THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก

THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๒๓
 
 
 
 
               “ฉันจะหมั้นกับคุณบัว”
 
 
               “อะไรนะ!”
 
 
               ปริญลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ทำงานตัวโต สายตาคมมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่
ภาณุกำลังทำ เขารู้ดีว่ามันห่วงความปลอดภัยของธนันต์ธรญ์ แต่ที่ภาณุกำลังทำนั้นมันเกินไป
หรือเปล่า...
 
 
               “เดือนหน้า...”
 
 
               “ไอ้ป๊อป!”เขาเดินไปหาเพื่อนที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวโตในห้องทำงานของเขา นี่ผ่านมา
นานนับสองเดือนแล้วที่ธนันต์ธรญ์ยังคงนอนแน่นิ่งอยู่ที่โรงพยาบาล อาการของเธอจะว่าดีขึ้นก็คง
ไม่มากนัก บาดแผลที่เธอได้รับนั้นอยู่ตรงอวัยวะสำคัญอย่างปอด ซ้ำสองเดือนที่ผ่านมาธนันต์ธรญ์
ยังเกือบถูกลอบทำร้ายอีกด้วย นั่นคงเป็นสาเหตุที่ภาณุตัดสินใจทำแบบนี้
 
 
               “ฉันทนไม่ไหวแล้ว...ฟางต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน ฉันอยากให้เธอปลอดภัย”
 
 
               “แต่มันก็มีตั้งหลายวิธี...”
 
 
               “ไอ้สิทธามันกัดไม่ปล่อย ถ้าฉันไม่เบนเป้าหมายใหม่...ฟาง...”สีหน้าของภาณุแย่ลง
มาก เขาเห็นแล้วก็อดสงสารเพื่อนไม่ได้ จะมีความรักทั้งที ทำไมอุปสรรคมันถึงได้มากมายแบบนี้
 
 
               “แล้วคุณบัวเขาจะยอมให้แกใช้เป็นเครื่องมือหรอวะ ดีไม่ดีแกต้องติดบ่วงเธอ ต้อง
แต่งงานกับเธอไปโดยปริยาย...แล้วคุณฟางล่ะ”
 
 
               “อะไรก็ได้...ขอแค่เธอปลอดภัย ฉันยอมจะอยู่ในฐานะอะไรก็ได้ มองจากมุมไหน
ก็ได้ ขอแค่ได้เห็นเธอยิ้มอีกครั้ง”
 
 
               “แกคิดดีแล้วหรอ”ภาณุเงยหน้าขึ้นมองเขา ลมหายใจถูกผ่อนออกมาเพื่อระบายความ
เคร่งเครียดที่ก่อตัวขึ้นในจิตใจ
 
 
               “ฉันรักเขาจริงๆว่ะ”
 
 
               “ถ้าเขาฟื้นขึ้นมาแกจะบอกเขาว่าไง”
 
 
               “มันไม่สำคัญเท่าที่เธอยังปลอดภัยหรอก ฉันจะถอยออกมา พอกันที...
ฉันเจ็บทุกครั้งที่เห็นว่าเธอเจ็บ”
 
 
 
 
 
 
 
               พิมประภาเฝ้ามองดวงหน้าหวานของพี่สาวร่วมอุทร นานนับสองเดือนแล้วที่
ธนันต์ธรญ์ยังคงนอนนิ่งอยู่เช่นนี้ ใบหน้าหวานแต่ไร้สีเลือดฝาด ริมฝีปากอิ่มแตกแห้ง แก้มใสบัดนี้
กลับดูหมองลง วิถีของเธอเปลี่ยนไปหมด เธอเหมือนไร้ที่พักพิง หัวใจของเธอหนาวเหน็บยามไร้
อ้อมกอดของพี่สาว มีเพียงภาณุ ปริญ และนิษฐาเท่านั้นที่เธอพอจะพึ่งพาได้...กระทั่งบิดาแท้ๆยัง
ไม่เคยสนใจเหลียวแล
 
 
               “พี่ฟาง...ตื่นเถอะนะ พิมเหงาจะแย่”น้ำตาใสๆค่อยๆไหลรินลงมา ความว้าเหว่ที่
เผชิญพบเจอนั้นยากเหลือเกินที่จะทำความคุ้นเคย ทุกอย่างยุ่งเหยิงไปหมด เธอทำใจไม่ได้จริงๆ
ที่จู่ๆธนันต์ธรญ์ต้องมาเป็นแบบนี้
 
 
               “ทุกคนรออยู่นะ พี่ป๊อปเขามาเฝ้าพี่ฟางทุกวันเลย หายไวๆนะ พิมเห็นเขาแอบจูบพี่
ฟางตั้งหลายที ต้องตื่นมาเอาคืนนะรู้ไหม...ฮึก”เสียงหวนสั่นเครือ น้ำตาไหลรินอาบแก้มใสทั้ง
สองข้าง
 
