ลิขิตรัก The eternal...

หลังจากที่ทั้งสองรับประทานอาหารกันเสร็จ
"เดี๋ยวเราไปเลือกซื้อชุดราตรีกันดีมั้ย คุณจะได้มีใส่ไปงานเลี้ยงกับผม"ป๊อปปี้พูดพร้อมกับจับจูงหญิงสาวไปร้านประจำของตระกูล
"แต่ฟางมีชุดราตรีอยู่อีกหลายชุดนะคะ ไม่เห็นต้องซื้อใหม่ให้สิ้นเปลืองเลยนิคะ"
"ไม่เอาหรอก จะให้ภรรยาผมใส่แต่ชุดเดิมอ่ะหรอก ไม่เด็ดขาด"
"แต่ว่า"
"ทำไมชอบขัดผมตลอดเลย จะมีบ้างมั้ยที่คุณจะตามใจผมอ่ะ"เขาว่าให้อย่าโมโหนิดๆ ทำไมเธอไม่เหมือนคนอื่นบางนะที่เขาหาอะไรให้จะรีบตอบรับนะ แต่กับเธอคนนี้ตรงกันข้าม ชอบขัดแต่ก็รักนะ
"งั้นก็ตามใจคุณป๊อปเลยคะ แล้วก็เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วคะ"ดูเขาทำหน้าเข้าสิอย่างกับแบกโลกทั้งใบไว้
"เชิญครับคุณผู้หญิง"เขากล่าวและยิ้มให้เธอชนิดว่าผู้หญิงที่ไหนเห็นเป็นต้องหลงเสน่ห์สุดๆ
"แล้วก็เลิกยิ้มแบบนี้ด้วยนะ เห็นมั้ยว่ามีแต่คนมอง ชิ"
"อ้าวตกลงฟางจะให้ผมทำหน้าอย่างไงดีครับ ทำหน้าแบบนี้ก็ไม่ได้ ผม งง แล้วนะครับที่รัก" เขางงจริงยิ้มให้ก็ว่า ทำหน้าโกรธก็ว่า สรุปเอาไงจ๊ะคุณเมีย
ก่อนที่ทั้งสองจะเถียงกันไปมากกว่านี้ เจ้าของร้านก็เดินออกมาหาลูกค้าทั้งสองที่หน้าร้าน
"สวัสดีคะคุณป๊อป วันนี้ลมอะไรพัดให้มาถึงที่นี้ได้คะ"เจ้าของร้านกล่าวสวัสดีพร้อมมองไปยังสาวอีกคนที่มากับป๊อปปี้
"คือผมมาเลือกซื้อชุดราตรีให้กับเลขาของผมอ่ะครับ "
"งั้นเชิญด้านในเลยดีกว่า " เจ้าของร้านเชื่อเชิญชายหนุ่มทายาทนักธุระกิจชื่อดัง
"ผมขอชุดมาให้ฟางลองสัก2-3ชุดนะครับ เอาแบบสวยหรูนะครับ"
"ได้คะ เชิญคุณฟางลองชุดทางด้านนี้คะ"เจ้าของร้านเดินนำหญิงสาวไปเลือกชุด
ในขณะที่ฟางกำลังลองชุด ป๊อปปี้ก็มานั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอ
ผ่านไปไม่นานฟางก็เดินออกมา เพื่อให้ชายหนุ่มได้ดูว่า เป็นอย่างไง แต่คำตอบที่ได้คือความเงียบ
"เป็นอย่างไงบ้างคะคุณป๊อป"ทำไมถึงเงียบแบบนั้นนะ
"ไหนคุณลองหมุนให้ผมดูหน่อยสิครับ"
"ผมว่าชุดนี้โป้ไป"ชุดบ้าอะไรเปิดหลังซะจะถึงไหนต่อไหนแล้ว
"ฟางว่าไม่เห็นจะโป้ตรงไหนเลยนะครับ"ก็ไม่เห็นจะโป้จริงๆนี้
"ไปลองชุดใหม่ "บอกพร้อมหน้าบึ้งที่ทุกคนเห็นแล้วกลัวกันแทบทุกคน
"ก็ได้คะ"
ผ่านไป5นาที ฟางก็ออกมาใหม่อีกรอบ
"ผ่านหรือยังคะ"
"ไหนลองหมุนสิครับ"
"เป็นไงคะ"
"ผมว่ามันยังโป้อยู่นะ "ชุดนี้ก็โป้ ปิดข้างหลังแต่ข้างหน้าอะไรที่ตูมๆจะออกมาอยู่แระ
"แต่ฟางว่าชุดนี้สวยและก็ไม่โป้ด้วยคะ"
"แต่ผมว่า...."
