ไฟในดวงใจ

 

 

 

                    เช้าของวันใหม่   

 

 

 

 

                    บ้านพักของป๊อป   หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ป๊อปก็เดินเข้าไปหาฟางในครัว เพื่อซักถามถึงเรื่องเมื่อคืน

 

 

 

 

                    " เมื่อคืนฟ้าไปไหนมาหรอ  ทำไมกลับดึกจัง พี่รอตั้งนาน " ป๊อปแกล้งทำเป็นไม่รู้

 

 

 

 

                    " เอาะอ่อ  ฟ้าไปปป  กินข้าวกับเพื่อนมานะคะ " ฟางยิ้มเจื่อนๆ แล้วรีบหลบตาปีอป 

 

 

 

 

 

                    " ที่หลังอย่ากลับดึกมากนะ พี่เป็นห่วง " ป๊อปนิ่งไป ไม่คิดว่าฟางจะกลาโกหกเขา 

 

 

 

 

                    " คะ  ฟางขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่ป๊อปเป็นห่วง " ฟางเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย ที่ต้องโกหกป๊อป 

 

 

 

 

                    " พี่ไปรอที่ด้านนอกนะ " ป๊อปหลบตาฟาง เพราะรู้สึกผิดหวังในตัวของเธอ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมฟางถึงต้องโกหกและตัวเขาเองก็ไม่คิดจะถามถึงเหตุผล เพราะเขาคิดเสมอว่าเหตุผลของคนโกหก มันก็คือ ข้อแก้ตัวให้พ้นโทษไปก็เท่านั้นเอง 

 

 

 

 

                    " ^^ คะ " เธอฝืนยิ้มหวานๆให้ป๊อป ทั้งๆที่เธอสบตาของเขา เธอก็รู้ว่าเขาคงจะโกรธเธอ 

 

 

 

 

 

 

 

                    บริษัทแก้ว ผู้จัดการฝ่ายบัญชีถูกเรียกเข้ามาสอบสวนยังห้องส่วนตัวของแก้ว

 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมบริษัทถึงเป็นหนี้เกือบ 50 ล้าน " แก้วเครียดจัด เมื่อดูตัวเลขในบัญชีของบริษัท นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับบริษัทของเธอ

 

 

 

 

                    " เอ่ออ  คือ " ผู้จัดการได้แต่ก้มหน้านิ่ง 

 

 

 

 

                    " คุณไม่คิดจะหาคำตอบให้ชั้ลหน่อยหรอคะ คุณผู้จัดการ ' แก้วโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

 

 

 

 

 

                    " คนที่จะให้คำตอบคุณได้ คือคุณโทโมะครับ " ผู้จัดการกลั้นใจพูด  แก้วอึ้งไป ก่อนจะทรุดนั่งลงกับเก้าอี้

 

 

 

 

 

                    " กลับไปทำงานต่อเถอะ " แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารอื่นมาดู 

 

 

 

 

 

                    โทโมะเข้ามาวุ่นวายกับบริษัทของแก้วจนมันดูยุ่งเหยิงไปหมด ลูกค้ารายเก่าไม่เหลือแม้แต่คนเดียว แถมเขายังไปก่อหนี้ก่อสิ้นไว้ต่างๆนาๆ เขาผูกเชือกทุกอย่างจนมันเป็นเหมือนปมทับซ้อนกันไปมาจนเธอแก้ไม่ไหว 

 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมนายต้องเขามาในชีวิตชั้ลด้วยโทโมะ " แก้วเสียใจจนไม่รู้จะเสียใจยังไง  เธอไม่มีใครให้ระบายความเครียดของเธอได้เลย มีเพียงลินดาเท่านั้นที่เธอก่อนพูด คอยบ่นด้วยตลอด แต่เหมือนลินดาจะไม่รับรู้ ไม่เคยตอบกลับเธอมาเลย

 

 

 

 

 

