ไฟในดวงใจ

 

 

 

                    ปฏิกิริยาของป๊อปหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์ของแก้วและเขาได้วิ่งอกจากบริษัทไปโดยไม่ได้แม้แต่จะร่ำลาเธอสักคำ แววตาของป๊อปที่ดูเหมือนจะกลุ้มใจและเป็นห่วงปลายสายมาก มันยิ่งสร้างความสงสัยให้กับเธอ 

 

 

 

                    มันเกิดอะไรขึ้นกับแก้ว ???  ฟางเริ่มใจคอไม่ดี ไม่อยากจะให้โทโมะทำอะไรเกินกว่าเหตุ ยิ่งเธออยู่ใกล้กับป๊อปมากเท่าไหร่ ยิ่งเห็นความดี ความรักที่ป๊อปมีให้กับเธอมากเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้ความแค้นของเธอเริ่มลดลงมากเท่าไหร่  เธอเริ่มจะต่อต้านความแค้นที่โทโมะเคยกล่อมให้เธอฟัง ให้เธอฟังใจ  ป๊อปดีขนาดนี้  เค้าจะทำลายครอบครัวของเธอได้อย่างไรกัน 

 

 

 

 

                    ด้วยความที่เธอเริ่มเป็นห่วงป๊อปและแก้ว และด้วยความสงสัย มันทำให้เธอต้องกลับบ้านมาหาคำตอบจากพี่ชายของเธอ 

 

 

 

 

                    " มันเกิดอะไรขึ้นกับแก้ว พี่ทำอะไรแก้วหรือเปปล่า "  ฟางถือวิสาสะเดินเข้ามาหาโทโมะถึงห้งทำงานส่วนตัว ภายในบ้าน โทโมะวางปากกาแล้วเงยหน้าขึ้นมองฟาง

 

 

 

 

                    " ถามทำไม " โทโมะสังเกตุท่าทีของฟางก็พอจะดูออกว่าเธอไม่ได้สะใจเลยกับความเจ็บปวดของแก้ว แต่เธอกลับเป็นห่วงแก้วมาก ซึ่งเขาไม่ได้ต้องการให้ฟางรู้สึกแบบนั้นเลย

 

 

 

 

                    " ฟางไม่อยากให้พี่ทำออะไรที่มันเกินเหตุ " ฟางเริ่มกลัวในสีหน้าแววตาของโทโมะ ที่ดูจะโกรธเธอมาก 

 

 

 

 

                    " หึ !   ไม่มีอะไรเกินกว่าเหตุหรอก ยังไงชีวิตมันก็ต้องแลกกับชีวิต " โทโมะพูดเหมือนคนไม่รู้สึกอะไรเลย

 

 

 

 

                    " ฟางอยากรู้ว่าพี่ทำอะไรแก้ว " ฟางเริ่มใจคอไม่ดี ในท่าทีเย็นชาของโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ทำให้แก้วเหมือนตายทั้งเป็นไง " โทโมะสะใจ   ฟางอึ้ง ไม่คิดว่าโทโมะจะใจร้ายได้ขนาดนี้

 

 

 

 

                    " พี่หมายความว่ายังไง ฟางไม่เข้าใจ " ฟางเองก็คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่โทโมะทำมันคืออะไร 

 

 

 

 

                    "  มีเรื่องอื่นที่จะพูดอีกมั้ย ถ้าไม่มีก็ออกไปได้แล้ว " โทโมะไล่ 

 

 

 

 

                    " พี่โมะ พี่ทำอะไรแก้ว ! " ฟางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ 

 

 

 

 

                    " อยากรู้หรอ ' โทโมะถามด้วยสายตาที่เยือกเย็น ฟางนิ่งไม่พูดอะไร

 

 

 

 

                    " ก็แค่หลอกให้เค้ารัก หลอกให้เค้าหลง หลอกให้เค้าเชื่อใจ แล้วก็หลอกให้เค้า.... หึ ! " โทโมะหยุดพูด แล้วจะแสยะยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

                    ฟางอึ้ง มองโทโมะตาค้าง ไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะใจดำอำมหิตได้ขนาดนี้ 

 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมพี่ใจร้ายแบบนี้ " ฟางสงสารแก้วจับใจ

 

 

 

 

                    " ฟางเองก็กำลังหลอกไอป๊อปมันอยู่ไม่ใช่หรอ " โทโมะสวนกลับ จนฟางสะอึก 

 

