Running ลู่รักนักวิ่ง
iamam
7) ฝาก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ร่างสูงเดินวนไปวนมาหน้าห้องฉุกเฉิน เขากลัวร่างบางที่อยู่ในห้องจะเป็นอะไรไป เธอโดนอะไรมา
บ้างก็ไม่รู้
“คุณป๊อปครับ นั่งลงก่อนเถอะครับ คุณหนูเธอเก่ง เธอไม่เป็นอะไรหรอกครับ” ลุงพรที่นั่งมองชาย
หนุ่มเดินไปมาหน้าห้องฉุกเฉินก็พูดขึ้น
“ขอโทษครับลุง ผมเป็นห่วงฟาง” ป๊อปปี้ทรุดตัวนั่งลงตามคำบอกของลุงพร
“ยัยฟางลูก” คุณหญิงแม่ของฟางกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาที่หน้าห้องฉุกเฉินเพื่อมาหาลูกสาวหัวแก้วหัว
แหวนของตน
“อย่าวิ่งสิคุณ เดี๋ยวก็ล้มหรอก” คุณพ่อของฟางตามคุณหญิงมาติดๆ
“สวัสดีครับ” ป๊อปปี้ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง
“จ้ะ ยัยฟางเป็นยังไงบ้าง” คุณหญิงยิงคำถามใส่ป๊อปปี้ทันที
“คุณหมอยังไม่ออกมาเลยครับ” ป๊อปปี้พูด
“เธอชื่ออะไร” คุณพ่อของฟางถามบ้าง
“ป๊อปปี้ครับ” ป๊อปปี้มองหน้าเจ้าของมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอยู่
“เป็นอะไรกับยัยฟาง” คุณพ่อของฟางถาม เท่านี้เขาก็เดาได้ไม่ยากว่าผู้ใหญ่ทั้งสองหวงลูกสาว
อย่างกับจงอางหวงไข่
“เป็นเพื่อนครับ” เขาตอบไปตามตรง ถึงแม้เขาไม่อยากจะเป็นอย่างนั้นก็ตาม
“ยัยฟางไปโดนอะไรมา” คุณพ่อของฟางถามอย่างไม่ลดละ
“เอ่อ โดน” ป๊อปปี้ไม่กล้าตอบตามตรง เพราะกลัวว่าไล่พิมประภาออก เพราะเขารู้ถึงฐานะที่บ้านข
องพิมประภาดี ถ้าเธอเรียนไม่จบ จะไม่ได้ทำงาน และที่บ้านจะล้มละลายทันที
“อะไร บอกมา” คุณพ่อของฟางพูดเสียงเนี้ยบ
“เอ่อ โดนทำร้ายในห้องน้ำครับ” ป๊อปปี้ตอบ ถ้าท่านถามถึงคนทำร้าย เขาจะตอบยังไงเล่า ยังไง
ซะ พิมประภาก็ยังขึ้นชื่อว่าเพื่อนของเขาอยู่ดี แต่หลังจากนี้ เขาควรคิดใหม่ว่าควรนับพิมประภา
เป็นเพื่อนหรือไม่
“ใคร” นั่นไง ในที่สุดคำถามที่เขากลัวก็ออกมาจากปากของท่านทั้งสองที่พร้อมใจกันเปล่งเสียง
ออกมาเสียงดัง
“คือ..” เขาอ้าปากกำลังจะตอบ
“คุณหมอออกมาแล้วครับคุณท่าน” เสียงลุงพรเหมือนระฆังที่ช่วยชีวิตเขาไว้
“ลูกฉันเป็นยังไงบ้างค่ะคุณหมอ ยัยฟางไม่เป็นอะไรใช่มั้ยค่ะ” คุณหญิงยิงคำถามรัวทันทีที่หมออก
มา
“ครับ แต่อาการยังน่าเป็นห่วงอยู่ กระดูกที่ข้อมือร้าวเพราะแรงกระแทกอย่างแรง นอกนั้นก็เป็นรอย
ช้ำทั่วร่างกาย หมอแนะนำให้นอนพักฟื้นที่โรงพยาบาลสักสองสามวัน แต่ช่วงนี้ถ้าฟื้นแล้วจะปวด
มาก ให้พักผ่อนเยอะๆนะครับ สักพักพยาบาลจะย้ายไปที่ห้อง 321 นะครับ ญาติไปรอที่นั่นเลย
ก็ได้ครับ”คุณหมอออกมาบอกอาการฟางให้ทุกคนรับรู้
“ขอบคุณนะครับ” คุณพ่อของฟางเอ่ยขอบคุณคุณหมอ แล้วเดินไปกับคุณหญิงเพื่อไปรอฟางที่
ห้องพิเศษ
“เออ ป๊อปปี้ ไม่ไปด้วยกันหรือลูก” คุณหญิงคิดได้ว่าลืมชวนป๊อปปี้เลยหันมาชวน ซึ่งนั่นทำให้ชาย
หนุ่มยิ้มกว้างทันที
“ไปครับไป” ป๊อปปี้เดินไปพร้อมๆกับพ่อแม่ฟาง
“คุณ ผมมีงานต้องสะสางที่มหาวิทยาลัย เดี๋ยวคุณอยู่กับลูกนะ แล้วผมจะกลับมารับ ประมาณตี
สอง ผมไปนะคุณ” คุณพ่อของฟางบอกคุณหญิง ก่อนที่จะออกไปจากห้อง
“ยัยฟางลูก ใครทำกับดวงใจของแม่อย่างงี้นะ หนูตื่นมาบอกแม่นะลูก แม่จะเอาคืนให้หนูเอง รีบ
ตื่นมาคุยกับแม่นะ” คุณหญิงนั่งพูดกับฟางที่หลับไม่ได้สติบนเตียง
“เดี๋ยวฟางก็ฟื้นครับ คุณหญิงอยากทานอะไรไหมครับ ผมจะลงไปซื้อให้” ป๊อปปี้ที่เห็นคุณหญิงกำ
ลังเศร้าๆก็พูดขึ้น
“ไม่ล่ะ ฉันให้ลุงพรไปซื้อแล้ว เดี๋ยวคงมา นั่งลงก่อนสิ” ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ ก็นั่งลงตามคำแนะของคุณ
หญิง
“ฉันถามอะไรเธอหน่อยสิ” คุณหญิงหันหน้ามามองป๊อปปี้ตรงๆ
“ครับ” ป๊อปปี้ตอบอย่างสุภาพ
“เธอชอบยัยฟางใช่มั้ย” คุณหญิงถามอย่างตรงประเด็น
“คุณหญิงรู้ ?” ป๊อปปี้ถามหน้าตาตื่นๆ
“ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อนเธอนะ ตอนพ่อยัยฟางจีบฉันแรกๆก็เหมือนเธอนี่แหละ” คุณหญิงเล่า
หน้าตามีความสุข
“ครับ” ป๊อปปี้พยักหน้ารับรู้
“สำหรับฉันเมื่อก่อนฉันพยายามจะยัดเยียดผู้ชายที่ฉันมองว่าดีให้ยัยฟาง โดยที่ฉันไม่เคยถามลูก
แลยว่าเขาต้องการมั้ย เขาต่อต้านอย่างหนัก และทำให้ฉันมองเห็นตัวเองในวัยสาวๆ ที่ฉันโดนคุณ
พ่อคุณแม่บังคับให้หมั้นกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ ฉันเลยตัดสินใจจะปล่อยให้เขาเลือกที่จะวางหัวใจของ
เขาไว้กับใครด้วยตัวเอง” คุณหญิงพูดเหม่อลอย พลางคิดถึงภาพเมื่ออดีต
“ผมก็เคยโดนคุณแม่บังคับให้หมั้นเหมือนกันครับ แต่เมื่อก่อนนั้นผมไม่คัดค้านอะไร ยังไงผมก็เป็น
ผู้ชาย ไม่เสียหายอยู่แล้ว แต่พอได้มาเจอคนที่ผมอยากดูแลเธอจริงๆ ทำให้ผมพร้อมปฏิเสธผู้
หญิงทุกคนที่เข้ามา เพื่ออยู่กับเธอเพียงคนเดียว” ป๊อปปี้มองหน้าคนที่นอนไร้สติอย่างมีความ
หมาย
“เธออยากจะดูแลลูกฉันจริงๆใช่มั้ย” คุณหญิงถาม
“ครับ ผมอยากดูแลฟาง” ป๊อปปี้มองหน้าคุณหญิง