"ไม่มีแต่คะ ถ้าไม่เอาฟางก็จะไม่เอาชุดไหนทั้งนั้น"
"โอเคครับ พี่ศรีช่วยเอาชุดนี้ไปส่งที่บริษัทผมด้วยนะครับ"ก็เขาหวงไม่อยากให้ใส่ชุดที่มันโชว์ เขาหวงทุกอย่างที่ประกอบออกมาเป็นเธอ
"ได้คะคุณป๊อป"
"งั้นขอตัวก่อนนะครับ ไปครับฟาง"ป๊อปปี้เดินโอบหญิงสาวออกไปจากร้าน เพื่อกลับไปทำงาน
"หญิงสาวสวยคนนี้ใครกันนะ ดูแล้วน่าจะเกินคำว่านายจ้างกับลูกจ้าง แต่ดูไปก็เหมาะสมกันดีเนอะ ดูจะเอาคุณป๊อปอยู่มัด"เจ้าของร้านเกิดอาการสงสัย
ณ บริษัท จิระคุณ ชั้นผู้บริหาร
"บ่ายนี้มีงานอะไรบ้างหรือป่าวครับ"
"ไม่มีคะ"
"งั้นก็ว่างสิเนอะ"
"ช่ายคะ คุณป๊อปมีอะไรหรือป่าวคะ"
"ไม่มีอะไรครับ แค่ผมอยากกอดเมีย"
"หยุดเลยนะคะ หยุดคิดไปได้เลยกลับเข้าไปนั่งทำงานได้แล้ว แล้วห้ามโทรเรียกเข้าไปในห้องอีกนะคะถ้าไม่มีเรื่องด่วน"
"รับทราบครับคุณแม่"
"เดี๋ยวจะโดน"ส่งค้อนวงเล็กๆงามๆส่งไปให้หนึ่งที"
เวลาผ่านไปได้1ชั่วโมง ก็มีแรกคนสำคัญมาขอพบท่านรองประธาน สำหรับฟางนั้นแขกคนนี้สำคัญมากเพราะนี้คือคุณพิมประภา ลูกสาวเพื่อนของท่านประธานคุณพ่อของป๊อปปี้ แต่สำหรับป๊อปปี้นั้นไม่มีใครสำคัญเท่า เธอซึ่งเป็นเลขาและเป็นภรรยาทางพฤตินัยอีกด้วย
"สวัสดีคะ คุณพิม"ฟางกล่าวทักทายและไหว้คนที่ฐานะอยู่สูงกว่าเธอ
"สวัสดีคะ คุณป๊อปอยู่มั้ยจ๊ะ"เธอกล่าวรับไหว้แต่ไม่ได้เอามือขึ้นมารับไหว้ ก็แค่เลขาจะรับไหว้ให้เสียมือทำไม
"อยู่เดี๋ยวฟางขอโทรเข้าไปเรียนคุณป๊อปก่อนนะคะ"ฟางกำลังยกโทรศัพท์แต่มือเสียงดังขึ้นว่า
"ไม่ต้องขอหรอกเพราะฉันเป็นสำคัญอย่างไงพี่ป๊อปก็ไม่ว่า"พูดเสร็จก็เดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าไปภายในห้อง
พอเข้ามาให้ห้องก็เห็นว่าพี่ป๊อปของเธอกำลังจังใจทำงาน ส่วนป๊อปปี้นั้นก็คิดว่าคงเป็นเลขาของเขาที่เข้ามา สงสัยจะเข้ามาดูว่าเขาทำงานหรือป่าว เลยนั่งอมยิ้มขณะที่ตัวเองยังก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่อย่างนั้น
"สวัสดีคะพี่ป๊อป"ความคิดของเขาต้องหยุดพร้อมกับรอยยิ้มก็หายไปจากหน้าทันทีเมื่อได้ยินเสียง
"สวัสดีครับคุณพิม"
"ไม่ต้องเรียกคุณพิมก็ได้คะเรียกว่าน้องพิมดูจะดีกว่านะคะ "
"เรียกคุณพิมดีสุดครับ เพราะเราไม่ได้สนิทกัน และคุณก็ไม่ใช่น้องสาวผม"ป๊อปปี้ปล่อยวาจาเผ็ดเดือดกลับไปให้สาวสวยตรงหน้า
"คุณมีธุระอะไรกับผมหรือป่าวครับ"
"คือคุณลุงให้มาชวนคุณป๊อปออกไปเลือกซื้อชุดเพื่อใส่ไปงานเลี้ยงในอีก2วันข้างหน้าอ่ะคะ"
"แต่ผมคงไม่ว่าง งานผมเยอะมากๆ"ความเป็นแล้ว เขาไม่มีงานอะไรเลยช่วงบ่ายนี้
"แต่คุณลุงสั่งมาว่า..."
"ผมบอกว่าผะ......"ในขณะที่กำลังจะปฎิเสธไปรอบเป็นรอบสองอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
"สวัสดีครับ คุณพ่อ ครับ แต่ผมมีงานต้องเซ็น"
"แต่ฉันโทรไปถามกับเลขาแก่แล้ว เลขาแก่บอกว่า บ่ายนี้แก่ว่าง"
"ก็เอครับ ผมพาคุณพิมไปก็ได้ครับ"
"ก็แค่นั้นแระ ดูแลดีๆด้วยละเจ้าป๊อป
"ครับผม"
"งั้นเดี๋ยวผมขอสั่งงานแป๊บนะแล้วจะพาคุณไปซื้อชุด"
จากนั้นป๊อปปี้ก็ไลน์ไปบอกฟาง
"ฟางครับผมต้องพาคุณพิมออกไปซื้อชุด "
"คะคุณป๊อป"
"ผมจะรีบไปรีบกลับนะครับ คุณต้องรอผมมารับนะอย่ากลับก่อน"
"รับทราบเจ้าคะ ^^"
"ผมรักคุณนะ เจ้าหญิงของผม"
"ไม่ต้องมาหวานตรงนี้เลย รีบไปเถอะคะ แล้วไม่ต้องทำหน้าเย็นชาให้คุณพิมตลอดล่ะ"
"ไม่รับปากครับ5555"
"คะ"
จากนั้นป๊อปปี้ก็เดินนำพิมออกมายังหน้าห้อง
"คุณฟาง ผมไปข้างนอกก่อนนะครับ มีอะไรโทรได้ตลอดนะครับ"
ณ ร้านขายชุดราตรี เป็นร้านทั่วไปแต่ก็มีชุดให้เลือกมากมาย
"เอ่อคุณป๊อปคะ เอาร้านนี้หรอคะ"ทำไมเป็นร้านนี้ละ ก็เห็นคุณลุงบอกว่ามีร้านประจำไม่ใช่หรอ
"ครับ ร้านนี้แระดี สวยดีนะครับ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ"
แล้วการเลือกซื้อชุดก็ผ่านไปได้ด้วยดี เธอเอาชุดอะไรมาลองใส่เขาก็บอกว่าดูดีสวยไม่โป้ ขนาดแหวกหน้าแหวกหลังเขายังดูเฉยๆเลย
ตอนนี้เป็นเวลา 16.00 เขาดูนาฬิกาที่ข้อมือ
"เสร็จแล้วเรากลับกันเลยนะครับ ผมมีธุระต้องทำอีกที่บริษัท"เขารีบเพื่อที่จะได้กลับไปรับภรรยาที่รักของเขา ตอนนี้ความรู้ของเขาคืออยากเห็นหน้าจนใจจะขาดแล้ว
"เอ่อ คุณป๊อปคะ ช่วยไปส่ง พิมที่บ้านได้หรอป่าวคะพอดีคุณพ่อคุณแม่อยากพบคุณป๊อปด้วยอ่ะคะ"
"เอ่อ..."เขาลังเลแต่ก็คงต้องไปส่งถ้าเกิดปล่อยให้กลับเองกลัวจะโดนพ่อด่า เขาไม่ได้กลัวนะแต่ก็ขี้เกียจจะทะเลาะด้วย
"ไม่ไปส่งก็ไม่เป็นไรคะ"เธอกล่าวพร้อมแกล้งทำหน้าเศร้าส่งไปให้ชายหนุ่ม
"โอเครับเดี๋ยวผมจะไปส่งที่บ้าน"เขายอมตกลงและคิดว่าแค่ไปส่งคงไม่ทำให้เขาไปรับฟางช้าแน่ๆ แต่ความคิดของเขาก็ผิดเพราะกว่าที่จะได้ขอตัวกลับก็เป็นเวลาเกือบ2ทุ่ม และที่สำคัญคือเราลืมโทรไปบอกภรรยาทางพฤตินัย ปานนี้คงจะงอนเขาไปแล้วแน่
ป๊อปปี้รีบขับรถกลับมาที่บริษัทเพื่อที่เขาจะได้รับภรรยากลับคอนโดกัน
"หายไปไหนนะ หรือว่าจะกลับไปแล้ว"คิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบขับรถกลับคอนโดทันที
เมื่อมาถึงห้องพักก็รีบเปิดประตูเข้าไป แต่ก็ไม่เห็นบุคคลที่เขาคิดถึงเลย จึงเดินไปดูส่วนที่เป็นห้องครัว ก็ไม่เห็นมีร่างนุ่มนิมอยู่เห็นแต่อาหาร2-3อย่างบนโต๊ะอาหาร
