ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่แก้วกลับมาแล้ว”มิณทร์และปีเตอร์ร้องอย่างดีเมื่อเห็นโทโมะอุ้มแก้วบินกลับมาที่ปราสาท

 

 

 

 

 

“หายกันไปนานรึว่าโดนพวกชาวบ้านจับได้หรอพี่โทโมะ”กั้งถาม

 

 

 

 

 

“ก็เกือบอยู่ล่ะ ดีนะที่หนีกันออกมาทัน”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

“เจ้าสินะ หญิงสาวมนุษย์เพียงคนเดียวที่ไม่มีแวมไพร์ตัวไหนกล้ารังแก”ปู่ของโทโมะเดินเข้ามาหา

พวหโทโมะแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ อาจจะเป็นเพราะว่าพวกท่านดื่มแต่เลือดสัตว์ข้าเลยไม่เป็นอะไร”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

“งั้นรึ มาสิ ข้าอยากคุยกับเจ้าอยู่พอดี”ปู่ของโทโมะพูดแล้วเดินนำแก้วไป ปีเตอร์และมิณทร์มอง

หน้ากันก็รีบวิ่งตามไปปกป้องคุ้มครองกลัวว่าแก้วจะเป็นอะไรไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าเจอฟางแล้วนะพี่โทโมะ”ธามไทที่นิ่เงียบอยู่นานรอปู่และพวกแก้วไปก็เปิดประเด็น

 

 

 

 

 

“ฟาง เจ้าเจอฟางที่ไหน ฟางเป็นยังไงบ้าง ใครพาฟางไป”โทโมะรีบตรงไปเขย่าตัวธามไทเพื่อ

ถาม

 

 

 

 

 

 

“ทีละคำถามเถอะพี่โทโมะ ธามมันตอบไม่ทันอยู่แล้ว”กั้งรีบพูดก่อนทั้ง3พี่น้องจะหลบไปคุยกันอีก

มุมของปราสาท

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ ไอ้ปิศาจทางใต้มันจับตัวฟางไป”โทโมะอึ้งกับสิ่งที่รับรู้มา

 

 

 

 

 

 

“ใช่ มันจับตัวฟางไปเป็นทาสรับใช้ แล้วมันยังข่มขืนโฟร์คนรักของข้า”ธามไทพูดจบก็ชกไปที่

กำแพงปราสาทจนร้าว

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ ใช่หญิงมนุษย์ที่เจ้าแอบไปพบในเมืองตอนกลางคืนงั้นรึ ทำไมถึงรู้จักกับฟางล่ะ”กั้งถาม

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์เป็นเพื่อนไอ้เลวนั่น โฟร์ต้องการปกป้องฟางจากมัน สุดท้ายทำให้โฟร์ต้องเป็นเมียมัน โธ่

โว้ย”ธามไทพูดระบายออกมาและคิดถึงสิ่งที่โฟร์เล่า มันเจ็บปวดมากแค่ไหนก่อนที่ชายหนุ่มจะ

สบถออกมาอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

 

 

“มิน่าล่ะ ตอนมันปลอมตัวเป็นมนุษย์มันถึงจ้องเล่นงานแค่ฟางคนเดียว ไอ้ชั่ว”โทโมะอึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเราะทำยังไงดี เราจะบุกไปช่วยสาวๆเลยมั้ย”กั้งถาม

 

 

 

 

 

 

“มันต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้วล่ะ มันจะไม่มีวันพาผู้หญิงของพวกเราไปข่มเหงได้อีกแล้ว ไอ้

ป๊อปปี้”โทโมะพูดแล้วคิดแค้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกนั้นจะไปช่วยใคร เกิดอะไรขึ้นนั้นล่ะ”แก้วที่แอบกลับมาหาโทโมะก้ได้ยินเข้าแล้วสงสัยกับสิ่ง

ที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่อยๆเดินนะโฟร์ นี่มาทานนี่สิ ข้าสั่งพวกดีดี้ทำอาหารที่เจ้าชอบมากมายเลยนะ ต้องบำรุงเยอะๆ

เพื่อลูกของเรา”ป๊อปปี้ประคองโฟร์มานั่งทานข้าวแล้วเอาใจโฟร์สารพักจนโฟร์อึดอัด

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็มีฟางดูแลข้าอยู่แล้ว ไม่ต้องมาดูแลข้าหรอก ข้ารู้ดีว่าหนีเจ้าไปไหนไม่ได้แล้วนิ”โฟร์พูดแล้ว

ฝืนไม่ให้น้ำตาไหล

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ารักเจ้านะโฟร์ ข้าพร้อมจะดูแลเจ้าและลูกทุกอย่าง ขอแค่เจ้าอย่าจากข้าไป ข้าพร้อมจะปรับตัว