 

 

 

                    " ฟางจะหยุดทุกอย่าง ฟางจะกลับไปหาแม่ " เริ่มใจมันเริ่มจะรัก อีกใจมันก็เริ่มจะกลัว กลัวว่าความรักที่รวมกันสร้างมันขึ้นมา จะถูกทำลายลงเพราะความลับของเธอถูกเปิดเผย 

 

 

 

 

                    " อย่าดื้อกับพพี่สิฟาง  อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ ว่าฟางเผลอใจให้มันนไปแล้ว เลิกซะฟาง  ถ้าไม่อยากเจ็บ " โทโมะเตือน  ฟางเริ่มกลัว

 

 

 

 

 

                    " ฟางไม่ได้รักเค้า  แต่ฟางไม่อยากทำร้ายเค้าอีกแล้ว เค้าเป็นคนดีกว่าที่เราคิด " ฟางน้ำตาไหล

 

 

 

 

 

                    " ไม่ทำก็ได้ เดี๋ยวชั้ลทำเอง  เธอกลับไปอยู่กับแม่เลย ชั้ลจัดการมันเสร็จเมื่อไหร่  เดี๋ยวชั้ลจะส่งการ์ดเชิญไปร่วมงานศพไปให้เอง  "  โทโมะตาแดงกล่ำ จ้องตาฟางจนฟางต้องหลบตา  

 

 

 

 

                    " ทำไมพี่ถึงใจร้ายแบบนี้ "  ฟางท้งกลัว ทั้งผิดหวัง 

 

 

 

 

                    "  ออกไป !!  ออกไป !!!! " โทโมะตะคอกไล่ฟาง ฟางสะดุ้งโหยง เธอมองพี่ชายด้วยสายตาที่ผิดหวัง ก่อนจะปาดน้ำตอย่างลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

 

                    " เตรียมเอกสารไว้ได้เลย วันนี้ผมจะเข้าไปหา " ชายหนุ่มขนฟันแน่นเพื่อข่มอารมณ์ตัวเอง เขากดโทรศัพท์หาหุ่นส่วนที่ร่วมทำโรงแรมกับป๊อป ที่เคยเสนอขายให้กับเขา แต่เขาได้ชะลอการซื้อไว้  แต่ตอนนี้ เมื่อฟางไม่เล่นตามแผนการร์ที่เขาวางไว้ เขาก็จำเป็นที่จะต้องจัดการเองทั้งหมด 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    บริษัทแก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

                    " ลูกค้ารายเก่าหายไปหมดเลยหรอ " แก้วแทบช็อค เมื่อนั่งมองเอกสาร สัญญาต่างๆ ที่โทโมะไปทำไว้กับลูกค้า จนยุ่งเหยิงไปหมด  คิ้วเรียวขมวดเข้าด้วยกัน มือเรียวกุมขมับตัวเอง

 

 

 

 

 

                    " ถึงกับเครียดเลยหรอ ห๊ะ "แล้วเสียงคุ้นหู ก็ดังขึ้นภายในห้องส่วนตัวของแก้ว  แก้วขมฟันแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียง ดวงตาหวานที่เคยมองเขาด้วยความรัก ตอนนี้มันคงเหลือแค่ความโกรธ ความเครียด และความแค้น มันไม่มีความรักหลงเหลือให้เขาอีกแล้ว 

 

 

 

 

 

                    "  ออกไป ! " แก้วตะคอก แต่เขากับเดินเข้ามาหาเธอเรื่อยๆ ใบหน้าของเขามีแต่รอยยิ้มร้ายๆ เขาทำตัวเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่งเธอกับเขา 

 

 

 

 

                    " แหมๆ ห่างจากอกชั้ลแค่ 2 วัน ถึงกับไล่กันเลยหรอ " โทโมะดึงเก้าอี้ออกเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าของแก้ว 

 

 

 

 

 

                    " หึ ! ถ้าอยากจะนั่งก็เชิญนั่งได้ตามสบายเลยนะ เอาที่ยานสบายใจเลย เพราะสำหรับชั้ล นายมันก็แค่ สารพิษ ที่แฝงตัวอยู่ในอากาศ มองยังไงก็มองไม่เห็น  " แก้วปั้นหน้าให้นิ่งลง  

 

 

 

 

