THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
เขียนโดย 
OUM_PF
วันที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.46 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2557 18.24 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
19)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTHE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๑๙
เปลือกตาอ่อนบางของหญิงสาวขยับเล็กน้อย ธนันต์ธรญ์ลืมตาขึ้นมองเห็นเพดาน
สีฟ้าในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆห้องหนึ่ง แต่ไม่ใช่ห้องสี่เหลี่ยมที่เธอเพิ่งจะจากมา เสียงคลื่นทะเล
กระทบชายฝั่งแทรกเข้ามาในโสตประสาท ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หญิงสาวดีดตัวขึ้นจากเตียง
นอนไปที่หน้าต่าง เธอเห็นทะเลกับชายหาดสีขาวสะอาดตา แม้น้ำทะเลจะไม่ได้ใสเป็นสีฟ้าสด แต่
มันก็สวยงามในแบบของมัน
“ตื่นแล้วหรอ”
“ค่ะ”เธอยิ้มบางๆให้กับภาณุชายหนุ่มเดินมาใกล้ๆเธอ เสียงเข้มกระซิบอย่างอ่อนโยน
“ขอกอดหน่อยนะ”เขาก็แค่พูดไปอย่างนั้นไม่เคยรอให้เธออนุญาตหรอก เพียงเสี้ยว
วินาทีอ้อมแขนแกร่งก็โอบกอดเธอไว้ ริมฝีปากอุ่นร้อนจูบลงบนขมับของเธออย่างนุ่มนวล เธอ
ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นบางอย่างจากตัวเขา
“สูบบุหรี่อีกแล้ว”เธอค้อนใส่เขาวงใหญ่ ชายหนุ่มยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย เขาผละจาก
อ้อมกอดเขา ภาณุนั้นก็เป็นเหมือนผู้ชายทั่วไป กินเหล้า สูบบุหรี่ เรื่องผู้หญิงมักเป็นสิ่งธรรมดา
สำหรับแบดบอย แต่ในเมื่อเขาตกลงที่จะคบกับเธอแล้วก็ต้องทำในสิ่งที่เธอต้องการให้ได้ ทั้งหมด
ก็เพื่อตัวเขาเอง แม้เขาจะไม่ใช่คนที่ดื่มมาก ไม่ใช่คนสูบบุหรี่จัด และไม่ใช่พวกบ้ากาม แต่เธอก็ไม่
ชอบให้เขาเป็นแบบนั้น แม้ตอนนี้เรื่องผู้หญิงคนอื่นจะไม่มีแล้ว แต่เรื่องเหล้ากับบุหรี่เธอก็ยังต้อง
พยายามต่อไป
“มีเรื่องไม่สบายใจหรอคะ เล่าให้ฉันฟังได้ไหม”
“ไม่มีอะไรหรอก”เขาเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนเตียงแทน เธอเดินเข้าไปหาเขา ก่อนจะ
ยื่นมือไปตรงหน้าเขา
“ที่เหลือ ขอฉันได้ไหมคะ”เขานิ่งไปสักพัก ก่อนจะหยิบกล่องบุหรี่ราคาแพงออกจาก
กระเป๋ากางเกงและส่งให้เธอ
“ไม่มีแล้ว”เขาเอ่ย ก่อนจะดึงมือเธอ เป็นสัญญาณให้เธอนั่งลงบนเตียงเดียวกับเขา
“อย่าสูบได้ไหมคะ ถือว่าฉันขอ มันไม่ดีเลย ฉันชอบริมฝีปากของคุณ และมันคงจะดี
มาก ถ้า...อื้อ”เธอครางขัดใจ เมื่อเขาจูบหนักๆลงบนแก้มของเธอ
“ฉันตกลง แต่ต้องแลกวันละจูบนะ”เธอขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินข้อเสนอแสนจะเอาเปรียบ
ของเขา
“อย่างอื่นไม่ได้หรอคะ”
“วันละจูบ และเธอต้องเป็นคนจูบ...ฉันไปแปรงฟันดีกว่า”เธอได้แต่อ้ำอึ้ง เมื่อเขา
สรุปเอาเองเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว...
พิมประภายิ้มบางๆ เมื่อปลายสายจากภาณุถูกตัดลง เขาโทร.มาขออนุญาตพาพี่สาว
ของเธอไปค้างที่หัวหิน และสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลย เธอค่อนข้างจะเชื่อใจภาณุ ไม่ใช่
เพราะฐานะหรือชื่อเสียงของเขา แต่ด้วยสายตาที่เขาใช้มองพี่สาวของเธอ...
