ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึปู่ ข้าเห็นท่านผิวปากอารมณ์ดีเชียว แทนที่จะเครียดเมื่อเห็นขบวนลูกปิศาจอะไรนี่พัง

เลย”กั้งถามเมื่อเห็นปู่ตัวเองผิวปากฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เครียด แต่ก็มีเรื่องบางอย่างที่ไม่เครียดนี่”ปู่พูดอย่างมีความลับ

 

 

 

 

 

 

 

“นายท่าน นายกั้งครับ มาทางนี้หน่อยครับ”เสียงลูกน้องตะโกนดังขึ้นทำให้2ปิศาจวิ่งด้วยความเร็ว

ไปที่ลานหญ้าแห่งหนึ่งซึ่งเดิมพวกล่าแม่มดจับโบว์เคยมาพัก

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมเป็นศพแบบนี้ไปได้ล่ะ นี่มันรอยกัด”กั้งเดินไปสำรวสภาพศพแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

“ก็เป็นรอยกัดของมนุษย์หมาป่าน่ะสิ”โบว์ที่ถูกพวกของกั้งช่วยเดินมาพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“หนูโบว์ โตเป็นสาวแล้วงามยิ่งนัก ช่างเหมาะสมกับหลานปู่คนนี้จริงๆ”ปู่พูดแล้วกอดโบว์

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องหาคู่เอาไว้ทีหลังเหอะปู่ นี่เจ้าช่วยอธิบายข้าทีว่าทำไมถึงมีมนุษย์หมาป่ามาขย้ำพวกพ่อค้า

พวกนี้ได้ แล้วทำไมขบวนเจ้าถึงถูกทำร้ายไหนเจ้าจะถูกไม้กางเขนทับตัวอีก”กั้งถามโบว์ยาวเหยีย

ด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่รึเจ้าบ่าวข้า ถามมากจริงๆ อ้ะๆ ข้าบอกให้ก็ได้นะ ที่ขบวนข้าโดนทำร้ายแบบนั้นเพราะว่าพวก

มนุษย์เริ่มแข็งแกร่งขึ้น สามารถทำร้ายปิศาจจากขุมนรกได้แบบนี้ ส่วนพวกนี้ไม่ใช่พ่อค้า มันคือ

พวกล่าแม่มด มันจับข้ากับฟางมา แล้วจู่ๆก็มีมนุษย์หมาป่าบุกเข้ามาแล้วพาตัวฟางไปก่อนะเอาไม้

กางเขนทับข้าอย่างที่เห็นนั่นล่ะ”โบว์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“มนุษย์หมาป่าเอาตัวฟางไป ทำไมกัน”กั้งพูดแล้วเริ่มคิด

 

 

 

 

 

 

 

“เหมือนมนุษย์หมาป่านั่นจะชื่อว่า ป๊อปปี้นี่ล่ะ”โบว์พูดต่อทำให้ทุกคนตกใจ ป๊อปปี้ราชามนุษย์หมา

ป่างั้นรึ

 

 

 

 

 

 

“ถ้าพี่โทโมะรู้จะเป็นยังไงนะ อีกนิดเดียวแท้ๆ ที่ฟางจะได้เจอพี่ข้า”กั้งพูดอย่างเจ็บใจ

 

 

 

 

 

 

 

“รึโชคชะตาจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป กลับปราสาทกันเถอะ หนูโบว์จะได้พักผ่อน”ปู่พูดแล้วยิ้มมี

เลศนัยก่อนจะดึงโบว์เดินไป กั้งชะงักมองตามปู่ตัวเองด้วยความสงสัย นี่ปู่จะมาไม้ไหนล่ะเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นพลางกอดตัวเองแน่น

 

 

 

 

 

 

“เจ้าอยากได้ตัวข้าเองนะ ช่วยไม่ได้ และอีกอย่างก็คุ้มสำหรับเจ้าแล้วนิ ที่สร้อยเส้นนี้มันใช้ได้

ผล”โทโมะพูดพลางถอดสร้อยออกแล้วลุกขึ้นไปสวมเสื้อผ้า แก้วหันขวับไปมอง

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้เป็นคนเอาสร้อยนี้มานะ ทำไมเจ้าไม่เชื่อข้า แร่แบบนี้ข้าจะไปมีได้ยังไงกัน โทโมะปิศาจ

ใจร้าย”แก้วพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เจ้าเลือกให้ข้าร้ายเองนี่ รู้เต็มอกว่าข้ารักฟางทั้งหัวใจแต่เจ้าก็ยังจะทำสร้อยนี่มาหวังมัดตัวข้า

ข้าบอกแล้วนะว่าเจ้ากับข้าก็แค่สัมพันธ์เพียงความใคร่ไม่ใช่ความรัก”โทโมะเดินมาบีบแขนแก้ว

อย่างแรงแล้วตะคอก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าเป็นปิศาจร้ายกาจแบบนี้ ข้าก็ไม่รักเจ้าให้เสียเวลาหรอก ข้าเกลียดเจ้า”แก้วพูดออก

