Running ลู่รักนักวิ่ง

 

 

 

"เฮ้ยๆ พักก่อนเว้ย" โค้ชพูดกับนักกีฬาวิ่งของมหาวิทยาลัยอย่างเป็นกันเอง พวกเขาทำการซ้อม

อย่างหนัก เพื่อคว้าชัยให้กับมหาวิทยาลัยในการแข่งขันรวมมหาวิทยาลัยครั้งนี้ให้ได้

 

 

 

"เออเหนื่อยดีเนอะมึง" พิชญะรุ่นพี่ของป๊อปปี้เอ่ยขึ้นในขณะที่เขาทั้งสองคนกำลังเดินไปพักใต้

ร่มไม้ข้างสนามบอล ถึงแม้พิชญะจะมีอายุมากกว่าป๊อปปี้หนึ่งปีแต่ทั้งสองตกลงที่จะเป็นเพื่อนกัน

มากกว่าที่จะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง

 

 

 

"เออเหนื่อย แต่ทำไงได้ว่ะ เรามันเป้าใหญ่" ป๊อปปี้พูดกับเพื่อนอย่างเฮฮา

 

 

 

"อะไรใหญ่นะ" พิชญะแกล้งถามเพื่อนอย่างอารมณ์ดี

 

 

 

"เป้าไง เป้าหมายๆ ฮ่าๆๆๆ" สองหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 

 

 

"เออ ป๊อป แล้วเรื่องนั้นล่ะ ถึงไหนแล้ว" พิชญะโพล่งออกมา

 

 

 

"เรื่องไหนว่ะ" ป๊อปปี้ถามอย่างงงๆ อาจเป็นเพราะช่วงนี้เขาซ้อมหนัก เรียนหนัก เลยอาจเบลอๆ

ไปบ้าง

 

 

 

"เรื่องน้องฟาง ดอกฟ้าคนสวยของกูไง" ไม่ใช่เพราะเขาไม่รู้ แต่เขาเองก็รู้สึกดีเมื่ออยู่ใกล้ฟาง ที

แรกที่รับปากจะช่วยจีบฟางให้กับพิชญะเพราะคิดว่ายังไงเขาก้ไม่หลงเสน่ห์ของผู้หญิงคนนี้แน่ๆ

แต่ทุกอย่างกับตรงกันข้าม เมื่อเขาได้ใกล้ชิด พูดคุยกับเธอในฐานะเพื่อน เธอไม่ได้หยิ่งเหมือนกับ

ที่เพื่อนๆผู้หญิงเขาพูดให้ฟัง แต่กลับตรงกันข้าม เธอทั้งอัธยาศัยดี พูดเพราะและมีเสน่ห์มาก มาก

เกินพอที่จะทำให้ผู้ชายคนนี้หลงได้

 

 

 

"เฮ้ย ป๊อป เหม่อถึงไหนว่ะ" พิชญะเรียกสติป๊อปปี้ที่เหม่อนานจนเขาเริ่มไม่แน่ใจว่าป๊อปปี้รับรู้เรื่อง

ที่เขาถามเมื่อกี้หรือไม่

 

 

 

"เปล่าหรอก เมื่อกี้ถึงไหนนะ" ป๊อปปี้ถามซ้ำอีกรอบ

 

 

 

"เรื่องน้องฟาง ที่กูให้มึงจีบให้หน่ะ ถึงไหนแล้ว" 

 

 

 

"ก็ลองไปคุยกับฟางดูสิ ดูเหมือนว่าเธอจะชอบผู้ชายที่กล้าๆนะ" ป๊อปปี้แนะนำ หลังจากที่ได้ลอง

คุยกับฟางดูแล้ว

 

 

 

"กล้ายังไงว่ะ" พิชญะถามอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

"กล้าชอบเขาก็กล้าบอกเขา" 'นั่นดิไอ้ป๊อปเอ้ย กล้าชอบก็กล้าบอก เก่งจังนะ บอกแต่คนอื่นเนี่ย'

 

 

 

"อ่อ น้องเขาบอกมาแบบนั้นหรอ แล้วรู้รึเปล่าน้องฟางชอบผู้ชายแบบไหน" 

 

 

 

"ไม่รู้ดิ กูไม่ได้ถาม"

 

 

 

"อ่อ แล้ว.." พิชญะทำท่าจะถามต่อ

 

 

 

