ระวังให้ดี เพราะผมคือซาตาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ร่างบางของโฟร์ก็ยังคงนอนร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

“ข้าขอโทษโฟร์ แต่ข้าทนไม่ได้ที่เจ้าบอกว่าไม่รักข้า ข้ารักเจ้านะ รักมากกว่าสิ่งใด”ป๊อปปี้กอดร่าง

บางที่ร้องสะอึกสะอื้นเพราะการกระทำของเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ปล่อยข้า เจ้ามันใจร้ายป๊อปปี้ เจ้าทำแบบนี้กับข้าได้ยังไง”โฟร์ว่าและสะบัดตัวหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

“ข้ารักเจ้านะโฟร์ รักมากที่สุด  อย่าเป็นอย่างนี้ ข้าขอโทษ”ป๊อปปี้กอดโฟร์แน่นแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“เจ้ามาขอโทษข้าตอนนี้มันสายไปแล้วล่ะ ข้าเกลียดเจ้าไปแล้วป๊อป”โฟร์พูดจบชายหนุ่มรีบดึงร่าง

บางไปบดจูบทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าพูดว่าเกลียดได้มั้ย เจ้าเกลียดข้ามันก็เหมือนข้าโดนกระสุนเงินยิงทะลุหัวใจของข้า ข้ารักเจ้า

ที่สุดโฟร์ อย่าเกลียดข้าได้มั้ย ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อเจ้านะ”ป๊อปปี้ขอร้องทำให้โฟร์นิ่งสักพัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ ถ้าเจ้าบอกว่ารักข้า งั้นเจ้าตกลงกับข้าสิ ว่าเจ้าจะไม่ทำร้ายฟางหรือใช้ฟางเป็นทาสอีก ไม่

อย่างงั้นข้าจะฆ่าตัวตาย แต่ถ้าเจ้ายอม ข้าก็จะรักและยอมเป็นเมียเจ้า”โฟร์ยื่นข้อเสนอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ ข้าตกลง”ป๊อปปี้รีบตอบอย่างไม่ลังเล ก่อนที่โฟร์จะบดจูบป๊อปปี้แล้วทั้งคู่ก็เริ่มบรรเลงเพลงรัก

อีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ โฟร์ เจ้าไม่น่าเลือกทางนี้เพื่อข้าเลย”ฟางที่ร้อนใจแอบหนีเขื่อนมาที่ห้องป๊อปปี้แล้วมาได้ยิน

ข้อตกลงของโฟร์ที่ตกลงกับป๊อปปี้เพื่อปกป้องเธอก็น้ำตาไหลออกมา โฟร์ต้องกลายเป็นเมียของ

คนที่เธอไม่ได้รักเพราะเธอแท้ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะ”โทโมะร้องเรียกเมื่อเห็นแก้วในชุดทะมัดทะแมงแอบย่องออกจากปราสาท

ตอนกลางวัน

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ข้าอยากไปเดินเล่นน่ะ”แก้วพูดแล้วจะเดินหนีแต่โทโมะรั้งแก้วไว้ในอ้อมกอด

 

 

 

 

 

 

 

“ไปเดินเล่น แล้วจดหมายจ่าหน้าซองถึงแม่หมายความว่ายังไง”โทโมะดึงจดหมายมาจากที่ซ่อน

ในตัวของแก้วแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ก็ได้ๆ ข้ายอมรับ ข้าจะไปหาแม่ของข้าที่หมู่บ้าน ไปบอกข่าวกับท่าน เดี๋ยวข้าจะรีบ

กลับ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เจ้าคิดว่าปราสาทข้าเป็นร้านค้ารึยังไง อยากจะเดินเจ้าเดินออกก็ได้แบบนี้น่ะ ถ้าเจ้าส่งข่วให้พ่อ

แม่ นั่นเท่ากับว่าข้ากับลูกน้อง รวมถึงน้องๆของเจ้าจะเป็นอันตราย นี่เจ้าเป็นนักล่าปิศาจจริง

