Running ลู่รักนักวิ่ง

 
แสงของดวงอาทิตย์วันใหม่สาดส่องเข้ามาในห้องผู้ป่วยสีขาวสะอาดตา หญิงสาวลืมตาขึ้นมาแล้ว
กระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับแสง แล้วเปลี่ยนท่าจากที่นอนอยู่ ก็ลุกขึ้นนั่งและกวาดสายตากลมโตมองหา
สิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เคยอยู่ด้วยกันในห้องนี้ แต่ตอนนี้เขาหายไป
 
 
 
"หืมม ไปแต่เช้าเลย" ฟางพูดขึ้นเพราะรู้ว่าป๊อปปี้ต้องไปเตรียมตัวเพื่อจะแข่งขันตอนบ่ายของวันนี้
 
 
 
"ไหนบอกจะอยู่จนกว่าจะเจอกันอีกวันไงเล่า" เธอค้อนลมค้อนอากาศบริเวณนั้นแทน 
 
 
 
"เฮ้อออ.. " หญิงสาวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยสักพัก ก่อนจะคิดอะไรขึ้นได้และลุกขึ้นจากเตียงเข้าห้อง
น้ำในห้องนั้นไป
 
 
 
 
 
 
 
 
ณ สนามแข่งขันกีฬากรีฑารวมมหาวิทยาลัย
 
 
"เป็นไงมึง กลับเอาซะเกือบเช้า" พิชญะถามป๊อปปี้ เพราะเห็นอาการที่อิดโรยเหมือนคนหมดแรง
ซะเต็มที
 
 
 
"ไม่โอเคเลยวะ เบลอๆยังไงไม่รู้" ป๊อปปี้ตอบ ที่เขามีอาการเช่นนี้ เพราะอะไรนะหรอ เพราะเขาไม่
ยอมนอนเลยนะสิ ทุกครั้งที่เขาจะหลับตา เขาจะเห็นภาพที่ฟางต้องเจ็บตัวเพราะเขา เขารู้สึกผิด
 
 
 
"ไม่ได้นะเว้ย แข่งครั้งนี้สำคัญมาก ต้องชนะ เราจะได้เข้ารอบ ไปชิงถ้วยไง" พิชญะพูดเตือน
ป๊อปปี้
 
 
 
"รู้ล่ะน่า ยังไงก็เต็มที่แหละ" ป๊อปปี้พูด ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความเมื่อยล้าทิ้ง
 
 
 
"เออ ถ้าคิดไม่ออกว่าจะทำเพื่อใคร ก็คิดซะว่าทำเพื่อน้องฟาง" พิชญะพูดเพื่อให้ป๊อปปี้คิด แต่
กลับเป็นตัวของเขาเองที่คิดมาก เขายังไม่ลืมเธอ เขายังรักเธอ 
 
 
 
"เฮ้ยพี่ คิดอะไรอยู่วะเนี่ย โค้ชเรียกแล้ว" ป๊อปปี้เรียกพิชญะ จนเขาสะดุ้ง เมื่อกี้เขาสังเกตุเห็น
สีหน้าไม่สู้ดีนักของพิชญะ เขายอมแพ้ใจของพิชญะจริงๆ เขารู้ว่าพิชญะก็เจ็บ เจ็บที่รักไม่ได้
แต่ถ้าให้เขาปล่อย เขาเองก็คงปางตายเหมือนกัน สักวันพิชญะจะเจอคนดี เพราะสำหรับเขาแล้ว
เขาขาดฟางไม่ได้ เธอเป็นดวงใจของเขา
 
 
 
"อ้าว กว่าจะมาได้นะ" โค้ชอาร์มพูดทันทีที่ป๊อปปี้และพิชญะวิ่งมาถึงจุดรวมนักกรีฑาของมหาลัย
พวกเขา
 
 
 
"มาแล้วนี่ไงคร้าบบ โห่" พิชญะตอบกวนๆ เขาเก็บอาการจากเรื่องของฟางได้อย่างดี
 
 
 
"เอาล่ะๆ วันนี้ตอนบ่ายเป็นช่วงของไอ้ป๊อป ไอ้พิช ไอ้บูม และไอ้พี วิ่งสี่คูณร้อยเมตรชายใช่มั้ย
เออ นั่นแหละ ทำตามที่ซ้อมมันดีอยู่แล้ว เท่าที่รู้ๆมา ยังไงเราก็ชนะขาด สู้เว้ย " โค้ชอาร์มให้
กำลังใจนักกรีฑาที่เขาดูแลมากับมือ เขาทำงานกับพวกนี้มานาน เขารับรู้ได้หากสภาพจิตใจและ
ร่างกายของใครย่ำแย และเขาเชื่อเหลือเกินว่าคนพวกนี้จะไม่ทำให้เขาผิดหวัง
 
 
 
"สู้เว้ย !!" นักกีฬารวมพลังและเปล่งเสียงออกมา แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่นและความตั้งใจ
พวกเขามุ่งหวังที่จะคว้าแชมป์ ไม่ทำให้โค้ชผิดหวัง ทำให้สมกับที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจซ้อมกันมา
 
 
 
"แกไอ้พิช ไอ้ป๊อป อย่าให้ฉันต้องตามเหมือนคราวที่แล้วอีกนะเว้ย เหลือเวลาอีกประมาณชั่วโมง
หนึ่ง อีกครึ่งชั่วโมงข้างสนาม เข้าใจ ?" โค้ชอาร์มย้ำพิชญะกับป๊อปปี้ เพราะครั้งที่แล้วเขาทั้งสอง
ก็สร้างความวุ่นวายใจให้เขาอย่างมาก
 