มาแล้วร้องไห้ด้วยความเสียใจจนตัวสั่นก่อนจะลั่นคำพูดว่าเกลียดออกมาใส่โทโมะ ทำเอาชาย

หนุ่มชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดี ต่อจากนี้เจ้ากับข้าเราก็เกลียดกันแล้ว ต่างคนต่างอยู่ไปเลย”โทโมะโวยใส่แก้วอีกครั้งก่อนจะ

เดินปึงปังออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ เกลียดกันแล้วจะไม่มีวันญาติดีอีก”แก้วพูดทั้งน้ำตาก่อนจะค่อยๆฝืนร่างกายที่เจ็บไปทั้งตัวลุก

ใส่เสื้อผ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

ร่างบางสวมเสื้อผ้าเสร็จก็ล้มลงกองกับพื้นเพราะถูกชายหนุ่มกระทำรุนแรงจนเธอเจ็บไปหมด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าต้องลุกขึ้นแก้ว เราเป็นลูกของรักล่าปิศาจเราจะอ่อนแอไม่ได้”แก้วปาดน้ำตาตัวเองแล้วฝืนลุก

ขึ้นเกาะกำแพง เดินกะเผลกๆลงไปจากคอหอยแล้วกลับห้องไปด้วยความช้ำทั้งตัวและหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าขอโทษนะแก้ว แต่เพื่อเจ้าเกลียดข้า ข้าต้องทำ”โทโมะแอบมองแก้วเดินกลับเข้าปราสาทแล้ว

พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม”ฟางลืมตาตื่นมาในตอนสายอีกวันก็มองร่างสูงที่นอนกอดตัวเองไว้แนบอกก็หน้าแดงแล้ว

คิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ป๊อปปี้ถูกยาเพิ่มพลังชายของหวายทำให้มีความต้องการทางเพศมากขึ้นทำให้

เธอและป๊อปปี้มีอะไรกันอีกครั้ง ทั้งๆที่ป๊อปปี้ให้โอกาสเธอแล้วแต่เธอกลับยืนยันจะอยู่ที่เดิมทำให้

เธอเองเผลอนอนกับชายหนุ่มด้วยความเต็มใจ นี่เธอเป็นบ้าอะไรกันทำไมถึงไม่ขัดขืน ร่างบางคิด

สักพักก็รีบหลับตาต่อเมื่อรู้สึกตัวว่าป๊อปปี้ขยับตัวแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อ”ป๊อปปี้เริ่มบิดขี้เกียจด้วยความเมื่อยแล้วมองร่างบางที่หลับอยู่ในอ้อมกอดตัวเองแล้วชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“เด็กบ้า มีโอกาสหนีแท้ๆกลับไม่หนี”ป๊อปปี้มองร่างบางแล้วพูดก่อนจะมองผิวขาวเนียนที่ถูกแดด

ส่องกระทบมาแล้วผมสีน้ำตาที่แผ่ลงบนหมอนและอกกว้างของเขา ยัยแม่มดขี้แยเอ้ย

 

 

 

 

 

 

ชายหนุ่มมองร่างบางอยู่นานก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงไปใกล้แล้วหอมแก้มร่างบางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าชักไม่อยากคืนเจ้าให้โทโมะแล้วสิ”ป๊อปปี้พูดอีกครั้งก่อนจะค่อยๆลุกเข้าไปอาบน้ำ

 

 

 

 

 

 

“บะ บ้าที่สุด”ฟางรีบลืมตาเมื่อรู้สึกได้ว่าป๊อปปี้เข้าห้องน้ำไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านแค่พูดไปตามอารมณ์สินะ เพราะท่านกับข้าเราต่างมีคนรักของเราอยู่แล้ว”ฟางคิดถึงป๊อปปี้ที่

หอมแก้มและคำพูดเมื่อกี้นี้ก็ซึมลงไป นี่สงสัยชายหนุ่มคงมีฤทธิ์ยาหลงเหลือที่ตัวสินะ เลยพูด

อะไรแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ตื่นแล้วหรอ เอ่อ เรื่องเมื่อคืนข้าขอโทษนะ ข้านี่น่าอาบจริงๆ ถูกมนุษย์มอมยาได้”ป๊อปปี้อาบ

น้ำเสร็จเปิดประตูออกมาก็ตกใจที่เห็นฟางตื่นนอนแล้วก่อนจะพูดกับร่างบางถึงเรื่องเมื่อคืนนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช่างเถอะ เดี๋ยวข้าไปอาบน้ำก่อนนะ ท่านลงไปเลยเดี๋ยวข้าจะตามไป”ฟางพูดแล้วกระชับผ้าห่ม

แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำและจัดการตัวเองแต่งตัวให้เป็นผู้ชายเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บอกมานะป๊อปปี้ว่าเมื่อคืนนี้ เจ้าไปนอนกับหญิงอื่นใช่มั้ย”ฟางลงมาได้ยินเสียงโวยวายของหวาย