รึเนี่ย”โทโมะบ่นแก้วยาวเหยียด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ข้ามัวแต่คิดถึงพวกท่านนี่นา เจ้าเลิกดุข้าสักที ข้าไม่ปก็ได้ อ๊า จดหมายข้า”แก้วหน้างอแล้วต้อง

ร้องเมื่อโทโมะเผาจดหมายนั่ต่อหน้าต่อจา แก้วหงุดหงิดทำอะไรไม่ได้จึงได้แค่ฟาดโทโมะไปที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเจ้าอยากจะไปเยี่ยมหมู่บ้านก็ได้ ข้าให้ไป แต่เจ้าไปกับข้าตอนกลางคืนเถอะ เพราะลำพัง

มนุษย์เดินทางเข้าออกปราสาทข้ามันอันตรายแล้วยิ่งเป็นผู้หญิงอย่างเจ้าอีก ถ้าเจ้าเป็นอะไรไปก็

คงแย่”โทโมะพูดอธิบายเหตุผลให้แก้วฟัง

 

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

 

 

ตอนนั้นเองที่แก้วได้ยินความห่วงใยจากโทโมะทำให้เธอใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

 

 

 

 

 

 

 

“จะ เจ้าสัญญาแล้วนะ คืนนี้พาข้าไปด้วย ห้ามลืมล่ะ”แก้วได้สติรีบพูดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องไปทันที

 

 

 

 

 

 

“ยัยตัแสบเอ้ย”โทโมะส่ายหน้าจำกับท่าทางแก้วที่เหมือนเด็กแล้วเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าจริง ทำใจหัวใจเราต้องเต้นรัวแบบนี้ นั่นปิศาจนะ”แก้วที่รีบกลับเข้ามาในห้องแล้วกระโดดขึ้น

บนเตียงตัวเองแล้วหน้าแดงจับที่หัวใจตัวเองแล้วพูด ก่อนจะใจเต้นเมื่อนึกถึงเมื่อวานที่โทโมะ

คร่อมทับเธอก็เขินรีบเอาหน้ามุดหมอนทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สวยมากเลย เดี๋ยววันนี้ไปดูพระจันทร์เต็มดวง เจ้าต้องสวยที่สุดยิ่งกว่าพระจจันทร์แน่ๆโฟร์”ป๊อปปี้

พูดแล้วมองโฟร์ในชุดราตรีสีขาวที่ฟางสวมเครื่องเพชรให้โฟร์อยู่ก็ชื่นชม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ แต่คืนนี้ข้าจะพาฟางไปด้วย ไม่มีแต่”โฟร์พูดแล้วสะบัดชุดราตรีเดินหนีไปกับฟาง

 

 

 

 

 

“ก็ได้ ถ้ามันจะทำให้เจ้ารักข้าและอยู่กับข้าโฟร์”ป๊อปปี้พูดแล้วมองตามร่างบางที่เดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ความจริงเจ้าไม่น่าจะฝืนใจตัวเองแบบนี้ถ้าเจ้าไม่รักป๊อปปี้”เมื่อเข้ามาในห้องฟางก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ เพื่อเจ้าไม่โดนรังแกข้าต้องช่วยเพื่อนของข้า ดีซะอีกที่ข้าเป็นเมียป๊อปปี้ไปแล้วเห็นมั้ย นัง

แม่มดนั่นก็ไม่กล้าหือกับพวกเรา ทำใจให้สบายเถอะนะฟางแล้วคืนนี้เราไปเที่ยวกัน”โฟร์พูดแล้ว

เดินหนีฟางเจ้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

 

 

“โฟร์ ข้าจะช่วยเจ้าอย่างไรดี”ฟางมองโฟร์ด้วยความสงสารและพยายามหาทางช่วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ ธาม ข้าไม่สามารถกลับเป็นเมียเจ้าได้อีกแล้ว”เมื่อเข้าไปในห้องน้ำโฟร์ก็ปล่อยโฮร้องไห้

