Running ลู่รักนักวิ่ง
iamam
4) ใกล้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หกโมงเย็นเกือบจะทุ่มนึงแล้ว แต่นักกีฬาของมหาวิทยาลัยก็ยังซ้อมกันอย่างขมักเขม้น เพราะสิ่งที่
พวกเขาหวังไม่ง่ายเลย แต่นั่นไม่สามารถทำลายศรัทธาที่พวกเขามีต่อกีฬาที่พวกเขารัก ศรัทธา
ที่ไม่มีวันดับสูญ แชมป์ ต้องเป็นแชมป์เท่านั้น !
"พักก่อนมั้ยค้ะ โค้ชอาร์ม ฟางว่าพวกพี่เขาเหนื่อยกันแล้ว" ฟางพูดกับเฮดโค้ชของกรีฑาเมื่อเห็น
สีหน้าที่เหนื่อยล้าของนักกีฬา
"ไม่หรอกครับ ผมอยู่กับพวกนี้มานาน นานพอที่จะรู้ว่าที่พวกนี้เป็นคืออะไร" โค้ชบอกฟาง เมื่อมอง
หน้าของนักวิ่งที่เขาเป็นคนบ่มเพาะมากับมือ
"เป็นอะไรหรอค้ะ" ฟางถามอย่างสงสัย เพราะสิ่งที่เธอเห็นมันก็น่าจะเป็นสิ่งที่เป็น
"โรคสำออยนะสิครับ เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ อย่าจริงจังอะไรเลยครับ เราต้องซ้อมหนักๆ
เพื่อแชมป์ของพวกเรา อีกสักพัก ก็ได้พักแล้วแหละ" โค้ชพูดอย่างอารมณ์ดี
"อ่อ ค่ะ ฮ่าๆๆๆ" ฟางหัวเราะกลบเกลื่อน เธอไม่ทันมุขที่โค้ชเล่นเลยสักนิด
สิบนาทีผ่านไป
"อ่ะๆ ทุกคนมารวมกันทางนี้" โค้ชเรียกนักกีฬาทุกคนเสียงดัง
"เป็นไง" โค้ชถามยิ้มๆ
"สบายดีมั้งโค้ช โหย ทำไมวันนี้มันหนักจังอ่ะ" ป๊อปปี้บ่นอย่างหอบๆ ซ้อมตั้งแต่ห้าโมงเย็น จน
ทุ่มกว่าๆแล้ว เป็นธรรมดาที่ทุกคนจะเหนื่อย เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมาเท่านั้น
"ทำไมหรอครับน้องฟาง" โค้ชพยักเพยิดให้ฟางตอบ
"ลองนับดูสิคะ อีกกี่วันที่เราจะต้องไปแข่งกัน กีวันกันคะ" ฟางตอบกลับด้วยคำถาม
"สี่วันครับน้องฟาง ^^" พิชญะเป็นคนตอบ การตอบที่มาพร้อมกับสายตาหวานฉ่ำและน้ำเสียง
เจ้าเล่ห์ในแบบของเขาทำให้ป๊อปปี้มองอย่างเคืองๆ
"มากไปไอ้พิช" ป๊อปปี้พูดออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ ก็มันมากไปจริงๆนี่หว่า
"ฮ่าๆๆ ค่ะ อีกสี่วัน มันก็ไม่นานใช่มั้ย เราต้องฟิตจริงๆนะ อย่าเพิ่งท้อนะคะ สู้ๆ" ฟางพูดอย่างให้
กำลังใจ
"แหม ทีฉันอธิบายให้พวกแกฟังตั้งนานไม่เข้าใจ น้องฟางพูดแค่นี้ทำเป็นเคลิ้ม" โค้ชพูดแทรกมา
"ก็โค้ชไม่ใช่น้องฟาง" พิชญะสวนทันควัน
"ป๊อป" โค้ชเรียกป๊อปปี้ ซึ่งป๊อปปี้ก็รู้หน้าที่ดี
เพี้ยะ
"โอ้ย แกตีฉันทำไมไอ้ป๊อป" พิชญะหันมาว่าป๊อปปี้อย่างเคืองๆ แต่นั่นก็เรียกเสียงหัวเราะจากทุก
คนได้ดี
"ฮ่าๆๆๆ โอเค วันนี้เอาแค่นี้ พรุ่งนี้ที่นี่เวลาเดิม เลทนาทีละรอบสนามบอล" โค้ชขีดเส้นตายให้ทุก
คน
"กลับก่อนนะน้องฟาง" โค้ชอาร์มหันไปบอกผู้ช่วยโค้ชคนสวย
"ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะ" ฟางบอกลาโค้ช
"น้องฟางจ๋าาา" เสียงพิชญะดังมาแต่ไกล
"จ๋า มีอะไรคะ" ฟางหันตามเสียงเรียบ และสบตากับคนที่เดินมาพร้อมพิชญะ แต่ก็มองได้แค่แวบ
เดียวเท่านั้น เมื่อในสมองมันคิดถึงเรื่องจูบแรกของเธอ ใบหน้าร้อนผ่าวลามไปถึงหู ร้อนจนเธอรู้
สึกได้
"เป็นอะไรครับ ร้อนหรอ หน้านี่แดงเชียว" พิชญะถามอย่างเป็นห่วง
"เอ่อ ร้อน ค่ะ ร้อนๆ ร้อนเนอะ" ฟางเออออตาม ทั้งที่จริงตอนค่ำ อากาศจะค่อนข้างเย็น
"สงสัยน้องฟางคงเหนื่อย เดี๋ยวพี่กับไอ้ป๊อปเดินไปส่งหน้ามหาวิทยาลัยนะ ไปทางเดียวกันพอดี"
พิชญะพูดอย่างเอาใจ
"เดี๋ยวๆ ไอ้พิช ฉันบอกแกอย่างงั้นหรอ" ป๊อปปี้ท้วง ทำให้ฟางก้มหน้างุด เขาคงไม่อยากไปส่งเธอ
"เอ่อ ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องก็ได้ ป๊อปคงมีธุระ" ฟางพูดอย่างเข้าใจ เธอไม่ได้เข้าใจอย่างที่พูดสัก
หน่อย
"เอ้ย ไม่ใช่อย่างนั้นนะฟาง ป๊อปไปได้" ป๊อปปี้รีบแก้ตัวทันที ฟางพยักหน้ารับรู้ ทั้งสามคนเดินไป
หน้ามหาวิทยาลัยโดยมีเสียงพิชญะชวนคุยตลอดเวลา
"ฮัลโหล หูย โค้ช ลืมได้ไง โอเคครับ เดี๋ยวเข้าไปเก็บให้ รู้แล้วน่า สวัสดีครับ" พิชญะรับโทรศัพท์
และอารมณ์เสียขึ้นมาทันที
"มีอะไรไอ้พิช" ป๊อปปี้ถามเสียงเรียบ
"โค้ชอ่ะดิ ลืมเก็บของที่เอาออกมาซ้อมวิ่ง เดี๋ยวฉันไปเก็บก่อนนะ" พิชญะพูด
"ฉันไปช่วยมั้ย" ป๊อปปี้แสดงความช่วยเหลือ
"ไม่ต้องๆ ดูน้องฟางดีๆก็พอ เจอกันที่หอเว้ย ไปนะครับน้องฟาง ฝันดีครับ" พิชญะบอกป๊อปปี้และ
หันมาบอกฟาง ก่อนจะวิ่งไปด้วยความเร็ว
"เอ่อ" ฟางเอ่ยมาอย่างอึดอัด เมื่อเธอและเขาตกอยู่ในความเงียบ
"เหนื่อยมั้ย" ป๊อปปี้ถาม เมื่อสัมผัสได้ถึงความเงียบที่ดูจะเงียบเกินไปจนคนตัวเล็กที่เดินข้างเขา
อึดอัด
"ห้ะ ฟางหรอ" ฟางเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อจู่ๆป๊อปปี้ก็ถามขึ้น
"อื้มม" ป๊อปปี้ตอบในลำคอ
"เหนื่อย แต่ไม่เป็นไร" ฟางเอ่ยเศร้าๆ
"เป็นไร ทำไมเศร้าจัง" ป๊อปปี้หันมามองหน้าคนข้างๆ
"ไม่เป็นไร" ฟางตอบ ยิ่งตอบยิ่งเศร้า น้ำเสียงที่แฝงความน้อยใจ จนเขาสัมผัสได้
"น้อยใจอะไร ไหนบอกสิ" ป๊อปปี้หยุดเดิน แล้วจับมือคนตัวเล็กให้หยุดเดินด้วย ฟางเงยหน้ามอง
ป๊อปปี้ แววตากลมโตดูน้อยใจเขา อย่างกับเขาไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจ
"ก็ ป๊อปเหมือนไม่อยากมาส่งฟาง เมื่อกี้ด้วยเหมือนป๊อปอยากหนีฟางไปช่วยพี่พิช แล้วจะทิ้งให้
ฟางอยู่คนเดียว ถ้าพี่พิชให้ป๊อปไปด้วย ฟางก็ต้องเดินกลับคนเดียว รู้อะไรมั้ย ฟางกลัวความมืด
