Running ลู่รักนักวิ่ง
iamam
1) ดอกฟ้า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"คุณฟางครับ ดอกไม้จากผู้ชายคนนั้นครับ" คนขับรถของฟาง เอาดอกไม้จากผู้ชายคนหนึ่งมาให้
เธอ
"เอ่อ จ้ะ ฟางรบกวนลุงใจช่วยเอาไปเก็บที่รถด้วยนะจ้ะ พอดีฟางรีบน่ะค่ะ คุณพ่อเรียก" ที่เธอไม่
รับมาถือไว้ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะการเริ่มต้นที่ดีสำหรับคนสองคนไม่ใช่การแอบ
แบบนี้
"ว้าย ไม่ทันแล้ว คุณพ่อดุอีกแน่ๆเลย" ฟางยกนาฬิกาขึ้นมาดูและต้องอุทานออกมาเพราะมันเกิน
เวลาที่คุณพ่อเธอนัดไว้แล้ว เอาไงดีล่ะ ถ้าไม่เดินลัดสนามฟุตบอลและลู่วิ่งนี้ไปนะ ก็ต้องเดินอ้อม
มันยิ่งแต่จะสาย เอาน่ะ ถึงแม้จะมีนักกีฬาซ้อมเต็มไปหมด แต่มันดีกว่าเดินอ้อมสิ
"เฮ้ย คุณระวัง"
พลั่ก !!
' เอิ่ม หัวฉัน ลูกฟุตบอลมาจากไหนกัน เจ็บชะมัด ' ฟางยกมือขึ้นมากุมหัวตัวเอง คนที่เตะบอลอัด
หัวเธอยืนตะโกนขอโทษ จริงๆเขาไม่ผิดหรอก ฉันเอง ใครใช้ให้เดินลัดสนามเล่า ฮึ่ยย
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"นี่เธอ" ' ห้ะ มีคนมาสะกิดฉันด้านหลัง ใครนะ ฉันรู้จักรึเปล่า มึนๆแหะ '
"ว่า" ฟางตอบกลับผู้ชายคนนั้น
"ของเธอรึเปล่า" ผู้ชายคนนั้นยื่นซองเอกสารที่ตกเมื่อกี้ให้กับฟาง
"อ่อ ใช่ๆ ขอบใจนะ" ฟางขอบคุณผู้ชายคนนั้น
"เฮ้ย ไหวมั้ยเนี่ย " จู่ๆ โลกของฟางก็หมุน และเอนไปเรื่อยจนเธอทรงตัวไม่อยู่ ทำให้เธอเอนไป
หาผู้ชายคนเมื่อกี้
"หึ" ฟางพูดพร้อมส่ายหน้า ' ไม่น่าเชื่อเลย ลูกบอลเมื่อกี้ทำให้ฉันมึนได้ขนาดนี้ '
"เธอจะไปไหนล่ะ ให้ฉันไปส่งมั้ย" ผู้ชายคนนั้นถาม
"ไม่เป็นไรอ่ะ พาฉันไปนั่งตรงนั้นก่อนได้มั้ย" ฟางชี้ไปใต้ต้นไม้ข้างสนาม
"ขอบคุณอีกครั้งนะ" ฟางบอกกับชายคนนั้นอีกครั้ง
"อื้ม ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ" เขาทรุดตัวลงนั่งตามเธอและถาม
"ฟาง ฉันชื่อฟาง นายล่ะ ชื่ออะไร"
"ป๊อปปี้ เรียกแค่ป๊อปพอ" เขาบอกเธอ ฟางพยักหน้ารับรู้
"นายเป็นนักกีฬาหรอ" เหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นได้ เลยถามป๊อปปี้ออกไป
