THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก

THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๑๒
 
 
 
               ภาณุขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของธนันต์ธรญ์ วันนี้เป็นวันเกิดของเขา และเขาก็มารับ
เธอตามสัญญา ก่อนหน้านี้เขาให้นิษฐาช่วยเลือกเสื้อผ้าให้ธนันต์ธรญ์และน้องสาว ก่อนจะส่งให้
เธอเมื่อวานนี้ แม้จะแอบขัดใจกับชุดที่นิษฐาเลือกให้ แต่ในเมื่อเธอบอกว่ามันไม่ได้โป๊เกินงาม เขา
ก็ไม่ติดใจอะไร เขาลงจากรถ ก่อนจะเดินผ่านหน้าร้านเข้าไปบริเวณที่บ้านหลังเล็กน่ารักตั้งอยู่
มองไปรอบๆก่อนจะเห็นพิมประภานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
 
 
               “พิม”หญิงสาวเงยหน้าขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มให้เขา
 
 
               “มาแล้วหรอคะ รอแป๊บนึงนะคะ พี่ฟางเข้าห้องน้ำอยู่”เขาพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเดิน
ไปนั่งลงบนโซฟา
 
 
               “ถูกใจรึเปล่า ชุดนี้ยายน้องเขาเลือกให้เองเลยนะ”
 
 
               “สวยดีค่ะ ขอบคุณพี่ป๊อปมากๆเลยนะคะ”
 
 
               “ครับ”
 
 
               พิมประภามองชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาด้วยความชื่นชม ภาณุมาที่นี่ทุกวัน ทั้งเขายัง
ให้ความสนิทสนมกับเธอจนให้เรียกชื่อเล่น เขาเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นมาก ยิ่งเวลาที่เห็นเขาอยู่กับ
พี่สาว เธอก็อดคิดไม่ได้ว่าหากพี่สาวของเธอมีภาณุคอยดูแลเอาใจใส่เช่นนี้ตลอดไปจะดีแค่ไหน
ตอนนี้เธอแค่หวังว่าเขาจะจริงจังกับพี่สาวของเธอจริงๆ เพราะเธอก็ไว้วางใจเขามากเช่นกัน ถึงได้
ปล่อยให้เขาได้มีโอกาสอยู่ตามลำพังกับธนันต์ธรญ์บ่อยๆ เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นปริญหรือใคร
หน้าไหนเธอก็ไม่ยอมปล่อยแบบนี้เลย
 
 
 
               ปริญขยับเนคไทให้เข้ากับปกคอเสื้อ ก่อนจะมองภาพของตนเองที่สะท้อนกระจกบาน
ใหญ่อย่างพอใจ ตอนนี้ก็บ่ายคล้อยแล้ว เขาต้องไปถึงงานวันเกิดของเพื่อนในเวลาที่เร็วไม่ต่าง
จากเจ้าของงานนัก เพราะต้องรีบไปตรวจดูความเรียบร้อยพร้อมกับน้องสาว เพราะงานนี้นิษฐารับ
เป็นแม่งานเอง
 
 
               “น้องสวยไหมคะ”เขาหันหลังไปมองร่างสูงโปร่งของน้องสาวในชุดเดรสตัวยาว
สีชมพูอ่อนที่ขับผิวขาวของเจ้าหล่อนให้ดูเปล่งปลั่งยิ่งขึ้น ผมยาวสลวยสีดำขลับถูกปล่อยสยายระ
แผ่นหลังบอบบาง สำหรับคนเป็นพี่ชายแล้ว น้องสาวย่อมน่ารักที่สุดในสายตาของเขาเสมอ
 
 
               “งั้นๆแหละ ไอ้ภัทรมันมารึยังล่ะ”
 
 
               “พี่ปริ้นซ์ เพราะปากนี้ไงถึงจีบคุณฟางเขาไม่ติดสักที โดนพี่ป๊อปคาบไปแล้วมั้ง
นั่น”ใบหน้าสวยหวานมุ่ยลง เขาหาได้สนใจคำพูดของนิษฐา ช้าๆได้พร้าเล่มงาม อีกอย่างเขาก็ไม่
คิดจะแย่งผู้หญิงกับเพื่อน เพราะดูจากเนื้อความแล้ว ธนันต์ธรญ์นั้นมีใจให้ภาณุมากกว่าเขาอยู่แล้ว
แม้เธอจะเป็นผู้หญิงในอุดมคติ แต่ในเมื่อเธอไม่ได้มีใจให้กับเขา มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรให้
ต้องดันทุรังต่อไป เขาจะแย่งเธอมาอยู่ในอ้อมกอดก็ต่อเมื่อภาณุดูแลเธอไม่ได้ดีพอ...
 
 
               “แกก็ปากอย่างนี้ไงยายน้อง ป่านนี้ไอ้ภัทรมีกิ๊กเป็นโขยงแล้วมั้ง”
 
 
               “ลองมีสิคะ จะยิงสมองกระจายแน่”นิษฐาว่าติดตลก ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
แต่งตัวของเขา เขาส่องกระจกดูเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินตามไป เพื่อนเดินทางไปยังคฤหาสน์
หลังงามของญาติผู้น้อง
 
 
 
 
 
 
               บริเวณสนามหญ้าหลังคฤหาสน์หลังงามที่มีเนื้อที่กว่าสิบหกไร่ถูกจัดด้วยดอกไม้และ
ลูกโป่งหลากสีสัน โต๊ะกว่าหกสิบตัวที่จัดตั้งทั่วทั้งสนามหญ้า เช่นเดียวกับบริเวณสระว่ายน้ำที่มีการ
ตกแต่งและมีมุมอาหารจัดอยู่ริมขอบสระ เสียงซาวด์เช็คของทีมงานดังขึ้นเป็นระยะ เหมือนทุกคน
กำลังยุ่งกับงานที่กำลังจะเริ่มขึ้น
 
 
               ธนันต์ธรญ์ก้าวลงรถคันงามของภาณุอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก อาจจะเพราะเธอไม่เคยมา
งานแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอกำลังคิดอยู่ว่าเธอมาที่นี่ในฐานะอะไร เธอคิดผิดทีเดียวที่
ตัดสินใจมาที่นี่ มันน่าอึดอัดเป็นบ้า เธอเพิ่งจะรู้สึกตัวเองว่าเธอนั้นช่างไม่คู่ควรกับเขาเอาเสียเลย
เขาไม่เพียงแต่รวยมาก แต่เขามีทุกอย่างเพียบพร้อม ซึ่งมันต่างกับเธอโดยสิ้นเชิง
 
 
               “คุณฟาง”เธอยิ้มให้กับนิษฐาที่เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มเช่นกัน
 
 
               “วันนี้สวยมากเลยค่ะ พิมด้วย มานี่กันเถอะ ช่วยชิมหน่อยว่าอาหารอร่อยไหม”
ว่าแล้วนิษฐาจะจับจูงพาเธอและน้องสาวเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังงาม
 
 
               ภาณุมองแผ่นหลังบอบบางของธนันต์ธรญ์ที่เดินหายเข้าไปในบ้าน วันนี้เธออยู่ในชุด
เดรสผ้าไหมสีฟ้าสดใส ไม่สั้นและไม่ยาวเกินไป ทว่าเข้ารูปและขับให้เห็นสัดส่วนของหญิงสาว
ชัดเจน ผมสวยของเธอถูกถักเปียอย่างหลวมๆ ใบหน้าสวยหวานนั้นถูกแต่งแต้มอ่อนๆดูน่ารักเป็น
ธรรมชาติ
 
 
               “อะไรวะ มองตาไม่กระพริบเลยนะ”เขาหันไปมองปริญที่มองเขาอยู่
 
 
               “แล้วยังไง ว่าแต่แกเหอะ มานานหรือยังล่ะ”
 
 
               “ก็สักพักแหละ ไปดื่มเหอะ ฉันขี้เกียจมองไอ้ภัทรมันอ้อนยายน้อง”
 
 
               “ปวดใจสิแก”เขาเอ่ย ก่อนจะหัวเราะออกมา เมื่อปริญทำหน้าเหยเก
 
 
               “แกไม่มีน้องสาวจะไปรู้อะไร”เขาหัวเราะอย่างระอา แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว
ปริญก็หึงน้องสาวแบบนี้จนเขาชิน เขาเดินไปในห้องนั่งเล่น ก่อนจะเลือกไวน์ขวดโปรดมารินดื่ม
สองคนเพื่อน
 
 
 
