Running ลู่รักนักวิ่ง

 

"บายเว้ย" เสียงพิชญะบอกลาป๊อปปี้ในตอนค่ำๆของวันซ้อมวันสุดท้าย

 

 

 

"รีบไปไหนว่ะ ไม่กลับหอหรอวันนี้ พรุ่งนี้แข่งนะเว้ย" ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นพิชญะรีบแปลกๆ

 

 

 

"ไม่ว่ะ จะไปนอนบ้าน คิดถึงแม่ ฮ่าๆๆ" พิชญะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 

 

 

"ฮ่าๆๆ เออ พิช ฉันมีไรจะบอกว่ะ" ป๊อปปี้หัวเราะพักนึง แล้วนึกขึ้นได้ก็ตั้งใจจะบอก

 

 

 

"มีไร" พิชญะถามแล้วมองหน้าป๊อปปี้ตรงๆ

 

 

 

"เรื่องฟาง" ป๊อปปี้บอกประเด็น

 

 

 

"แกชอบฟาง ?" พิชญะทำสีหน้าเครียดๆ และมาพร้อมกับน้ำเสียงเย็นชา

 

 

 

"เออ ชอบ กูรู้ว่าพี่ก็ชอบ แต่มันห้ามไม่ได้ กูพยายามแล้วนะเว้ย กูพร้อมหลีกทาง แค่อยากบอก

ให้รู้ ว่ากูคิดยังไง เพราะไม่อยากมีปัญหาทีหลัง ไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนมันเปลี่ยน" ป๊อปปี้พูด

ยาวๆ และสังเกตุสีหน้าท่าทางของพิชญะด้วย แต่พิชญะก็ยังนิ่ง ไม่ไหวติง นิ่งจนเขาดูไม่ออกว่า

พิชญะคิดอะไรอยู่

 

 

 

"....." มีแต่วามเงียบที่ปกคลุมชายหนุ่มทั้งสองในที่ที่พวกเขาชอบอยู่กันเป็นประจำ ร่มไม้แห่งรัก

คือชื่อร่มไม้ที่พวกเขาตั้งกันเล่นๆ ไว้เรียกและรู้กันเพียงสองคน

 

 

 

"เฮ้ยพี่ อย่าเงียบดิว่ะ ใจคอไม่ดีเลยเว้ย" ป๊อปปี้เรียกพิชญะอีกครั้ง เพราะอยากรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

 

 

 

"......" ยังคงมีแต่ความเงียบเท่านั้น

 

 

 

"พี่ ขอโทษ ผมไปก็ได้นะ" ป๊อปปี้เห็นพิชญะเงียบเลยคิดว่าเขาโกรธ 

 

 

 

"ฮ่าๆๆๆๆ" จู่ๆ พิชญะก็เปล่งเสียงหัวเราะอย่างคนมีความสุขออกมา ซึ่งนั่นก็สร้างความแปลกใจ

ให้กับป๊อปปี้เป็นอย่างมาก

 

 

 

"หัวเราะไรว่ะ ต้องเศร้าไม่ใช่หรอ" ป๊อปปี้ถามงงๆ

 

 

 

"เออ ตอนแรกจะเศร้า ตอนนี้ไม่ล่ะ แกคือน้องที่ฉันรัก ฟางคือผู้หญิงที่ฉันรัก ถ้าคนที่ฉันรักทั้ง

สองจะรักกัน ฉันต้องดีใจไม่ใช่หรอว่ะ แล้วฉันก็รู้ตั้งนานแล้วว่าแกชอบฟาง ฟางเขาก็ชอบแก

ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไร ถ้าฉันโกรธ ไม่คุยกับแก แค่เรื่องผู้หญิงทำอะไรเราทั้งสองไม่ได้หรอก

ใช่ป่ะวะ แต่ถ้าแกทำฟางเสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว ฉัน เอา คืน !" พิชญะพูดอย่างเข้าใจป๊อปปี้

 

 

 