ให้อารมณ์เย็นลงกลับเป็นป๊อปปี้คนเดิมที่แสนดี เพื่อให้เจ้ารักข้าอย่างเต็มหัวใจ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม

ให้กับโฟร์

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”ฟางที่ยืนมองภาพที่ป๊อปปี้เอาใจโฟร์และดูแลโฟร์ก็หลบมาข้างนอกแล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าถอนหายใจอีกแล้วนะฟาง มีอะไรรึเปล่า”เขื่อนที่กลับมาจากข้างนอกพูดขึ้นแล้ว

 

 

 

 

 

 

“ข้าแค่สงสารน่ะ สงสารทั้งป๊อปปี้และก็โฟร์ โฟรืเองมีคนรักอยู่แล้วแต่กลับต้องมาเอเรื่องแบบนี้

ท้องกับคนที่ไม่ได้รัก ส่วนป๊อปปี้เองก็รักโฟร์ พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้โฟร์มารัก”ฟางพูดแล้ว

ถอนหายใจอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่รู้จักเห็นอกเห็นใจคนอื่นดีจริงๆเลยนะ ป๊อปปี้ร้ายกับเจ้าสารพัดแต่เจ้าก็ยังเห็นใจอีก”เขื่อน

พูดแล้วอมยิ้มกับความดีและใสซื่อของฟาง

 

 

 

 

 

 

“ก็ข้าคือสาเหตุที่ป๊อปปี้เป็นแบบนี้ ช่างมันเถอะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยากกลับไปหาคนรักของเจ้ามากสินะโฟร์ เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าเอง”มดมองดูโฟร์และป๊อปปี้ก่อนจะ

ยิ้มร้ายๆออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นคืนนี้เราจะบุกไปที่ปราสาททางใต้กันตามนี้นะ”โทโมะนัดแนะกับน้องๆแล้วเดินลงไปตามทาง

เดินก่อนจะชะงักเมื่อเห็นหยดเลือดเป็นเส้นทาง ชายหนุ่มรีบเดินไปจนถึงมุมสวนของปราสาททาง

ด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่”โทโมะถามเมื่อเห็นมดในชุดคลุมสีดำเปิดฮู้ตออกมา

 

 

 

 

 

“ได้ข่าวว่าเจ้าสาวหายตัวไปงั้นรึโทโมะ”มดยิ้มเยาะก่อนจะถามชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วมันเรื่องอะไรของเจ้าล่ะ แม่มดมือดีอยู่พวกเดียวกับมนุษย์หมาป่าจะมายุ่งอะไรกับพวกผีดูด

เลือดอย่างพวกข้าล่ะ เดี๋ยวโดนจับได้ขึ้นมาเจ้าจะแย่”โทโมะพูดแล้วเดินหนี

 

 

 

 

 

 

“แม่มดยิ่งใหญ่อย่างข้าใครจะทำอะไรได้ ข้ามาที่นี่เพราะอยากจะมาช่วยเจ้า ช่วยนำผู้หญิงของเจ้า

กลับไปซะ เอาออกไปจากป๊อปปี้ของข้าสักที”มดพูด ก่อนจะเปิดห่อผ้าเป็นแท่งผลึกสีฟ้ายื่นให้โท

โมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผลึกนี่จะนำทางเจ้าไปที่ปราสาทของป๊อปปี้ รีบไปเอาผู้หญิงของเจ้าไปซะ”มดพูดก่อนจะกระโดด

ไปข้างหน้าแล้วหายวับไป โทโมะมองผลึกในมือแล้วนิ่งคิด ผลึกมายาไม่แปลกหรอกที่มดเป็น

แม่มดที่มีเวทย์มนต์มากจะมีผลึกนี่

 

 

 

 

 

 

“นี่มันผลึกมายานี่พี่โทโมะ”ธามไทและกั้งเดินมาตามโทโมะแล้วตกใจ

 

 

 

 

 

“มดเอามาให้พี่ พี่ควรจะเชื่อใจมดดีมั้ย รึว่าจะเป็นแผน”โทโมะตั้งแง่สงสัย

 

 

 

 

 

 

“ของหายากแบบนี้ไม่มีใครเค้าเอามาเล่นมาให้กันง่ายๆหรอกพี่ชาย เอาแบบนี้มั้ย พี่ก็ไปเลย พวก

เราะตามไปช่วย เพราะไอ้ผลึกมายานี่พลังที่สร้างมิติอยู่พอสมควรนิ เราก็แค่ไปชิงตัวผู้หญิงของ

พวกเรามาแล้วก็รีบกลับ ไม่เป็นไรหรอกน่า ข้ามีกระสุนเงินอีกนะ”กั้งเสนอความคิดแล้วชูกระสุนเงิน

ในมือ

 

 

 

 

 

โพล้ะ

 

 

 

 

 

เมื่อเป็นเช่นนั้นโทโมะก็ปาผลึกมายาลงพื้นแล้วสักพักก็เกิดกลุ่มเมฆหมอกสีฟ้าทั่วทั้งสวนก่อนจะ

เกิดมิติที่เป็นทางไปปราสาทป๊อปปี้ขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

“ไปกัน”โทโมะพูดแล้วจับมือน้องๆไปกับตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนกันน่ะ”แก้วที่แอบมาเห็นไม่รอช้ารีบกระโดดตามชายหนุ่มไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ นี่ดีนะที่มันเป็นทางหลังปราสาทไม่อย่างงั้นได้สู้กันแน่ๆ”กั้งบ่นเมื่อโผล่มาจากพงหญ้ารก

ใกล้กับปราสาทป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรามีเวลาไม่มาก ที่จะพาฟางและโฟร์ออกมา ไปกันเถอะ”โทโมะพูดแล้วรีบนำกั้งและธามไท

ลักลอบเข้าไปในปราสาททันที แก้วที่แอบตามมาไม่รอช้ารีบวิ่งตาม3หนุ่มเข้าไปด้านใน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะฟาง ส่งนกจดหมายมาให้ข้าแล้วเจ้าตัวไปไหนเนี่ย”โฟร์เดินมาทางหลังปราสาทแล้ว

แปลกใจเมื่อไม่เห็นฟาง เพราะเธอนกจดหมายที่ถูกส่งมาให้ตัวเองเมื่อเย็น แล้วฟางไปไหนล่ะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ นั่นโฟร์ใช่มั้ย”ธามไทที่มุดหลังปราสาทแล้วชะงักเมื่อเห็นร่างบางที่คุ้นเคยยืนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ธาม”โฟร์อึ้งน้ำตาไหลออกมาก่นจะวิ่งไปกอดธามไทด้วยความรักและความคิดถึงคนรักที่สุด

 

 

 

 

 

 

“เรารีบไปกันเถอะนะ มีเวลาไม่มากแล้ว”ธามไทฉุดข้อมือโฟร์แล้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ธามเราไปตอนนี้ไม่ได้นะ ฟางยังอยู่ข้างในกับป๊อปปี้”โฟร์พูดเพราะฟางยังไม่ออกมาเลย

อาจจะโดนป๊อปปี้ใช้งานอยู่ก็ได้

 

 

 

 

 

“อะไรนะ ฟางอยู่ข้างในกับไอ้เลวนั่น พวกเจ้ารออยู่นี่ส่วนข้าจะไปจัดการมัน”โทโมะที่ได้ยินเข้าก็

รีบเข้าไปด้านในปราสาททันที

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะเดี๋ยวก่อนสิ”กั้งตกใจรีบวิ่งตามพี่ชายเข้าไปติดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ไปไหนนะ”ฟางที่เดินกลับมาจากช่วยดีดี้ล้างจานก็ชะงักเมื่อไม่เห็นโฟร์ ตายล่ะงานนี้ป๊อปปี้ว่า

เธอแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”เสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้ฟางชะงักหันกลับไปมองแล้วอึ้งเมื่อเห็นโทโมะยืนอยู่ที่ประตูห้องของ

โฟร์

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ นี่ข้าไม่ด้ฝันไปใช่มั้ย เจ้าจริงๆ”ฟางร้องไห้วิ่งไปกอดคนรักแน่นด้วยความคิดถึง

 

 

 

 

“ข้าตัวจริงสิ ข้ามาแล้วนะนี่ไอ้เลวนั่นไม่ได้ทำอะไรฟางใช่มั้ย”โทโมะถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ทำ แล้วนี่โทโมะมาได้ยังไงแล้วนี่โดนพวกลูกน้องป๊อปปี้จับได้มั้ย”ฟางถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่โดน รีบไปกันเถอะ ตอนนี้โฟร์และธามไทรออยู่ด้านล่างละนะ”โทโมะพูดก่อนที่ทั้งคู่จะวิ่งไป

เจอกั้งที่ตามมาแล้วรีบวิ่งพากันลงไปที่นัดหมาย

 

 

 

 

 

 

 

ตู้ม

 

 

 

 

เสียงเหมือนมีอะไรสักอย่างต่อสู้ด้านล่างทำให้ฟาง โทโมะ และกั้งตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้ากล้ามากนะที่บุกเข้ามาในปราสาท ไอ้ทากดูดเลือด”ป๊อปปี้ เขื่อนและกรีนพูดเมื่อเห็นธามไท

