THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก

THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๓
 
 
               “โอ้ย นี่ปล่อยนะ!”
 
 
               ธนันต์ธรญ์มองชายหนุ่มที่กึ่งลากกึ่งจูงเธอมาด้วยความไม่พอใจ เขาคิดว่าเขาเป็นใคร
ถึงทำกับคนที่เพิ่งจะพบกันเป็นครั้งแรกแบบนี้ และที่สำคัญเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆเท่านั้น เธอ
สะบัดข้อมือออกจากมือแกร่งที่บีบข้อมือเธอแน่นไม่ต่างจากคีมเหล็ก
 
 
               “คุณคือภาณุใช่ไหม”เธอพูดกับชายหนุ่มที่มองเธอด้วยสายตาแปลก เธอก็ไม่อยาก
ตีความไปเองนักหรอก แต่สายตาของเขาเหมือนกำลังดูถูกเธอเสียเต็มประดา
 
 
               “ขึ้นรถสิ อยากไปดินเนอร์ร้านไหนล่ะ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี อยากได้เพื่อน
คุย”เธอขมวดคิ้วมุ่น เขากำลังพูดบ้าอะไร เธอมาที่นี่เพราะเรื่องน้องสาว ที่เขากำลังปัดความรับผิด
ชอบอย่างที่เธอยอมรับไม่ได้
 
 
               “พูดบ้าอะไรของคุณ ฉันเป็นพี่สาวของพิมประภา คนที่คุณ...”ไม่ทันที่เสียงหวานจะ
ได้เอ่ยจนจบ ร่างบางก็ถูกจับยัดเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรู พร้อมกับชายหนุ่มที่ปิดประตูเสียงดัง
เธอโมโหสุดขีดกับการกระทำแบบห่ามๆของเขา ร่างเล็กเปิดประตูก้าวลงจากรถทันใด ชายหนุ่มที่
กำลังเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับถึงกับมองเธอตาขวาง
 
 
               “อย่าเล่นตัวนักเลย วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี”
 
 
               "นี่คุณ! ถ้าจะกรุณาสักนิด ช่วยฟังฉันพูดให้จบก่อนจะได้ไหมคะ”เธอว่าอย่าง
เหลืออด น้ำเสียงหวานดูท่าจะเอาเรื่องไม่น้อย หากแต่ภาณุก็คือภาณุ เขากอดอกมองหญิงสาวร่าง
เล็กด้วยสายตาที่อ่านยาก
 
 
               “คุณขับรถชนน้องสาวของฉันจนเธอขาหัก เข้ารับการฝึกงานต่อไม่ได้ ทั้งๆที่ในอีกไม่
กี่เดือนข้างหน้าเธอก็จะจบอยู่แล้ว”เธอว่า ก่อนจะเว้นดูปฏิกิริยาของเขา หากแต่ชายหนุ่มกลับตอบ
มาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
 
 
               “ก็จ่ายค่าทำขวัญไปแล้วนี่”
 
 
               “คุณทำให้อนาคตเด็กคนหนึ่งต้องสูญไป...ไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือคะ เธอจบช้ากว่า
เพื่อนไปหนึ่งปี นั่นก็เท่ากับว่าเธอต้องเสียเวลาไปอีก...คุณควรจะรับผิดชอบเรื่องนี้”
 
 
               “เหอะ ทำไมวันนี้มันถึงได้มีแต่เรื่องให้ปวดหัวอย่างนี้...แล้วเธอต้องการให้ฉันรับผิด
ชอบแบบไหน”ต้นประโยคนั้นเหมือนเขาจะพึมพำกับตนเอง และหันมาถามคำถามกับเธอในตอน
ท้าย
 
 
               “เซ็นอนุมัติให้น้องสาวของฉันผ่านการฝึกงาน”
 
 
               “ไม่ง่ายไปหน่อยหรือไง เด็กคนนั้นทำงานได้เรื่องหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วทำไมฉันต้อง
เอาชื่อเสียงของบริษัทไปเสี่ยงด้วย ข้อมูลนั้นจะติดตัวเธอไปเวลาไปสมัครงานที่ไหนๆก็ตาม...ถ้า
เกิดเธอทำงานไม่ได้เรื่องขึ้นมาล่ะ”
 
