ไฟในดวงใจ

9.6

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.

  47 ตอน
  1113 วิจารณ์
  72.72K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

47)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

                    ผ่านไป 2 วัน ฟางก็ยังคงเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมพบหน้าป๊อปและไม่ยอมให้ป๊อปเข้ามาหา โดนมีหญิงผู้เป็นแม่คอยขัดขวางแกล้งป๊อปตลอด 

 

 

 

 

 

                    " แม่ใหญ่ให้อภัยป๊อปเถอะนะ ป๊อปสัญญาว่าจะดูแลฟางให้ดีที่สุด " ป๊อปคุกเข่าขอร้องแม่ใหญ่ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่เชื่อใจเธอ " แม่เชิดหน้าใส่ แก้ว โทโมะ เฟย์ เขื่อน ลินดา นั่งอมยิ้มขำในการแสดงละครของแม่

 

 

 

 

                    "ป๊อปต้องทำยังไงแม่ใหญ่ถึงจะเชือใจ " ป๊อปเหมือนจะร้องไห้ แม่ใหญ่เหลือบมองนิดหน่อย แต่ยังคงเชิดหน้าใส่ต่อ 

 

 

 

 

 

                    " เธอรักลูกสาวชั้ลแน่หรอ " แม่ใหญ่พูดเสียงอ่อนลง

 

 

 

 

 

                    " แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีกครับ ป๊อปผิดไปแล้วจริงๆ แม่ให้อภัยป๊อปนะ ป๊อปขอร้องหละ ป๊อปอยู่ไม่ได้ถ้าขาดฟาง " ป๊อปนั่งบีบทั้งนวด ทั้งไหว้อ้อนวอนแม่ใหญ่

 

 

 

 

 

                    " งั้นก็ได้ ชั้ลจะให้อภัยเธอ " แม่อมยิ้มนิดหน่อย แล้วกมลงมองหน้าป๊อป ป๊อปดีใจจนรีบกระโจมกอดแม่ใหญ่ไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากครับแม่ใหญ่ " 

 

 

 

 

 

                    " เข้าไปหาฟางสิ " แม่พูด แล้วมองตรงไปยังห้องฟาง ป๊อปพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปอย่างเร็ว 

 

 

 

 

 

                    ทุกคนมายืนรอลุ้นที่หน้าประตู

 

 

 

 

 

 

                     " ฟาง " เขาเรียกเธอเสียงแผ่ว แล้วเดินเข้าไปใกบ้ๆเตียง

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อป " ฟางน้ำตาคลอ แล้วรีบเบือนหน้าหนี 

 

 

 

 

 

                    " พี่อยากจะขอโทษฟาง พี่อยากให้ฟางยกโทษให้พี่ พี่อยากให้ฟางให้โอกาสพี่อีกสักครั้ง " ป๊อปนั่งลงที่ขอบเตียง ฟางเขยิบหนี แต่ป๊อปจับมือรั้งเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปหายโกรธฟางแล้วหรอ พี่ไม่เกลียดฟางแล้วหรอ " ฟางพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

 

                    " พี่โกรธตัวเองมากกว่าที่ต้องทำให้ฟางเสียใจ ฟางให้อภัยพี่เถอะนะ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฟาง มันทรมานเกินไป " ป๊อปพูดจากใจจริง 

 

 

 

 

 

                    " แต่เราไม่ได้รักกันนิคะ "ฟางพูด 

 

 

 

 

 

                    " ฟางไม่ได้รักพี่แล้วหรอ " ป๊อปใจหายวูบ เมื่อได้ยินคำพูดของฟาง เขาน้ำตาคลอ ทั้งกลัว ทั้งตกใจ กลัวจะต้อเสียเธอไป กลัววาสิ่งที่เขาทำมันจะทำให้เธอหมดรักเขา 

 

 

 

 

 

                    "พี่ป๊อปไม่ได้รักฟาง ฟางจำได้ ว่าพี่เกลียดคนโกหก และการโกหกมันจะทำให้ความรักของพี่ที่มีให้ฟางหมดไปในทันที ฟางจำได้ " เธอพูดทั้งน้ำตา 

 

 

 

 

 

                    " พี่ก็จำได้ แต่พี่ทำไม่ได้ พี่เกลียดฟางไม่ได้ พี่หมดรักฟางไม่ได้ " ป๊อปเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ฟาง แล้วโอมแก้มของเธอเอาไว้

