ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

เสียงประตูทางเข้าปราสาทของป๊อปปี้ดังสนั่น ลูกน้องป๊อปปี้รีบไปเปิดประตูก่อนที่หมาป่าหนุ่มจะ

พุ่งเข้ามาแล้ววางฟางและแครอลลงในโถงกลางในปราสาทอย่างเบาไม่ให้สองสาวกระแทก

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันป๊อปปี้ ทำไมฟางถึงเป็นแบบนี้”เขื่อนเดินเข้ามาถามป๊อปปี้ที่กลายร่างกลับอย่าง

ตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมมีแต่เลือดแบบนี้”เฟย์ที่อาการเริ่มดีขึ้นตกใจหน้าซีดเกาะแขนเขื่อนแน่นแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางถูกทำร้าย ตอนนี้ช่วยกันดูแลฟางที รายนี้สลบไปแล้ว”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนเป็นห่วง

อย่างมาก

 

 

 

 

 

 

 

“ต๊าย คราวที่แล้วก็พาผู้หญิงเข้ามาในปราสาท2คน คราวนี้ก็มาอีกแล้ว นี่ใครกันป๊อปปี้”มดเดินลง

มาจากชั้นบนแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

“ยุ่งไม่เข้าเรื่องเลย”เฟย์มองมดที่เดินไปคล้องแขนป๊อปปี้แสดงความเป็นเจ้าของก็ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“หุบปากเลยนังผีดิบ แหม พอความจำคืนมาหน่อยก็ปากดีเลยนะ ลืมไปแล้วรึไงว่าเจ้าฟื้นมาได้

เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะข้าน่ะ”มดว่าเฟย์

 

 

 

 

 

 

“แต่หนี้ชีวิตก็ถูกใช้ไปแล้วตั้งแต่ให้เฟย์ปลอมเป็นฟางคราวก่อนแล้วนิ”กรีนว่าดักคอมดทันที

 

 

 

 

 

 

“เอาล่ะ เลิกเถียงกันได้แล้ว มดมาช่วยฟางที รักษาฟางเร็วๆ”เขื่อนรีบพูด

 

 

 

 

 

“เรื่องอะไร เชอะ ข้าไม่ช่วย หน้าโง่ไปโดนเองช่วยไม่ได้”มดเยาะเย้ย

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

ป๊อปปี้โกรธจัดกระชากแขนมดอย่างแรงแล้วบีบจนมดต้องร้อง

 

 

 

 

 

“นายท่าน ทำไมหน้าซีดเหมือนกับฟางล่ะ”กรีนชะงักแล้วพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้หน้าซีดและเหงื่อตก

เหมือนกับฟาง

 

 

 

 

 

 

“ช่วยฟางซะ ถ้าเจ้าไม่อยากเห็นข้าเป็นอะไร”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนจะหันไปมองร่างบางที่เขื่อนอุ้ม

อยู่ เขากับเธอตอนนี้อาการเหมือนกัน รึว่าฟางจะเป็นอะไรไป

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

ว่าแล้วป๊อปปี้ก็ทรุดลงไป

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปปี้ ฮือๆ ใครก็ได้ช่วยพี่ป๊อปที”แครอลประคองพี่ชายแล้วร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย หนวกหูวุ่นวาย ตามมาให้หมดนี่ล่ะ ข้าจะรักษาเอง”มดรำคาญเสียงร้องไห้แครอลก็ว่าก่อนจะ

เดินนำทุกคนที่ช่วยกันหามฟางและป๊อปปี้มาที่ห้องพักเพื่อให้เธอรักษาทั้งคู่

 

 

 

 

 

“ทำไมฟางโดนทำร้ายแล้วป๊อปปี้ต้องเจ็บแบบนี้ด้วยล่ะ”เฟย์เขย่าแขนเขื่อนถามที่ยืนเฝ้าหน้าประตู

ห้องระหว่างที่มดกำลังรักษาฟางโดยที่กรีนและดีดี้พาป๊อปปี้ไปพักอีกห้อง

 

 

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ ทำไมล่ะเพราะลำพังแค่ผูกจิตกันไม่น่าจะรุนแรงขนาดนี้”เขื่อนพึมพำ

 

 

 

 

 

“หรือว่าเค้าจะเป็นเนื้อคู่กัน”เฟย์พูดออกมาตามที่คิดและสงสัยทำให้เขื่อนหันขวับไปมอง

 

 

 

 

 