                    ' ลินดา  แก้วไม่รู้จะทำยังไงกับพี่ชายของลินดาแล้วนะ แก้วจนปัญญาแล้วจริงๆ แก้วไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากแก้ว  แล้วไม่รู้จะทำยังไงให้เขาหายโกรธ หายเกลียดแก้ว ลินดา  ลินดาอยู่ที่ไหน ช่วยแก้วหน่อยได้มั้ย ช่วยบอกแก้วหน่อยได้มั้ย ว่าเค้าต้องการอะไรจากแก้ว  แล้วแก้วต้องทำยังไงต่อไปดี '   อีเมลล์ของแก้วถูกกดส่งออกทันที 

 

 

 

 

 

                    ต่างประเทศ ลินดา เพื่อนสาวคนสนิทของแก้ว ที่ได้รับหน้าที่มาดูแลแม่ของโทโมะและฟาง  เธอทำหน้าที่ของเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง และเหมือนหญิงคนนั้นจะอากาศดีขึ้นอย่างปฏิหารย์ 

 

 

 

 

 

                    " ติดต่อพวกเด็กใจดำได้แล้วยังลินดา "  แม่ใหญ่ แม่ของโทโมะ ฟาง และเฟย์ เอ่ยถามลินดาที่นั่งอยู่หน้าคอม 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ได้เลยคะ แม่ใหญ่  โทรหาใครก็ไม่ติดส๊ากกคน  เมลล์ของลินดาก็ไม่รู้เป็นอะไร เข้าไม่ได้สักที "  ลินดาบ่นๆ ก่อนจะไปพาแม่ใหญ่มานั่งข้างๆตน 

 

 

 

 

                    " แล้วอยากจะติดต่อกับใครหละ บอกแม่ได้มั้ยลินดา " แม่ใหญ่แอบแซวลินดา 

 

 

 

 

 

                    " ติดต่อเพื่อนของลินดาที่อยู่เมืองไทยนะคะ ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง ลินดาคิดถึงเค้า " ลินดาซึมไป 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าเครื่องนี้เล่นไม่ได้ หนูลองไปเอาเครืองของแม่มาเล่นสิลูก " แม่ใหญ่พูด ลินดายิ้มีใจ ก่อนจะเข้าไปหยิบโน๊ตบุ๊คของแม่ใหญ่ออกมาเล่นด้านนนอก 

 

 

 

 

 

                    " ว๊าา  เครื่องนี้มันต่อเน็ตไม่ได้คะ แม่ใหญ่ " ลินดหน้าจ๋อยไปอีกครั้ง 

 

 

 

 

                    " ให้คนเอาไปซ่อมดูนะ เพื่อจะเล่นได้ " แม่ใหญ่เสนอ ลินดาพยักหน้า ก่อนจะทำตามคำของแม่ใหญ่ 

 

 

 

 

 

 

                    บ้านโทโมะ 

 

 

 

 

                    "  นายจะไปไหนหรอครับ "  สมุนเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นโทโมะเดินมาที่รถ 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะไปสร้างความปั่นป่วนให้กับใครบางคน " โทโมะพูดไปก็ยิ้มไป ก่อนจะกระโดดขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที โดยครั้งนี้ เขาไมมีลูกน้องตามไปสักคน 

 

 

 

 

 

 

                    ห้องทำงานของแก้ว  เธอหมกมุ่นอยู่ในห้องทำงานทั้งวัน จนไม่ได้ทานข้าวทานน้ำ เอกสารมากมายกองอยู่บนโต๊ะของแก้วเต็มไปหมด จนเธอไม่รู้จะจับจะอ่านอันไหนดี 

 

 

 

 

 

                    " วันนี้ดูเธอยุ่งๆนะ "  แล้วเสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้น ก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดลงอย่างช้าๆ 

 

 

 

 

 

                    " สาแก่ใจนายแล้วสินะ ที่เห็นชีวิตของชั้ลวุ่นวายขนาดนี้ " แก้วพูด แม้หน้าของเธอจะไม่ค่อยแสดงอาการเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา แต่ในใจของเธอยังเจ็บปวดเหมือนเดิ และมันมากขึ้นกว่าเดิมเรื่อย

 

 

 

 

 

