ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

 

                    ผ่านไป 2 วัน ฟางก็ยังคงเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมพบหน้าป๊อปและไม่ยอมให้ป๊อปเข้ามาหา โดนมีหญิงผู้เป็นแม่คอยขัดขวางแกล้งป๊อปตลอด 

 

 

 

 

 

                    " แม่ใหญ่ให้อภัยป๊อปเถอะนะ ป๊อปสัญญาว่าจะดูแลฟางให้ดีที่สุด " ป๊อปคุกเข่าขอร้องแม่ใหญ่ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เชื่อใจเธอ " แม่เชิดหน้าใส่ แก้ว โทโมะ เฟย์ เขื่อน ลินดา นั่งอมยิ้มขำในการแสดงละครของแม่

 

 

 

 

                    "ป๊อปต้องทำยังไงแม่ใหญ่ถึงจะเชือใจ " ป๊อปเหมือนจะร้องไห้ แม่ใหญ่เหลือบมองนิดหน่อย แต่ยังคงเชิดหน้าใส่ต่อ 

 

 

 

 

 

                    " เธอรักลูกสาวชั้ลแน่หรอ " แม่ใหญ่พูดเสียงอ่อนลง

 

 

 

 

 

                    " แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีกครับ ป๊อปผิดไปแล้วจริงๆ แม่ให้อภัยป๊อปนะ ป๊อปขอร้องหละ ป๊อปอยู่ไม่ได้ถ้าขาดฟาง " ป๊อปนั่งบีบทั้งนวด ทั้งไหว้อ้อนวอนแม่ใหญ่

 

 

 

 

 

                    " งั้นก็ได้ ชั้ลจะให้อภัยเธอ " แม่อมยิ้มนิดหน่อย แล้วกมลงมองหน้าป๊อป ป๊อปดีใจจนรีบกระโจมกอดแม่ใหญ่ไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากครับแม่ใหญ่ " 

 

 

 

 

 

                    " เข้าไปหาฟางสิ " แม่พูด แล้วมองตรงไปยังห้องฟาง ป๊อปพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปอย่างเร็ว 

 

 

 

 

 

                    ทุกคนมายืนรอลุ้นที่หน้าประตู

 

 

 

 

 

 

                     " ฟาง " เขาเรียกเธอเสียงแผ่ว แล้วเดินเข้าไปใกบ้ๆเตียง

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อป " ฟางน้ำตาคลอ แล้วรีบเบือนหน้าหนี 

 

 

 

 

 

                    " พี่อยากจะขอโทษฟาง พี่อยากให้ฟางยกโทษให้พี่ พี่อยากให้ฟางให้โอกาสพี่อีกสักครั้ง " ป๊อปนั่งลงที่ขอบเตียง ฟางเขยิบหนี แต่ป๊อปจับมือรั้งเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปหายโกรธฟางแล้วหรอ พี่ไม่เกลียดฟางแล้วหรอ " ฟางพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

                    " พี่โกรธตัวเองมากกว่าที่ต้องทำให้ฟางเสียใจ ฟางให้อภัยพี่เถอะนะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฟาง มันทรมานเกินไป " ป๊อปพูดจากใจจริง 

 

 

 

 

 

                    " แต่เราไม่ได้รักกันนิคะ "ฟางพูด 

 

 

 

 

 

                    " ฟางไม่ได้รักพี่แล้วหรอ " ป๊อปใจหายวูบ เมื่อได้ยินคำพูดของฟาง เขาน้ำตาคลอ ทั้งกลัว ทั้งตกใจ กลัวจะต้อเสียเธอไป กลัววาสิ่งที่เขาทำมันจะทำให้เธอหมดรักเขา 

 

 

 

 

 

                    "พี่ป๊อปไม่ได้รักฟาง ฟางจำได้ ว่าพี่เกลียดคนโกหก และการโกหกมันจะทำให้ความรักของพี่ที่มีให้ฟางหมดไปในทันที ฟางจำได้ " เธอพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

 

                    " พี่ก็จำได้ แต่พี่ทำไม่ได้ พี่เกลียดฟางไม่ได้ พี่หมดรักฟางไม่ได้ " ป๊อปเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ฟาง แล้วโอมแก้มของเธอเอาไว้

