ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะป๊อปปี้ เราต้องเอาของไปไว้ที่ครัวนะ”หวายว่าเมื่อป๊อปปี้จะเดินไปหาแครอล

 

 

 

 

 

“แต่ว่าข้าจะไปช่วยนาง”ป๊อปปี้หันไปพูดแล้วจะเดินไปหาแครอล

 

 

 

 

 

 

“มันเป็นหน้าที่ของทาสนะ เราก็แค่เอาของมาให้ไม่ต้องไปยุ่งหรอก”หวายพูด ฟางเห็นท่าไม่ดีรีบ

เข้าไปรั้งแขนไว้

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ๆ เอ่อ เอาของไปเก็บเถอะนะพี่ชาย”ฟางพูดแล้วดึงป๊อปปี้ไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าจะมาห้ามข้าทำไม ดูสิ นั่นแครอล น้องสาวข้า ข้าจะไปช่วยนาง”ป๊อปปี้รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ช่วยน่ะช่วยอยู่แล้ว แต่ถ้าท่านบุ่มบ่ามไปตอนนี้ก็มีแต่จะเสียเปรียบนะ ข้ารู้ว่าท่านอยากไปช่วย

เหลือแครอลมาก เอาอย่างนี้สิ เรามาวางแผนกันก่อนเถอะนะ จะได้หาทางหนีทีไล่ได้ทัน”ฟางพูด

ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังเดือดอยู่นั้นยอมนิ่งลงได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณกวินกับมาดามลอรี่กลับมาแล้ว”เสียงตะโกนของแม่บ้านดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้และฟางชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน ใครทำแตก”มาดามลอรี่และกวินเดินตรวจตรารอบๆบ้านแล้วชะงักเมื่อเห็นสภาพบ้าน

 

 

 

 

 

“แครอลค่ะมาดาม แครอลทำแจกันแตกค่ะ”แม่บ้านคนหนึ่งพูดป๊อปปี้และฟางรีบมาแอบดูทันที

 

 

 

 

 

 

“แครอลอีกแล้วรึ”มาดามลอรี่พูดเสียงนิ่งก่อนจะเดินเชิดมาใกล้แครอลที่ทรุดลงร้องไห้อยู่

 

 

 

 

 

 

 

“โถ แครอลเจ็บตรงไหนรึเปล่าน่ะ”กวินคุกเข่าดูอาการแครอลและจับมือไว้ แครอลชักมือกลับออก

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

 

มาดามลอรี่เห็นแครอลทำเช่นนั้นก็ตวัดมือตบแครอลทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีมารยาท ชั้นสอนเธอมากี่ปีแล้วทำไมถึทำแบบนี้กับลูกชั้นอีก ไปเก็บกวาดเดี๋ยวนี้เลย

นะ”มาดามลอรี่ว่า

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนั่นใครน่ะ บาเทนเดอร์ท่ะมางานเย็นนี้รึ ทำไมมาไวจัง”กวินหันไปเห็นป๊อปปี้และฟางที่ยืนดู

อยู่

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ใช่ครับ พอดีเราอยากมาดูความเรียบร้อยของงานเลยมาก่อน”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

 

“ดี มาไวก็ดี งั้นก็ช่วยแม่บ้านที่นี่จัดงานไปด้วยแล้วกัน”มาดามลอรี่พูดแล้วเดินเชิดขึ้นห้องไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“เก็บกวาดเสร็จแล้วก็ขึ้นมาบนห้องชั้นด้วยนะ เรามีเรื่องของเคลียร์กันอีกยาว”กวินเดินเข้าไปหาแค

รอลที่กวาดพื้นอยู่แล้วขยำก้นของแครอลจนหญิงสาวชะงักและหน้าแดงก่อนจะพยักหน้าด้วยความ

กลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นๆป๊อปปี้ ท่องเอาไว้ มีสติๆ”ฟางรีบรั้งแขนป๊อปปี้แล้วพูดเตือนป๊อปปี้อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าว ปราสาทเจ้านี่ก็ใหญ่โตดีนะกั้ง ผิดกับในนรกของข้าเลย มีแต่ถ้ำ”โบว์พูดเมื่อเดินเข้ามาใน

ปราสาท

 

 

 

 

 

 

 

“อีกหน่อยหนูโบว์มาอยู่ที่นี่ก็ดีนะจะได้ปรามความแสบของเจ้ากั้งหน่อย”ปู่พูดทำให้กั้งหน้าแดง

ด้วยความเขิน

 

 

 

 