"อยากรู้อะไรต่อนะ ไปถามเขาเองล่ะกัน กูไม่รู้" อะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้เขาพูดแบบนั้นออกไป แต่ยิ่ง

พูดมันยิ่งโมโหนี่หว่า จะให้เขาทำยังไง ตัดปัญหามันแบบดื้อๆนี่หละ

 

 

 

"เออๆ มึงจะโมโหทำไมเนี่ย"

 

 

 

"อ้าว กูโมโหหรอ โทษทีๆ อารมณมันไป" 

 

 

 

"อารมณ์ไหนว่ะ อย่าบอกนะว่ามึงก็ชอบน้องฟาง ไม่ได้นะเว้ย" พิชญะพูดพร้อมชี้หน้าป๊อปปี้แบบ

ทีเล่นทีจริง ตอนแรกเขาก็ไม่เอะใจอะไรหรอกนะแต่มาสงสัยเมื่อกี้นี่แหละ พิรุธชัดๆ

 

 

 

"ไร้สาระน่า จะชอบได้ไง มึงชอบอยู่นะ" ป๊อปปี้ตอบแบบปัดๆ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ

 

 

 

"แล้วถ้ากูไม่ชอบ"

 

 

 

"กูไม่รู้ รอดูก่อน" 

 

 

 

"เหอะมึง นี่ถ้าม่ติดว่าหล่อกว่ากูนะ กูท้ามึงจีบแข่งกันแล้ว" พิชญะพูดติดตลก ทั้งคู่จึงหัวเราะออก

มา

 

 

 

ปี๊ดดดดดด !!!!!   เสียงนกหวีดของโค้ชที่บอกว่าหมดเวลาพักแล้ว ป๊อปปี้และพิชญะลุกขึ้นและ

เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่ กลางลู่วิ่ง 

 

 

 

"ครบกันแล้วนะ วันนี้มีผู้ช่วยโค้ชมาสังเกตุการณ์นะ" โค้ชประกาศให้นักกีฬากรีฑาทุกคนทราบ

 

 

 

"ใครกันครับโค้ช" พิชญะถามอย่างตื่นเต้น

 

 

 

"ใจเย็นๆไอ้พิช แกไม่ผิดหวังแน่" โค้ชตอบมา

 

 

 

"หรือว่าจะเป็น" พิชญะพูดค้างไว้ โค้ชขยับออกจากตำแหน่งที่ยืนอยู่ เพื่อให้ทุกคนมองเห็นผู้ช่วย

โค้ชของเขา ที่เขายืนแล้วบังเธอมิดชนิดที่มองไม่เห็นเงากันเลยทีเดียว

 

 

 

"น้องฟาง / ฟาง" ทุกคนเปล่งเสียงออกมาเป็นเสียงเดียวกัน เจ้าของชื่อเลยได้แต่ยืนยิ้มเขินๆ

 

 

 

"แหะๆ สวัสดีค่ะเพื่อนๆพี่ๆทุกคน ฟางเองค่ะ" ฟางกล่าวทักทายทุกคนที่ยิ้มต้อนรับอย่างอบอุ่น

โดยเฉพาะ

 

 

 

"เฮ้ย มองอะไรขนาดนั้นว่ะไอ้พิช" ป๊อปปี้สะกิดเพื่อนรุ่นพี่แบบไม่เบาหนัก เมื่อเห็นว่าเขาจ้องขนาด

ที่ว่าถ้ากินเธอได้คงกินเธอไปแล้ว

 

 

 

"เออน่า สุขกู" จากนั้นพิชญะก็เหม่อมองดอกฟ้าของเขาต่อไป

 

 

 

"คืออย่างนี้นะคะ วันนั้นฟางเอาเอกสารไปให้คุณพ่อซึ่งประชุมกับตัวแทนนักศึกษาที่ทำกิจกรรม

ด้านกีฬา และฟางก็เป็นหนึ่งในนั้น คุณพ่อให้พวกเราเลือกว่าจะมาสังเกตุการณ์ที่กีฬาชนิดไหน

ไม่ใช่ว่าทางมหาวิทยาลัยไม่ไว้ใจนักกีฬาว่าจะซ้อมน้อยไปหรือเปล่านะคะ แต่ทางเราจะเอาไปทำ

สถิติค่ะ แล้วฟางก็เลือกกีฬากรีฑา มาเป็นผู้ช่วยโค้ช ฟางไม่เป็นเรื่องวิ่งหรอกค่ะ จะเรียกว่ามาให้