คิดถึงธามไทหนุ่มคนรักที่เธอรักกับชายกนุ่มอยู่เงียบๆมาหลายปีครั้งที่เข้าไปในเมืองหลวง

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นเจ้าจะไปไหนน่ะโฟร์”ธามไทตื่นมาแล้วชะงักเมื่อเห็นโฟร์กำลังสวมเสื้อผ้าตัวเองอยู่

 

 

 

 

 

“เจ้าอย่าลืมสิที่ข้ามาเมืองหลวงนี้ก็เพราะตามหาแครอลน้องสาวของเพื่อนข้าที่ตายไป นี่ก็ถึง

กำหนดกลับแล้ว ข้าต้องรีบกลับหมู่บ้าน”โฟร์พูด ทำให้ธามไทรีบเข้าไปสวมกอดร่างบาง

 

 

 

 

 

 

“แต่ข้าไม่อยากจากเจ้าไป โฟร์ ข้ารักเจ้านะ”ธามไทพูดแล้วหอมแก้มเนียนของโฟร์

 

 

 

 

 

 

“ข้ารีบไปแล้วข้าจะรีบมา เข้าไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะกลับมาหาเจ้า ที่รักของข้า”โฟร์พูดแล้วจูบคนรัก

ของเธอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถึงตัวข้าจะเป็นของใคร แต่ใจข้าก็ยังมีให้เจ้าเสมอธาม”โฟร์พูดทั้งน้ำตาก่อนที่จะตั้งสติแล้วปาด

น้ำตาแห่งความอ่อนแอพวกนั้นทิ้งไปแล้วทำตัวเป็นปกติแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สวยังเลยป๊อป”เมื่อตกกลางคืนป๊อปปี้พาโฟร์และฟางมาที่เนินเข้าที่เป็นงานฉลองพระจันทร์เต็ม

ดวงของพวกมนุษย์หมาป่า โฟร์ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อมองเห็นพระจันทร์เต็มดวงใกล้ๆ

 

 

 

 

 

 

“เชอะ ทั้งที่เป็นงานของพวกเราแท้ๆกับพาพวกกระจอกมาทำไมก็ไม่รู้”มดเดินมากับกรีนก็แขวะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกกระจอกที่เจ้าว่าก็คือเมียข้า ดี ในเมื่อยังมีคนไม่เกียรติเมียข้าแบบนี้ ข้าก็จะประกาศให้พวก

เจ้าและลูกน้องของข้าทราบไว้ ว่านับตั้งแต่วันนี้ โฟร์จะคือนายหญิงของพวกเจ้า ให้พวกเจ้าเคารพ

โฟร์ในฐานะเมียข้า และ เอ่อ ฟางในฐานะคนสนิทติดตามเมียข้า ใครขัดขืนคำสั่ง มันต้องตาย จำ

ไว้”ป๊อปปี้ประกาศให้ลูกน้องรับรู้แล้วเหล่ไปทางฟางที่เขาโดนโฟร์สั่งให้เลิกหาเรื่องแกล้งฟางอีก

นับจากเธอยอมเป็นเมียของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“หึ แกมีความสุขอีกไม่นานนักหรอกนังโฟร์ ข้าจะกระชากเจ้าลงมาจากตำแหน่งนั้นแน่”มดพูด

อย่างเจ็บแค้น

 

 

 

 

 

 

“บางทีข้าว่าเจ้าควรปล่อยวางนะมด ไม่อย่างงั้นจิตใจของเจ้าเองที่จะเป็นทุกข์”กรีนเตือนมด

 

 

 

 

 

“ถ้าเจ้าไม่อยากช่วยข้าอยากไปเป็นพวกมันนักล่ะก็ ตามใจ ข้าจะไปให้แพนและวินช่วยก็ได้”มด