 
 
"ครับผม" ป๊อปปี้กับพิชญะพร้อมใจกันเปล่งเสียงและทำตาตะเบะ
 
 
 
"ไปเข้าห้องน้ำเหอะว่ะ ปวดๆ" พิชญะชวนป๊อปปี้ไปเข้าห้องน้ำ เพราะเขาปวดฉี่
 
 
 
"อ่ะๆ ไปๆ" 
 
 
 
 
 
 
"เข้าไป กูรอข้างนอก ไม่ปวด" ป๊อปปี้เดินมาส่งพิชญะเข้าห้องน้ำ และยืนรอบริเวณข้างนอก
 
 
 
"เออๆ" พิชญะวิ่งเข้าห้องน้ำไป
 
 
 
 
 
 
"ป๊อปปี้" เขาหันไปตามเสียงเรียกนั้น
 
 
 
"ฟาง" เมื่อเจอใบหน้าหวานๆนั่น ทำให้เขาต้องวิ่งเข้าไปหาเธอทันที
 
 
 
"แหะๆ" เธอหัวเราะแห้งๆ เมื่อป๊อปปี้มองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
 
 
 
"มาทำไม หนีมาใช่มั้ย" ป๊อปปี้ทำหน้าดุและถามฟางทันที
 
 
 
"มาให้กำลังใจไง อยู่แต่โรงพยาบาลน่าเบื่อจะตาย" ฟางพูดพร้อมทำหน้าให้เห็นว่าเธอเบื่อจริงๆ
 
 
 
"แล้วนี่ใครมาส่ง สภาพแบบเนี่ย ไม่เชื่อหรอกนะว่ามาเอง" ป๊อปปี้พูดพร้อมมองที่ตัวของฟาง
 
 
 
"โหยย ดูถูก มาเองสิ แท็กซี่" ฟางพูดแล้วทำหน้างอนๆ
 
 
 
"เขากล้ารับขึ้นรถด้วยหรอ" ป๊อปปี้แหย่ฟางเล่น
 
 
 
"เอ๊ะ สวยขนาดนี้ ไม่รับได้ไง" ฟางเลยกวนๆกลับ
 
 
 
"จ้า สวยมากเลยค่ะ" ป๊อปปี้พูดต่อ
 
 
 
"อิอิ ขอบคุณค่ะ" ฟางโค้งเบาๆ แต่ต้องทำหน้าเหยเกเมื่อเจ็บแปลบที่แผล
 
 
 
"นั่นไง จะอยู่เชียร์ป๊อปจริงๆนะหรอ ฟางไปพักเถอะยังไม่หายดีเลย "  ป๊อปปี้พูดด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
"ไหวสิ นี่ใคร ฟางเลยนะ โห่ สบาย" ฟางพูดพร้อมรอยยิ้ม
 
 
 
"อย่ายิ้มแบบนี้" ป๊อปปี้ทำหน้าเครียดๆ
 
 
 
"ทำไม" ฟางทำหน้างง
 
 
 
"เดี๋ยวรัก" ป๊อปปี้พูดหยอดฟาง ทำให้ร่างบางหน้าขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัด
 
 
 
"บ้า" ฟางพูดอย่างอายๆ
 
 
 
"บ้าแล้วไง" ป๊อปปี้ถามต่อ
 
 
 
"บ้าก็บ้าไง" ฟางตอบกวนๆ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเขาต้องการที่จะฟังคำว่าอะไร
 
 
 
"บ้าแล้วไม่รักหรอ" ป๊อปปี้มองหน้าฟางอ้อนๆ
 
 
 
"ไม่บอก ความลับ" ฟางพูดจบก็หัวเราะอย่างผู้มีชัย
 
 
 
 
"จะอ้วกวะ เล่นไรเนี่ย" พิชญะเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มที่เขาพยายามปั้นให้เป็นธรรมชาติที่สุด
 
 
 
"ฮ่าๆๆๆ เหลืออีกกี่นาทีว่ะ" ป๊อปปี้หัวเราะกลบเกลื่อนบรรยากาศตึงๆแบบนี้
 
 
 
"สี่สิบห้านาที ไปหาที่ให้น้องฟางนั่งดีกว่า" พิชญะพูดแล้วหันไปทักทายฟาง ซึ่งฟางเองก็ยิ้มตอบ
เช่นกัน
 
 
 
"ใช่ ป๊อปนี่ไม่รู้เรื่องเลย ฟางเจ็บตัวจะแย่แล้วเนี่ย" ฟางพูดแหย่ป๊อปปี้
 
 
 
"อ้าว ไม่บอกอ่ะ คิดว่าสบายดี อ่ะๆ ล้อเล่น ฮ่าๆๆ ไปๆ" จากนั้นป๊อปปี้และพิชญะก็พยุงฟางคนล่ะ
ข้าง เพื่อไปนั่งที่รวมนักกรีฑา เพื่อเป็นกำลังใจสำคัญของเขา 
 
 

 
โหยยย กว่าจะหาเวลามาอัพได้ งานจะทับหัวอยู่แล้ววว เง้ออออ
 
 
กามิติดมัน 14 กุมภานี้ อย่าลืมติดตามกันนะรีดเดอร์ รับรองฟินนนน
พี่ป๊อปดูใจร้ายเนอะ ตะคอกพี่ฟางทำไมมมม 
นี่นะลิ้งค์ => https://www.youtube.com/watch?v=C_LSvML8v9w