               พิมประภาแยกตัวออกมาจากห้องครัวที่ธนันต์ธรญ์และนิษฐากำลังช่วยกันดูแลความ
เรียบร้อยของอาหาร เรื่องแบบนี้เธอไม่ถนัดเลยสักนิด เข้าครัวทีไรก็มีแต่จะทำเละ เธอเดินมา
เรื่อยๆก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวริมสระน้ำ เธอมองหลอดไฟดวงเล็กดวงน้อยที่ถูกเปิด
ประดับงานแล้วเมื่อพระอาทิตย์ดวงโตกำลังลาลับขอบฟ้า แขกเหรื่อเริ่มทยอยเดินเข้ามาในงาน
บ้างแล้ว สายตาของเธอสะดุดเข้ากับชายวัยกลางคนรูปร่างสูงภูมิฐานคนหนึ่ง เขาเดินเคียงข้างกับ
ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ดูสวยสง่า เธอจำเขาได้แม่น...
 
 
               “พ่อ...”น้ำตาหยดเล็กๆไหลรินลงมาโดยไม่รู้ตัว นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้พบเจอ
เขาอีก ร่วมยี่สิบปีเลยทีเดียว เธอไม่เคยจำกอดของเขาได้ เพราะเขาทิ้งเธอ แม่และพี่สาวไปตั้งแต่
เธอยังแบเบาะด้วยซ้ำ มีเพียงรูปใบเก่าของเขาเท่านั้นที่ติดตรึงอยู่ในความทรงจำของเธอ ตอนนี้
เขาคงมีความสุขดีกับชีวิตที่เป็นอยู่ คงลืมเธอและพี่สาวไปแล้ว...
ทำไมเขาถึงเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้!
 
 
               “คุณพิม...เป็นอะไรครับ”เธอหันหน้าไปมองต้นเสียง ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ
 
 
               “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลมมันพัดแรงน่ะคะ”เขามองใบหน้าหล่อคมที่เข้ามาประชิด
 
ปลายนิ้วอุ่นของเขากรีดไล้น้ำตาออกจากใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน เท่านั้นหัวใจของเธอก็
เต้นรัวเร็วราวกับมีใครมารัวกลองอยู่ในนั้น
 
 
               “เอ่อ...ขอบคุณค่ะ”เธอเบี่ยงใบหน้าออกห่างจากเขา เธอรู้สึกว่าตอนนี้ใบหน้าของ
เธอร้อนผ่าว มันต้องแดงมากแน่ๆ เธอไม่อยากขายหน้าต่อหน้าปริญหรอกนะ หากเขารู้ว่าเธอแอบ
คิดอะไรกับเขา ต้องแย่แน่ๆ ดูก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ทางที่ดีเธอไม่ควรให้เขารับรู้
ความรู้สึกของเธอ...
 
 
 
               
 
 
               “อะไรเนี่ยยายน้อง”
 
               ภาณุโวยเมื่อเห็นธนันต์ธรญ์กำลังยุ่งอยู่ในครัว นี่เขาพาเธอมางานวันเกิดเขา ไม่ได้
พาเธอมาทำงานนะ ดูเจ้าตัวจะยุ่งเสียยิ่งกว่าแม่บ้านซะอีก
 
 
               “น้องเปล่านะคะ”
 
 
              “อย่าว่าคุณน้องเลยค่ะ ฉันเต็มใจ”ธนันต์ธรญ์เอ่ยแก้ต่างให้นิษฐา เธอหัวเราะน้อยๆ
เมื่อเห็นภาณุส่งสายตาอาฆาตให้นิษฐา ฝ่ายนั้นก็ทำหน้าราวกับจะร้องไห้
 
 
               “พี่ป๊อปนี่ขี้หึงจริงๆด้วย ไปกันเถอะค่ะคุณฟาง เดี๋ยวน้องเติมแป้งให้”นิษฐาแลบลิ้น
ปลิ้นตาให้เขา ก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กเดินผ่านหน้าเขาไป ให้ตายเถอะ นี่เขาแสดงออกชัดขนาดที่
นิษฐาอ่านออกเลยหรือ ปกติเขาไม่เคยให้ใครอ่านออกได้ง่ายๆแบบนี้เลยสักครั้ง
เขาไม่รู้ว่าบางสิ่งบางอย่างกำลังผิดไปจากเดิม แต่เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด ให้ตาย!