THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.46 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 18.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTHE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๒๒
“บอกมาว่าใครใช้ให้มึงทำ!”
เสียงกร้าวของนายภพตะคอกคาดคั้นมือปืนที่ลูกน้องของเขาจับตัวได้ที่บ้าน
ธนันต์ธรญ์ นับเป็นโชคดีในความโชคร้ายที่ลูกน้องที่ภาณุส่งไปเฝ้าดูแลธนันต์ธรญ์ระแวงนั้นไหวตัว
ทัน แต่มันคงจะดีกว่านี้ หากรู้จักสังเกตถึงความผิดปกติ อาจจะเพราะมือปืนมาในคราบของคน
ทำงานแต่งตัวสะอาดสะอ้านทุกคนถึงไม่ทันได้ตะขวิดตะขวางใจ ทั้งมันยังไม่ใช่มือปืนที่สิทธามัก
เรียกใช้ ทุกอย่างแย่ไปหมด เขาไม่คิดว่าเพียงแต่มือปืนคนนี้เท่านั้นที่จะต้องรองรับเพลิงโทสะของ
ภาณุ ลูกน้องของเขาก็คงไม่แพ้กัน
“เรื่องอะไรกูจะบอกมึง!”
“มึงก็เลือกเอาว่าอยากจะกลับไปหาไอ้สิทธาละตายโหง หรือว่าจะบอกกับตำรวจดีๆ
แล้วไปนอนเล่นในคุกสักสิบยี่สิบปี!”
“เหอะ! ไม่ว่ายังไงเจ้านายมึงก็ซ้อมกูตายอยู่ดี”
“รู้แล้วมึงก็ยังจะทำ! ถ้ามีคนไปทำกับคนที่มึงรักอย่างนี้ มึงจะยอมรึเปล่า!”
“เรื่องของกู!”
ภาณุเดินเข้ามาในดกดังเก็บของที่ท่าเรือของจิระคุณ สายตาที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาต
ของเขามองไปยังร่างของชายคนหนึ่งที่ถูกมัดไว้กับเก้าอี้ มือหนากำหมัดแน่น ย้อนนึกถึงคนตัวเล็ก
ของเขาที่ต้องนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ที่โรงพยาบาล...เธอคงเจ็บมาก
และใครที่มันทำให้คนที่เขารักเจ็บ...มันต้องเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่า!
“มึงกล้ามากนะที่ทำแบบนี้!”
เท้าแกร่งถีบอย่างแรงเข้าที่เก้าอี้ที่ชายคนดังกล่าวนั่งอยู่ ขาเก้าอี้ตัวนั้นหักลงพร้อม
กับร่างของมือปืนที่ลงไปนอนเจ็บจุกอยู่บนพื้น
“แก้มัดมัน แล้วพวกแกก็ออกไปให้หมด!”เสียงเข้มตะหวาดสั่งกร้าว นายภพรี้ไปแก้
มัดให้มือปืนคนดังกล่าว เขาและลูกน้องคำนับให้ภาณุก่อนจะออกไป เขานั้นรู้ดีเทียวว่าหากกลับมา
อีกหน สภาพของมือปืนผู้นี้จะเจ็บปวดปางตายแค่ไหน ที่ผ่านมาภาณุไม่เคยใช้ความรุนแรงแบบนี้
มาก่อน หากครั้งนี้เจ้านายหนุ่มคงจะโกรธมากจริงๆ เพราะคนที่ต้องนอนเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาลคือ
หัวใจของภาณุ
ภาณุกระแทกหมัดสุดท้ายเข้าที่ปลายคางที่แตกยับเยินของมือปืนหนุ่ม ดวงตาของ
เขายังคงแข็งกร้าว ที่มันเจ็บแค่นี้ มันเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดของผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้น
เธอไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย แต่กลับต้องกลายมาเป็นเครื่องมือแก้แค้นให้กับสิทธา...เขาผิดเองที่
ยืนกรานจะรักเธอ...หากเขาเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ เธอก็คงไม่ต้องมาเจ็บปวดจนปางตาย
แบบนี้...