 

 

 

 

 

                    " กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งนะ ให้โอกาสพี่ได้ดูแลฟางอีกสักครั้งได้มั้ย " ป๊อปจ้องตาฟาง ก่อนจะพุดออกมา ฟางเอาแต่ร้องไห้ ไม่ตอบคำถามใดๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำให้ฟางต้องมาเสียใจเพราะพี่อีก นะครับฟาง กลับมาหาพี่เถอะนะคนดี " ป๊อปน้ำตาซึม 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปสัญญาแล้วนะ ฮึก ฮึก " 

 

 

 

 

 

                    " พี่สัญญา พี่สัญญา พี่รักฟางมากนะ " ป๊อปน้ำตาไหล

 

 

 

 

 

                    " ฟางก็รักพี่ป๊อปคะ " ทั้งคู่โผล่เข้ากอดกันแน่น ความรัก ควาคิดถึง เขาทั้งคู่ได้เติมเต็มให้แก่กันแล้วในวันนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ทุกอย่างลงตัว งานแต่งงานของทั้งสามคู่ก็ได้ถูกจัดขึ้นที่บ้านสวนของแม่ใหญ่ งานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีแค่คู่บ่าวสาวและพ่องเพื่อน มาร่วมงาน และทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี 

 

 

 

                    คู่ฟางกับป๊อป ได้ย้ายไปอยู่ที่ต่างจังหวัดและทั้งคู่ช่วยกันบริหารงานของโรงแรมที่เป็นจุดฉนวนความรักของทั้งสองคน 

 

 

 

                    เขื่อนกับเฟย์ ก็ช่วยกันดูแลบริษัทและได้ย้ายเข้าอยู่ในบ้านหลังใหญ่ 

 

 

 

 

                    ทางด้านโทโมะกับแก้ว ได้ช่วยกันดูแลกิจการของแม่ใหญ่ และบริษัทของโทโมะ โดยทั้งคู่ได้พาแม่ใหญ่กลับมาที่เมืองไทย ละย้ายกลับสู่บ้านเดิมของแม่ใหญ่ที่ภาคเหนือ 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ที่รัก ไม่เอานะ ไม่ทำงานหนัก เค้าเป็นห่วง " ป๊อปพยุกฟางที่อุ้มท้องลูกสาวของตนมานั่งพักที่ริมระเบียงบ้าน ส่วนตัวเองก็ไปจัดการทำงานบ้านต่อ 

 

 

 

 

 

                    "พี่เขื่อน เฟย์อยากกินมะม่วงงง " ทางด้านเฟย์เองก็กินเก่งใช่ย่อย กินทั้งวันกินทั้งคืน คนท้องเริ่มโย้แล้ว อีกไม่กี่เดือนก็คงได้เห็นหน้าลูกกันแล้วสินะ 

 

 

 

 

 

                    " นี่ครับ มะม่วงเบาพร้อมน้ำปลาหวาน " โดยมีเขื่อนว่าที่คุณพ่อมือใหม่คอยเอาอกเอาใจไม่ห่าง

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อนป้อนให้เฟย์หน่อยสิคะ เฟย์เอื่อมไม่ถึง " เฟย์เองตั้งแต่เริ่มท้อง ก้ขี้อ้อนมากกว่าปกติ เรียกได้ว่า โครตของโครตขี้อ้อนกันเลยหละ 

 

 

 

 

 

                    ทางด้านคู่พระนาง ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ก็ทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน จนแม่ใหญ่เริ่มจะปวดหัว 

 

 

 

                    

 

                    และในค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน 

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าให้โมะนอนนอกห้อง ทำไมต้องเข้ามานอนในห้องกับแก้วด้วยเล๊า  ! " แก้วปาหมอนไล่โทโมะไปนอนนอกห้อง

 

 

 

 

 

 

                    " เค้าไม่นอนกับเธอแล้วเค้าจะไปนอนที่ไหนหละ " โทโมะยืนกอดหมอนอ้อนวอนแล้วอยู่ที่หน้าประตู 

 

 

 

 

 

 

                    " จะไปนอนที่ไหนก็เรื่องของเธอสิ แต่ต้องไม่ใช่ห้องนี่ เพราะนี่มันห้องของแก้ว คน ! เดียว ! " พูดจบ เธอก็ปิดประตูใส่หน้าฝ่ยชายทันที 