มีอะไรมากกว่าความต้องการ
เสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าบ้านเบนความสนใจจากพิมประภาได้เป็นอย่างดี เธอหันไปมอง
ประตูรั้ว ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรั้ว เธอส่งรอยยิ้มให้แขกประจำอย่างคุ้นเคย ทว่าผู้มาเยือนไม่ใช่
แขกประจำที่เธอคุ้นเคย แต่เขาคือผู้ชายเห็นแก่ตัวที่ทิ้งพวกเธอไป
“มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
“ขอพ่อเขาไปคุยข้างในได้ไหม”
“จำได้ด้วยหรอคะว่าเคยมีฉันเป็นลูก”
“พิมประภา”เธอคลี่ยิ้มทั้งที่ในใจแสนจะเจ็บปวด น้ำตารื้นดวงตาอย่างคนอ่อนแอ
“ต้องการอะไรอีกล่ะคะ พี่ฟางกับฉันไม่มีอะไรให้คุณได้หรอกค่ะ กลับไปเถอะ”
“พ่อมีเรื่องอยากให้ฟางช่วย”
“พี่ฟางไม่อยู่”เธอตอบห้วนๆ เขาก็มีแต่หวังผลประโยชน์ ไม่เคยคิดจะหันมองย้อนดู
ชีวิตของพวกเธอที่ผ่านมาบ้างเลยสักนิด
“ไปไหน”
“ไปกับแฟน ถ้าไม่มีธุระแล้ววันหลังค่อยมาใหม่นะคะ”
“ภาณุหรือเปล่า”เธอหันกลับไปมองใบหน้าของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ ก่อนจะพยักหน้า
เล็กน้อย เธอไม่รู้หรอกว่าบิดากำลังต้องการอะไร และกำลังจะให้ธนันต์ธรญ์ทำอะไร แต่ที่แน่ๆเธอ
ไม่ยอมให้เขามาเอาเปรียบเธอและพี่สาวอีกแน่
“พ่อแค่อยากให้ฟางช่วยหาเอกสารบางอย่างก็แค่นั้น”เธอมองผู้ชายตรงหน้าอย่างสุด
จะทน เขายอมทำทุกอย่างเพื่อเงินทอง
“คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าถ้าทำอย่างนั้นแล้วถูกจับได้ก็มีแต่คุกกับคุก
ทำได้แม้กระทั่งใช้ลูกเป็นเครื่องมือ เห็นแก่ตัว!”
“พิมประภา!”เธอมองผู้ชายตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา ชั่วชีวิตที่ผ่านมาเธอไม่เคยสัมผัส
อ้อมกอดของพ่อ ไม่เคยเรียกใครว่าพ่อ และแทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าที่แท้จริงแล้วคำว่าพ่อมีความ
หมายที่แท้จริงว่าอย่างไร
“กลับไปเถอะค่ะ”เธอปิดประตูลง พลันร่างที่หัวใจอ่อนแอ เพราะแผลเก่าถูกสะกิดขึ้น
มาก็ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น ร่างบอบบางนั่งซบใบหน้าก็หัวเข่า น้ำตาไหลรินเป็นสาย...อะไรทำให้คน
คนหนึ่งเป็นไปได้ถึงขนาดนี้...
“มีเรื่องเครียดอะไร บอกฟางได้ไหมคะ”
เสียงหวานของธนันต์ธรญ์เอ่ยถามชายหนุ่มที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำทันที เธอ
ไม่สบายใจที่เขามีเรื่องที่ต้องปิดบังเธอแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกที่เขาไม่เคยไว้
วางใจ กำแพงที่เธอรู้สึกได้ว่าเขาได้สร้างมันขึ้นมาเพื่อกันเธอให้ห่างจากตัวตนที่แท้จริงของเขา
“เฮ้อ นี่เธอจะรู้ให้ได้เลยใช่ไหม”เขาเอ่ยเสียงอ่อน ดวงตาของเขามองมาที่เธออย่าง
เอ็นดู ร่างสูงเดินมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอ ดวงตาคมมองออกไปนอกหน้าต่าง ริมฝีปากของเขา
เม้มน้อยๆ นานเท่านานกว่าที่เขาจะเอ่ย
“ที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อย ส่วนที่บ้านฉันมันก็เป็นแบบนั้นมาตั้งนานแล้วน่ะ”เขาพูด
พร้อมกับถอนหายใจเสียยาว
“คุณไม่เคยพูดถึงแม่ของคุณเลย...คุณมีปัญหากับท่านหรือเปล่าคะ”เธอสังเกตเห็น
ดวงตาคู่นั้นอ่อนแสงลง มีบางอย่างในใจของเขา และเธอต้องกการรับรู้มัน
