THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก

THE WAY OF LOVE.หลงทางรัก
ตอนที่๑
 
 
               ดวงตากลมโตกระพริบถี่ๆก่อนจะลืมตาขึ้นได้ ภาพของห้องสี่เหลี่ยมสีขาวและกลิ่นยา
ที่คละคลุ้งจนแสบจมูกทำให้หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยนึกสงสัยว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ที่ไหน ร่าง
บอบบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกมือปริศนาแตะต้องที่แขน
 
 
               “เป็นอย่างไรบ้าง”เธอมองดวงหน้าของชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนว่าเขานั่งเฝ้าเธอมาเป็น
เวลานานแล้ว เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขา หากแต่ถามเขากลับ
 
 
               “คุณเป็นใคร”เขายิ้มบางๆ
 
 
               “ผมชื่อปริญ พอดีเพื่อนของผมมันขับรถชนคุณ แต่มันติดธุระสำคัญ ผมเลยมาเฝ้า
คุณที่นี่เผื่อว่าตอนคุณตื่นขึ้นมาจะต้องการอะไรเพิ่มเติม”
 
 
               “ฉันต้องการติดต่อพี่สาว”เธอบอกเพียงสั้นๆ ถ้าให้เดานี่คงดึกมากแล้ว ธนันต์ธรญ์คง
เป็นห่วงเธอแย่แล้ว
 
 
               “อ้อ เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง พี่สาวของคุณกำลังเดินทางมาที่นี่ครับ”เธอพยักหน้ารับ
เบาๆ คิดจะขยับกายเพื่อเปลี่ยนท่านอนทว่า ความเจ็บปวดกลับแล่นขึ้นมาเป็นริ้ว เธอร้องอุทาน
ทันทีเมื่อเจ็บแปลบขึ้นมาบริเวณขา
 
 
              “อย่าเพิ่งขยับเลยครับ ขาของคุณหัก ระหว่างนี้ผมจะจ้างพยาบาลพิเศษเพื่อดูแลคุณ”
 
 
               “ขาหัก...”เธอพึมพำ ขาหักอย่างนั้นหรือ ทำไมถึงได้โชคร้ายอย่างนี้นะ นี่เป็นช่วง
ฝึกงานช่วงสุดท้ายแล้วแท้ๆ ยิ่งเธอมาบาดเจ็บแบบนี้มันก็ยากนักที่เธอจะจบการศึกษาพร้อม
เพื่อนๆ ผู้ประเมินต้องไม่ให้เธอผ่านการทดสอบ...ไม่ได้หรอกนะ เธอไม่สามารถเรียนในปี
การศึกษาหน้าได้อีกแล้ว
 
 
 
               ปริญมองหญิงสาวหน้าหวานที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ของตัวเองอย่างนึกสงสาร เธอ
คงเจ็บมาก ดวงตาคู่หวานนั้นรื้นน้ำตา ซ้ำริมฝีปากอิ่มของเธอเม้มเข้าหากันแน่นราวกับกำลังขบคิด
อะไรบางอย่าง นึกแล้วก็อยากจะตบกบาลลูกพี่ลูกน้องตัวดีของเขาที่มันทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆคน
หนึ่งต้องเป็นอย่างนี้ เสียก็แต่ว่าตอนนี้มันติดธุระด่วนเนื่องจากธุรกิจที่กำลังจะไปได้สวยถูก
แทรกแซงจากบริษัทคู่แข่งรายใหญ่จึงต้องรีบเดินทางไปสะสางปัญหาใหญ่ถึงอังกฤษ และเมื่อมัน
กลับมาเมื่อไหร่ เขาไม่พลาดแน่ที่จะทำอย่างที่พูด
 
 
               “เจ็บมากหรือครับ ให้ผมตามหมอให้ไหม”เขาเอ่ยกับคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง
 
 
               “ฉัน ฮือๆ เมื่อไหร่ฉันจะหายคะ อีกนานหรือเปล่า ฮึก”
 