เท้าแกร่งเดินออกจากโกดังเก็บของดังกล่าว ดวงตาคมยังคงลุกโชนไปด้วยเพลิง
โทสะ น้ำเสียงเข้มเย็นยะเยือกเอ่ยกับลูกน้อง
“เอาตัวมันไปส่งตำรวจ”
“ครับ”นายภพตอบรับอย่างเกรงขาม
“ส่วนพวกแก...ฉันอยากรู้ว่าชีวิตผู้หญิงของฉันมันไม่สำคัญเลยหรือไง ทำไมถึงได้
สะเพร่า!!”เขาตะคอกอย่างสุดจะทน ร่างสูงเดินไปอย่างมั่นคง หัวใจแกร่งปวดหนึบๆ ไม่รู้ว่านาน
แค่ไหนที่คนตัวเล็กของเขาจะฟื้นขึ้นมา สามเดือนก็ทรมานเกินไปแล้วสำหรับการตีตัวออก
ห่างเธอ...
เขาไม่นึกว่าสิทธายังจะคิดว่าเขาจริงจังกับธนันต์ธรญ์ สามเดือนที่เขาใช้เวลาสะสาง
เรื่องที่คั่งค้างเอาไว้ เขาเลือกที่จะเบนเป้าหมายของพวกมันไปที่บัวระวง แต่มันไม่ง่ายเลย เรื่อง
ความแค้นที่กำลังจะจบลงในไม่ช้ากลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิด มันช้าเกินไป...ช้าเสียจนเขาเกือบจะ
เสียหัวใจของตัวเองไป...หรือว่าเขาควรจะถอยห่างจากเธอจริงๆ
ปริญยังคงโอบกอดร่างเล็กของพิมประภาที่หลับสนิทไปแล้ว เธออยู่ในชุดคนไข้ของ
โรงพยาบาล หากแต่ยังดื้อรั้นจะมาเฝ้าไข้พี่สาวให้ได้ ตอนนี้ธนันต์ธรญ์อาการดีขึ้นจนสามารถออก
จากห้อง ไอ.ซี.ยู ได้ แต่หญิงสาวยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ทีมแพทย์เป็นห่วง
ภาณุหายไปจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เขาเดาไม่ผิดแน่ว่ามันคงไปจัดการสะสางความ
แค้นกับมือปืนคนนั้น...
“พี่ปริ้นซ์...”เขาหันไปตามเสียงเรียกของนิษฐา หญิงสาวมีท่าทีตื่นตระหนก เพราะ
เมื่อตอนที่เขาโทร.ไปแจ้งข่าวกับเธอ เธอยังทำงานอยู่ที่ภูเก็ต
“คุณฟางเป็นยังไงบ้างคะนี่”เขาถอนหายใจ ก่อนจะบอกเบาๆ
“ยังไม่ฟื้นเลย อาจต้องรอสองถึงสามวัน ถ้ายังไม่ฟื้น...ก็น่าเป็นห่วง”นิษฐามีสีหน้า
แย่ลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างเล็กของน้องสาวเดินไปนั่งข้างๆร่างเล็กที่ยังนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย
เครื่องมือทางการแพทย์ระโยงรยางค์เต็มไปหมด เสียงเครื่องช่วยหายใจยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
หากแต่เจ้าของร่างเล็กไม่ได้รู้สึกตัวเลย
“หายไวๆนะคะ น้องกับพี่ๆรอคุณฟางอยู่นะคะ”หญิงสาวจับมือน้อยของธนันต์ธรญ์มา
แนบเข้ากับแก้มของตัวเอง ธนันต์ธรญ์ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของจิระคุณไปแล้ว เธอเปรียบเสมือน
พี่สาวคนหนึ่งของเธอ
“นี่ไอ้ป๊อปก็หายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ไม่รู้ว่ามือปืนคนนั้นจะรอดหรือเปล่า”
“สมควรแล้วล่ะค่ะ แต่เขาคงไม่ฆ่าใครหรอก”
“พี่ว่าไม่แน่...น้องก็รู้ว่ามันรักคุณฟางมาก”เขาเอ่ยกับน้องสาว มือหนายกขึ้นขยับ
ศีรษะเล็กของพิมประภาให้นอนลงบนตักที่มีหมอนวางอยู่
“เฮ้อ..นึกว่าพวกมันจะเลิกสนใจคุณฟางไปแล้ว ทั้งๆที่คุณบัวมีข่าวกับพี่ป๊อปออก