 

 

 

 

 

                    " กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งนะ ให้โอกาสพี่ได้ดูแลฟางอีกสักครั้งได้มั้ย " ป๊อปจ้องตาฟาง ก่อนจะพุดออกมา ฟางเอาแต่ร้องไห้ ไม่ตอบคำถามใดๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำให้ฟางต้องมาเสียใจเพราะพี่อีก นะครับฟาง กลับมาหาพี่เถอะนะคนดี " ป๊อปน้ำตาซึม 

 

 

 

 

 

 

                    " พี่ป๊อปสัญญาแล้วนะ ฮึก ฮึก " 

 

 

 

 

 

                    " พี่สัญญา พี่สัญญา พี่รักฟางมากนะ " ป๊อปน้ำตาไหล

 

 

 

 

 

                    " ฟางก็รักพี่ป๊อปคะ " ทั้งคู่โผล่เข้ากอดกันแน่น ความรัก ควาคิดถึง เขาทั้งคู่ได้เติมเต็มให้แก่กันแล้วในวันนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ทุกอย่างลงตัว งานแต่งงานของทั้งสามคู่ก็ได้ถูกจัดขึ้นที่บ้านสวนของแม่ใหญ่ งานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีแค่คู่บ่าวสาวและพ่องเพื่อน มาร่วมงาน และทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี 

 

 

 

                    คู่ฟางกับป๊อป ได้ย้ายไปอยู่ที่ต่างจังหวัดและทั้งคู่ช่วยกันบริหารงานของโรงแรมที่เป็นจุดฉนวนความรักของทั้งสองคน 

 

 

 

                    เขื่อนกับเฟย์ ก็ช่วยกันดูแลบริษัทและได้ย้ายเข้าอยู่ในบ้านหลังใหญ่ 

 

 

 

 

                    ทางด้านโทโมะกับแก้ว ได้ช่วยกันดูแลกิจการของแม่ใหญ่ และบริษัทของโทโมะ โดยทั้งคู่ได้พาแม่ใหญ่กลับมาที่เมืองไทย ละย้ายกลับสู่บ้านเดิมของแม่ใหญ่ที่ภาคเหนือ 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ที่รัก ไม่เอานะ ไม่ทำงานหนัก เค้าเป็นห่วง " ป๊อปพยุกฟางที่อุ้มท้องลูกสาวของตนมานั่งพักที่ริมระเบียงบ้าน ส่วนตัวเองก็ไปจัดการทำงานบ้านต่อ 

 

 

 

 

 

                    "พี่เขื่อน เฟย์อยากกินมะม่วงงง " ทางด้านเฟย์เองก็กินเก่งใช่ย่อย กินทั้งวันกินทั้งคืน คนท้องเริ่มโย้แล้ว อีกไม่กี่เดือนก็คงได้เห็นหน้าลูกกันแล้วสินะ 

 

 

 

 

 

                    " นี่ครับ มะม่วงเบาพร้อมน้ำปลาหวาน " โดยมีเขื่อนว่าที่คุณพ่อมือใหม่คอยเอาอกเอาใจไม่ห่าง

 

 

 

 

 

                    " พี่เขื่อนป้อนให้เฟย์หน่อยสิคะ เฟย์เอื่อมไม่ถึง " เฟย์เองตั้งแต่เริ่มท้อง ก้ขี้อ้อนมากกว่าปกติ เรียกได้ว่า โครตของโครตขี้อ้อนกันเลยหละ 

 

 

 

 

 

                    ทางด้านคู่พระนาง ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ก็ทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวัน จนแม่ใหญ่เริ่มจะปวดหัว 

 

 

 

                    

 

                    และในค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน 

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าให้โมะนอนนอกห้อง ทำไมต้องเข้ามานอนในห้องกับแก้วด้วยเล๊า  ! " แก้วปาหมอนไล่โทโมะไปนอนนอกห้อง

 

 

 

 

 

 

                    " เค้าไม่นอนกับเธอแล้วเค้าจะไปนอนที่ไหนหละ " โทโมะยืนกอดหมอนอ้อนวอนแล้วอยู่ที่หน้าประตู 

 

 

 

 

 

 