“ฉันอ่านตาคนเก่งนะ สายตาเธอตอนนี้มันคือความจริงใจ ฉันเชื่อว่าฉันดูคนไม่ผิด ฝากน้องด้วยนะ
ป๊อป” คุณหญิงคลี่ยิ้มออกมา เมื่อเจอคนที่เธอจะมอบดวงใจดวงน้อยของเธอให้เขาดูแล
“ครับคุณหญิง” ป๊อปปี้ยิ้มตอบ
“เอ๊ะ คุณแม่สิลูก” คุณหญิงเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
“ครับ คุณแม่” ป๊อปปี้พูดเขินๆ
“แค่กๆๆ ขอน้ำหน่อยค่ะ” ฟางฟื้นขึ้นมาและร้องหาน้ำ
“ทำหน้าที่หน่อยป๊อป” คุณหญิงบอกป๊อปปี้ ป๊อปปี้รีบไปเอาน้ำมาให้ฟางทันที ฟางเหวอนิดหน่อย
ที่คุณแม่จอมหวงอย่างแม่ของเธอ ยอมให้ป๊อปปี้ดูแลเธอ
“หน้าที่อะไรกันคะคุณแม่” ฟางถามงงๆ
“หน้าที่อะไรไม่รู้ เจ็บมั้ยลูก ใครทำหนูบอกแม่สิ” คุณหญิงพูดเบี่ยงประเด็นความสนใจจากฟาง
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ฟางตอบ
“เป็นแบบนี้ทุกที ทำไมปล่อยให้คนอื่นมาทำร้ายเราขนาดนี้นะยัยฟาง” คุณหญิงดุฟาง
“ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ” ฟางยังคงตอบแบบเดิม
“ไม่มีอะไรได้ยังไง ดูแผลบนตัวหนูสิ เฮ้อ แม่รู้ ถ้าหนูบอกว่าจะไม่บอก ยังไงหนูก็ไม่บอก นี่นะถ้า
หมั้นกับตานพลูกคุณหญิงไพลิน หนูไม่มีทางเจออะไรแบบนี้หรอก” คุณหญิงพูด ทำให้ป๊อปปี้หน้า
เศร้าลงเล็กน้อย จริงอย่างที่คุณหญิงว่า ถ้าฟางไม่รู้จักกับเขา เธอก็คงไม่ต้องเจ็บตัว
“คุณแม่ถามฟางสิค่ะ ว่าฟางเต็มใจเจ็บตัวรึเปล่า ฟางเต็มใจค่ะ” ฟางพูดพร้อมยิ้ม ที่เธอพูดออกมา
เพราะสังเกตได้จากสีหน้าของป๊อปปี้ที่เศร้าลง
“จ้า แม่รู้จ้าว่าเต็มใจ” คุณหญิงพูด
“รู้ได้ยังไงกันค่ะ” ฟางถามตื่นๆ
“อ้าว ฟางลูก ฟื้นแล้วหรอ ไหนบอกพ่อสิ เจ็บตรงไหนเจ้าหญิงน้อยของพ่อ ใครทำหนูลุก”คุณพ่อ
ฟางเดินเข้ามาแล้วยิงคำถามแบบรัวๆใส่ฟางทันที
“ไม่ต้องถามหรอกคุณ ยัยฟางไม่บอกหรอกว่าใครทำ” คุณหญิงหันไปตอบพ่อฟางแทน
“อ้าว แล้วพ่อหนุ่มคนนี้ทำไมยังไม่กลับ”
“เอ่อ” ป๊อปปี้กำลังจะตอบ แต่
“วันนี้ตาป๊อปจะอยู่เฝ้ายัยฟางนะคุณ เรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้งานกีฬามาถึงแล้ว ฉันต้องเลือกชุดอีก
นะ” คุณหญิงเป็นคนตอบแทน
“กล้าฝากลูกกับคนอื่นหรอคุณ” คุณพ่อของฟางถามคุณหญิงอย่างตกใจ เพราะปกติคุณหญิงไม่
ปล่อยให้ฟางอยู่กับใครง่ายๆแน่ๆ
“ไว้ใจได้ ใช่มั้ยตาป๊อป” คุณหญิงพยักเพยิดให้ป๊อปปี้ตอบ
“ครับ คุณพ่อ” ป๊อปปี้พูดอย่างลืมตัว
“คุณพ่อ ? อะไรยังไงกัน” คุณพ่อฟางมองหน้าคุณหญิงอย่างไม่เข้าใจ