 
               “แล้วจะให้ทำยังไง คุณจะให้น้องสาวของฉันมาฝึกงานทั้งๆที่ยังป่วยแบบนั้นหรอ
ไม่ใจดำไปหน่อยหรือไงคะ”คนตัวเล็กจ้องดวงตาคมอย่างไม่ยอมลดละ เกิดมาไม่เคยเห็นใครใจดำ
เท่ากับเขามาก่อนเลยจริงๆ
 
 
               ภาณุเดินอ้อมรถคันงามไปยืนประชิดร่างเล็กของสาวหน้าหวาน คนอะไรหน้าก็สวย
แต่คำพูดคำจานี่ไม่น่ารักอ่อนหวานเอาซะเลย เขากักร่างน้อยไว้ในอ้อมแขนที่ค้ำยันกับกระจกรถ
เอาไว้ ก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวานละมุน ดวงตาของเธอหวานและน่าสบจนเหมือน
มีมนต์สะกดบางอย่างออกมาจากดวงตากลมโตคู่นี้
 
 
               “จะทำอะไรน่ะ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่นั้นจะร้องจริงๆด้วย”
 
 
               "หึ ถ้าคุณอยากให้ผมเซ็น ก็...”เธอสะดุ้งเมื่อจู่ๆร่างูงก็ผลักเธอจนล้มลงกับพึ้น
 
 
               ปัง!
 
 
               “กรี๊ด!!!”
 
 
 
 
 
 
 
               ธนันต์ธรญ์กรีดร้องอย่างตกใจเมื่อเสียงกัมปนาทของอาวุธปืนดังขึ้นใกล้ตัว และร่าง
แกร่งของชายหนุ่มก็ทรุดฮวบลงบนพื้นทันที เธอทำอะไรไม่ถูกเมื่อร่างกายของเขาเต็มไปด้วย
เลือดแดงฉาน เธอรีบพยุงร่างของเขาขึ้น ก่อนจะใช้มือตบใบหน้าของเขาเพื่อเรียกสติ
 
 
               “อย่าหลับนะคุณ...ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!”เธอร้องขอความช่วยเหลือสุดเสียง การ
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะกรูกันเข้ามา ก่อนจะประสานงานเรียกรถพยาบาลทันที เธอมอง
ใบหน้าซีดเซียวของชายหนุ่มอย่างเป็นห่วง น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนไหลรินลงมาราวกับทำนบพัง
เธอยังคงตบใบหน้าของเขาเบาๆเพื่อให้เขารู้สึกตัวเสมอ มือเล็กบีบมือใหญ่ที่เริ่มเย็นและสั่นเทา
แน่น หวังเพียงเขาจะรับรู้ถึงกำลังใจที่เธอส่งให้และเข้มแข็งจนกว่ารถพยาบาลจะมาถึง...
 
 
 
               ผู้ป่วยถูกนำตัวขึ้นรถพยาบาล นางพยาบาลคอยดูแลสวมหน้ากากออกซิเจนให้คน
เจ็บอย่างชำนิชำนาญ ร่างเล็กของธนันต์ธรญ์กระโดดขึ้นรถพยาบาลไปด้วย เพราะความเป็นห่วง
ชายหนุ่ม เธอยังคงจับมือของเขาไว้แน่น ภายในรถพยาบาลเสียงเครื่องมือทางการแพทย์ดังต่อ
เนื่อง ทำให้เธอรู้สึกหดหู่นัก ยิ่งดวงตาคู่ตมที่ปรือลงช้าๆยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยแป้วลง
 
 
               “คุณอย่าเป็นอะไรนะ เข้มแข็งนะคะ”เธอพูดทั้งน้ำตา ไม่นานนักก็ถึงโรงพยาบาล เธอ
ลงรถพร้อมกับชายหนุ่มที่ถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัดเป็นการด่วน เธอได้แต่ยืนรออยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด
เท่านั้น ดูเหมือนเขาจะถูกยิงตรงจุดสำคัญ ทำให้การรักษาเต็มไปด้วยความยากลำบาก
 
 
               “คุณคะ”เธอหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับพยาบาลสาวที่ยื่นถุงใส่ข้าวของของภาณุ
เธอรับมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณ
 
 
               “ญาติของคนไข้กำลังเดินทางมาที่นี่ คุณต้องเข้มแข็งนะคะ แฟนคุณต้องปลอดภัย”
 
 
               “เอ่อ ฉันเป็นเพื่อนของเขาค่ะ”เธอเอ่ยแก้ สงสัยเธอคงร้องไห้ฟูมฟายจนทุกคนคิดว่า
เธอเป็นคนรักของเขาไปเสียแล้ว เมื่อพยาบาลสาวเดินจากไป ร่างเล็กก็นั่งไม่ติด เดินไป-มาอย่าง
กับหนูติดจั่น นานร่วมสองชั่วโมงก่อนแพทย์ผู้รักษาจะออกมาจากห้องผ่าตัด
 
 
               “เขาเป็นยังไงบ้างคะ”
 
 
               “ตอนนี้การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีนะครับ กระสุนฝังที่หัวไหล่ซ้าย ตอนนี้ไม่มีอะไรน่า
เป็นห่วง แต่อาจจะใช้เวลาพักฟื้นนานหน่อย”เธอพยักหน้ารับ ไม่นานร่างสูงที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยถูก
บุรุษพยาบาลเข็นออกมา ใบหน้าของดูซีดเซียวไปมาก เธอเดินตามบุรุษพยาบาลไปยังห้องพักผู้
ป่วย ญาติของชายหนุ่มจองห้องพิเศษไว้ หากแต่ตลอดเวลาที่เธออยู่เฝ้าเขาผ่าตัดก็ไม่เห็นญาติ
เขาสักคน แปลกนัก ไมรู้สึกเป็นห่วงเลยหรือยังไงกัน ญาติของชายหนุ่มมาที่โรงพยาบาลเพื่อเซ็น
ยินยอมรับการผ่าตัด แต่ไม่คิดจะมารอดูอาการของคนในครอบครัว...แล้วเขาเป็นใครกัน ทำไมถึง
ได้มีคนปองร้ายถึงขนาดต้องการชีวิต...คงไม่ใช่ซีอีโอหนุ่มธรรมดาๆแน่
 
 
               ธนันต์ธรญ์มองใบหน้าซีดเซียวของภาณุอย่างเห็นใจ เจ็บถึงขนาดนี้กลับไม่มีใครเป็น
ห่วงเลยหรือไร เธอตัดใจต่อสายไปหาพิมประภาเพื่อบอกว่าคืนนี้เธอจะค้างบ้านเพื่อน ให้น้องสาว
ปิดประตูบ้านได้เลย เธอค่อนข้างเบาใจเมื่อพิมประภาไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวเพราะป้าสายและน้อง
พลอยมาช่วยเฝ้าไข้ เธอจะอยู่เฝ้าชายหนุ่มจนกว่าเขาจะฟื้นขึ้นมา อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อนมนุษย์
ด้วยกัน เธอไม่สามารถใจดำกับเขาได้ลงหรอก อีกอย่าง หากเขาไม่ผลักเธอให้หลบไปแบบนั้น
คนที่จะต้องมานอนอยู่ตรงนี้ก็คงจะเป็นเธอ....
 
 
               “รีบๆฟื้นขึ้นมานะคุณ”มือเล็กกุมมือหนาของชายหนุ่มก่อนจะบีบคล้ายให้กำลังใจ
หัวใจดวงน้อยก็พลันเต้นไม่เป็นจังหวะ ในวินาทีนั้น เธอกลัวเหลือเกินว่าหากเขาเป็นอะไรไปแล้ว
เธอจะ...
 
 
               “บ้าน่า!คิดอะไรอยู่นะเรา เพิ่งเจอกันครั้งแรก แถมเขายังเป็นคนทำร้ายน้องสาวเรา
อีก”เสียงหวานบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะฟุบลงข้างๆเตียงผู้ป่วย หวังเพียงเมื่อตื่นขึ้นมาจะได้พบ
กับเจ้าของดวงตาคู่คมคู่นั้นอีกครั้ง...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

มาแล้ววว จัดตามคำขอ ขอบคุณมากๆนะคะ มีกำลังใจแต่งมากมายวันนี้ปั่นไปได้ถึงตอนที่10แล้ว
คิดว่าเรื่องนี้คงไม่ยืดเยื้อ แต่สนุกทุกตอนแน่นอนค่ะ วันนี้เราลงไปสามตอน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลงให้อีก
สามตอน เพราะโรงเรียนเราเปิดวันจันทร์แล้ว เราเรียนค่อนข้างหนัก อาจจะมาอัพบ้างไม่มาบ้าง
แต่จะพยายามมาอัพนะคะ อย่าทิ้งเราน้า