บ่อยอย่างนั้น”
“มันทำร้ายได้ทุกคนนั่นแหละ ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับจิระคุณ”
“สงสารเธอนะคะ คุณพิมด้วย ต่อไปนี้จะทำยังไงล่ะคะ”
“คิดว่าคนอย่างไอ้ป๊อปจะทำไงล่ะ มันคิดว่าตัวมันเองเป็นตัวซวยของทุกคนอยู่แล้ว หึ
มันคงหาเรื่องหนีหัวใจตัวเองอีกล่ะสิ”
“แล้วเราจะทำไงดีล่ะคะ”ปริญผ่อนลมหายใจเล็กน้อย
“คนที่มันรักมีไม่กี่คนบนโลกใบนี้หรอก พี่จะไม่ให้มันงี่เง่าวิ่งหนีหัวใจตัวเองแน่”
“น้องก็หวังว่าพี่ป๊อปจะไม่ทำแบบนั้น”นิษฐาจบบทสนทนากับพี่ชาย เธอนั่งเฝ้า
ธนันต์ธรญ์อยู่พักใหญ่ ก่อนจะถูกปริญไล่ให้กลับบ้านไปพักผ่อน เธอไม่ได้ขัดใจพี่ชายเพราะรู้สึกว่า
เหนื่อยกับการเดินทางไม่น้อย และไม่อยากจะป่วยเป็นภาระเพิ่มให้ใครอีกจึงยอมเดินทางกลับแต่
โดยดี
ปริญนั่งมองเสี้ยวใบหน้าหวานของคนที่หลับสนิทบนตักของตัวเองยิ้มๆ เธอดูอ่อน
หวานไร้เดียงสา ทว่าวันนี้ดวงตาของเธอดูเศร้าหมองกว่าทุกวัน เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขาไม่ชอบ
เห็นเธอร้องไห้ ทุกครั้งที่เธอร้องไห้ มันเหมือนมีใครมาบีบหัวใจของเขาแน่นๆ มันอึดอัด เจ็บจุกไป
หมด ถึงแม้ว่าเขาจะยังรู้สึกดีกับธนันต์ธรญ์ แต่เมื่อไหร่ที่มีพิมประภาอยู่ใกล้ๆ เขาก็ไม่อาจปฏิเสธ
ได้เลยว่าเขาก็รู้สึกดีกับเธอมากเช่นกัน และบางที่เขารู้สึกว่ามันมากกว่าพี่สาวของเธอ
ด้วยซ้ำ...หรือว่าเขาไม่ควรจะปล่อยความรู้สึกนี้ไปง่ายๆ
ปริญหันไปมองคนที่เพิ่งเข้ามาในห้อง ก่อนจะถอนหายใจออกมาน้อยๆ ภาณุในชุด
ของเมื่อคืนนี้ มือของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ทั้งชุดก็ยังสกปรกสะบักสะบอม...เป็นอย่างที่คิด
ไว้ไม่มีผิด
“ตายรึเปล่าวะ”
“ยัง ฉันจับมันส่งตำรวจไปแล้ว”ภาณุเอ่ยเสียงเรียบ ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพียง
ห้านาทีก็ออกมาในชุดใหม่และร่างกายที่สะอาดสะอ้านขึ้น เขาจึงเอ่ยขึ้น
“ฉันจะพาคุณพิมไปนอนก่อน แล้วจะอยู่เฝ้าเธอที่ห้องข้างๆ มีอะไรก็เรียกแล้วกัน”
“อืม”ภาณุตอบรับ ร่างสูงเดินไปนั่งบนเก้าอี้ข้างๆเตียงผู้ป่วย นิ้วแกร่งปัดปรอยผมออก
จากดวงหน้าเล็ก ริมฝีปากอุ่นร้อนประทับจูบลงบนหน้าผากมน มือหนากอบกุมมือเล็กของหญิงสาว
ไว้
“ฉันแก้แค้นให้ฟางแล้วนะ ตื่นเถอะนะคนดี นอนนิ่งๆแบบนี้ฉันใจไม่ดีเลย”
“เธอนอนมากเกินไปแล้วนะ ตื่นขึ้นมาสักทีเถอะ ฉันสัญญาว่าเธอจะปลอดภัย...”
มันเป็นความผิดของเขาล้วนๆ เขาดูแลเธอได้ไม่ดีพอ หัวใจของเขาเอง เขายังรักษา
ไว้ไม่ได้ เขาคิดไม่ออกจริงๆว่าหากเธอเป็นอะไรไปมากกว่านี้ เขาจะทำอย่างไร วันนี้ สู้ให้คน
ที่นอนเจ็บปวดอยู่ตรงนี้เป็นเขาเองจะยังดีซะกว่า เธอบอบบางเกินไป และเขาก็รักเธอมากเกินกว่า
ชีวิตของตัวเอง...
รักเค้า คิดถึงเค้า โปด เม้น+โหวต 5555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