 

 

 

 

 

                    โทโมะลากผ้าห่ม ลากหมอมานอนที่ห้องรับแขก นี่ก็เป็นอาทิตย์แล้วนะ ที่แก้วไล่เขาออกจากห้องแบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอ เค้าทำโจ้กมาให้เธอนะ ลอกชิมหน่อยมั้ย " โทโมะพยายามเอาอกเอาใจแก้วสารพัด เพราะเขาไม่รู้ถึงสาเหตุที่แก้วเหวี่ยงใส่เขา

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วไม่กิน เธอเอาไปกินเองเถอะไป " แก้เบือนหน้าหนี เดินมานั่งกินข้าวข้างๆแม่ใหญ่ โดยไม่สนใจโทโมะเลย 

 

 

 

 

 

 

                    " หมู่นี้ลูกสาวคนดีของแม่เป็นอะไร ทำไมเหวี่ยงบ่อยจังหละลูก หึ " แม่ใหญ่ลูกผมแก้วอย่างเอ็นดู 

 

 

 

 

 

                    " แก้วก็ไม่รู้เหมือนกันคะแม่ แก้วรู้สึกเหม็นหน้าพี่เค้ายังไงก็ไมรู้ มันชอบหงุดหงิดอารมณ์เสีย เวลาเห็นหน้าเค้าทุกที บางครั้งก็อยากจะอ้วกสะด้วยซ้ำไป " แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

                    " เห้ยย  นี่เธอเพี้ยนไปแล้วหรอ เค้าเป็นสามีเธอนะ " โทโมะโวยวายทันที

 

 

 

 

 

 

                    " ก็แก้วเหม็นหน้าเธอจริงๆหนิ  ตอนนี้ก็อยากจะอ้วกเลยเนี่ย ยิ่งมองยิ่งเหม็น ยิ่งเหม็นก็ยิ่งจะอ้วกกกกกก   อั๊วะ อุ๊ปส์ " แก้ว คลื่นไส้ รีบปิดปากแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที 

 

 

 

 

 

 

                    " แมมมมมมมมม่ ดูลูกสะใภ้แม่สิ " โทโมะน้อยใจแก้ว รีบฟ้องแม่ทันที

 

 

 

 

 

 

                    " ช่วงบ่าย พาเมียแกไปพบอาหมอหน่อยนะ ดูท่าแล้วอาการไม่ค่อยดี " แม่ออกคำสั่ง เธอยิ้มขำๆให้กับทั้งคู่ ก่อนจะเดินไปตรวจงานในไร่  โทโมะพยักหน้ารับคำ

 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอ แม่บอกให้เค้าพาเธอไปหาหมอ " โทโมะสวมหน้ากากเดินเข้ามาในห้องแก้ว 

 

 

 

 

 

 

                    " อั๊วะ !!  " ทันทีที่แกวได้กลิ่นกายโทโมะ แก้วก็เริ่มมีอาการจนต้องรีบเข้าห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอออกไปจากห้องแก้วเลยนะ แก้วเหม็น จะอ้วก  นี่เธอไม่อาบน้ำบ้างเลยหรือไงเนี่ย " แก้วโวยวายใส่ เมื่อออกมาจากห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

 

                    " นี่เธอไม่รักเค้าแล้วหรือไง ถึงได้รังเกียจเค้าขนาดนี้เนี่ยฮะ " โทโมะน้อยใจ

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วก็รักเธอเหมือนเดิม แต่มันเหม็น จะอ้วกกก " แก้วเอามือปิดจมูก แล้วผลักโทโมะ ให้ออกจากห้อง 

 

 

 

 

 

 

 

                    "จะไปตรวจได้ไงฮะแม่ ขนาดผมเดินเข้าห้องเค้ายังอ้วกใส่หน้าเลย " โทโมะหันไปพูดกับแม่ใหญ่ ที่ยืนขำอยู่หน้าประตูห้อง

 

 

 

 

 

 

 

                    " งั้นเดี๋ยวแม่โทรให้อาหมอ มาตรวจที่นี่แล้วกันนะ " แม่ใหญ่พูด แล้วเดินไปโทรศัพท์ 

 