 
               “ร้องไห้อีกแล้วนะพิม แบบนี้คุณฟางจะไม่สบายใจเอานะ”เสียงเข้มคุ้นเคยเอ่ยขึ้นจาก
ประตูห้อง เธอหันไปมองก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆให้เขา
 
 
               “วันนี้พี่ซื้อบะหมี่เจ้าอร่อยมา ทานด้วยกันก่อนนะ”
 
 
               “ค่ะ”ตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมานี้ทำให้เธอกับปริญสนิทกันมากขึ้น เพราะเขาจะ
แวะมาที่นี่ทุกวัน จนสรรพนามของเธอและเขาเปลี่ยนไป และความสัมพันธ์ที่เธอไม่รู้ว่าคิดไปเอง
หรือเปล่า
 
 
               “หมอบอกว่าต้องผ่าตัดใหญ่อีกที ถ้าครั้งนี้สำเร็จ คุณฟางอาจจะฟื้นในไม่ช้า”
 
 
               “พิมอยากให้พี่ฟางฟื้นขึ้นมาเร็วๆ”เธอบ่นกับเขาเบาๆ
 
 
               “ป๊อปจะหมั้นกับคุณบัว”
 
 
               “อะไรนะคะ!”เธออุทานเสียงดัง แทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน และเธอก็งงไปหมด
เพราะอะไร... เงิน อำนาจ บารมี ...สิ่งที่พี่สาวของเธอไม่มี แล้วที่ผ่านมาคืออะไร
 
 
               “อย่าเพิ่งคิดไปเอง...ทั้งหมดนี้เพื่อพี่สาวของพิมทั้งนั้น”เธอแทบจะหัวเราะออกมา
น่าสมเพชสิ้นดี นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน เห็นเธอเป็นเด็กอมมือหรือไงถึงได้มาหลอกลวงกันแบบนี้
 
 
               “แล้วมันเพื่อพี่ฟางยังไง ที่พี่ฟางต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าพี่ป๊อป! แล้วเขายังจะ
ทำแบบนี้อีก หมายความว่ายังไง”
 
 
               “ฟังพี่ก่อนพิม”
 
 
               “พิมไม่ฟัง!”
 
 
               “ฟังหน่อยเถอะ”เสียงเข้มของภาณุเอ่ยขึ้น ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องช้าๆ ดวงตาของ
เขายังคงมองร่างเล็กที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงด้วยความรักมั่นคง เขาเดินไปหยุดอยู่ข้างๆเตียง ก่อน
จะก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากมนของคนรักอย่างเช่นที่เคยทำมาตลอด
 
 
               “ตอนนี้ฟางไม่ปลอดภัยแล้ว มีคนคอยจะทำร้ายเธอ หากเธอยังเป็นคนรักของพี่ใน
แบบที่ทุกคนรู้ พี่จะหมั้นกับบัว เพื่อให้เธอปลอดภัย มันอาจจะดูงี่เง่า แต่พิมก็รู้ที่ฟางต้องมาเป็น
แบบนี้เพราะอะไร ถ้าเธอฟื้นขึ้นมา...อย่าบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น ให้พี่จัดการทุกอย่างให้
เรียบร้อยก่อน”
 
 
               “พิมจะเชื่อพี่ได้มากแค่ไหน”
 
 
           “พี่รักฟาง”น้ำเสียงเข้มเอ่ยอย่างหนักแน่น มือแกร่งลูบผมนุ่มของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
 
 
               “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นพิมจะลองเชื่อดู”
 
 
               “พี่มีธุระต้องไปทำ ดึกๆพี่จะมาเฝ้าฟางเอง”
 
 
               “ได้ค่ะ”เธอรับคำ ภาณุอยู่เฝ้าธนันต์ธรญ์ครู่ใหญ่ ก่อนจะปลีกตัวไปทำธุระเมื่อตอน
หกโมงเย็น
 
 
 
 
               ภาณุก้มลงมองหน้าปัดนาฬิกาที่บอกเวลาหนึ่งทุ่มตรง เขาอยู่บนดาดฟ้าของ
โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง และกำลังรอคอยผู้หญิงคนหนึ่ง เขาถอนหายใจเบาๆ บอกไม่ถูกจริงว่าเวลา
แบบนี้เขารู้สึกผิดเหลือเกิน เสียงหวานของคนรักสาวยังคงดังก้องในใจ
 
 
‘ต่อไปนี้ห้ามมีผู้หญิงคนอื่น...’น้ำเสียงหวานแกมหึงหวงของเธอนั้นน่ารักเหลือกิน เขาคิดถึงเสียง
หวานๆของเธอ รอยยิ้มน่าเอ็นดูของเธอ เสียงหัวเราะที่สดใสของเธอ...ทุกอย่างที่เป็นเธอ
 
 
 
               “รอนานไหมคะ”เขาตื่นจากภวังค์ มองร่างสูงโปร่งในชุดสีแดงเพลิงสง่า เขาลุกขึ้น
ถอยเก้าอี้ให้เธอ ก่อนจะกลับมานั่งที่ตัวเอง
 
 
               “ไม่นานครับ...ผมมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับบัว”หญิงสาวท่าทางใจเย็น เธอยิ้ม
น้อยๆก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
 
 
               “ไม่ทานข้าวก่อนหรอคะ บัวยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย”
 
 
               “อ้อ ครับ”เขาตอบรับ นั่งทานอาหาร ตอบบ้าง ไม่ตอบบ้างกับน้ำเสียงหวานที่เอ่ย
ถามนั่นนู่นนี่ ใจเขามันร้อนอยากจะเอ่ยธุระเต็มที
 
 
               “พี่ป๊อปปมีธุระอะไรหรอคะ”เสียงหวานเอ่ยเมื่อเธอวางแก้วน้ำเปล่าลง หลังจากรับ
ประทานอาหารเย็นเสร็จ
 
 
               “หมั้นกับผมได้ไหม”เธอยิ้มเย็น ก่อนจะผ่อนลมหายใจเบาๆ
 
 
               “ไหนละคะของหมั้น บัวได้ยินมาว่าทายาทจิระคุณมีสร้อยคอเส้นสวยเป็นของตกทอด
มาจากรุ่นปู่ทวด”เขากลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ บัวระวงเป็นผู้หญิงฉลาด เธอคงจะรู้ดีทีเดียวว่าเขา
ทำแบบนี้เพราะอะไร
 
 
               “ผมให้ฟางไปแล้ว”
 
 
               “คนรักของคุณ?”
 
 
               “ใช่”
 
 
               “จะใช้บัวเป็นเป้าล่อกระสุนแบบนี้ไม่ลงทุนเลยนะคะ ถ้ามีข่าวแบบนี้ละต่อไปบัวจะ
ขายออกได้ยังไง”เขาหัวเราะบาๆ ไม่ได้หัวเราะจากความสบายใจ ทว่าเคร่งเครียด
 
 
               “ขอโทษด้วยจริงๆที่ต้องทำแบบนี้ แต่ถ้าผมจะบอกว่าผมรักฟางมาก คุณจะยอมช่วย
ผมไหม”เธอ้บือนหน้าหนี พร้อมกับหัวเราะเบาๆ
 
 
               “รักมากเลยสินะคะถึงยอมลงทุนขนาดนี้”
 
 
               “รัก”
 
 
               “หายากนะคะ...พี่ป๊อปไม่เคยรักใครมาก่อน แม่กระทั่งบัวที่ตื้อมาตลอดแปดปี”
 
 
               “ผมขอโทษจริงๆ”เธอเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะเอ่ย
 
 
               “ช่วยก็ได้ค่ะ...นี่เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงที่พี่ป๊อปรักจริงๆนะ...เฮ้อ น่าเสียดายเวลา
บัวคงต้องตัดใจจริงๆเสียแล้ว”
 
 
               “ขอโทษด้วยนะ แต่เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้”
 
 
               “เชื่อแล้วค่ะ...แต่ขอเวลาทำใจหน่อยนะ”เธอเอ่ยตัดบทสั้นๆ ร่างสูงโปร่งเดินจากไป
ทว่าเป็นเวลานานเหลือเกินที่เขายังนั่งอยู่ตรงนั้น...เขานั่งเฝ้าอธิษฐานกับดวงจันทร์ และดวงดาว
อยากจะทำทุกหนทางให้เธอหายป่วยเสียที...
 
 
 
 
               ตอนนี้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด ทีมทนายของเขากำลังรวบรวมเอกสารในการ
ฟ้องร้อง...คนผิดต้องได้รับบทลงโทษ หากเขาทำสำเร็จ ทุกอย่างจะคลี่คลาย จิระคุณจะสงบสุข
ตลอดไป...แม้บางสิ่งจะไม่ถูกต้องในความรู้สึกลึกๆของเขา แต่เขาต้องตัดใจที่จะทำมัน เพราะ
หากไม่ทำทุกอย่างก็ยังคงจะเป็นแบบนี้ตลอดไป เป็นวังวนแห่งความแค้นที่ไม่มีวันสิ้นสุดลง!