ร่างบอบบางขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงของภาณุ ศีรษะเล็กพิงซบลงบนไหล่แกร่ง อ้อมแขน
เล็กๆกอดรัดแขนแกร่งของชายหนุ่มไว้ น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างงแผ่วเบา
“ให้ฉันได้รู้ทุกความเป็นไปของคุณ...ฉันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่มันจะดีกว่า
ไหมคะ ถ้าคุณได้พูดหรือระบายอะไรออกมา...ไว้ใจฉันเถอะค่ะ เพราะหัวใจฉันเป็นของคุณ และ
ฉันไม่มีวันทรยศหัวใจตัวเอง”
มือหนาเอื้อมมาลูบผมนุ่มของหญิงสาวอย่างเบามือ ดวงตาคู่คมมองศีรษะเล็กที่
ปกคลุมไปด้วยผมนุ่มสีน้ำตาลเข้มอย่างอ่อนโยน ยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งแน่ใจว่าเขาเลือกผู้หญิง
ไม่ผิดคน
“บริษัทถูกยักยอกเงินไปหลายร้อยล้าน แต่เธอไม่ต้องเป็นห่วงตอนนี้ฉันรู้ตัวคนทำ
แล้ว กำลังจะสั่งสอนมัน...”หญิงสาวพยักหน้ารับฟัง เขาเงียบไปพักใหญ่ ความเงียบเข้าปกคลุม
ทั้งเขาและเธอ แต่เขากลับเอ่ยบางอย่างขึ้นมา
“แม่ฉัน...เขากลายเป็นคนเลือดเย็นไปแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันเห็นกับตา แต่ฉันไม่
กล้าที่จะพูดมันออกมา...เพราะเขาเป็นแม่ของฉัน”น้ำเสียงของเขายังคงเข้มและชัดเจนทุกถ้อยคำ
ที่เอื้อนเอ่ย ทว่าหญิงสาวกลับรู้สึกถึงความอ่อนแอในตัวของเขา ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองเสี้ยว
ใบหน้าคมที่สายตายังคงมองออกไปยังนอกหน้าต่าง
ร่างเล็กลุกจากเตียงไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม อ้อนแขนเล็กๆโอบคนตัวโตเข้าสู่
อ้อมกอด ใบหน้าหล่อคมซบลงบนไหล่มนของคนตัวเล็กกว่า ดวงตาคู่คมที่อ่านยากหลุบลง ลม
หายใจอ่อนๆถูกพ่นออกมาเบาๆ อ้อมแขนเล็กๆให้ความอบอุ่นแก่เขาได้มากมายเหลือเกิน
“ฉันอยู่ข้างคุณเสมอค่ะ...ฉันจะไม่ไปไหน ต่อให้คุณผลักไสแค่ไหนฉันก็ไม่ไป”
“ฉันไม่มีวันทำแบบนั้น...ทำให้เธอถึงเก่งนักเรื่องทำให้คนตกหลุมรัก”รอยยิ้มที่หาดู
ได้ยากแต้มลงบนเรียวปากของภาณุ หัวใจแกร่งกระตุกเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของ
คนตัวเล็ก
“ฉันเก่งเฉพาะกับคุณเท่านั้นแหละ”ภาณุผละตัวจากอ้อมแขนของคนตัวเล็ก หาก
แขนแกร่งยังโอบเอวคอดของหญิงสาวไว้ เขามองรอยยิ้มแสนหวานของหญิงสาว ก่อนจะเอ่ย
“หึ ก็ลองไปเก่งกับคนอื่นดูสิ ฉันจะฆ่าให้ตาย”
“คุณมันป่าเถื่อนที่สุด ปล่อยนะ”คนตัวเล็กเริ่มดิ้นขลุกขลักเมื่ออ้อมแขนแกร่งยังคง
กอดรัดเสียแน่นหนา
“แต่ตายบนเตียงนะ”เขายิ้มเจ้าเล่ห์ และดึงเอาร่างบางให้ล้มลงนั่งบนตักเขา ก่อนจะ
เอนแผ่นหลังลงนอนบนเตียง ริมฝีปากอุ่นร้อนจุ๊บเร็วๆบนเรียวปากอิ่มของคนตัวเล็ก ก่อนจะแกล้งจี้
คนตัวเล็ก
เสียงหัวเราะแห่งความสุขดังไปทั่วบ้านหลังเล็ก ทว่ากาลเวลานั้นไม่เคยรอใคร และ
เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ....
มาแล้วววววว มองเห็นความวุ่นวายหรือยัง 5555 ใกล้ละๆ เง้อ ปวดหัวจริงๆปั่นนิยายไม่ทัน ช่วง
ว่างจะปั่นไว้เยอะๆเลยน้า 555 ยังไงอย่าเพิ่งทิ้งเค้าไปนะ ติดตามด้วย อิอิ
ขอเม้น+โหวตให้เราด้วยน้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