 

 

 

 

 

                    ช่วงเย็นๆของวันเดียวกัน อาหมอก็เข้ามาตรวจที่บ้าน หลังจากที่เข้าไปตรวจได้ไม่นาน อาหมอก็เดินออกจากห้องมา

 

 

 

 

 

 

 

                    " ตกลงเมียผมเป็นอะไรกันแน่ครับ ทำไมเค้าถึงชอบอ้วก แล้วชอบบ่นว่าเหม็นผมอะครับ " โทโมะรีบเข้าไปถามหมออย่างร้อนรน 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ^^ อาดีใจด้วยนะ โมะกำลังจะมีลูก แก้วตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว " อาหมอยิ้ม  

 

 

 

 

 

                    O_O  สตั้น อึ้ง ช็อค 

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วท้องหรอ " เขาอุทานเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " ครับ 2 เดือนแล้ว " อาหมอย้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " เยสสสส สำเร็จแล้ววววว " โทโมะดีใจ กระโดดโลนเตนใหญ่ จนแม่ใหญ่ต้องเรียกให้หยุด

 

 

 

 

 

                    " โมะ พอได้แล้วลูก อายอาหมอบ้างสิ "

 

 

 

 

 

 

                    " ก็ผมดีใจจนิครับบ " โทโมะยิ้มไม่หยุด 

 

 

 

 

 

 

                    " เออ อาหมอครับ แล้วอาการเหม็นๆ ของแก้ว เกิดจากอะไรหรอครับ "

 

 

 

 

 

 

                    " เป็นอาการของคนแพ้ท้องหนะ แต่ละคนก็แตกต่างกันไป "

 

 

 

 

 

                    " อ้าวว แล้วเมื่อไหร่จะหายหละครับ แก้วเป็นแบบนี้ผมไม่แย่หรอ นี่ก็เป็นอาทิตย์แล้วนะอา ที่ผมต้องนอนนอกห้องเนี่ย " โทโมะบ่น อาหมอกับแม่ใหญ่ขำ 

 

 

 

 

 

 

                    " อันนี้อาก็บอกไม่ได้นะ ก็รอดูต่อไปแล้วกัน  งั้นอาไปก่อนนะ มีเวรดึกหนะ ไปก่อนะครับพี่ " อาหมอยกมือไหว้แม่ใหญ่แล้วเดินออกจากบ้านไป

 

 

 

 

 

 

                    " เข้าไปดูแก้วกันดีกว่า " แม่ใหญ่ชวนโทโมะเข้าไปหาแก้ว 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอออกไปก่อน เค้าเหม็น " ทันทีที่แก้วเห็นหน้าโทโมะก็ไล่ให้เขาออกไป โทโมะหน้าจ๋อยจำต้องเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

 

 

                    " ดีใจมั้ยลูกก " แม่ใหญ่เดิาเข้ามานั่งใกล้ๆแก้ว แก้วยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

                    " ดีใจมากเลยคะ แต่แก้วก็อสงสารพี่โมะไม่ได้  แก้วพยายามฝืนแล้ว แต่แก้วก็ยังเป็นอยู่ดี แก้วอยากจะเข้าไปอยู่ใกล้ๆเค้า แต่แก้ววว ... เหม็น " แก้วยิ้มแหยๆ 

 

 

 

 

 

                    " 5555 แม่ก็เป็นเหมือนกันตอนท้องโทโมะ พ่อเค้าชอบแกล้งแม่ สงสัยลูกเราเค้าอยากจะแก้แค้นแทนเราหละมั้งเนี่ย ฮะ " แม่ใหญ่ลูบท้องแก้วเบาๆ แก้วยิ้มดีใจ 

 

 

 

 

 

                    " ก็คงต้องนอนนอกห้องจนกว่าจะคลอดแล้วมั้งหนะ "

 

 

 

 

 

 

 

                    ** ซวยแล้วมั้ยหละโทโมะ 55555

 

 

 

                    ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกคำวิจารณ์ ทุกคนที่ติดตามนะคะ ขอบคุณจริงๆคะ ทุกคอมเม้น ทุกคำวิจารร์คือแรงสำคัญสำหรับผู้เขียนนะคะ ฝากติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะคะ           " วุ่นนัก รักซะเลย "