กำลังใจโค้ชและเพื่อนๆพี่ๆก็ได้ ยินดีที่ได้ร่วมงานกับทุกคนนะคะ" ฟางร่ายยาวถึงที่มาที่ไปของ

การเป็นผู้ช่วยโค้ชของเธอ

 

 

 

"น้องฟางครับ แล้วทำไมถึงเลือกกีฬาวิ่งล่ะครับ หรือว่าจะตกหลุมรักหนุ่มกรีฑาคนไหน" พี่คน

หนึ่งยกมือขึ้นถามฟาง ซึ้งคำถามนี้ก็เรียกเสียงโห่แซวจากทุกคนได้เป็นอย่างดี

 

 

 

"เปล่าหรอกค่ะ คือฟางไม่มีคนรู้จักในกีฬาทั้งหลายแหล่นี่เลย มีแค่วิ่งนี่ล่ะค่ะ ที่พอมีบ้าง" ฟาง

ตอบยิ้ม

 

 

 

"ใครหรอครับ" พิชญะถามทันที

 

 

 

"เอ่อ ก็นะคะ" ฟางถึงกับไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว เมื่อบังเอิญหันไปเจอสายตาอ่อนโยนจากเพื่อน

ที่เธอเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน ถ้านับจริงๆก็เมื่อวานนั่นแหละ

 

 

 

"พอเลยๆ ทุกคนก็ยินดีร่วมงานกับน้องฟางนะครับ" โค้ชพูดขัดจังหวะเสียงโห่แซวและเสียงหัว

เราะของทุกคน

 

 

 

"ค่ะ โค้ชอาร์ม" ฟางก้มหัวให้

 

 

 

"ไปซ้อมต่อได้" โค้ชหันไปสั่งทุกคน

 

 

 

"น้องฟาง" พิชญะกึ่งลากกึ่งจูงป๊อปปี้มาหาฟาง

 

 

 

"สวัสดีค่ะพี่พิช สวัสดีนะป๊อป" ฟางกล่าวทักทายทั้งสองคน

 

 

 

"เอ่อ สวัสดีฟาง ไปซ้อมก่อนนะ" ป๊อปปี้รับคำสวัสดีทนพิชญะด้วย เมื่อเห็นว่าพิชญะมัวแต่มอง

ฟางอย่างไม่คลาดสายตา

 

 

 

"โอเค ตั้งใจนะ" ฟางยิ้มหวานให้ทั้งสองคน

 

 

 

"ได้ๆ ไปไอ้พิช" ป๊อปปี้ตบกะบาลเรียกสติเพื่อนเขากลับมา แล้วก็ได้ผลอย่างดี เมื่อพิชญะหลุด

ออกมาจากภวังค์ และหันไปจ้องป๊อปปี้ที่วิ่งไปแล้ว

 

 

 

"เฮ้ยไอ้ป๊อป มาให้กูเตะซะดีๆ" พิชญะไล่ไปเอาเรื่องป๊อปปี้ เลยดูเหมือนว่าทั้งสองคนวิ่งไล่กัน

จนกระทั่งโดนโค้ชดุ ทั้งสองจึงมุมานะกับการซ้อมอีกครั้ง

 

 

 

"จะได้เรื่องมั้ยเนี่ย" ฟางส่ายหัวช้าๆกับทั้งสองคนที่ดูไม่น่าเชื่อว่าป๊อปปี้จะเป็นตัวเต็ง ก็ดูสิ เล่น

เยอะกว่าซ้อมแบบนี้ พี่พิชอีก ถึงแม้จะเป็นรองป๊อปปี้ ก็เป็นรองอยู่ไม่มาก แต่เขาเล่นมองเธอ

ห้าวินาทีครั้งแบบนี้ จะซ้อมยังไงล่ะ ถึงแม้ฟางจะคิดแบบนั้น แต่ใบหน้าของเธอกลับเปื้อนยิ้มอยู่

 

 

 

"โอ้ยย" ฟางร้องออกมาเพราะไม้คฑาที่ดรัมเมเยอร์ใช้ซ้อมหล่นใส่หัวเธอ

 

 

 

"นี่เธอ ทำไมมาเดินตรงนี้ ห้ะ !!" 

 

 

 

วันจันทร์เปิดเทอมวันแรกแล้วนะ อัพจ้าาา