                    " หรอ แต่สำหรับชั้ลเธอมีค่านะ "โทโมะทำสายตาหวานซึ้งใส่แก้ว เข่ทำเหมือนที่เขาเคยบอกรักเธอเมื่อครั้งก่อน   แก้วหน้านิ่งไป แก้วตาของเธอเริ่มนิ่งลง ใจเธอเริ่มหวั่นไหวอีกแล้ว  " มีค่าเหมือนนางบำเรอ ที่ชั้ลชอบไปซื้อมานอนด้วย ประมาณนั้นเลย " เขาพูดจบก็แสยะยิ้มให้กับเธอ   แก้วตาแดงกล่ำ น้ำตาคลอเบ้า  

 

 

 

 

                    ใจเธอถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

 

 

 

 

                    ทำไมเขาถึงได้เลวขนาดนี้

 

 

 

 

 

 

                    " นายแค้นอะไรชั้ลนักหนาหรอโทโมะ ทำไมถึงได้ทำกับชั้ลขนาดนี้ " แล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมา  ความอ่อนแอมันเริ่มเข้ามาก่อกวนหัวใจดวงน้อยๆของเธอ 

 

 

 

 

 

                    " เพราะครอบครัวของเธอ มันทำให้ครอบครัวของชั้ลพังพินาศไง พ่อชั้ลต้องมาตาย แม่ชั้ลต้องพิการ  ก็เพราะครอบครัวของเธอ !! " โทโมะลุกขึ้นยืนตะคอกใส่หน้าแก้ว 

 

 

 

 

                    "  ไม่จริง ! ครอบครัวของชั้ลไม่เคยทำร้ายใคร " แก้วเองก็ไม่ยอม เธอลุกขึ้นแล้วตะคอกใส่หน้าโทโมะ

 

 

 

 

                    " ผ่านไปไม่กี่ปี  เธอจำไม่ได้แล้วหรอ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างง " ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้แก้ว  แก้วกลัว เธอเดินถอยหลังหนีโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " ครอบครัวของชั้ลไม่เคยทำร้ายใคร  ชั้ลยังยืนยันคำเิดม " แก้วตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้เธอจะกลัวเขาก็ตาม 

 

 

 

 

                    " หน้าด้าน !!  ทำร้ายคนอื่นขาดนี้แล้ว ยังจะมาปฏิเสธอีกหรอ " โทโมะกระชากแขนเรียว ก่อนจะบีบแขนของเธอเริ่มระบยาความโกรธแค้น 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าคิดว่าพวกชั้ลเป็นคนทำ ก็ไปหาหลักฐานมาสิ  ได้หลักฐานมาเมื่อไหร่ ก็เอาไปฟ้องศาลได้เลย ! " แม้ตัวจะเจ็บ แต่ใจก็สู้ไม่ถอย 

 

 

 

 

 

                    " หึ ! เธอไม่ต้องกลัวหรอกแก้ว  ชั้ลไม่ปล่อยให้พวกเธอมีความสุขหรอก ทั้งไอป๊อป ทั้งไอเขื่อน ทั้งเธอ " โทโมะจ้องตาแก้ว ด้วยสายตาที่โกรธแค้น แก้วจ้องกลับ

 

 

 

 

                    " หาตัวพี่เขื่อนให้ได้ก่อนเถอะโทโมะ แล้วค่อยมาคุย  " แก้วแสยะยิ้มใส่ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่นานเกินรอหรอกแก้ว เธอจะได้เห็นศพพี่ชายของเธอแน่นอน " โทโมะพูดใส่หน้าแก้ว  

 

 

 

 

 

                    " อย่านะ " แก้วเริ่มเป็นห่วงเขื่อน 

 

 

 

 

                    " กลัวหรอ " โทโมะชอบใจ เมื่อเห็นดวงตาหวานสั่นระริกด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

                    " ทำไมถึงได้สารเลวขนาดนี้ " แก้วสุดทนสะบัดแขนออกจากมือหนา ก่อนจะฟาดหน้าเขาไปฉาดใหญ่

 

 

 

 

 

                    เพลี๊ยะ ! หน้าหล่อสะบัดหน้าไปตามแรงตบของแก้ว มือหนาลูบหน้าของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

                    " ชอบความรุนแรงหรอ  ห๊ะ !! "  โทโมะสุดทน จับใบหน้าหวานเข้ามาใกล้ ก่อนจะขยี้ปากเธออย่างรุนแรงและป่าเถื่อน   แก้วทั้งตี ทั้งทุบโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " ไอเลว ฮืออ ฮืออ ฮือออ " ทำไมหัวใจมันได้เจ็บปวดขนาดนี้  ทำไมถึงได้ทำร้ายกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า  

