ไฟในดวงใจ

 
 
 
 
                    " สบายดีงั้นหรอ ? " ดวงตาคมที่อ่อนหวาน กลับฉายแววตาโกรธแค้นออกมาอีกครั้ง 
 
 
 
 
                    " นายว่าอะไรนะ " แก้วเหม่อๆ ได้ยินที่โทโมะพูดไม่ค่อยถนัด 
 
 
 
 
                    " อ่อ เปล่าๆ เล่าต่อสิ " โทโมะปรับเปลี่ยนแววตาให้ดูปกติ ก่อนจะยิ้มบางๆให้กับแก้ว 
 
 
 
 
                    " นายว่าชั้ลจะได้เจอกับพี่เขื่อนอีกหรือเปล่า"  แก้วคิดถึงเขื่อน  โทโมะมองใบหน้าสวยที่แสนเศร้า ก่อนจะยิ้มร้ายออกมา
 
 
 
 
                    " ถ้าเธออยากเจอ ชั้ลจะช่วยตามหาพี่ชายเธอให้ " โทโมะพูดเสียงเย็นจนหน้ากลัว  แก้วหันขวับมาหาโทโมะ ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างคนมีความหวัง 
 
 
 
 
 
                    บ้านพักหลังเล็กๆของป๊อป ซึ่งแต่ก่อนมันแสนจะเหงา เพราะมีเขาอยู่เพียงคนเดียว  แต่ในตอนนี้บ้านหลังนี้มันกลับมามีชีวิีวาขึ้นอีกครั้ง เมื่อมีเธอเข้ามา
 
 
 
                    ตั้งแต่เกิดเหตุร้ายขึ้นกับฟาง ฟางก็แกล้งทำตัวผวา กลัวไปหมด จนป๊อปสงสาร ป๊อปชวนฟางมาอยู่ที่บ้านหลังเดียวกับตน โดยให้ฟางนอนห้องตัวเขาเอง ส่วนตัวเองออกมานอนที่ห้องรับแขก 
 
 
 
 
 
                    " ฟ้ามีอะไรอยากจะถามพี่ป๊อป " ฟางเดินเข้ามาหาป๊อปที่ทำอาหารเย็นอยู่ในครัว 
 
 
 
 
                    " ถ้าถามว่ารักหรือเปล่า ก็อยากจะบอกให้รู้เอาไว้ว่ารักมากกกก "  ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมป๊อปถึงได้พูดหวานเป็นพิเศษ  เพราะทั้งคู่ได้บอกรัก และได้คบหาดูใจกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปปป พูดหวานอยู่ได้  ฟ้าเขิลนะ " ฟางตีแขนป๊อป
 
 
 
 
                    " เอ้า !  ก็คนมันรักอะ "  ป๊อปยิ้มหวาน 
 
 
 
 
                    " สองคนนี้เป็นใครหรอคะ "  ฟางยื่นรูปถ่ายให้กับป๊อปดู  
 
 
 
 
 
                    ป๊อปยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบคำถามฟาง
 
 
 
 
 
                    " คนขวานะ แก้ว  น้องสาวของพี่  ส่วนคนซ้ายหนะชื่อเขื่อน เป็นพี่ชายของพี่  ส่วนคนกลาง ฟ้าคงจะรู้จักดีแล้วนะ " ป๊อปยักไหล่ชนแขนเล็ก 
 
 
 
 
 
                    " แล้วพี่น้องของพี่ป๊อปอยู่ที่ไหนกันหรอคะ " ฟางถาม
 
 
 
 
 
                    " แก้วเค้าทำงานที่บริษัท อยู่ที่บ้านนู้นแหละ ส่วนพี่เขื่อนก็อยู่แถวๆนี้แหละ "  ป๊อปไม่อยากจะบอก กลัวเขื่อนเป็นอันตราย
 
 
 
 
 
                    " แถวนี้  แถวไหนหรอคะ " ฟางถามต่อ 
 
 
 
 
                    " กับข้าวเสร็จพอดีเลย  ไหนดูซิข้าวสวยของฟ้าสุกแล้วยัง "  ป๊อปรีบเปลี่ยนเรื่อองทันที  ฟางขัดใจ แต่ก็ยอมปล่อยๆไป 
 
 
 
 
 
                    " สุกแล้วววว  " ฟางตอบเสียงหวาน ก่อนจะยกหม้อข้าวที่ตัวเองเป็นคนหุงไปตั้งที่โต๊ะกินข้าว ป๊อปยกกับข้าวมาตั้ง  ฟางรีบไปหยิบจาน ก่อนจะตักข้าวใส่จนให้ป๊อป 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อปรักฟ้าตรงไหนหรอ " ฟางหวานเสน่ห์ใส่ป๊อปเรื่อยๆ 
 
