ไฟในดวงใจ
เขียนโดย 
กลางสายฝน
วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 01.30 น.
แก้ไขเมื่อ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
20) อย่าทำให้รักได้ไหม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
" สบายดีงั้นหรอ ? " ดวงตาคมที่อ่อนหวาน กลับฉายแววตาโกรธแค้นออกมาอีกครั้ง
" นายว่าอะไรนะ " แก้วเหม่อๆ ได้ยินที่โทโมะพูดไม่ค่อยถนัด
" อ่อ เปล่าๆ เล่าต่อสิ " โทโมะปรับเปลี่ยนแววตาให้ดูปกติ ก่อนจะยิ้มบางๆให้กับแก้ว
" นายว่าชั้ลจะได้เจอกับพี่เขื่อนอีกหรือเปล่า" แก้วคิดถึงเขื่อน โทโมะมองใบหน้าสวยที่แสนเศร้า ก่อนจะยิ้มร้ายออกมา
" ถ้าเธออยากเจอ ชั้ลจะช่วยตามหาพี่ชายเธอให้ " โทโมะพูดเสียงเย็นจนหน้ากลัว แก้วหันขวับมาหาโทโมะ ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างคนมีความหวัง
บ้านพักหลังเล็กๆของป๊อป ซึ่งแต่ก่อนมันแสนจะเหงา เพราะมีเขาอยู่เพียงคนเดียว แต่ในตอนนี้บ้านหลังนี้มันกลับมามีชีวิีวาขึ้นอีกครั้ง เมื่อมีเธอเข้ามา
ตั้งแต่เกิดเหตุร้ายขึ้นกับฟาง ฟางก็แกล้งทำตัวผวา กลัวไปหมด จนป๊อปสงสาร ป๊อปชวนฟางมาอยู่ที่บ้านหลังเดียวกับตน โดยให้ฟางนอนห้องตัวเขาเอง ส่วนตัวเองออกมานอนที่ห้องรับแขก
" ฟ้ามีอะไรอยากจะถามพี่ป๊อป " ฟางเดินเข้ามาหาป๊อปที่ทำอาหารเย็นอยู่ในครัว
" ถ้าถามว่ารักหรือเปล่า ก็อยากจะบอกให้รู้เอาไว้ว่ารักมากกกก " ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมป๊อปถึงได้พูดหวานเป็นพิเศษ เพราะทั้งคู่ได้บอกรัก และได้คบหาดูใจกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
" พี่ป๊อปปป พูดหวานอยู่ได้ ฟ้าเขิลนะ " ฟางตีแขนป๊อป
" เอ้า ! ก็คนมันรักอะ " ป๊อปยิ้มหวาน
" สองคนนี้เป็นใครหรอคะ " ฟางยื่นรูปถ่ายให้กับป๊อปดู
ป๊อปยิ้มบางๆ ก่อนจะตอบคำถามฟาง
" คนขวานะ แก้ว น้องสาวของพี่ ส่วนคนซ้ายหนะชื่อเขื่อน เป็นพี่ชายของพี่ ส่วนคนกลาง ฟ้าคงจะรู้จักดีแล้วนะ " ป๊อปยักไหล่ชนแขนเล็ก
" แล้วพี่น้องของพี่ป๊อปอยู่ที่ไหนกันหรอคะ " ฟางถาม
" แก้วเค้าทำงานที่บริษัท อยู่ที่บ้านนู้นแหละ ส่วนพี่เขื่อนก็อยู่แถวๆนี้แหละ " ป๊อปไม่อยากจะบอก กลัวเขื่อนเป็นอันตราย
" แถวนี้ แถวไหนหรอคะ " ฟางถามต่อ
" กับข้าวเสร็จพอดีเลย ไหนดูซิข้าวสวยของฟ้าสุกแล้วยัง " ป๊อปรีบเปลี่ยนเรื่อองทันที ฟางขัดใจ แต่ก็ยอมปล่อยๆไป
" สุกแล้วววว " ฟางตอบเสียงหวาน ก่อนจะยกหม้อข้าวที่ตัวเองเป็นคนหุงไปตั้งที่โต๊ะกินข้าว ป๊อปยกกับข้าวมาตั้ง ฟางรีบไปหยิบจาน ก่อนจะตักข้าวใส่จนให้ป๊อป
" พี่ป๊อปรักฟ้าตรงไหนหรอ " ฟางหวานเสน่ห์ใส่ป๊อปเรื่อยๆ
" ก็ตรงที่ฟ้าน่า รัก ! ไง " ป๊อปเน้นคำว่ารัก
" พี่ป๊อบก็ได้แต่บอกรักอะ ไม่เห็นแสดงความรักให้ฟ้าดูเลย " ฟางทำหน้างอล นี่เธอเข้ามาถ้ำเสื้อตั้งหลายวัน ไม่มีเลยที่ป๊อปจะคิดฉวยโอกาสกับเธอ ป๊อปเป็นสุภาพบุรุษจนฟางเริ่มประทับใจโดยไม่รู้ตัว
" แล้วจะให้ทำยังฟ้าถึงจะเชื่อว่าพี่รักฟ้า " ป๊อปจริงจัง
" ก็ทำเหมือนที่ผู้ชายคนอื่นเค้าทำกันไง " ฟางคิดว่าการเสียตัวให้ป๊อป จะทำให้ป๊อปยังเธอมากจนแทบจะขาดเธอไม่ได้ และมันอาจจะง่ายขึ้น หากเธอจะทำอะไรต่อไปในภายหน้า
" พี่รักฟ้ามากนะ แล้วพี่ก็ไม่อยากรังแกฟ้า ความรักมันไม่ได้จบอยู่แค่เรื่องอย่างว่านะฟ้า ถึงเราจะไม่มีอะไรกัน มีก็รักฟ้าอยู่ดี " ป๊อปจริงจัง ฟางอึ้งไป
ยังมีผู้ชายแบบนี้อยู่อีกหรอ เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
" ฟ้ากลัวว่าพี่จะเบื่อฟ้า จะหมดรักฟ้า " ฟางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
" พี่ไม่หมดรักฟ้าง่ายๆหรอก มีแค่อย่างเดียวที่จะทำให้พี่หมดรักฟ้าไปเลย " ป๊อปพูด
" อะไรหรอคะ "ฟางสงสัย
" ฟ้าอย่าโกหกพี่นะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ถ้าฟ้าโกหกพี่ พี่คงจะเจ็บน่าดูเลยหละ หึ หึ " ป๊อปพูดติดตลก ฟางใจหายวูบ หัวใจเธอเจ็บแปล๊บๆ ขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
" ฟ้าา ฟ้าาา" ดวงตาหวานแดงกล่ำ น้ำตาเธอเอ่อจนเต็มดวงตา
" พี่เชื่อใจว่านะ พี่รู้ว่าฟ้าไม่มีวันทำให้พี่เสียใจแน่นอน " ป๊อปพูดอย่างมั่นใจ แล้วก้มลงทานข้าว ฟางมองป๊อป ที่ทานข้าวอย่างมีความสุข ก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที
' อย่าดีกับชั้ล อย่าทำให้ชั้ลรักได้มั้ย ' ฟางมองป๊อปที่ทานข้าวด้วยสายตาที่เจ็บปวด
หลังจากที่พักฟื้นจนหายดีแล้ว หมอก็อนุญาตให้โทโมะกลับบ้านได้
" ได้กลับบ้านสักที เนอะ ที่รัก " แก้วแกล้งหว่านเสน่ห์ใส่โทโมะ เธอยิ้มกวนๆใส่หนุ่มหล่อที่เพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อเสร็จ
" อะไรนะ " โทโมะไม่ชินหู แต่เขาก็ชอบที่เธอเรียกเขาแบบนี้
แก้วกวักมือให้โทโมะโน้มหน้าเข้ามาก่อนที่เธอจะเขย่งตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
" ที่รัก " แล้วกระซิบเรียกเขา
หัวใจที่มันเคยหยาบกระด้าง ที่มันเอาแต่ปฏิเสธความรักมานาน ตอนนี้มันเต้นแรงจนห้ามไม่รู้ เมื่อเธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วลมปากอยู่ใกล้ๆหูของเขา ยิ่งชื่อใหม่ที่เธอเป็นคนตั้งมันขึ้นมาเรียกเขา มันทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย
" อื้ม ! " โทโมะกะแอม แล้วถอยออกห่างจากแก้ว เขาปั่นหน้านิ่งเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร ก่อนจะเดินหนีเธอออกไป แก้วมึนงง ไม่เข้าใจโทโมะ เธอเริ่มกลัว กลัวว่าเขาจะโกรธ
ตลอดระยะทางที่นั่งรถจากโรงพยาบาลจนถึงคอนโด โทโมะไม่พูด ไม่มองหน้าแก้วเลย แก้วพยามมอง พยามหาเรื่องคุยกับโทโมะ แต่เหมือนเขาจะไม่สนใจเธอเลย
จนถึงห้อง หลังจากที่ลูกน้องของโทโมะ เอากระเป๋ามาเก็บให้ ก็ลูกไล่ออกไป
" ชั้ลไม่รู้ว่านายไม่ชอบ ขอโทษด้วยแล้วกัน ที่หลังไม่เรียกแล้วก็ได้ " แก้วจะร้องไห้ น้อยใจในความเย็นชาของโทโมะ
" แล้วใครบอกว่าไม่ชอบ " นี่คำพูดแรงที่มันออกมาจากความรู้สึกของเขาจริงๆ
" ก็เห็นนายโกรธอะ ชั้ลทำอะไรผิดหรอ " แก้วสงสัย
" เรียกที่รักได้ แต่อย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแบบนั้นอีก " เขาออกคำสั่ง
" นายเหม็นหน้าชั้ลหรอ " แก้วน้อยใจ
" ไม่ใช่ ! " โทโมะโมโห บทจะซื่อ ก็ซื่อจนเกือบโง่
" ถ้าจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วนายจะมีปัญหาหรอ ' ไหนๆก็โกรธแล้ว เธอก็ขอยั่วให้โกรธให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน
อยากจะโกรธกันนักใช่มั้ยยย ได้ !
ร่างบางเดินเข้าไปนั่งข้างๆโทโมะ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาอีก เธอจงใจจะแกล้งเขา หากแต่เธอไม่รู้เลยว่ากำลังเล่นอยู่กับไฟ ใบหน้าสวยยื่นเข้าไปใกล้จนลมหายใจของเธอรดจมูกโด่งของเขา
" เตือนดีๆไม่ยอมฟังใช่มั้ย " แล้วชายหื่นอย่างเขาหรือจะทนกับใบหน้าสวยๆขงเธอได้
O_o
" อื้อ ! " ว่าใบหน้าสวยก็ถูกประคองด้วยมือหนาทั้งสองข้างของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะลงทัณฑ์เธอด้วยการจูบอย่างดูดดื่ม หญิงสาวขัดขืนเพียงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ค้อยตามเขาไปอย่างง่ายดาย
ปากอวบอิ่มเปิดรับลิ้นหนาที่เขาส่งมอบให้ ลิ้นหนาของชายหนุ่มตวัดไล่ลิ้นของหญิงสาวจนพอใจ ก็หันมาสนใจกับริมฝีปากอวบอิ่ม
ปากอวบๆนี่ใช่มั้ย ที่ชอบพูดจากวนเขา ที่ชอบเถียงคำไม่ตกฟาง ชายหนุ่มกัดริวฝีปากอิ่มเป็นการลงโทษ จนหญิงสาวสะดุ้งโหยง เธอจะถอยหนีด้วยความเจ็บปวดแต่กลับถูกมือหยาบอวดเอวแล้วกระชับเข้าหาตัวไว้จนแน่น
" อะอย่า " เขาเล่นกับปากของเธอจนสาแก่ใจ เลยเลื่อนมาหยอกล้อที่ใบหูของเธอ ชายหนุ่มทั้งกัดทั้งเม้มใบหูจนเธอเสียงซ่านไปทั้งตัว ก่อนจะลงลิ้นไล่จากหูลงต่ำมาที่ลำคอ เล่นเอาเรือนร่างบางรุ่มร้อนไปหมด สติสตางค์ของเธอเตลิดเตลิงไปหมด
ปากก็ร้องห้ามให้เขาหยุดกระทำ หากแต่หัวใจเธอกลับคล้อยตามการกระทำของเขาไปหมด ยิ่งโทโมะลงลิ้น ทั้งกัดทั้งดูดที่ซอกคอของเธอ มันยิ่งทำให้เธอหวิวๆปั่นปวนไปทั่วท้อง ด้วยความที่ไม่เคยได้รับสัมผัสจากผู้ชายมันทำให้เรือนร่างของเธอสั่นสะริก จนเขาสงสาร
" ถึงกับเคลิ้มเลยหรอ นี่แค่น้ำจิ้มนะ " โทโมะถอนหน้าออกจากคอขาว ก่อนจะจ้อมองหน้าเธอที่หลับตาเคลิ้ม
" คนฉวยโอกาส " เมื่อได้สติ แก้วรีบถอยออกห่างจากโทโมะ
" ก็ที่รักมายั่วเค้าก่อนนิคะ " โทโมะยิ่มกริ่ม ส่งสายตาหวานๆ ปนหื่นๆใส่แก้ว
" ไม่จริง ไม่ได้ยั่วสักหน่อย "แก้วอาย
" ก็เตือนแล้ว ไม่เชือ อยากจะดื้อเองทำไม " โทโมะมีความสุขขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
" แล้วใครมันจะไปรู้หละ ว่าจะเจอกับอะไร " แก้วทั้งงอลทั้งอาย
" รู้เลย ว่าเธอยังซิงอยู่ " โทโมะรวบเอวแก้วเข้ามาหา ก่อนจะกระซิบบอก
" รู้ได้ยังไง " แก้วมองหน้าโทโมะ
" ก็ตัวเธอสั่นซะขนาดนี้อะ สั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้า กลัวหรอ " โทโมะกอดแก้วไว้แน่น นี่เขากำลังทำอะไรอยู่ เขามาแก้แค้นครอบครัวของเธอหนะ แล้วทำไมแววตาของเขามันดูมีความสุขเมื่อได้อยู่กับเธอ เขาเปลี่ยนไปหรือเปล่า
" ก็กลัวดิ " แก้วก้มหน้า
" งั้นทำบ่อยๆนะ จะได้ชิน " โทโมะแกล้ง แก้วดิ้นจะออกจากกอด แต่โทโมะกลับกอดแน่นข้น
" ไม่เอาแล้ว เค้ากลัว " แก้วอ้อน
" ก็แค่ล้อเล่นอะ ^^ " นี่เขายิ้มให้เธอหรอ รอยยิ้มที่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆ
" กลับห้องดีกว่า อยู่ห้องนี้ไม่ค่อยปลอดภัย " แก้วเขิล
" จะกลับได้ยังไง เค้าคืนห้องเธอไปเรียบร้อยแล้ว ของของเธอก็อยู่ในห้องของเค้าหมดแล้ว " โทโมะทำหน้ากวนประสาท
" เอ้า !! ทำไมไม่บอก " แก้วจะโวย
" เอ้า ! ถ้าบอกแล้วจะมาหรอ " โทโมะแกล้ง
" เอ้า ! "แก้วจะโวยต่อ
" เอ้า !! " โทโมะแกล้ง
ห้องทำงานของอธิคม อธิคมนั่งคุยกับเคหน้าเครียด
" ชื่อเก่ามันชื่อวิศว ไทยานนท์ ลูกชายไอ้อิทธิ !" อธิคมตกใจ เงยหน้าจากเอกสารมองหน้าเค
" ไทยานนท์ มันเป็นพี่ชายของเฟย์หรอ " เคคิดหนัก
" แล้วมันมายุ่งกับแก้วทำไม " อธิคมคิดหนัก เป็นห่วงแก้วมาก
" หรือมันจะเข้าใจผิดว่าที่พ่อแม่มันตาย เพราะ...ไอเขื่อนกับพ่อของมัน " เคตกใจ
" รีบสืบความจริงให้ได้ แล้วพาแก้วอกมาจากมันให้ได้ ไม่งั้นแก้วแย่แน่ " อธิคมมองหน้าเค เคมองหน้าอธิคม ทั้งคู่เป็นห่วงแก้วจับใจ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