 
               “คุณหมอบอกว่าอย่างน้อยก็น่าจะสองเดือนครับ หากคุณดูแลตัวเองดีๆ”
 
 
               “สองเดือน!”เขามองมือเล็กที่ตลบผ้าห่มขึ้นคลุมโปงก่อนร่างบอบบางนั้นจะสั่น
สะท้านไปทั้งตัว เขาไม่รู้จะทำตัวอย่างไรเพราะเกิดมาก็ไม่เคยปลอบใครเสียที ได้แต่ยืนตัวทื่ออยู่
ไม่กล้าที่จะทำอะไรไม่มากกว่านั้น
 
 
               “พิม”เขาหันไปมองต้นเสียง ก็พบเข้ากับร่างเล็กของผู้หญิงอีกคนที่กำลังเปิดประตู
เข้ามา เธอเดินเข้ามาใกล้ร่างบอบบางที่กำลังร้องไห้อยู่บนเตียงผู้ป่วย ทั้งสองโผเข้ากอดกันหญิง
สาวตัวเล็กกว่ายกมือขึ้นลูบผมสลวยของน้องสาวอย่างรักใคร่ แววตาของเธอดูหนักแน่นและเข้ม
แข็งเกินกว่าผู้หญิงคนไหนที่เขาเคยได้เห็นมา
 
 
               “ไม่เป็นไรแล้วนะ ปลอดภัยแล้ว”เสียงหวานเอ่ยปลอบ
 
 
               “พิมขาหักพี่ฟาง...เราจะทำยังไงดี ฮือๆ”
 
 
              “ไม่เป็นไรๆ พิมใจเย็นๆ”เสียงหวานนุ่มนวลเอ่ยปลอบน้องสาว ขณะสายตาคมของเธอ
มองมาที่เขาด้วยแววตาที่อ่านออกได้ยากเหลือเกิน กระทั่งน้องสาวของเธอหยุดสะอื้นไห้ เธอจึง
ผละอ้อมกอดจากน้องสาว
 
 
               “พักผ่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”
 
 
               “ค่ะ”
 
 
               “คุณคะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วย”เธอกล่าวกับเขาเพียงสั้นๆ ร่างบอบบางนั้นเดิน
ออกไปจากห้องนำเขาไปยังสวนหย่อมที่อยู่ข้างๆห้องพักผู้ป่วย
 
 
               “เรื่องค่ารักษาพยาบาลผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง และนอกจากนี้เรายังจะให้ค่า
ทำขวัญน้องสาวของคุณที่ต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้”
 
 
               “ค่ะ แต่ฉันอยากจะถามสักนิดว่าหากน้องสาวของฉันไม่สามารถจบการศึกษาในภาค
เรียนนี้ได้ คุณจะทำอย่างไรคะ รับผิดชอบไหวหรือเปล่า”น้ำเสียงหวานทว่ากลับใช้ถามเขาอย่างที่
คนฟังแล้วต้องยะเยือก
 
 
               “เรื่องนั้น เราสามารถออกค่าใช้จ่ายให้น้องสาวคุณได้...”เธอยิ้มเย็น ก่อนจะเอ่ยต่อ
 
 
               “ได้ยินมาว่าคุณไม่ใช่คนที่ขับรถชนพิม”
 
 
               “อ้อ ใช่ครับ เพื่อนของผมมัน...”
 
 
               “ฉันต้องการเบอร์โทร.ติดต่อเขาค่ะ”
 
 
               “ช่วงนี้เขาอาจจะยุ่ง ถ้าคุณมีอะไรบอกผมเองจะดีกว่านะครับ”
 
 
               ธนันต์ธรญ์ยิ้มเหนื่อยหน่าย คนพวกนี้คงจะเป็นพวกคนรวยที่เอะอะอะไรก็เอาแต่ใช้
เงินฟาดหัวคนไปทั่ว คิดว่าทุกอย่างจะซื้อได้ด้วยเงิน เงินพวกนี้เธอไม่ถือว่าเป็นความรับผิดชอบที่
เธอและน้องสาวสมควรได้ เพราะมันเป็นแค่การชดเชยกับความเจ็บปวดและเวลาที่น้องสาวของ
เธอต้องมาเผชิญกับเรื่องโง่เง่าแบบนี้ ความรับผิดชอบที่น้องสาวของเธอพึงได้รับคือคำขอโทษ
จากคนทำต่างหาก...
 