                    " ก็สะใจดี " โทโมะยิ้มสะใจ ก่อนจะเดินเข้ามาหา แล้วถ้าวแขนลงบนโต๊ะแก้ว 

 

 

 

 

                    " ชั้ลดีใจด้วยนะ ที่ความเจ็บปวดของชั้ลมันจะทำให้นายมีความสุข " แก้วน้ำตาคลอ  แล้วเธอก็รีบรวบเอกสารอย่างลวกๆเข้าแฟ้ม ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ทันที ที่น้ำตามันกำลังจะไหลออกมา

 

 

 

 

                    " จะไปไหน " โทโมะรั้งแก้วเอาไว้ เขาจับต้นแขนของเธอเอาไว้ 

 

 

 

 

                    " ชั้ล ไม่ อยาก เห็น หน้า นาย " เธอพูดชัดทุกคำ ก่อนจะสะบัดมือของเขาจนหลุด แล้วรีบเดินออกจากห้องไปทันที   โทโมะรีบเดินตามไปติดๆ 

 

 

 

 

 

 

                    ลานจอดรถ  แก้วกำลังจะก้าวขึ้นรถของตัวเอง แต่โทโมะกระชากตัวไว้ทัน ก่อนจะออกแรงลากเธอขึ้นรถของเขาจนสำเร็จและรีบขับออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

                    " ทำบ้าอะไรของนาย " แก้วโวยวาย

 

 

 

 

 

                    " ก็ชั้ลอยากจะอยู่กับเมียของชั้ลบ้าง " โทโมะกวน 

 

 

 

 

 

                    " จอดรถเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นชั้ลจะกระโดดลงจากรถ ! " แก้วขึ้นเสียง

 

 

 

 

 

                    " อย่าดื้อดิ " โทโมะเริ่มโมโห เขารีบเร่งเครื่องเร็วขึ้น 

 

 

 

 

 

 

                    แก้วเอามือไปจับพวกมาลัย จนรถเกว่งไปมาจนหน้ากลัว 

 

 

 

 

 

 

                    ปัง ! ปัง ! แล้วจู่ๆเสีงปืนก็ดังขึ้นมา จากทางด้านหลังของรถ แก้วโทโมะรีบมองทางกระจกหลัง ก็เห็นรถ 2 คันที่ขับตามเขามา พร้อมกับคนในรถ ที่จ่อปืนยิงมาทางรถของเขา

 

 

 

 

 

                    " โทโมะ รีบขับไป  รีบขับไป " แก้วทั้งกลัว ทั้งเป็นห่วงโทโมะ เธอจำได้ดีว่าคนที่ยิงมาเป็นคนของเค 

 

 

 

 

 

                    " ระวังตัวนะแก้ว ก้มหัวไว้ " โทโมะเองก็เป็นห่วงแก้วจับใจ โทโมะรีบเร่งเครื่องเร็วขึ้น  เสียงปืนก็ดังไม่ขาดสาย 

 

 

 

 

 

                    " เข้าไปในซอยนั้นเร็ว  เลี้ยวเข้าไป "  แก้วออกคำสั่ง โทโมะทำตาม 

 

 

 

 

 

                    " จอดรถไว้ตรงนี้ แล้วนายรีบหนีไปซะ " แก้วขึ้นเสียง  โทโมะมองหน้าแก้วอย่าง งง 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ไป " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " มันไม่ทำอะไรชั้ลหรอก  นายรีบหนีไปซะ " แก้วพูด  โทโมะไม่ฟัง แต่กลับขับรถบุกต่อไปเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

                    ปัง !!   เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด   แล้วลูกกระสุนก็ถูกยิงเข้าที่ยางล้อรถของโทโมะ  

 

 

 

 

 

                    " แก้วลงมา  ลงมา "  โทโมะรีบวิ่งมาเปิดประตูแล้วพาแก้วหนีลงไป 

 

 

 

 

 

                    " คุณแก้วมาทำอะไรที่นี่วะ " ลูกน้องของเคหงุดหงิด แต่ก็วิ่งตามกันเข้าไป 

 

 

 

 

 