พูดขู่

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ถ้าข้าเป็นของเจ้า เจ้าก็ต้องมีข้าเพียงคนเดียวถ้ามานับเจ้านาย”กรีนพูดอย่างไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่อยากให้ข้ามีใครก็ต้องยอมช่วยข้าจำไว้”มดพูดอย่างเป็นต่อแล้วเดินเชิดหนีไป

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางที่พยายามเขย่งมองพระจันทร์เต็มดวงที่อยู่รงหน้าแต่ไม่ถึงก็ร้องเมื่อถูกพวกมนุษย์

หมาป่าชน

 

 

 

 

 

“ยะ อย่านะ”ฟางตกใจเมื่อมนุษย์หมาป่าจ้องจะเอาเรื่องก็เริ่มกลัว

 

 

 

 

 

 

“ข้าบอกอะไรไปเมื่อกี้จำไม่ได้รึ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาขวางฟางแล้วว่า มนุษย์หมาป่าลูกน้องป๊อปปี้รีบ

หนีไปทันที

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณท่านมากที่ช่วยข้า”ฟางพูดออกมาจากใจจริงแล้วลุกขึ้นปัดกระโปรงที่เปื้อน

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่ตัวปัญหาจริงๆ ทำกระโปรงที่โฟร์ให้เจ้าเปื้อน มันน่าโดนลงทานัก”ป๊อปปี้ดุร่างบางที่ปัด

กระโปรงเหมือนเด็กๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ท่านก็อยากจะแกล้งข้าอยู่แล้วนิ แกล้งเลย คราวนี้จะให้ข้านอนคุกใต้ดินกี่คืนล่ะ”ฟางหน้างอแล้ว

พูด

 

 

 

 

 

 

“ตั้งแต่ข้าไม่ลงโทษเจ้านี่กล้าย้อนข้านะ นังแม่มด”ป๊อปปี้บ่นอุบ

 

 

 

 

 

 

 

“ข้าไม่ได้ย้อน ข้าพูดตามจริง ถ้าเจ้าเกลียดข้านักเจ้าก็ลวงข้าไปฆ่าซะสิ”ฟางเถียงป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“จะฆ่าให้เปลืองแรงทำไม อย่าลืมสิ เจ้ากับข้าเราผูกจิตกันแล้ว ฆ่าเจ้าก็เหมือนกับทรมานตัวเอง

ไม่มีวันซะหรอก สู้เก็บศัตรูไว้ใกล้ตัวแล้วหาเรื่องแกล้งลับหลังโฟร์จะดีซะกว่าอีก”ป๊อปปี้เยาะ

 

 

 

 

 

 

 

“เจ้านี่แผนสูงจริงๆ ใจร้ายที่สุด อ๊าย”ฟางเบ้ปากว่าป๊อปปี้แล้วต้องร้องเมื่อถูกร่างสูงอุ้มพาดมานั่ง

บนบ่าท่าทางแข็งแรง

 

 

 

 

 

 

 

“เตี้ยก็เตี้ยแล้วยังเป็นภาระข้าอีก อ่ะ ดูชัดๆไปเลยของสวยๆแบบนี้หาดูยากนะ”ป๊อปปี้บ่นแล้วขยับ

ให้ฟางดูพระจันทร์ใกล้ๆ ทๆให้ฟางตกใจ หัวใจเต้นรัวเมื่อถูกชายหนุ่มทำแบบนี้กับเธอ

 

 

 

 

 

เอาแล้วไง แก้วกำลังจะหวั่นไหวรึเปล่านะๆ  

 

 

โลกกลมน่ะสิงานนี้ โฟร์มีคนรักชื่อธามไท เอ้ะ รึว่าไม่กลม

 

 

ฝากติดตามเม้นโหวตเรื่องนี้หน่อยน้า

 

 

สัญญาจะพยายามปรับปรุงเรื่องให้ดีกว่านี้นะ จะพยายามแต่งเข้าคู่เยอะๆ

 

เพื่อทุกคนจะได้ไม่หายไปจากไรเตอร์อ่าาา