"ใช่ ป๊อปเป็นนักวิ่งของมหาลัยน่ะ เราต้องซ้อมหนักขึ้นทุกวัน เพราะอีกไม่นาน เราจะเป็นตัวแทน
ของมหาลัยไปแข่งแล้ว" ป๊อปปี้ตอบ
"อ่อ สู้ๆล่ะกันนะ" ฟางให้กำลังใจ
"ครับ"
"บรรยากาศแบบนี้น่านอนจังเลยเนอะ ลมพัดเย็นสบายจัง" ฟางพูดแล้วหลับตาพริ้ม
"ใช่ ป๊อปชอบหนีซ้อมมานั่งแบบนี้แหละ สบายใจดี" ป๊อปปี้คุยกับฟางแล้วหัวเราะอย่างสบายใจ
"เอ๊ะ หนีซ้อมหรอ นี่แน่ะๆ" ฟางฟาดมือลงบนแขนป๊อปปี้ไม่ยั้ง
"ฮ่าาๆๆ ยอมแล้วๆ" ป๊อปปี้ยกมือขึ้นในท่าคนร้ายโดนตำรวจจับ
"ฮ่าๆๆ นี่ป๊อปไม่รู้จักฟางจริงๆหรอ" ฟางถาม เพราะปกติคนส่วนใหญ่ในนี้จะรู้จักเธอในฐานะ
ลูกสาวเจ้าของมหาวิทยาลัย แต่เขาคนนี้เหมือนไม่ใช่
"ฟางหรอ ก็นักศึกษาไง" เขาตอบแบบไม่รู้จริงๆ
"หรอ" ฟางตอบเขาไปแค่นั้น
"ล้อเล่นหน่า ใครจะไม่รู้จัก ลูกสาวเจ้าของมหาวิทยาลัยไง" เธอยิ้มออกมา
"แล้วมีอะไรรึเปล่ามานั่งคุยกับฟางซะนานเลย" เธอถามเขาอย่างตรงประเด็น
"อ่อ เปล่าหรอก แค่จะมาบอกหน่ะ"
"บอกว่า"
"เห็นคนนั้นมั้ย ที่สูงๆ หล่อๆอ่ะ" อ่อ พี่พิช เดือนมหาลัยสินะ
"พี่พิชหรอ"
"ใช่ นั่นแหละ"
"ทำไมอ่ะ"
"พี่พิชเค้าชอบฟางนะ" อีกแล้วหรอ ฉันเจอแต่ผู้ชายที่ไม่กล้าแม้จะเดินมาบอกว่าชอบฉัน แล้วฉัน
จะฝากชีวิตไว้กับใครได้บ้างเนี่ย
"อ่อ อื้ม" ฟางตอบเขาเพียงเท่านี้
"แค่นี้หรอ" ป๊อปปี้ถาม
"จะเอาแค่ไหนล่ะ" ฟางโต้
"แค่นี้ก็ได้" ป๊อปปี้หน้าจ๋อยลง
"ฟางไม่ได้ชอบพี่พิชนะ ฝากบอกเขาด้วยล่ะกัน แล้วนี่จะมาแค่เป็นพ่อสื่อใช่มั้ย" ฟางถามเขา
"เปล่า ป๊อปอยากเป็นเพื่อนฟาง เป็นเพื่อนกันนะ" ป๊อปปี้ลุกขึ้นและยื่นมาตรงหน้าฟาง
"จ้ะ เป็นเพื่อนกัน" ฟางยื่นมือจับต่อ
"่ว่าแต่ฟางจะไปไหนหรอ"
"ฟางจะเอาเอกสารนี่ไปให้คุณพ่อหน่ะ ห้ะ คุณพ่อ ลืมไปเลย ไปนะๆ เจอกัน" ฟางเพิ่งจะคิดได้
ว่าเธอต้องเอาของไปให้คุณพ่อ เธอเลยต้องรีบกว่าเดิม
"หึๆ นี่น่ะหรอ ดอกฟ้า โก๊ะชะมัด"
ไรเตอร์ว่าง เชื่อมั้ย ดูหน้า ฮ่าาๆๆๆ อัพจ้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