"ขอบคุณนะพี่ ตอนแรกคิดว่าพี่จะไม่ให้แล้วซะอีก ซึ้งเลยเนี่ย ฮ่าๆๆๆ" ทั้งสองหัวเราะอย่างมีความ

สุข

 

 

 

"ไอ้ป๊อปแกทำฉันลืมแม่ แม่มารอรับหน้ามหาลัย เวรเอ้ยย" พิชญะคิดได้และรีบวิ่งไปทันที

 

 

 

"เฮ้ออ ขอบคุณจริงๆเว้ยพี่ ผมจะรักฟางให้มากกว่าที่พี่รักอีกคอยดู" ป๊อปปี้พูดกับตัวเองอย่างแน่ว

แน่ เขาจะไม่ทำให้คนที่เขารักต้องเสียน้ำตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยย ไม่น่าเลยยัยฟาง โง่หรือซวยเนี่ย" ฟางเดินบ่นกับตัวเอง ก็เธอเล่นลืมกระเป๋าทั้งกระเป๋าไว้

ที่ห้องน้ำของตึกเรียนเธอ ซึ่งเธอให้คนขับรถขับมาส่งหน้าตึก แต่ต้องเดินขึ้นไปชั้นสามอยู่ดี 

 

 

 

"มืดก็มืด ยุงก็เยอะ ป่านนี้จะยังอยู่ดีมั้ยเนี่ย ฟะต่าย" ฟะต่าย เป็นตุ๊กตากระต่ายที่ได้ในวันเกิดตอน

ปีที่แล้ว แม่ของเธอซื้อส่งมาให้จากอังกฤษ และเธอก็รักมันมาก

 

 

 

"ฮู้ววว โชคดีจัง ยังอยู่ครบ" เธอหยิบกระเป๋าแล้วเตรียมที่จะเดินลงไปหา ลุงพร คนขับรถของทาง

บ้าน

 

 

 

"จะรีบไปไหน ?" ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมากักเธอไว้ ดึกป่านนี้แล้วใครกันที่ยังอยู่

 

 

 

"คุณเป็นใครค่ะ นี่มันดึกแล้วนะ รีบกลับบ้านเถอะ มันอันตราย" ฟางพูดเตือนเพราะคิดว่าผู้หญิง

คนนี้เป็นนักศึกษาที่อยู่ทำงานดึกๆ 

 

 

 

"เตือนแต่คนอื่น ไม่เตือนตัวเองก่อนล่ะ" อยู่ๆก็มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาสมทบ

 

 

 

"เธอสองคนเป็นใครกันแน่" ฟางถามพร้อมจ้องหน้า แต่เธอพยายามมองเท่่าไหร่ก็เห็นไม่ชัด

เพราะแสงไฟที่เปิดแค่ดวงเล็กๆ เนื่องจากนโยบายประหยัดไฟหลังสี่ทุ่มของมหาวิทยาลัย

ไม่นับไฟที่เปิดๆปิดๆ เพราะไฟตก อย่างน่ากลัว

 

 

 

"มันไม่สำคัญหรอก แกไปทำอะไรใครเขามาล่ะ" คำพูดแข็งทื่ออย่างคนไม่มีมารยาทตะคอกใส่

ฟาง ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย

 

 

 

"ฉันทำอะไร ? พิมประภาส่งเธอมางั้นหรอ" ฟางถามตรงๆ เธอไม่มีศัตรูที่ไหน ถ้าจะมีก็มีแค่คน

เดียว

 

 

 

"ใช่ แล้วจะทำไม ก็แกอยากทำตัวเป็นคู่แข่งกับฉันเอง ป๊อปปี้เขาเป็นของฉัน" พิมประภาเปิดประตู

เข้ามาอย่างเสียงดัง

 

 

 

"เธอถามป๊อปแล้วงั้นหรอพิม เขาไม่ใช่ของเธอ เขาไม่ได้รักเธอ" ฟางพูดใส่พิมประภาอย่างไม่

เกรงกลัว

 

 

เพี้ยะ !!! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังก้องไปทั้งห้องน้ำ ใบหน้าของฟางหันไปตามแรงเหวี่ยงจาก

