Running ลู่รักนักวิ่ง

 
 
 
"นี่เธอ ทำไมมาเดินตรงนี้ ห้ะ !!" เจ้าของเสียงเดินมาตามไม้คฑาพร้อมกับเสียงสุดหาเรื่องทันที
 
 
 
"ขอโทษนะ" ฟางเงยหน้าเพื่อกล่าวคำขอโทษกับผู้หญิงคนนั้น
 
 
 
"คุณฟาง !!" เจ้าของเสียงเอ่ยขึ้นอย่างตกใจที่พบว่าคนที่เธอจะมาหาเรื่องนั้น มียศใหญ่ถึงขั้น
ลูกสาวของเจ้าของมหาวิทยาลัย 
 
 
 
"ค้ะ ?" ฟางตอบกลับอย่างงงๆ
 
 
 
"เอ่อ คือ คุณฟางไม่ผิดค่ะ ไม่ผิดเลย พิม พิมซุ่มซ่ามเองค่ะ ขอโทษนะคะ" พิม ดรัมเมเยอร์ไม้
หนึ่งพูดขึ้นอย่างลนลาน 
 
 
 
"ไม่เป็นไรๆ ฟางผิดด้วยแหละที่เดินไม่ดู" 
 
 
 
"ค่ะๆ ขอโทษจริงๆนะคะ" พิมยังตั้งหน้าตั้งตาขอโทษต่อไป
 
 
 
"จ้ะ ฟางขอตัวนะ" ฟางกล่าวขอตัวอย่างนอบน้อม 
 
 
 
 
"ยัยพิม" นัน ดรัมเมเยอร์ไม้สองเพื่อนของพิมเดินมาหาหลังพิมหลังจากที่ฟางได้เดินไปไกลแล้ว
 
 
 
"หึ ทำเป็นอ่อนหวาน น่ารัก แหลชัดๆ" พิมกลายร่างจากผู้หญิงน่ารักเมื่อกี้เป็นอีกคนทันที
 
 
 
"อย่าไปหาเรื่องใส่ตัวเลยหน่า แกก็รู้ว่ายัยนั่นน่ะใคร" นันพูดเพื่อเตือนสติเพื่อน
 
 
 
"ก็นี่น่ะสิปัญหา ฉันจะทำยังไงดี เกิดฉันเดินไปตบมันนะ ได้โดนไล่ออกแน่" พิมคิดไม่ตกกับปัญหา
ของเธอ ทำให้นันส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
 
 
 
"แกนี่นะ" นันพูดอย่างเหนื่อยๆกับเพื่อนหัวรั้นคนนี้
 
 
 
"แกดูสิๆ มันอ่อยนักวิ่งผู้ชายไปทั่วเลย พวกนั้นก็ไม่รู้หลงเสน่ห์มันไปได้ไง" พิมรีบชี้ให้เพื่อนๆดู
เมื่อเห็นว่าฟางเดินไปหาพิชญะกับป๊อปปี้ที่ซ้อมกันอยู่ 
 
 
 
"เขาเป็นผู้ช่วยโค้ชนะ แกก็แอบฟังแล้วนี่หว่า" นันพูด
 
 
 
"แล้วไง ผู้ช่วยมีหน้าที่เดินยั่วผู้ชายหรอ" พิมพูดขึ้นอย่างโมโห
 
 
 
"ผู้ชายที่แกพูดถึงคงเป็นป๊อปปี้สินะ แกอย่าลืมสิ แกทิ้งนายนั่นมาเองนะ" นันพูดทำให้พิมหันไป
มองหน้านันอย่างไม่พอใจกับคำพูดของนัน
 
 
 
"ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าป๊อปเป็นลูกเศรษฐีนิ แกก็รู้ ฉันแค่ลูกแม่ค้าขายข้าวแกง มันก็ต้องขวนขวาย
หาสามีรวยๆเพื่อเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของคนในครอบครัว จริงๆนะ" พิมมองเพื่อนด้วยสายตาเศร้าๆ
ทั้งที่ใจจริงของเธอมันไม่ใช่
 
 
 
"ข้ออ้างล่ะสิ ฉันเพื่อนแกมากี่ปีทำไมฉันจะไม่รู้ แกมันเห็นแก่เงิน ครอบครัวแกก็พอมีพอกิน ไม่
ได้อดอยากขนาดนั้นซะหน่อย ฉันไม่พูดกับแกแล้ว ไปซ้อมๆ" นันพูดกับพิมอย่างที่พูดมาโดย
ตลอด
 
 
 
"เอ้ายัยนัน ว่าฉันแล้วก็เดินหนี คอยดูนะคะคุณฟาง พิมประภาคนเนี่ย จะทำลายคุณฟางให้ได้
โทษฐานที่คุณฟางอ่อยคนของพิมไงค่ะ หึ" พิมมองฟางและเหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายๆ
 
 
 
"ยัยพิม มาได้แล้ว พี่เจนี่ว่าแล้วนะ" นันตะโกนเรียกเพื่อนเมื่อพี่เจนี่ สาวสวยประเภทสองเริ่มโมโห
 
 
 
"เออๆ ไปแล้วหน่า" พิมมองฟางอีกครั้งก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ
 
 
 
 
 
"เป็นไงค่ะ ยังสู้กันอยู่รึเปล่า" ฟางเดินไปหาทางป๊อปปี้และพิชญะที่พักอยู่ใต้ต้นไม้ ที่เธอเดิน
มาหาทั้งสองคน ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ทั้งสองคนนี้โดดซ้อมน่ะสิ คนอื่นเขาซ้อมกันเต็มเลย 
 