“ไว้ฉันอธิบายให้ฟัง ฉันต้องเลือกชุดนะ เอ๊ะ แล้วนี่ทำไมกลับมาเร็วจังล่ะ” คุณหญิงถามเมื่อคุณ
พ่อฟางออกไปมหาวิทยาลัยแค่สามสิบนาทีเท่านั้น
“ผมเอางานกลับไปทำที่บ้าน” คุณพ่อฟางพูด
“งั้นรีบไปสิ ไปๆ” คุณหญิงพูดพร้อมดันหลังพ่อฟางออกจากห้อง
“แม่ไปก่อนนะยัยฟาง เออ คนนี้พ่อกับแม่ ผ่านจ้ะ” คุณหญิงพูดยิ้มๆ
“ป๊อปไปพูดอะไรกับคุณแม่เนี้ย” ฟางมองหน้าป๊อปปี้
“เปล่านิ คุณแม่แค่ฝากหัวใจของท่านไว้ให้ป๊อปดูแล” ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ
“หัวใจของคุณแม่ ก็ฟาง คุณแม่ฝากฟางไว้กับป๊อปงั้นหรอ” ฟางทวนเบาๆ
“ครับ แต่ตอนนี้นอนเถอะนะ ดึกมากแล้ว” ป๊อปปี้เดินไปห่มผ้าให้ฟาง
“หื้มมม” ฟางมองหน้าป๊อปปี้ ที่เขาห่มผ้าให้เธอเสร็จแล้วยังไม่กลับ
“เจ็บมั้ย ขอโทษนะ” ป๊อปปี้มองหน้าฟางอย่างรู้สึกผิด
“ป๊อปผิดอะไร อย่าเอาคำพูดคุณแม่มาคิดนะ ป๊อปไม่ได้เป็นคนทำร้ายฟางสักหน่อย ถ้าป๊อปจะทำ
ก็ได้นะ” ฟางมองหน้าป๊อปปี้
“ป๊อปไม่ทำร้ายฟางหรอก” ป๊อปปี้พูด
“เจ็บข้อมือ” ฟางพูดและยกมือขึ้นมาดู
“มันร้าว” ป๊อปปี้มองข้อมือฟางและพูด
“สงสัยตอนล้มแน่เลย ฟางเอามือลงก่อน” ฟางพูดพลางนึกถึงตอนที่พิมผลักเธอล้มลงกับพื้น
“เจ็บมั้ยฟาง” ป๊อปปี้ถามหน้าตาเครียด
“นี่ป๊อป ไม่เครียดแบบนี้สิ คุณแม่ฝากฟางไว้กับป๊อปนะ ป๊อปเครียดฟางก็เครียดด้วย” ฟางมอง
หน้าป๊อปปี้
“เฮ้อ ทำไงได้เน๊าะ แม่เขาฝากลูกสาวเขาไว้ ก็ต้องรักต้องดูแล ป๊อปจะดูแลฟางเองนะ” ป๊อปปี้
มองหน้าฟาง
“กลับบ้านเลย พรุ่งนี้มีแข่งนะ” ฟางไล่ป๊อปปี้กลับบ้าน
“ไม่กลับจะเฝ้าแฟน” ป๊อปปี้บอกกวนๆ
“ใครแฟน ขอยัง” ฟางพูดกวนกลับ
“งั้นขอ” ป๊อปปี้ยังกวนไม่เลิก
“บ้านป๊อปเขาขอกันเป็นแฟนหน้าตายแบบนี้หรือไง” ฟางทำหน้าบูดๆ
“ล้อเล่น ไว้หายก่อนค่อยขอ ขอตอนนี้ไม่สวยเลย” ป๊อปปี้หยอกฟาง
“ใช่สิ้ ไม่สวยแล้วหนิ่ กลับไปเลย” ฟางไล่ป๊อปปี้เล่นๆ
“ไม่กลับจะอยู่กับว่าที่แฟน” ป๊อปปี้ยังคงกวนอยู่
“ดื้อเอ้ย !” ฟางหันหลังคลุมโปงให้ปิอปปี้และหลับตาพร้อมรอยยิ้ม ไม่ใช่เพียงแม่ของเธอที่เลือก
คนฝากเธอไว้ เธอเองก็เลือกคนที่เธอจะฝากหัวใจไว้ด้วยเหมือนกัน เธอจะวางหัวใจของเธอไว้บน
มือของป๊อปปี้ ต่อจากนี้ไม่ว่าเขาจะขยำหัวใจเธอทิ้ง เธอก็จะยอม
ช่วงนี้ไรเตอร์จะหายไปสักพักนะคะ อ่านหนังสือ เคลียร์งาน ไว้ว่างๆจะมาอัพนะ จะพยายามว่างละกันเนอะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