 
 
 
                    " ก็ตรงที่ฟ้าน่า  รัก !  ไง " ป๊อปเน้นคำว่ารัก 
 
 
 
 
                    " พี่ป๊อบก็ได้แต่บอกรักอะ  ไม่เห็นแสดงความรักให้ฟ้าดูเลย " ฟางทำหน้างอล  นี่เธอเข้ามาถ้ำเสื้อตั้งหลายวัน ไม่มีเลยที่ป๊อปจะคิดฉวยโอกาสกับเธอ  ป๊อปเป็นสุภาพบุรุษจนฟางเริ่มประทับใจโดยไม่รู้ตัว 
 
 
 
 
                    " แล้วจะให้ทำยังฟ้าถึงจะเชื่อว่าพี่รักฟ้า " ป๊อปจริงจัง
 
 
 
 
 
                    " ก็ทำเหมือนที่ผู้ชายคนอื่นเค้าทำกันไง "  ฟางคิดว่าการเสียตัวให้ป๊อป จะทำให้ป๊อปยังเธอมากจนแทบจะขาดเธอไม่ได้  และมันอาจจะง่ายขึ้น หากเธอจะทำอะไรต่อไปในภายหน้า 
 
 
 
 
                    " พี่รักฟ้ามากนะ แล้วพี่ก็ไม่อยากรังแกฟ้า ความรักมันไม่ได้จบอยู่แค่เรื่องอย่างว่านะฟ้า  ถึงเราจะไม่มีอะไรกัน มีก็รักฟ้าอยู่ดี "  ป๊อปจริงจัง  ฟางอึ้งไป  
 
 
 
 
 
                    ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่อีกหรอ เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
 
 
 
 
 
                    " ฟ้ากลัวว่าพี่จะเบื่อฟ้า จะหมดรักฟ้า " ฟางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ 
 
 
 
 
                    " พี่ไม่หมดรักฟ้าง่ายๆหรอก  มีแค่อย่างเดียวที่จะทำให้พี่หมดรักฟ้าไปเลย "  ป๊อปพูด 
 
 
 
 
                    " อะไรหรอคะ "ฟางสงสัย
 
 
 
 
                    "  ฟ้าอย่าโกหกพี่นะ  ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม  ถ้าฟ้าโกหกพี่  พี่คงจะเจ็บน่าดูเลยหละ  หึ หึ " ป๊อปพูดติดตลก   ฟางใจหายวูบ  หัวใจเธอเจ็บแปล๊บๆ ขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
 
 
 
 
 
                    " ฟ้าา  ฟ้าาา" ดวงตาหวานแดงกล่ำ  น้ำตาเธอเอ่อจนเต็มดวงตา
 
 
 
 
                    "  พี่เชื่อใจว่านะ พี่รู้ว่าฟ้าไม่มีวันทำให้พี่เสียใจแน่นอน "  ป๊อปพูดอย่างมั่นใจ  แล้วก้มลงทานข้าว  ฟางมองป๊อป ที่ทานข้าวอย่างมีความสุข ก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที 
 
 
 
 
                    ' อย่าดีกับชั้ล  อย่าทำให้ชั้ลรักได้มั้ย ' ฟางมองป๊อปที่ทานข้าวด้วยสายตาที่เจ็บปวด 
 
 
 
 
 
 
 
                    หลังจากที่พักฟื้นจนหายดีแล้ว หมอก็อนุญาตให้โทโมะกลับบ้านได้ 
 
 
 
 
 
 
                    "  ได้กลับบ้านสักที เนอะ  ที่รัก "  แก้วแกล้งหว่านเสน่ห์ใส่โทโมะ เธอยิ้มกวนๆใส่หนุ่มหล่อที่เพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อเสร็จ 
 
 
 
 
                    " อะไรนะ " โทโมะไม่ชินหู  แต่เขาก็ชอบที่เธอเรียกเขาแบบนี้ 
 
 
 
 
                    แก้วกวักมือให้โทโมะโน้มหน้าเข้ามาก่อนที่เธอจะเขย่งตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ 
 
 
 
 
 
                    "  ที่รัก "  แล้วกระซิบเรียกเขา 
 
 
 
                    หัวใจที่มันเคยหยาบกระด้าง ที่มันเอาแต่ปฏิเสธความรักมานาน  ตอนนี้มันเต้นแรงจนห้ามไม่รู้ เมื่อเธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วลมปากอยู่ใกล้ๆหูของเขา  ยิ่งชื่อใหม่ที่เธอเป็นคนตั้งมันขึ้นมาเรียกเขา มันทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย 
 
 
 
 
 