 
 
"สู้สิครับน้องฟาง เพื่อน้องฟางพี่สู้เสมอแหละ" พิชญะตอบอย่างเอาใจ
 
 
 
"หรอค่ะพี่พิช ฟางไม่เห็นว่าพี่จะทำเพื่อฟางตรงไหนเลย" ฟางแอบแขวะพิชญะเบาๆ 
 
 
 
"พี่แค่พักแปบเดียวเองครับ จะกลับไปซ้อมต่อแล้ว พี่ไม่เหมือนไอ้ป๊อปหรอก ดูสิ หลับยาวเลย" 
พิชญะพูดพร้อมก้มลงมองป๊อปปี้ที่นอนราบไปกับโต๊ะไม้นี้
 
 
 
"ปลุกเลยค่ะ" ฟางออกคำสั่งกลายๆ
 
 
 
"ไม่ตื่นหรอกครับ ไอ้ป๊อปมันปลุกยากจะตาย ทุกคนรู้ดี" พิชญะทำหน้าหวาดๆเมื่อฟางให้ปลุกป๊อป
ปี้
 
 
 
"งั้นพี่พิชไปซ้อมต่อเถอะค่ะ ทางนี้ฟางจัดการเอง" ฟางพูดอย่างมั่นใจ
 
 
 
"ไหวหรอครับ" พิชญะมองหน้าฟางอย่างไม่เชื่อใจ
 
 
 
"ไหนบอกจะทำเพื่อฟางไงค่ะ ไปสิคะ" ฟางแกล้งทำหน้าน้อยใจ
 
 
 
"ครับๆ" เท่านั้นแหละ พิชญะก็รีบวิ่งไปซ้อมต่อทันที
 
 
 
"ป๊อปปี้" ฟางเรียกป๊อปปี้ครั้งที่หนึ่ง
 
 
 
"ป๊อปปี้ !" ครั้งที่สองแต่เสียงดังขึ้นกว่าเดิม
 
 
 
"ป๊อปปี้ !!" ครั้งที่สาม แต่เจ้าของกายแกร่งก็ยังคงนิ่งไม่ไหวติงแต่อย่างใด
 
 
 
"นี่ ตื่นได้แล้ว" ฟางจึงตัดสินใจเดินไปเขย่าตัวป๊อปปี้
 
 
 
"ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!!" ฟางก้มลงไปตะโกนใส่หูป๊อปปี้ด้วยเสียง
อันทรงพลัง เธอเคยเรียนร้องเพลงตอนมัธยม ทำให้พลังเสียงเธอมีมากเลยทีเดียว
 
 
จุ้บ !
 
 
ป๊อปปี้สะดุ้งตื่นและตกใจกับเสียงตะโกนของฟาง ทำให้เขารีบหันมาหาต้นตอของเสียง จึงทำให้
ริมฝีปากของทั้งคู่แตะกันโดยไม่ได้ตั้งใจ
 
1
 
2
 
3
 
4 วินาทีแห่งการสตั้น เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว เหมือนในโลกใบนี้
มีเพียงเขาและเธอเท่านั้น
 
 
 
"เอ่อ ฟางมีอะไรหรอ" ป๊อปปี้ที่ได้สติก่อน ผละออกจากเธอทันที ทั้งที่ในใจแสนจะเสียดาย
 
 
 
"ฟาง ฟางมาตาม เอ่อ ป๊อปไปซ้อมต่อหน่ะ" ฟางพูดอย่างตะกุกตะกัก ทำให้ใบหน้าของป๊อปปี้
ขึ้นสีทันทีเมื่อรู้ว่าเธอกำลังเขิน
 
 
 
"โอเค งั้นป๊อปไปก่อนนะ" ป๊อปปี้พูดและลุกขึ้นวิ่งไปซ้อมต่อทันที
 
 
 
"ฮู้วววววว" ฟางพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง ดีนะที่เมื่อกี้ไม่มีคนเห็น แต่มันรู้สึกดีเป็นบ้าเลย
ใจเต้นเร็วกว่ากลองชุดอีก ฟางยกมือขึ้นมาจับตรงตำแหน่งหัวใจของตนเอง 
 
 
 
"นายมาขโมยเฟิร์สคิสฉันไป นายป๊อปปี้ นายจะรับผิดชอบยังไง ห้ะ" ฟางบ่นกับตัวเองคนเดียว
และค่อยคลี่ยิ้มหวานๆออกมา
 
 

 
ไรเตอร์เปิดเทอมวันนี้วันแรก ไม่รู้โรงเรียนอื่นเป็นเหมือนโรงเรียนของไรท์เตอร์รึเปล่านะ ?
คือมันเพิ่มจำนวนชั่วโมง จาก 50 นาที เป็นหนึ่งชั่วโมงเต็ม เพิ่มวิชาหน้าที่พลเมืองด้วย
งานเยอะขึ้นมาก แล้วคาบสุดท้ายของทุกวันก็ให้ออกกำลังกายประมาณ 20 นาที
คงเป็นนโยบายอะไรของรัฐมั้ง แต่พูดเลยปรับตัวไม่ทัน 555 สู้ๆ
ปล.จะอวดดดด >< ที่แข่งทักษะอ่ะ เค้าได้ไปต่อภาคด้วยยยย
จะพยายามอัพทุกวันนะจ้ะ ฝันดีทุกคนค่าาา