มือ เธอหันกลับมาอีกทีพร้อมน้ำตาและรสชาติเค็มปร่าที่ลิ้นสัมผัสได้ เลือด ! เธอยกมือปาดน้ำตา

ออกอย่างลวกๆ ความรู้สึกเดียวตอนนี้ ไม่ใช่เจ็บ แต่เป็นโมโห 

 

 

 

"พิม ฉันไปทำอะไรให้เธอนักหนา เธอก็เห็น ป๊อปปี้ไม่ได้ชอบเธอ เขาไม่ได้ชอบเธอ หยุดสร้าง

เวรสร้างกรรม เลิกแล้วต่อกันเถอะ เธอก็สวย คงมีผู้ชายอีกมากที่พร้อมดูแลเธอ" ฟางพยายาม

ใจเย็นและพูดดีดีกับพิมประภา

 

 

 

"ไม่ !! ไอ้ผู้ชายพวกนั้นมันหวังแค่ตัวฉัน มันไม่มีเงินเหมือนที่ป๊อปปี้มี ฉะนั้น ป๊อปปี้คือของของ

ฉัน" พิมประภาพูด

 

 

 

"เธอจะหลอกตัวเองไปทำไม เธอรู้มั้ย การที่เธออยากได้เขาเพราะเงิน มันไม่ได้เรียกว่าความรัก

มันไม่เรียกกันว่าความรักจริงๆ" ฟางเอาน้ำเย็นเข้าลูบ

 

 

 

"ไม่ต้องมาพูด วันนี้ฉันแค่จะมาเตือนแกด้วยคำพูด แต่ดูท่าทางแกคงพูดไม่รู้เรื่อง มันเลยต้องลง

ไม้ลงมือ ถ้าไม่อยากเจ็บเหมือนวันนี้แกต้องเลิกยุ่งกับป๊อป ได้ยินมั้ยห้ะ " พิมพูดออกมา

 

 

 

"ถึงฉันไม่ยุ่งกับเขา เขาก็ยุ่งกับฉันอยู่ดี เพราะเขารักฉันไงพิม ได้ยินมั้ย เรารักกัน" ฟางเห็นว่า

ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ เธอเลยเลือกที่จะพูดตามใจตัวเอง

 

 

 

"กรี๊ดดดด ฉันเกลียดแกนังฟาง ถ้ามีแกต้องไม่มีฉัน แบมไปบอกบูมให้ดูต้นทางดีๆ แล้วรีบเข้ามา

ส่วนแกโบว์ไปล็อกตัวมัน" พิมสั่งรุ่นน้องคนสนิท พร้อมเดินไปเพื่อจะรุมทำร้ายฟาง

 

 

 

"อย่าเข้ามานะ กรี๊ดดดดดดดดดดดด" ฟางกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ลุงพรครับลุง ลุงพร" ป๊อปปี้เคาะกระจกเรียกลุงพร คนขับรถของฟาง เมื่อเห็นลุงพรหลับอยู่ที่

เบาะคนขับรถ

 

 

 

"อ้าว คุณป๊อปปี้ สวัสดีครับ" ลุงพรลดกระจกเพื่อคุยกับป๊อปปี้

 

 

 

"มาทำอะไรตรงนี้ครับ นี่มันห้าทุ่มกว่าๆแล้วนะ" ป๊อปปี้ยกนาฬิกามาดู ก่อนที่เขาจะกลับบ้าน เขา

เห็นรถของที่บ้านฟางจอดอยู่หน้าคณะที่ฟางเรียน เลยเข้ามาดู

 

 

 

"ลุงรอคุณหนูครับ ขึ้นไปครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่ลงมา" ลุงพรตอบ

 

 

 

"ฟางไปไหนครับ" ป๊อปปี้ถามเมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

 

 

 

"ไปเอากระเป๋าครับ คุณหนูลืมไว้ที่ห้องน้ำ แต่ลุงไม่รู้ว่าชั้นไหน" ลุงพรตอบตามที่ฟางบอกว่าจะไป

 

 

 