 

 

“ท่านปู่”ปีเตอร์และมิณทร์วิ่งมาหาพวกของกั้งที่เข้ามาในปราสาท

 

 

 

 

 

“นี่ปีเตอร์ มิณทร์นะโบว์ เป็นเพื่อนของข้า”กั้งแนะนำให้โบว์รู้จักกับสองหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

“แล้วไหนหรอพี่ชายของเจ้าน่ะกั้ง”โบว์ยิ้มก่อนจะมองหาโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวปู่เป็นยังไงบ้างครับ นี่ใช่มั้ยคู่หมั้นเจ้ากั้ง ยินดีที่ได้รู้จักนะว่าที่น้องสะใภ้”โทโมะเดินมาพูด

 

 

 

 

 

“เออ จริงสิ แล้วแก้วไปไหนแล้วล่ะ”ปู่ถามทำให้โทโมะชะงักและปรับสีหน้าไม่ให้มีพิรุธ

 

 

 

 

 

“เมื่อกี้ข้าไปเรียกนะท่านปู่ เห็นว่าป่วยเลยขอนอนพักที่ห้อง”มิณทร์ตอบ

 

 

 

 

 

 

“ตายจริง แก้วป่วยงั้นรึ แก้วเป็นอะไรมากมั้ยมิณทร์ ปีเตอร์”กั้งตกใจรีบถามอาการแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

“น้อยๆหน่อยเถอะกั้ง คู่หมั้นเจ้ายืนหัวโด่ตรงนี้อยู่นะเกรงใจซะบ้าง”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“ก็ข้าถามเพราะข้าเป็นห่วง แก้วก็เหมือนเพื่อนของข้านะ รึพี่หึง”กั้งถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน เจ้าก็รู้ว่าข้ารักกับฟาง ถ้าข้าช่วยฟางมาได้ ข้าจะแต่งงานกับฟางทันที”โทโมะพูดทำให้

แก้วที่เดินกะเผลกออกมาหาน้ำดื่มที่ครัวแล้วผ่านโถงใหญ่เข้าบังเอิญได้ยินก็น้ำตาซึมออก

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

แก้วทรุดลงไปกองกับพื้นทันที

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้ว ออกมาทำไม พี่ป่วยอยุ่แท้ๆนะ”มิณทร์รีบวิ่งไปประคองร่างบางที่ทรุดลงไป

 

 

 

 

 

“ก็คงออกมาตามเจ้ามั้งมิณทร์ คงอยากให้เจ้าไปดูแล”โทโมะมองแก้วนิ่งๆแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นมิณทร์ก็พาแก้วไปเถอะ ตอนนี้ปู่ว่าแก้วเค้าอ่อนแอมากพอแล้ว”ปู่ส่ายหน้ากับคำพูดโทโมะแล้ว

สั่งมิณทร์

 

 

 

 

 

 

“จริงสิ พูดถึงฟาง ตอนที่ข้าโดนพวกล่าแม่มดจับตัว ข้าเจอนางนะ นางบอกกำลังจะมาที่ปราสาท

นี่”โบว์พูด

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ แล้วฟางไปไหน อยู่ที่ไหน เจ้าทำไมไม่พานางมา”โทโมะตรงไปเขย่าตัวโบว์อย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอๆ พอได้แล้วพี่โทโมะ นี่คู่หมั้นข้านะ”กั้งรีบดึงโบว์ออกจากโทโมะแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่รู้ ก็ตอนที่พวกเรากำลังจะหนี มีมนุษย์หมาป่ามาช่วยฟางไว้ และพาฟางไป บอกว่าฟางคือ

ทาสของมัน เห็นฟางบอกว่าชื่อป๊อปปี้นี่ล่ะ”โบว์พูดทำให้โทโมะตาลุกวาว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้ป๊อปปี้ เราจะได้เห็นดีกัน”โทโมะพูดอย่างแค้นเคืองก่อนจะเดินดุ่มๆขึ้นห้องนอนตัวเองไป โดย

ไม่สนใจแก้ว แก้วมองภาพนั้นแล้วน้ำตาไหลออกมาด้วยความช้ำใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะพี่แก้ว ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ ข้าจะพาพี่ไปจากที่นี่”มิณทร์มองแก้วที่ร้องไห้ก็กอดปลอบ

ด้วยความรักและความสงสารพี่สาวที่รักอย่างยิ่งก่อนจะตัดสินใจแน่วแน่ว่าเขาจะพาแก้วไปจากที่นี่

ซะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แครอลหายไปไหนนะ ทำไมยังไม่มาทำงาน”ป๊อปปี้พูดและชะเง้อมองหาแครอลในงานเลี้ยงตอน

กลางคืน

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวเอานี่ไปเสิร์ฟด้วยนะ”แม่บ้านพูดเมื่อเดินมาสั่งฟางและป๊อปปี้เสิร์ฟเครื่องดื่มในงาน

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ ท่านอยู่ที่นี่นะ ข้าจะไปทำงานก่อน”ฟางพูดแล้วกำชับป๊อปปี้ก่อนจะเดินไป

 

 

 

 

 

 

“แครอล พี่จะไปช่วยเจ้าเอง”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบปลีกตัวเองออกมาจากบริเวณนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าอยู่ไหนของเจ้านะแครอล”ป๊อปปี้เดินตามหาแครอลแล้วพูดพึมพำแล้วพลันสายตาก็หันไปเห็น

กวินที่เดินปลีกตัวออกมาจากงานเช่นกันแล้วรีบเดินไปที่ห้องนอนส่วนตัวของกวินที่ชั้นบน

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ ปล่อยแคไปเถอะนะคุณกวิน อย่าทำแคอีกเลย”เมื่อเข้าไปในห้องแครอลก็ร้องไห้ออกมา

ขอร้องกวิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะแครอล เจ้าทั้งสวยทั้งสาว ข้ารักเจ้า จ้าจะไปยอมให้เจ้าไปเป็นทาสใคร”กวินพูดแล้วตรง

ไปซุกไซร้แครอล

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอานะ ฮือๆ แคอยากกลับบ้าน”แครอลพยายามปัดป้องอีกครั้งและร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะกลับไปทำไม ในเมื่อทีเจเป็นคนขายเจ้าเมื่อหลายปีก่อน บอกเองว่าเจ้าน่ะ แม่ก็ตายพี่ชายเก็

ตายไปหลายสิบปี เจ้าไม่มีที่ไป อยู่ที่นี่กับข้าซะเถอะคนสวย”กวินพูดแล้วหอมแก้มเนียนที่มีแต่

คราบน้ำตาของแครอล

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่ที่นี่ท่านข่มเหงข้า ข้าไม่มีอิสระเลย ฮือๆ”แครอลพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เจ้าเป็นทาส ข้าเป็นเนาย ฉะนั้น ห้ามปฏิเสธ เรามาสนุกกันต่อเถอะนะ ข้าอุตส่าห์ปลีกตัวจาก

งานที่น่าเบื่อด้านล่างมาหาเจ้าโดยเฉพาะเลยนะแครอล เจ้าควรจะดีใจสิ”กวินพูดแล้วดันแครอลล

งไปนอนอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ มันไม่ใช่ความรักมันคือความใคร่ ไม่เอา”แครอลดิ้นขัดขืน เธอจะไม่ยอมกวินอีกต่อไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ย จะร้องอะไรนักหนา ถ้าเสียใจเรื่องเด็กในท้องเมื่อ3เดือนก่อนนั่นก็แล้วไง ข้านอนกับเจ้ารัก

เจ้าแต่ข้าจะไม่มีวันมีลูกกับเจ้าเด็ดขาดนะ”กวินเริ่มหงุดหงิดที่แครอลไม่ยอมตัวเองทุกครั้งไปก็

โพล่งออกมา ทำให้ป๊อปปี้ที่แอบดูอยู่ตกใจอย่างมาก แครอลต้องมาเป็นทาสไม่พอแถมต้องมาถูก

กวินข่มขืนจนท้องและแท้งแบบนี้ มันเกินไปแล้วนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ถีบประตูเข้ามาอย่างแรงแล้วย่างสามขุมไปกระชากกวินออกจากแครอล

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย แกคิดว่าแกเป็นใครห้ะ ไอ้กระจอก”กวินโวยวายเมื่อถูกป๊อปปี้ทำร้าย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กระจอกงั้นรึ หึๆ งั้นเจ้ามาดูกันว่าข้าน่ะกระจอกจริงๆอย่างที่เจ้าว่ารึเปล่า”ป๊อปปี้หันขวับไปว่าก่อน

ที่แววตาจะหายไปแล้วดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเงินทันที

 

 

 

 

 

 

เอาแล้วไง ป๊อปปี้โกรธอีกแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

 

 

ส่วนคู่โทโมะแก้วบอกเลย มีจุดเปลี่ยนอีกแล้วนะ ต้องลุ้นๆ