                    "  ฆ่ามันให้ตาย แต่อย่าให้คุณแก้วบาดเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ " ชายคนหนึ่งออกคำสั่ง 

 

 

 

 

 

                    " นายทิ้งชั้ลไว้ที่นี่แล้วหนีไปซะ  พวกมันไม่ทำอะไรชั้ลหรอก " แก้วพยามแกะมือโทโมะออกจากข้อมือของตัวเอง แต่โทโมะไม่ฟัง

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลไม่ปล่อยเธอไว้คนเดียวหรอก " โทโมะหลุดปากพูดออกมา  แก้วอึ้งไป มองน้าเขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

 

 

 

 

 

                    " นายย  " แก้วทั้งดีใจทั้งตื่นตัน จนเธอเผลอยิ้มออกมา  โทโมะมองหน้าแก้วที่ยิ้มมาให้เขา 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลยังแก้แค้นเธอไม่สะใจ เพราะฉะนั้นเธอจะมาตายไม่ได้ "  โทโมะพูด  แก้วสะอึกไป  รู้สึกเหมือนตัวเองคิดไปเองฝ่ายเดียว เธอเจ็บจี๊ดขึ้นมาในหัวใจ 

 

 

 

 

 

 

                    " เห้ย ! " ชายคนหนึ่งเห็นโทโมะกับแก้ว เขาจ่อปืนมาทางโทโมะแต่ไม่กล้ายิง เพราะกลัวจะโดนแก้ว 

 

 

 

                    แก้วรีบดึงมือโทโมะให้วิ่ง  ทั้งคู่วิ่งเข้าไปในป่าลึก จนสุดทาง ฝนเริ่มตกลงมา และยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

                    " ที่นี่มีถ้ำด้วยหรอ " แก้วมองเห็นเหมือนถ้ำ ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก โทโมะหันมองตาม แล้วตัดสินใจพาแก้วเข้าไปหลบในถ้ำ

 

 

 

 

 

                    เกือบชั่วโมงที่ทั้งคู่ซ้อนตัวอยู่ในถ้ำ จนแน่ใจว่า ไม่มีใครตามมาแล้ว ทั้งคู่จึงแยกออกจากกันอย่างอัตโนมัติ แต่ก็จำต้องหลบอยู่ในถ้ำ เพราะฝนยังคงตกหนักอยู่ 

 

 

 

 

 

                    " คนขอไอเคใช่มั้ย  "  โทโมะถามแก้ว  แก้วนิ่งไปไม่ตอบ

 

 

 

 

                    " หึ ! คงจะส่งคนมาปิดปากชั้ล ไม่ใช่ชั้ลบอกความจริงกับเธอ " โทโมะอ่านเกมส์ออก  แก้ว งง เงยหน้ามองโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ความจริงอะไร " แก้วพูด 

 

 

 

 

                    " ก็ความจริงที่มันฆ่าพ่อแม่ของเธอไง " โทโมะพูด  แก้วอึ้งช็อค ไป

 

 

 

 

                    " ดูเหมือนเธอจะไม่เชื่อในสิงที่ชั้ลพูดนะ  "  โทโมะมองแก้วก็พอจะเดาออก

 

 

 

 

                    " ชั้ลนึกเหตุผลไม่ออก ว่าทำไมเค้าถึงต้องฆ่าพ่อกับแม่ของชั้ล ทำไมถึงต้องทำร้ยพี่เขื่อน ทำไมถึงต้องทำร้ายป๊อป แล้วทำไมเค้าถึงไม่ทำร้ายชั้ล ถ้าเค้าเกลียดครอบครัวของชั้ล แล้วทำไมเค้าถึงไม่เกลียดชั้ล "  แก้วพูดทั้งน้ำตา  เธอสับสนไปหมด ยิ่งรู้ว่าเคส่งคนมาทำร้ายโทโมะ เธอยิ่งสับสน

 

 

 

 

                    " เพราะมันคิดว่าเธอเป็นลูกของมันไง มันถึงรักเธอ "  โทโมะตะคอกใส่หน้าแก้ว  แก้วช็อคไปรอบสอง 