                    " จะไปนอนที่ไหนก็เรื่องของเธอสิ แต่ต้องไม่ใช่ห้องนี่ เพราะนี่มันห้องของแก้ว คน ! เดียว ! " พูดจบ เธอก็ปิดประตูใส่หน้าฝ่ยชายทันที 

 

 

 

 

 

                    โทโมะลากผ้าห่ม ลากหมอมานอนที่ห้องรับแขก นี่ก็เป็นอาทิตย์แล้วนะ ที่แก้วไล่เขาออกจากห้องแบบนี้ 

 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอ เค้าทำโจ้กมาให้เธอนะ ลอกชิมหน่อยมั้ย " โทโมะพยายามเอาอกเอาใจแก้วสารพัด เพราะเขาไม่รู้ถึงสาเหตุที่แก้วเหวี่ยงใส่เขา

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วไม่กิน เธอเอาไปกินเองเถอะไป " แก้เบือนหน้าหนี เดินมานั่งกินข้าวข้างๆแม่ใหญ่ โดยไม่สนใจโทโมะเลย 

 

 

 

 

 

 

                    " หมู่นี้ลูกสาวคนดีของแม่เป็นอะไร ทำไมเหวี่ยงบ่อยจังหละลูก หึ " แม่ใหญ่ลูกผมแก้วอย่างเอ็นดู 

 

 

 

 

 

                    " แก้วก็ไม่รู้เหมือนกันคะแม่ แก้วรู้สึกเหม็นหน้าพี่เค้ายังไงก็ไมรู้ มันชอบหงุดหงิดอารมณ์เสีย เวลาเห็นหน้าเค้าทุกที บางครั้งก็อยากจะอ้วกสะด้วยซ้ำไป " แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

                    " เห้ยย  นี่เธอเพี้ยนไปแล้วหรอ เค้าเป็นสามีเธอนะ " โทโมะโวยวายทันที

 

 

 

 

 

 

                    " ก็แก้วเหม็นหน้าเธอจริงๆหนิ  ตอนนี้ก็อยากจะอ้วกเลยเนี่ย ยิ่งมองยิ่งเหม็น ยิ่งเหม็นก็ยิ่งจะอ้วกกกกกก   อั๊วะ อุ๊ปส์ " แก้ว คลื่นไส้ รีบปิดปากแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทันที 

 

 

 

 

 

 

                    " แมมมมมมมมม่ ดูลูกสะใภ้แม่สิ " โทโมะน้อยใจแก้ว รีบฟ้องแม่ทันที

 

 

 

 

 

 

                    " ช่วงบ่าย พาเมียแกไปพบอาหมอหน่อยนะ ดูท่าแล้วอาการไม่ค่อยดี " แม่ออกคำสั่ง เธอยิ้มขำๆให้กับทั้งคู่ ก่อนจะเดินไปตรวจงานในไร่  โทโมะพยักหน้ารับคำ

 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอ แม่บอกให้เค้าพาเธอไปหาหมอ " โทโมะสวมหน้ากากเดินเข้ามาในห้องแก้ว 

 

 

 

 

 

 

                    " อั๊วะ !!  " ทันทีที่แกวได้กลิ่นกายโทโมะ แก้วก็เริ่มมีอาการจนต้องรีบเข้าห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอออกไปจากห้องแก้วเลยนะ แก้วเหม็น จะอ้วก  นี่เธอไม่อาบน้ำบ้างเลยหรือไงเนี่ย " แก้วโวยวายใส่ เมื่อออกมาจากห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

 

                    " นี่เธอไม่รักเค้าแล้วหรือไง ถึงได้รังเกียจเค้าขนาดนี้เนี่ยฮะ " โทโมะน้อยใจ

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วก็รักเธอเหมือนเดิม แต่มันเหม็น จะอ้วกกก " แก้วเอามือปิดจมูก แล้วผลักโทโมะ ให้ออกจากห้อง 

 

 

 

 

 

 

 

                    "จะไปตรวจได้ไงฮะแม่ ขนาดผมเดินเข้าห้องเค้ายังอ้วกใส่หน้าเลย " โทโมะหันไปพูดกับแม่ใหญ่ ที่ยืนขำอยู่หน้าประตูห้อง

 

 

 

 

 

 

 

                    " งั้นเดี๋ยวแม่โทรให้อาหมอ มาตรวจที่นี่แล้วกันนะ " แม่ใหญ่พูด แล้วเดินไปโทรศัพท์ 

 

 

 

 

 

 