ก็ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

“จะบ้ารึไง ข้าจะไปนอนกับใครได้ เมื่อคืนกว่าจะจัดการฤทธิ์ยาเจ้าได้นี่แทบตาย”ป๊อปปี้ว่าทำให้

ฟางที่แอบฟังหน้าแดง

 

 

 

 

 

 

“จัดการได้ยังไงกัน เออ จริงสิ เมื่อคืนเจ้ากับน้องชาย อี๋ ไม่นะ”หวายคิดถึงภาพป๊อปปี้กับฟางก็

ขนลุก

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่จอมคิดอกกุศลน่าจะกดน้ำจริงๆ ฟาง เอ้ย ฟอร์ตมันช่วยข้า เอาข้าใส่อ่างน้ำในห้องน้ำแล้ว

แช่น้ำเย็นเพื่อดับอารมณ์กามคุกรุ่นที่เจ้ามอมข้ายังไงล่ะ”ป๊อปปี้รีบโกหกก่อนจะสร้างเรื่องทำให้

หวายหน้าแดงเมื่อถูกลุงเธอจ้องมองมา

 

 

 

 

 

 

“จริงรึเจ้าฟอร์ต”ลุงตะโกนถามฟางที่ยืนฟังทั้งคู่คุบกันากชั้นบันได

 

 

 

 

 

“เอ่อ จริงครับ พี่ชายข้าต้องนอนในอ่างน้ำเกือบทั้งคืน”ฟางอึกอักแล้วโกหกเพื่อช่วยป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“แล้วไป เชอะ ครั้งนี้มอมยาแต่ครั้งหน้าข้าต้องนอนกับเจ้าให้ได้แน่ป๊อปปี้ โอ๊ย ลุง”หวายว่าก่อนจะ

ร้องเมื่อถูกลุงหยิกแขน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหลวไหลไร้สาระใหญ่ละ เอาล่ะหวาย พาป๊อปปี้กับเจ้าฟอร์ตเข็นพวกเหล้าไปส่งที่บ้านมาดามล

อรี่หน่อยสิ เห็นว่าจะฉลองที่ลูกชายเรียนจบทหารเรือคืนนี้”ลุงพูดก่อนจะให้ป๊อปปี้และฟางเข็น

เหล้ามาที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาเหล้ามาส่งให้มาดามลอรี่กับคุณกวินจ้ะ”หวายพูดกับแม่บ้านก่อนจะเดินนำทั้งคู่ไปที่ครัว

 

 

 

 

 

 

 

“ใหญ่โตใช่มั้ยล่ะป๊อปปี้ แหมๆ ก็บ้านไม่สิ คฤหาสน์หลังโตแบบนี้เพราะมาดามลอรี่เป็นเศรษฐินี

ชาวฝรั่งเศสล่องเรือมาไกลแล้วสร้างที่นี่เขียวนะแถมคุณกวินก็หล่อรูปงามอีก”หวายเดินเล่าให้

ป๊อปปี้และฟางฟังทำให้ปิศาจหนุ่มชะงัก

 

 

 

 

 

 

“ผู้ดีชาวฝรั่งเศสงั้นรึ งั้นมาดามพอมีทาสสาวๆมั้ยล่ะ”ป๊อปปี้รีบถามหวาย

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ ข้าหึงนะเนี่ย พูดถึงทาสสาวพวกนั้น มีสิ ท่านรับซื้อทาสไว้ใช้งานที่นี่เยอะพอสมควรนะ แต่

ลุงข้าบอกว่าทาสพวกนี้นะ ถ้าเป็นสาวสวยก็จะเสร็จคุณกวินหมด ไม่รู้จริงรึเปล่า”หวายพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

 

 

ก่อนที่ทั้งหมดจะพูดอะไรกันต่อเสียงแจกันใบโตหล่นแตกกระจายดังขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด นังแครอล แกทำอะไรของแก ถ้ามาดามลอรี่มาเห็นเข้าแกต้องโดนเฆี่ยนแน่ๆ”เสียงแม่บ้าน

พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ขะ ขอโทษจ้ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”แครอลพูดเสียงสั่นแล้วรีบเก็บกวาด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหอะ แต่คงไม่เป็นไรหรอก เพราะมันก็เป็นทาสคนโปรดนี่นา”เสียงของแม่บ้านอีกคนเยาะใส่แค

รอล

 

 

 

 

 

 

 

“แครอล”ป๊อปปี้รีบเดินไปแล้วอึ้งเมื่อเห็นแครอลกำลังเก็บกวาดพื้นอยู่

 

 

 

 

 

 

 

เอาละไง ปิศาจร้ายเริ่มไม่อยากคืนฟางซะแล้ว

 

 

บอกเเล้วช่วงนี้พาคู่นี้มาผจญภัย จะเป็นยังไงน้อ เจอแครอลแล้วซะด้วย

 

 

ส่วยอีกคู่ไม่ต้องห่วง ดราม่าไม่แพ้คู่ป๊อปฟางช่วงต้นๆแน่ๆ