุกวันและดูแลแค
รอลน้องสาวของข้า”ป๊อปปี้พูดแล้วเหลือบตามองฟางที่อึ้งกับคำสั่งใหม่ที่ป๊อปปี้บอกมา
 
 
 
 
 
 
“หรอ ข้าก็นึกว่าเจ้าจะเอานังทาสนี่ไปปรนเปรอดูแลเจ้าแล้วเอาเป็นเมียด้วยอีกคน”มดแขวะป๊อปปี้
ด้วยความอิจฉาฟาง
 
 
 
 
 
 
“เงียบเลยนะมด ข้ามีโฟร์เป็นเมียนะแม้ว่าโฟร์จะตายไปแล้วก็ช่วยให้เกียรติด้วย เพราะยังไง ฟาง
เองก็มีคนรักที่รออยู่แล้วพวกเจ้าก็น่าจะรู้”ป๊อปปี้พูดแล้วย้อนคิดถึงฟางที่พร่ำบอกว่ามีแต่โทโมะก็
พูดแบบนั้น
 
 
 
 
 
 
“ใช่ ข้ากับป๊อปปี้เราตกลงกัน ถ้าการตกลงพวกนี้สำเร็ ข้าก็จะไปจากที่นี่ไม่ต้องห่วงนะมด ข้าไม่ได้
อยู่ที่นี่เป็นมารขวางท่านตลอดไปหรอก ไปเถอะแครอล”ฟางพูดแล้วเดินดึงมือแครอลไปอีกทาง
เช่นเดียวกับป๊อปปี้ที่เดินหนีอีกทาง
 
 
 
 
 
 
“ข้าต้องรู้ให้ได้ว่านังกระจอกตกลงอะไรกับป๊อปปี้”มดพูดแล้วมองทั้งฟางและป๊อปปี้อย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
“อยู่มาเกือบเดือน ข้านึกว่าเจ้าเป็นคนรักพี่ข้าซะอีก”แครอลพูดเมื่อถูกฟางดึงมือมา
 
 
 
 
 
“บ้า ข้าไม่ใช่คนรักพี่เจ้าหรอก โฟร์ต่างหากล่ะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“แต่โฟร์ก็ตายไปแล้วนี่ พี่ป๊อปควรมีสิทธิ์ในการมองหาคู่ครองคนใหม่นะ และในปราสาทนี้ถ้า
ระหว่างมดกับเจา ข้าอยากให้เจ้าเป็นพี่สะใภ้นะ”แครอลพูดแล้วยิ้ม ทำให้ฟางอึ้ง ใจเต้นรัวแต่ก็
ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นไปไม่ได้ ข้ามีคนรักอยู่แล้ว ข้าจะทรยศโทโมะไม่ได้”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“ถ้ากาลเวลามันทำให้เปลี่ยน เจ้าก็น่าจะเปลี่ยนใจได้นะ เห้อ ข้าไปหาดีดี้ดีกว่า”แครอลพูดแล้ว
เดินหนีไป ทิ้งให้ฟางที่ยืนนิ่งก่อนจะเดินเลี่ยงไปที่แปลงกุหลาบแดงข้างปราสาทที่กำลังออกดอก
และตัดมันเพื่อไปประดับแจกัน
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ลูกพ่อ พ่อคิดถึงเจ้า อยากปกป้องแหลือเกิน”
 
 
 
 
 
เสียงกระซิบลอยมาตามลมทำให้ฟางที่กำลังตัดดอกกุหลาบอยู่ชะงักและนิ่งคิด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”ฟางสะบัดหัวตัวเองเพื่อไล่ความคิดนั้นก่อนจะต้องร้องเมื่อกรรไกรตัดกิ่งเข้ามือตัวเองเลือด
ออก
 
 
 
 
 
 
 
“ซุ่มซ่าม”ป๊อปปี้ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาใกล้แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ท่านมาได้ยังไงน่ะ”ฟางตกใจและพยายามเดินหนีแต่ร่างสูงกลับดึงฟางไว้
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ท่าน”ฟางตกเมื่อป๊อปปี้เอานิ้วที่เลือดออกมาเลียเลือดทำให้ฟางหน้าแดงและใจสั่น
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้านี่ซุ่มซ่ามจริงๆ ไปไหนก็ดีแต่ได้แผลตลอด”ป๊อปปี้หยุดเลียเมื่อเลือดหยุดไหลก่อนจะดุฟาง
ก่อนจะดึงผ้าสะอาดสีขาวมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วพันแผลให้ฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
ตึกๆ
 
 
 
 
 
 
ฟางที่จ้องมองร่างสูงที่กระทำการอ่อนโยนกับเธอก็ใจเต้นรัว ก่อนที่ป๊อปปี้จะเงยหน้ามาสบตา
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าอยากหายไวๆก็ใช้คาถาเยียวยาแล้วกันนะ เอ่อ ข้าไปหาแครอลดีกว่า”ป๊อปปี้มองร่างบางแล้ว
เริ่มเกิดการประหม่าก็พูดตะกุกตะกัก ก่อนะผละออกจากฟางแล้วเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“ปิศาจบ้า เล่นพันแผลแบบนี้แล้ว ข้าไม่ใช้พลังก็ได้ เดี๋ยวเสียน้ำใจของคนทำแผลหมด”ฟางพูด
แล้วอมยิ้มมองแผลที่มือตัวเอง ทำไมนะ ทำไมเธอถึงรู้สึกดีแบบนี้เมื่ออยู่ใกล้ๆป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
เอาเป็นว่าปากเเจ็งไม่รู้ใจตัวเองทั้งคู่อ่ะป๊อปฟาง55555
 
เรื่องจะเป็นยังไงอย่าลืมติดตามกันนะ เพราะยังเหลืเรื่องดราม่าอีกยกนึงนะ