 

 

 

 

                    " ชั้ลเป็นลูกของพ่อ "  แก้วช็อค พูดไม่ออก 

 

 

 

 

                    " ใช่ เธอเป็นลูกของพ่อเธอ แต่มันอยากให้เธอเป็นลูกของมัน เข้าใจมั้ย " โทโมะพูด  แก้วนิ่งไป ไม่เข้าใจ น้ำตาเธอไหลออกมาไม่หยุด

 

 

 

 

 

                    " ทำไม ทำไม " เธอพูดเพ้อออกมา ใจเธอลอยลิ้วๆ ช็อคกับสิ่งที่โทโมะพูด 

 

 

 

 

                    " เธอตั้งใจฟังนะแก้ว  พ่อของเธอกับไอ้อธิคมเป็นเพื่อนกัน สองคนนี้เค้ารักผู้หญิงคนเดียวกัน นั้นคือแม่ของเธอ  แต่แม่ของเธอรักพ่อของเธอ ไออธิคมมันผิดหวัง มันเลยอาฆาตแค้นพ่อของเธอตั้งแต่ตอนนั้น มันพยายามฆ่าพ่อของเธอ แล้วเอาแม่ของเธอมาเป็นของมัน มันจับแม่ของเธอไป แล้วขืนใจแม่ของเธอ พ่อกับพี่ของเธอไปช่วยแม่ของเธอไว้ไม่ทัน แล้วไม่นานแม่ของเธอก็ตั้งท้อง  ไอ้อธิคมมันเลยคิดว่าเธอเป็นลูกน้องมัน " โทโมะเล่าไป โดยที่ไม่คิดจะสนใจความรู้สึกของแก้วเลย 

 

 

 

 

                    " แล้วชั้ลเป็นลูกใคร  ชั้ลเป็นลูกใครรรร !! ชั้ลไม่ใช่ลูกพ่อหรอ ชั้ลไม่ใช่ลูกของพ่อหรอ !!!   " แก้วช็อค รับไม่ได้กับสิ่งที่โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " เธอเป็นลูกของพ่อเธอ เค้าตรวจดีเอ็นเอแล้ว เธอเป็นลูกของพ่อเธอ " โทโมะเริ่มสงสารแก้ว เขาเข้าไปปลอบแก้วที่ร้องไห้เหมือนคนขาดสติ 

 

 

 

 

 

                    " แล้วเค้าฆ่าพ่อกับแม่ทำไม ฆ่าทำไมมมม  ฮือออ ฮือออ ฮือออ "  แก้วทรุดลงนั่งร้องไห้  โทโมะคอยประคองเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    " มันต้องการเธอกับแม่ของเธอ แต่พ่อกับพี่ชายของเธอไม่ยอม เลยมีการต่อสู้กัน " โทโมะพูด   แก้วร้องไห้เหมือนคนแทบขาดใจ  เธอร้องไห้จนเป็นลมไปในกอดของโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    บ้านอธิคม

 

 

 

 

 

 

 

                    "  อะไรนะ  แก้วอยู่กับมันงั้นหรอ " อธิคมช็อค  ลูกน้องก้มหน้าไม่กล้าสบตาอธิคม

 

 

 

 

 

                    " แล้วแก้วเห็นพวกมึงรึเปล่า " เคถามเสียงสั่น 

 

 

 

 

                    " เห็นครับ " ลูกน้องตอบเบาๆ 

 

 

 

 

 

                    พลั๊วะ พลั๊วะ พลั๊วะ พลั๊วะ อธิคมฟาดหน้าลูกน้องอย่างไม่ยั้งมือ 

 

 

 

 

 

                    " ไอ้บัดสบเอ่ย " อธิคมเครียดจัด 

 

 

 

 

                    " ป๋า  แก้วจะรู้ความจริงรึเปล่า  " เคกลัว 

 

 

 

 

                    " จะรู้หรือไม่รู้ ยังไงแก้วก็ต้องอยู่กับเรา  ใครก็ตามที่มันทำให้แก้วรู้ความจริง  ฆ่ามันให้หมด "