ลิขิตรัก The eternal...

"ไม่มีใครเข้ามาเห็นหรอกครับที่รัก รู้ไหมว่าผมคิดถึงฟางมากขนาดไหน"
"เวอร์ไปคะคุณป๊อปเราพึ่งจากกันยังไม่ถึง2ชั่วโมงเลยนะคะ"ก็จริงนี้พึ่งจากกันตอนมาทำงานได้ไม่ถึง2ชั่วโมงอะไรจะขนาดนั้น
"ใครว่า มันนานนมากเลยนะ คุณไม่รู้หรอว่าผมจะบ้าตายที่ไม่เห็นหน้าคุณเพื่อเป็นการลงโทษ คุณต้องให้ผมหอมแก้มคุณ1ที่"จริงอยากทำมากกว่าหอมอีกแต่กลัวเธอจะโกรธเอา
"ฟอด แก้มคุณหอมจังเลย นิ่มด้วยสิ"
"หอมทุกวันไม่เบื่อหรอคะ"ฟางถามออกไปทุกครั้งที่เขาหอมเธอ คำตอบที่เขาตอบมาก็ทำให้เธอต้องยิ้มตาม
"ไม่เบื่อครับ ใครจะเบื่อแก้มนิ่มของเมียที่รักได้ลง จริงๆอยากจูบมากกว่าแต่กลัวโดนไล่ให้นอนนอกห้องคืนนี้"คุณป๊อปนะพูดออกมาได้เราก็เขิลเป็นนะ
"คุณป๊อปขาปล่อยฟางได้แล้วคะ ได้เวลาทำงานจริงๆแล้วนะคะ"
"ผมไม่อยากทำงานเลยให้ตายเถอะ อยากทำอย่างอื่นมากกว่า"
"โอ้ยฟางหยิกผมทำไมครับ "
"ก็คุณป๊อปพูดอะไรออกมาละค่ะ เอาละฟางไม่เล่นแล้วขอตัวไปทำงานก่อนนะคะท่านรองประธานหื่นกาม"
"เดี๋ยวก่อนสิครับ เที่ยงนี้ออกไปทานข้าวกับผมนะครับที่รัก"พูดไปพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนไปให้เพราะเขารู้ดีว่าเธอแพ้ลูกอ้อนของเขา
"แต่ว่าฟาง  ฟางกลัวคนอื่นจะรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน"เธอไม่อยากให้ใครมารู้ถึงความสัมพันธ์เธอกับเขา
"รู้ก็ดีสิ ผมอยากให้คนทั้งบริษัทรู้จะตาย นี้ถ้าคุณไม่ห้ามผม และไม่กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดคุณนะ ผมจะบอกให้ทุกคนรู้ว่าคุณเป็นภรรยาของผม"เขาอยากทำแบบนั้นจริงๆพวกหนุ่มๆที่พยายามจะมาขายขนมจีบเมียของเขา จะได้เลิกยุ่งเสียที ให้ตายสิ
"ไม่ดีหรอกคะ ถ้าถึงหูคุณพ่อคุณ ฟางกลัวว่าท่านจะมาไล่ออก"เธอกลัวจริงๆ
"ไล่ออกก็ดีสิผมจะได้ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาจีบคุณ เมียคนเดียวผมเลี้ยงได้สบาย"
"ค่าาาาา พ่อคนรวย ไม่คุยกับคุณป๊อปแล้ว ฟางขอไปทำงานก่อนนะคะ กลางวันเจอกันนะคะ"
"ครับผม ที่รัก"
 
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านคะ ชอบไม่ชอบบอกได้นะคะ รักทุกคน เจอกันตอนหน้านะคะ
The eternal...