 

 

 

 

                     ' ชั้ลรักคนแบบนี้ไปได้ยังไง ! ' แก้วได้แต่เก็คำถามนี้ไว้ในใจ น้ำตาเธอไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง  โทโมะขบฟันแน่น พยามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ 

 

 

 

 

                    แก้วไม่อยากจะเห็นหน้าโทโมะอีกต่อไป เธอหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป  โทโมะหันหลังมองแก้วที่เดินออกจากห้องไป 

 

 

 

 

                    ตอนที่แก้วเดินออกไป เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่เคกำลังจะเดินเข้ามาในห้ง  เคมองแก้วที่เดินร้องไห้ออกไป ก่อนจะหันมามองโทโมะ ที่ยืนอยู่ในห้อง  เขาตัดสินใจเดินเข้ามาในห้อง 

 

 

 

 

 

                    " มึงทำอะไรแก้ว " เคชี้หน้าโทโมะ

 

 

 

 

                    " ก็ทำเหมือนที่เคยทำอะแหละ " โทโมะกวนโทสะ 

 

 

 

 

                    " อย่ามายุ่งกับแก้วอีก ถ้ามึงไม่อยากตาย " เคพูด 

 

 

 

 

 

                    " อย่ามายุ่งกับเรื่องของกูอีก ถ้าไม่อยากให้แก้วรู้เรื่องของมึง " โทโมะพูดอย่างเยือกเย็น  เคนิ่งไป 

 

 

 

 

 

                    " แก้วก็รู้เรื่องของกูหมดทุกเรื่อง " เคแกล้งลองเชิงโทโมะ 

 

 

 

 

                    "รวมถึงเรื่องที่นายอธิคมฆ่าพ่อกับแม่ของแก้วด้วยหรือเปล่าหละ " โทโมะยิ้มมุมปาก

 

 

 

 

 

                    " ไอโทโมะ ! " เคเข่าอ่อน ไม่คิดว่าโทโมะจะรู้เรื่องนี้

 

 

 

 

 

                    " นี่ถ้าแก้วรู้วาคนที่เค้าไว้ใจ ทำร้ายเธอได้ขนาดนี้ แก้วจะรู้สึกยังไงน๊าา " โทโมะพูดอย่างเหนือชั้น 

 

 

 

 

 

                    " แล้วถ้าแก้วรู้ว่ามึงเป็นพี่ของเฟย์กับฟาง มึงจะทำยังไงนะ " เคยิ้มมุมปาก โทโมะนิ่งไป 

 

 

 

 

 

                    " อย่างแก้ว จะทำอะไรกูได้ " โทโมะพูด 

 

 

 

 

 

                    " แก้วทำอะไรมึงไม่ได้หรอก  แต่ถ้าไอป๊อปรู้เรื่องนี้ น้องสาวคนสวยของมึง ที่มึงแอบส่งให้ไปสืบข้อมูลของไอป๊อป ไม่น่าจะรอดนะ " เคพูด แล้วมันก็อาจจะเป็นจริงอย่างที่เคพูด 

 

 

 

 

 

                    " ... " โทโมะนิ่งไป

 

 

 

 

                    " ส่วนเฟย์น้องสาวคนเล็กของมึง  กูจะทำให้เจ็บกว่าจะมึงทำกับแก้ว !" เคตะคอกใส่โทโมะ เขาจ้องตาโทโมะราวกับอย่างจะฆ่าให้อกฝ่ายตายตรงอยู่ตรงหน้า  พูดจบเคก็เดินออกไป    

 

 

 

 

 

                    โทโมะเริ่มใจคอไม่ดี เริ่มเป็นห่วงน้องตัวเองขึ้นมา 

 

 

 

 

 

                    ครื่นนนครื่นนน  โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของโทโมะสั่น ชายหนุ่มรีบกดรับสายทันที

 

 

 

 

 

                    " ว่ายังไง "  โทโมะเสียงเข้ม 

 

 

 

 

                    ( ความลับที่นายให้ไปสืบ ตอนนี้ผมได้ข้อมูลมาหมดแล้วครับ ) สมุนพูด 

 

 

 

 

 

                    " ดี !"