 
               “ขอเบอร์โทร.ติดต่อเขาด้วยค่ะ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันคงต้องแจ้งความ”เธอเอ่ยหยั่งเชิง
และแน่นอนว่าพวกเขาย่อมไม่ต้องการให้มีปัญหาเกิดขึ้นตามมา...ไม่นานเธอก็ได้รับนามบัตรของ
คนไร้ความรับผิดชอบมา
 
 
               “ถ้าคุณยังขาดเหลืออะไรบอกได้นะครับ”
 
 
               “ขอบคุณค่ะ แต่หลังจากวันนี้คุณไม่ต้องมาที่นี่อีก ขอบคุณสำหรับค่ารักษาพยาบาล
และพยาบาลพิเศษที่คุณจะจ้างมาดูแลน้องสาวของฉัน แต่ฉันขอปฏิเสธพยาบาลพิเศษนะคะ ฉัน
คิดว่าฉันดูแลน้องสาวได้”
 
 
               “อ้อ...ครับ”
 
 
 
               ปริญได้แต่มองตามหลังร่างบอบบางที่เดินผ่านเขาไป แม้ใบหน้าของเธอจะสวยหวาน
ราวกับนางฟ้านางสวรรค์ หากแต่ดวงตาคู่หวานนั้นก็ดูมุ่งมั่นและเอาเรื่องไม่น้อย ทั้งการพูดการจาก็
ฉะฉานไม่เหมาะสมกับบุคลิกที่ดูบอบบางน่าทะนุถนอมของเธอเลย ให้ตายเถอะ สาบานว่าเขาเกิด
มาสามสิบปียังไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน...น่าสนใจ
 
 
               เขาสะดุ้งหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองเมื่อโทรศัพท์มือถือส่งเสียงแจ้งเตือนสาย
เรียกเข้า เขาโคลงศีรษะให้กับปลายสาย ตายยากจริง เพิ่งจะพูดถึงไปหยกๆ
 
 
               “ว่าไง”
 
 
               “เรียบร้อยดีใช่ไหม”
 
 
               “มั้ง...พี่สาวคนเจ็บเขาจะเอาเรื่องแกว่ะ”
 
 
               “ไร้สาระน่า...ฉันแค่จะโทร.มาบอกแกว่าพรุ่งนี้ช่วยส่งเอกสารการเงินของบริษัท
ย้อนหลังห้าปีมาให้ด้วย”เขาขมวดคิ้วเมื่อเสียงของปลายสายนั้นดูเครียดเคร่งกว่าปกติ
 
 
               “ทำไมวะ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
 
 
               “อืม...เงินทุนในการสร้างคอนโดที่หัวหินถูกยักยอกไปไม่ใช่น้อย และฉันก็กำลัง
สงสัยว่าคอนโดที่อื่นๆก็คงไม่ต่างกัน...อย่าลืมส่งมาละ แค่นี้นะเว้ย”ปลายสายตัดไปทันที
เขาลดโทรศัพท์ลง ก่อนจะคิดตามที่ภาณุกำลังกล่าว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ
คนที่น่าสงสัยก็คงมีแค่คนเดียว...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

ไปอ่านอิมเมจ+บทนำซะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน 5555 มาเปิดเรื่องใหม่พร้อมมาก พระเอกโหด
แต่น่ารัก อร้ายยย ชอบ ฮ่าๆ ถ้าชอบเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ เม้น+โหวตเค้าด้วยนะที่รัก