                    "  อื้ม ! "  โทโมะกะแอม แล้วถอยออกห่างจากแก้ว  เขาปั่นหน้านิ่งเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร ก่อนจะเดินหนีเธอออกไป  แก้วมึนงง ไม่เข้าใจโทโมะ  เธอเริ่มกลัว กลัวว่าเขาจะโกรธ 
 
 
 
 
                    ตลอดระยะทางที่นั่งรถจากโรงพยาบาลจนถึงคอนโด โทโมะไม่พูด ไม่มองหน้าแก้วเลย  แก้วพยามมอง พยามหาเรื่องคุยกับโทโมะ แต่เหมือนเขาจะไม่สนใจเธอเลย
 
 
 
 
                    จนถึงห้อง หลังจากที่ลูกน้องของโทโมะ เอากระเป๋ามาเก็บให้ ก็ลูกไล่ออกไป 
 
 
 
 
 
                    " ชั้ลไม่รู้ว่านายไม่ชอบ  ขอโทษด้วยแล้วกัน ที่หลังไม่เรียกแล้วก็ได้ "  แก้วจะร้องไห้  น้อยใจในความเย็นชาของโทโมะ 
 
 
 
 
                    " แล้วใครบอกว่าไม่ชอบ "  นี่คำพูดแรงที่มันออกมาจากความรู้สึกของเขาจริงๆ 
 
 
 
 
                    " ก็เห็นนายโกรธอะ ชั้ลทำอะไรผิดหรอ " แก้วสงสัย
 
 
 
 
                    " เรียกที่รักได้  แต่อย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแบบนั้นอีก " เขาออกคำสั่ง 
 
 
 
 
                    " นายเหม็นหน้าชั้ลหรอ " แก้วน้อยใจ 
 
 
 
 
                    " ไม่ใช่ ! " โทโมะโมโห บทจะซื่อ ก็ซื่อจนเกือบโง่
 
 
 
 
                    " ถ้าจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วนายจะมีปัญหาหรอ '  ไหนๆก็โกรธแล้ว เธอก็ขอยั่วให้โกรธให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน 
 
 
 
 
                    อยากจะโกรธกันนักใช่มั้ยยย   ได้ !
 
 
 
 
                      ร่างบางเดินเข้าไปนั่งข้างๆโทโมะ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาอีก  เธอจงใจจะแกล้งเขา หากแต่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังเล่นอยู่กับไฟ ใบหน้าสวยยื่นเข้าไปใกล้จนลมหายใจของเธอรดจมูกโด่งของเขา
 
 
 
 
 
                    " เตือนดีๆไม่ยอมฟังใช่มั้ย "  แล้วชายหื่นอย่างเขาหรือจะทนกับใบหน้าสวยๆขงเธอได้ 
 
 
 
 
 
 
                    O_o
 
 
 
 
                    " อื้อ ! " ว่าใบหน้าสวยก็ถูกประคองด้วยมือหนาทั้งสองข้างของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะลงทัณฑ์เธอด้วยการจูบอย่างดูดดื่ม  หญิงสาวขัดขืนเพียงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ค้อยตามเขาไปอย่างง่ายดาย
 
 
 
                    ปากอวบอิ่มเปิดรับลิ้นหนาที่เขาส่งมอบให้ ลิ้นหนาของชายหนุ่มตวัดไล่ลิ้นของหญิงสาวจนพอใจ ก็หันมาสนใจกับริมฝีปากอวบอิ่ม 
 
 
 
 
                    ปากอวบๆนี่ใช่มั้ย ที่ชอบพูดจากวนเขา ที่ชอบเถียงคำไม่ตกฟาง ชายหนุ่มกัดริวฝีปากอิ่มเป็นการลงโทษ จนหญิงสาวสะดุ้งโหยง เธอจะถอยหนีด้วยความเจ็บปวดแต่กลับถูกมือหยาบอวดเอวแล้วกระชับเข้าหาตัวไว้จนแน่น 
 
 
 
 
 
                    " อะอย่า " เขาเล่นกับปากของเธอจนสาแก่ใจ เลยเลื่อนมาหยอกล้อที่ใบหูของเธอ  ชายหนุ่มทั้งกัดทั้งเม้มใบหูจนเธอเสียงซ่านไปทั้งตัว ก่อนจะลงลิ้นไล่จากหูลงต่ำมาที่ลำคอ เล่นเอาเรือนร่างบางรุ่มร้อนไปหมด สติสตางค์ของเธอเตลิดเตลิงไปหมด 
 
 
 