"แล้วลุงได้ไปตามยังครับ" ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

"ไม่ได้ไปครับ ลุงเห็นผู้หญิงสี่คนเดินขึ้นไป ลุงคิดว่าคุณหนูอาจจะคุยงานกับเพื่อนๆ เลยไม่ไป

รบกวน" ลุงพรตอบ

 

 

 

"พิม" ป๊อปปี้เปล่งเสียงออกมาเบาๆ เมื่อตอนที่เขาเคยคบกับพิม พิมเคยยกพวกทำร้ายรุ่นน้องคน

หนึ่งที่เอาดอกไม้ช่อใหญ่มาให้เขาในวันวาเลนไทน์และตอนนี้เขาเป็นห่วงฟางมาก

 

 

 

"อะไรนะครับ" ลุงพรถามเมื่อได้ยินไม่ถนัด

 

 

 

"ผมจะไปตามฟางให้นะครับลุง สตาร์ทรถรอเลย" ป๊อปปี้พูดรีบๆ และวิ่งขึ้นไปทันที

 

 

 

 

 

"ชั้นไหนว่ะเนี่ย " เขาบ่นกับตัวเอง เมื่อวิ่งหาฟางที่ห้องน้ำชั้นสองแล้วไม่เจอ

 

 

 

 

 

 

"ฮืออๆๆ อย่าทำอะไรฉัน ฉันยอมแล้ว" เสียงฟางร้องออกมาอย่างหมดแรง

 

 

 

"ฟาง ๆ" ป๊อปปี้ที่ได้ยินเสียงฟางทันทีที่ขึ้นมาถึงชั้นสามก็รีบวิ่งมาหา แต่เขาไม่เห็นใครแล้ว เห็น

เพียงร่างบอบบางที่นอนอยู่ที่พื้นและสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว ยิ่งวิ่งเข้าไปใกล้ๆ เมื่อเห็นเลือด

ที่มุมปาก รอยชข้ำที่แขนและขา ผมที่ยุ่งเหยิง ชุดนักศึกษาขาดหวิ่น ใบหน้าที่ช้ำไปหมด ยิ่งเห็น

น้ำตาที่ไหลลงมา ทำให้เขาใจหายวาบ ลมหายใจติดขัดทันที ใครกันช่างใจร้าย ทำกับคนตัวเล็ก

ได้มากขนาดนี้ เขาสงสารเธอ สงสารเธอจับใจ

 

 

 

"กรี๊ดด ยอมแล้ว ฟางยอมแล้ว มันเจ็บ ฮืออๆๆ" ฟางเมื่อไม่รู้ว่าใครมาแตะตัวเธอ ก็กรีดร้องออก

มาด้วยความกลัว พร้อมยกมือขึ้นไหว้ 

 

 

 

"ฟางๆ ป๊อปเอง" ป๊อปปี้เอื้อมมือไปจับมือของฟางที่ไหว้เขาลง เธอเงยหน้ามองเขา นั่นทำให้เขา

โกรธตัวเอง ใบหน้าที่ว่าชั้แล้ว รอบคอเธอยังเป็นรอยมือแดง น้ำตาเอ่อเต็มตากลมโต เขาน่าจะ

สงสัยให้เร็วกว่านี้ว่าทำไมรถของฟางมาจอดนานๆ

 

 

 

"ป๊อปๆ ฮืออๆ เจ็บ" ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้ทันที เธอคิดว่าจะไม่รอดแล้ว

 

 

 

"ป๊อปพาไปหาหมอนะ ไม่ร้องแล้วนะ" ป๊อปปี้ถอดเสื้อกันหนาวของตัวเอง คลุมร่างบอบบาง 

แล้วรีบอุ้มเธอไปข้างล่าง เพื่อไปโรงพยาบาลทันที

 

 

เห็นข่าวมั้ย ง่อวววว สงสารพี่ฟาง TT คางแตกเลย แต่ก็นั่นแหละ คงไม่เจ็บแล้ว

คนดูแลดี เขาไปดูแลกันถึงที่นะเอ้อออ ฟินสิจ้ะ