นะ มันเงียบ มันน่ากลัว" ฟางพูดออกมาอย่างตื่นๆ
"โอ๋ๆ ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย ใครบอกห้ะว่าไม่อยากมาส่ง อยากมาใจจะขาดอยู่แล้ว " ป๊อปปี้ตอบ
เขินๆ
"หรอ ใจขาด ชิ ขาดสิๆๆ ขาดเลย ไม่ง้อ เชอะ" ฟางสะบัดหน้างอนๆ
"ขาดหรอ ได้สิ ขาดใช่มั้ย นี่แหน่ะๆ" ป๊อปปี้จี้เอวฟางทันที ทั้งคู่วิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน
"ฮ่าๆๆๆ ว้าย พอแล้ว ฮ่าๆๆๆ ฟางจะขาดใจนะ ฮ่าๆๆๆ ยอมแล้วๆ" ฟางเอ่ยอย่างจำนน ป๊อปปี้จึง
ยอมวางมือ
"ฮ่าๆๆ ยิ้มได้แล้วสินะ ดีแล้ว ยิ้มแบบนี้น่ารักกว่าเยอะเลย" ป๊อปปี้พูด
"ว้าา ชมเค้าแบบนี้ก็เขินนะ อิอิ" ฟางพูดเขินๆปนขำๆ
"แน่ใจนะว่าเขินแล้ว" ป๊อปปี้แหย่ฟางอีกรอบ
"เอ๊ะ เขินแล้วหน่ะสิ เอ้อ" ฟางหมุนตัวเดินหนีอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พลาด
ตุ้บ ! ร่างบางร่วงลงพับเพียบกับพื้นทันที
"โอ้ย" ฟางร้องออกมาอย่างแสนเจ็บปวด
"เป็นไงบ้าง เจ็บล่ะสิ สงสัยข้อเท้าแพลง" ป๊อปปี้นั่งลงนวดข้อเท้าให้ฟางด้วยความชำนาญ ก็เขา
วิ่งแล้วเท้าแพลงออกจะบ่อย เลยทำให้เขานวดได้อยู่
"เจ็บ" ฟางนิ่วหน้าพูดด้วยความเจ็บ
"มาๆ ขี่หลัง" ป๊อปปี้หันหลังให้ฟาง ฟางพยุงตัวขึ้นหลังป๊อปปี้
"หนักมั้ย" ฟางถาม
"หนัก" ป๊อปปี้ตอบขำๆ ซึ่งได้รับกำปั้นของฟางเป็นรางวัล
"ทำไมถึงอยากให้ป๊อปมาส่งอ่ะ ไม่อยากห่างเขาละสิ" ป๊อปปี้แซวเล่นๆ
"อื้ม ไม่อยากห่าง" ฟางตอบแบบตรงๆ
"ทำไมอ่ะ" ป๊อปปี้ถามต่ออย่างลุ้นๆ
"ไม่รู้สิ รู้แค่อยากอยู่ใกล้ๆ อย่าห่างไปไหนนะ" ฟางบอกแล้วหาววอดๆ
"ไม่ไปไหนหรอก จะอยู่ตรงนี้ตลอดไปเลย" ป๊อปปี้ตอบ
"ดีแล้ว เอ๊ะ จีบป่ะเนี่ย" ฟางถามตาโต
"ถ้าจีบจะติดมั้ยล่ะ" ป๊อปปี้ตอบด้วยคำถาม
"ไม่รู้ย่ะ หาวววว" ฟางยังคงหาวอย่างมาราธอน
"ง่วงก็นอน หลังป๊อปอุ่นนะ รู้ยัง" ป๊อปปี้บอก
"ไม่รู้ ไหนขอนอนดูก่อน ฝันดีนะ" ฟางบอก
"ฝันดีครับ" ป๊อปปี้ตอบ ไม่ว่าทางข้างหน้าจะโรยด้วยกลีบกุหลาบหรือจะเต็มไปด้วยขวากหนาม
เขามั่นใจแล้ว ว่าเขารักและพร้อมจะดูแลผู้หญิงคนนี้ เขาอยากตื่นมาแล้วพบเธอเป็นคนแรก และ
อยากจะหลับตาไปพร้อมๆกัน เขารักเธอจนสุดหัวใจ
ฮัลโหลลล สวัสดีค่าาา หายไปนานเนอะ รีดเดอร์ก็หายด้วย ไรเตอร์เข้าใจ มิเป็นไร ที่มาอัพ
มันมีสาเหตุนะจริงๆ ไรเตอร์ช้ำใจ เห็นข่าว เต้ย-ฟาง หาอ่านนะคะ เต้ยดันไปตรงสเปกของพี่ฟาง
เรา ช่างสิ เด็กพีเอฟรักเดียวนะจ๊ะจะบอก 5555555 ฝันดีค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