"ไปไหนของเขานะ"
ป๊อปปี้คิดแล้วจึงเดินไปดูในห้องนอน เป็นอย่างที่คิดไว้สุดที่รักของเขานอนอยู่ที่เตียง
"ทำไมหนีกลับมาก่อนครับ"ป๊อปปี้ถามและเดินไปติดขอบเตียง แต่คำตอบคือความเงียบ
"เป็นอะไรหรอป่าวฟาง ผมรู้นะว่าคุณยังไม่หลับ"เงียบ ป๊อปปี้เลยนั่งลงข้างๆพร้อมกับแตะแขนและพลิกตัวหญิงสาวมาเพื่อจะได้เห็นหน้ากัน แต่สิ่งที่เค้าเห็นก็ทำให้หัวใจเขาเจ็บแป๊บขึ้นมา
"ฟาง ร้องไห้ทำไมครับ ใครทำอะไรคุณ บอกผมได้นะ ผมจะไปจัดการให้"ไม่มีปฎิกิริยาอะไรตอบสนองเขากลับมานอกจากความเงียบ
"ฟางครับอย่าเงียบผมขอร้อง"เขาจะบ้าตายอยู่แล้ว พูดอะไรออกมาบ้างสิ
"คุณป๊อปทานข้าวมายังคะ"ผมยังไม่ได้ทานมาครับ และจะไม่ทานด้วยถ้าคุณยังไม่บอกว่าร้องไห้ทำไม"เขาอยากรู้ว่าเธอเป็นอะไร
"ฟางไม่ได้เป็นอะไรคะ แค่อ่านนิยายแล้วมาเศร้า"เธอโกหกเขาชัด
"ฟางก็รู้ว่าผมไม่ชอบคนโกหก บอกมาว่าเป็นอะไร"เขากำลังจะเดือดเพราะความเป็นห่วงเธอ
"เอ่อ คือ ฟางแค่น้อยใจคุณป๊อป ที่ให้ฟางรอที่บริษัท นาน " มันดูจะงี่เง่าจนเกินไปแต่เธอก็น้อยใจและกลัวว่าเขาจะให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่า
"ผมขอโทษที่ไม่ได้โทรมาบอกคุณก่อน อย่าร้องไห้อีกเลยนะครับ ฟางก็รู้ว่าผมไม่ชอบเห็นน้ำตาคุณเลย "เขาเช็ดน้ำตาให้เธอพร้อมกับจูบซับน้ำตาให้แก่เธอ
"ไม่เป็นไรคะ ฟางไม่ได้โกรธคุณป๊อปเลย"
"จำไว้นะฟางต่อให้มีใครผู้หญิงสวยเข้ามาสักคนหรืออีกเป็นสิบหรือเป็นร้อยคนผมก็ไม่สนใจเพราะ คุณคือคนสำคัญสำหรับผมแค่คนเดียว จะไม่มีใครที่ผมจะรักและสำคัญว่าคุณอีกเลย"เขารู้ว่าในน้ำเสียงของเธอนั้นแสดงออกมาในแบบไหน ในชีวิตนี้คนที่สำคัญสำหรับเขาก็จะมีเพียง4คนเท่านั้นก็คือ คุณพ่อคุณแม่ ผู้หญิงที่ตรงหน้าและลูกๆของเขเอง
"คุณป๊อปยังไม่ทานข้าวมาใช่ป่าวคะ"ถามและส่งยิ้มๆหวานๆไปให้
"ช่ายครับและตอนนี้ก็หิวมากๆด้วยแต่หิวฟางมากกว่านะครับ"
"บ้าคุณป๊อป ออกไปทานข้าวกันดีกว่า ฟางหิวมากๆเลยคะ"
"โอเคครับผมไม่แกล้งฟางแล้ว เราออกไปกินข้าวกัน เสร็จแล้วผมจะได้กินของหวานต่อ"ป๊อปปี้ทำหน้าตากรุบกริบส่งไปให้สาวสวยตรงหน้า
เธอไม่ต้องการใครอีกแล้วในชีวิต ที่เป็นอยู่ก็มีความสุขมากแล้ว ต่อให้ในวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ขอให้ปัจจุบันนี้เธอเป็นคนสำคัญของเขาก็พอแล้ว
ไรเตอร์แต่งสดๆ ถ้าเกิดผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ จะพยายามให้มีทุกอารมณ์นะคะ เนื้อเรื่องจะค่อยๆออกมานะคะ จะพยายามมาต่อให้ได้ทุกวันนะคะ

The eternal...