 

“ไม่หรอกมั้งไปหาอะไรกินกันเถอะ หิวแล้วใช่มั้ยเฟย์”เขื่อนพูดแล้วเดินโอบเฟย์ไปหาอะไรทาน

ด้านล่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง อย่าให้ความมืดครอบงำตัวเองนะลูก อย่าให้ความชั่วร้ายมาแปดเปื้อนลูกสาวที่น่ารักของ

แม่”

 

 

 

 

 

 

 

เสียงกระซิบเข้ามาข้างหูฟาง ทำให้ฟางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆพบว่าเธออยู่ที่ห้อง

นอนปราสาทของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ฟื้นแล้วหรอ รู้มั้ยว่าเกลับไปตั้ง3วันเชียวนะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เอ่อ แล้วท่านล่ะเป็นยังไงบ้าง”ฟางถามต่อ แต่ชายหนุ่มไม่ตอบกลับเดินมานั่ง

ข้างร่างบาง

 

 

 

 

 

 

“ดีแล้วล่ะ มดนี่ก็เก่งเหมือนกันนะแผลตรงหลังเจ้าหายไปเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วแง้มเปิดแผลที่หลัง

ของฟางที่หายสนิท

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แล้วแครอลล่ะ”ฟางขยับตัวห่างป๊อปปี้แล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

“รายนั้นหมดตัวอยู่แต่ในห้อง สงสัยยังไม่ชิน เจ้าฟื้นก็ดีแล้ว เจ้าจะได้เข้าไปคุยกับแครอลหน่อยสิ

แครอลจะได้หายเหงาและคุ้นชินกับที่นี่”ป๊อปปี้พูดก่อนสายตาจะหันไปมองวิวด้านนอกหน้าต่าง

 

 

 

 

 

 

“แครอลอยู่กับท่านแล้ว ท่านน่าจะดีใจนะที่น้องสาวของท่านกลับมาแล้ว”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่ต้องกลายเป็นตัวประหลาดในสายตาน้องสาวตัวเอง มันเบนะ”ป๊อปปี้พูดเศร้าๆแล้วคิดถึงตอนที่

แครอลสลบไปแล้วฟื้นในวันต่อมา ชายหนุ่มเข้าไปดูแต่กลับถูกแครอลปาข้าวของใส่ด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

ฟางเอื้อมมือไปจับมือของป๊อปปี้เพื่อให้กำลังใจ

 

 

 

 

 

 

 

“พี่น้องกัน ยังไงก็ไม่มีวันเกลียดกันได้ลงคอหรอก เดี๋ยวข้าจะช่วยพูดกับแครอลให้นะ”ฟางยิ้ม

อย่างอ่อนโยนทำให้ป๊อปปี้ที่กำลังซึมมองร่างบางที่ยิ้มให้กับเขาเพื่อให้กำลังก็ยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจนะที่อยู่ข้างข้าไม่ไปไหน”ป๊อปปี้ดึงฟางไปกอดแล้วพูด ทำไมเขารู้สึกอบอุ่นที่หัวใจเหลือ

เกินเมื่อมีฟางใกล้ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะข้าเป็นทาสไง ต้องซื่อสัตย์กับเจ้านาย”ฟางพูดแล้วซึมคิดถึงเรื่องของเขาและเธอ

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แล้วถ้าเกิดเจ้าท้องขึ้นมา ข้าอยากจะ”ป๊อปปี้นิ่งสักพักก่อนจะผละตัวฟางออกมาพูด

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ ท่านไม่ต้องย้ำหรอกนะ ว่าถ้าข้าท้อง ข้ามีลูกให้ท่านเมื่อไหร่ข้าก็ต้องไป ข้ารู้ตัวดีว่าข้าคือ

ใคร มีหน้าที่เพียงแค่ไหน เอ่อ ข้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”ฟางพูดและเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าข้าจะบอกว่าข้าไม่อยากให้เจ้าไปจากข้าล่ะ”ป๊อปปี้มองร่างบางที่หายลับเข้าไปในห้องน้ำสักพัก

แล้วค่อยๆพูดออกมา นี่มันเกิดอะไรกับหัวใจของเขาล่ะตอนนี้

 

 

 

 

 

 

 

แล้วก็ไม่พูดตรงๆกับเค้าเนาะว่าไม่อยากให้ไป โถ พระเอกเรา 555555

 

 

จะเป็นยังไงต่อต้องติดตามนะๆ