จับมือโฟร์แน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าก็มาทวงคนรักของข้าคืนน่ะสิ ไอ้ตัวเพาะเห็บ”ธามไทพูด

 

 

 

 

 

 

 

“555คนรักของเจ้าแต่เป็นเมียและแม่ของลูกของข้าต่างหาก”ป๊อปปี้หัวเราะเยาะใส่ธามไท

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้าข่มขืนข้า พรากข้ามาจากธามไทต่างหากล่ะป๊อป”โฟร์ปาดน้ำตาแห่งความเสียใจแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ มันก็แค่เรื่องในอดีต ปัจจุบันเมียข้าและลูกดังนั้น เลิกยุ่งกับมันซะ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

“ไม่ข้ารักธาม ข้าไม่ด้รักเจ้า จำเอาไว้ป๊อปปี้”โฟร์ไม่แล้วแผดเสียงว่าใส่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“ดี ไม่รักงั้นรึ งั้นข้าจะฆ่ามันเอง ไอ้มารหัวใจ”ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบดาบที่พกติดมือมาแล้วง้างใส่ธาม

ไท

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าทำอะไรน้องข้า ข้าก็ไม่ไว้ชีวิตเจ้าเหมือนกัน ป๊อปปี้”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ นี่คงเป็นแผนของเจ้าสินะที่เรียกคนรักของเมาแล้วจะมาพาโฟร์ไป นังแม่มด”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่รู้เรื่องนะ แต่ที่แน่ๆ เจ้าน่ะเลิกกักขังโฟร์เถอะนะ เมื่อท่านรักนางท่านก็ควรจะปล่อยนางไป

สิ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาสอด ไอ้ธามไท ตาย”ป๊อปปี้พูดแล้วง้างดาบจะฟัน โทโมะรีบโยนข้าวของใส่ป๊อปปี้

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามายุ่งกับน้องข้า ธามพาโฟร์กับพางหนีไปก่อน”โทโมะสั่งก่อนจะหันมาชกหน้าป๊อปปี้กระเด็น

กระแทกฝาอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ ไม่นะ”ฟางตกใจรีบวิ่งไปหาโทโมะเมื่อเห็นป๊อปปี้โกรธจัดยกอิฐก้อนโตปาใส่โทโมะจนล้ม

พับ

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง พอได้แล้ว”เขื่อนและกรีนขับตัวฟางไว้ทันทีเมื่อฟางวิ่งมา

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยพี่สะใภ้ข้าเดี๋ยวนะ”กั้งพูดแล้วกระโดดถีบเขื่อนก่อนจะชกใส่กรียแล้วต้องตกใจเมื่อทำอะไร

กรีนไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามายุ่งกับข้า ไอ้เห็บดูดเลือด”กรีนชกกั้งจนล้มก่อนจะจิกหัวมาโขกกับพื้นหลายที

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทำอะไรพี่ข้านะไอ้ตัวเพาะเห็บ”ธามไทตกใจเมื่อเห็นพี่น้องตัวเองโดนทำร้ายก็พุ่งเข้ามาหมาย

จะจัดการ

 

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

 

กรีนใช้อีกมือชกใส่ธามไทอย่างแรงนล้มไปกองกับพื้นแล้วตรงมาเล่นงาน

 

 

 

 

 

 

 

“ดี เมื่อรนหาที่ ข้าขอฆ่าไอ้ตัวมารหัวใจนี้เอง กรีนหลบ”ป๊อปปี้ถีบโทโมะล้มกระเด็นแล้วตรงไปหา

ธามไทพร้อมกับดาบคู่กาย หมายจะแทงทะลุอกข้างซ้ายของธามไทให้ตายคาที่

 

 

 

 

 

 

 

ฉึก

 

 

 

 

 

 

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิด โฟร์พุ่งตัวเข้ามาขวางไม่ให้ป๊อปปี้ทำร้ายธามไทจนตัวเองโดนดาบไปเอง

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ ไม่!!!!!!!!!!!”ป๊อปปี้และธามไทร้องเสียงหลงออกมาท่ามกลางความตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

เอาแล้วไง โดนแทงไปแล้วไงโฟร์ตายแน่ๆ

 

 

 

ใครที่อยากให้ศาตานป๊อปอยู่กับฟาง ใกล้สมหวังแล้วนะ เดี๋ยวก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วหุๆ

 

 

 

 

พยายามมาอัพให้อ่าานกันแล้วน้าาา วันนี้ยุ่งทั้งวันเลย ไม่ว่าอะไรกันนะถ้าอัพตอนนี้