                    ปากก็ร้องห้ามให้เขาหยุดกระทำ  หากแต่หัวใจเธอกลับคล้อยตามการกระทำของเขาไปหมด ยิ่งโทโมะลงลิ้น ทั้งกัดทั้งดูดที่ซอกคอของเธอ มันยิ่งทำให้เธอหวิวๆปั่นปวนไปทั่วท้อง ด้วยความที่ไม่เคยได้รับสัมผัสจากผู้ชายมันทำให้เรือนร่างของเธอสั่นสะริก จนเขาสงสาร 
 
 
 
 
                    " ถึงกับเคลิ้มเลยหรอ  นี่แค่น้ำจิ้มนะ " โทโมะถอนหน้าออกจากคอขาว ก่อนจะจ้อมองหน้าเธอที่หลับตาเคลิ้ม 
 
 
 
 
                    " คนฉวยโอกาส "  เมื่อได้สติ แก้วรีบถอยออกห่างจากโทโมะ 
 
 
 
 
                    " ก็ที่รักมายั่วเค้าก่อนนิคะ " โทโมะยิ่มกริ่ม ส่งสายตาหวานๆ ปนหื่นๆใส่แก้ว 
 
 
 
 
                    " ไม่จริง ไม่ได้ยั่วสักหน่อย "แก้วอาย
 
 
 
 
                    " ก็เตือนแล้ว ไม่เชือ อยากจะดื้อเองทำไม " โทโมะมีความสุขขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว 
 
 
 
 
                    " แล้วใครมันจะไปรู้หละ ว่าจะเจอกับอะไร " แก้วทั้งงอลทั้งอาย
 
 
 
 
                    " รู้เลย ว่าเธอยังซิงอยู่  " โทโมะรวบเอวแก้วเข้ามาหา ก่อนจะกระซิบบอก 
 
 
 
 
                    " รู้ได้ยังไง "  แก้วมองหน้าโทโมะ 
 
 
 
 
                    " ก็ตัวเธอสั่นซะขนาดนี้อะ สั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้า กลัวหรอ " โทโมะกอดแก้วไว้แน่น  นี่เขากำลังทำอะไรอยู่ เขามาแก้แค้นครอบครัวของเธอหนะ  แล้วทำไมแววตาของเขามันดูมีความสุขเมื่อได้อยู่กับเธอ  เขาเปลี่ยนไปหรือเปล่า
 
 
 
 
 
                    " ก็กลัวดิ " แก้วก้มหน้า
 
 
 
 
                    " งั้นทำบ่อยๆนะ จะได้ชิน " โทโมะแกล้ง  แก้วดิ้นจะออกจากกอด แต่โทโมะกลับกอดแน่นข้น 
 
 
 
 
                    " ไม่เอาแล้ว  เค้ากลัว " แก้วอ้อน
 
 
 
 
                    " ก็แค่ล้อเล่นอะ ^^ " นี่เขายิ้มให้เธอหรอ  รอยยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆ
 
 
 
 
                    " กลับห้องดีกว่า  อยู่ห้องนี้ไม่ค่อยปลอดภัย "  แก้วเขิล
 
 
 
 
                    " จะกลับได้ยังไง  เค้าคืนห้องเธอไปเรียบร้อยแล้ว ของของเธอก็อยู่ในห้องของเค้าหมดแล้ว " โทโมะทำหน้ากวนประสาท
 
 
 
 
 
                    " เอ้า !! ทำไมไม่บอก " แก้วจะโวย 
 
 
 
 
                    " เอ้า ! ถ้าบอกแล้วจะมาหรอ " โทโมะแกล้ง
 
 
 
 
                    " เอ้า ! "แก้วจะโวยต่อ 
 
 
 
 
                    " เอ้า !! " โทโมะแกล้ง 
 
 
 
 
 
 
                    ห้องทำงานของอธิคม อธิคมนั่งคุยกับเคหน้าเครียด 
 
 
 
 
 
                    " ชื่อเก่ามันชื่อวิศว ไทยานนท์  ลูกชายไอ้อิทธิ !"  อธิคมตกใจ เงยหน้าจากเอกสารมองหน้าเค 
 
 
 
 
                    " ไทยานนท์  มันเป็นพี่ชายของเฟย์หรอ  " เคคิดหนัก 
 
 
 
 
                    " แล้วมันมายุ่งกับแก้วทำไม "  อธิคมคิดหนัก เป็นห่วงแก้วมาก 
 
 
 
 
                    " หรือมันจะเข้าใจผิดว่าที่พ่อแม่มันตาย เพราะ...ไอเขื่อนกับพ่อของมัน " เคตกใจ
 
 
 
 
                    " รีบสืบความจริงให้ได้  แล้วพาแก้วอกมาจากมันให้ได้  ไม่งั้นแก้วแย่แน่ "  อธิคมมองหน้าเค เคมองหน้าอธิคม  ทั้งคู่เป็นห่วงแก้วจับใจ