                    ช่วงเย็นๆของวันเดียวกัน อาหมอก็เข้ามาตรวจที่บ้าน หลังจากที่เข้าไปตรวจได้ไม่นาน อาหมอก็เดินออกจากห้องมา

 

 

 

 

 

 

 

                    " ตกลงเมียผมเป็นอะไรกันแน่ครับ ทำไมเค้าถึงชอบอ้วก แล้วชอบบ่นว่าเหม็นผมอะครับ " โทโมะรีบเข้าไปถามหมออย่างร้อนรน 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ^^ อาดีใจด้วยนะ โมะกำลังจะมีลูก แก้วตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว " อาหมอยิ้ม  

 

 

 

 

 

                    O_O  สตั้น อึ้ง ช็อค 

 

 

 

 

 

 

                    " แก้วท้องหรอ " เขาอุทานเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

                    " ครับ 2 เดือนแล้ว " อาหมอย้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " เยสสสส สำเร็จแล้ววววว " โทโมะดีใจ กระโดดโลนเตนใหญ่ จนแม่ใหญ่ต้องเรียกให้หยุด

 

 

 

 

 

                    " โมะ พอได้แล้วลูก อายอาหมอบ้างสิ "

 

 

 

 

 

 

                    " ก็ผมดีใจจนิครับบ " โทโมะยิ้มไม่หยุด 

 

 

 

 

 

 

                    " เออ อาหมอครับ แล้วอาการเหม็นๆ ของแก้ว เกิดจากอะไรหรอครับ "

 

 

 

 

 

 

                    " เป็นอาการของคนแพ้ท้องหนะ แต่ละคนก็แตกต่างกันไป "

 

 

 

 

 

                    " อ้าวว แล้วเมื่อไหร่จะหายหละครับ แก้วเป็นแบบนี้ผมไม่แย่หรอ นี่ก็เป็นอาทิตย์แล้วนะอา ที่ผมต้องนอนนอกห้องเนี่ย " โทโมะบ่น อาหมอกับแม่ใหญ่ขำ 

 

 

 

 

 

 

                    " อันนี้อาก็บอกไม่ได้นะ ก็รอดูต่อไปแล้วกัน  งั้นอาไปก่อนนะ มีเวรดึกหนะ ไปก่อนะครับพี่ " อาหมอยกมือไหว้แม่ใหญ่แล้วเดินออกจากบ้านไป

 

 

 

 

 

 

                    " เข้าไปดูแก้วกันดีกว่า " แม่ใหญ่ชวนโทโมะเข้าไปหาแก้ว 

 

 

 

 

 

 

                    " เธอออกไปก่อน เค้าเหม็น " ทันทีที่แก้วเห็นหน้าโทโมะก็ไล่ให้เขาออกไป โทโมะหน้าจ๋อยจำต้องเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

 

 

                    " ดีใจมั้ยลูกก " แม่ใหญ่เดิาเข้ามานั่งใกล้ๆแก้ว แก้วยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า

 

 

 

 

 

                    " ดีใจมากเลยคะ แต่แก้วก็อสงสารพี่โมะไม่ได้  แก้วพยายามฝืนแล้ว แต่แก้วก็ยังเป็นอยู่ดี แก้วอยากจะเข้าไปอยู่ใกล้ๆเค้า แต่แก้ววว ... เหม็น " แก้วยิ้มแหยๆ 

 

 

 

 

 

                    " 5555 แม่ก็เป็นเหมือนกันตอนท้องโทโมะ พ่อเค้าชอบแกล้งแม่ สงสัยลูกเราเค้าอยากจะแก้แค้นแทนเราหละมั้งเนี่ย ฮะ " แม่ใหญ่ลูบท้องแก้วเบาๆ แก้วยิ้มดีใจ 

 

 

 

 

 

                    " ก็คงต้องนอนนอกห้องจนกว่าจะคลอดแล้วมั้งหนะ "

 

 

 

 

 

 

 

                    ** ซวยแล้วมั้ยหละโทโมะ 55555

 

 

 

                    ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกคำวิจารณ์ ทุกคนที่ติดตามนะคะ ขอบคุณจริงๆคะ ทุกคอมเม้น ทุกคำวิจารร์คือแรงสำคัญสำหรับผู้เขียนนะคะ ฝากติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะคะ           " วุ่นนัก รักซะเลย "                    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.6 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา