ไฟในดวงใจ

 

 

 

 

                    เช้าตรู่ของวันใหม่ ในขณะที่แก้วออกไปซื้ออาหารตามคำสั่งของโทโมะ เขาก็หาจังหวะ โทรหาลูกน้องตัวเองเพื่อถามข่าวเรื่องเฟย์

 

 

 

 

                    " มีความคืบหน้าอะไรบ้างมั้ย " ร่างสูงเอ่ยถามเสียงนิ่ง ใบหน้าหล่อนิ่งขรึมขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

 

 

                    ( เราเช็คข้อมูลได้แล้วครับนาย  ตอนที่คุณหนูกับมาที่เมืองไทย คุณหนูได้ไปที่จังหวัดตรังครับ ) ลูกน้องรายงาน

 

 

 

 

 

                    " แล้วนั้นมันกี่ชาติมาแล้วคะ ! ตอนนี้เฟย์อยู่ที่ไหนรู้แล้วยัง !!" ร่างสูงหงุดหงิด ตะหวาดใส่โทรศัพท์ จนปลายสายถึงกับสะดุ้ง

 

 

 

 

 

                    (  ผมจะตามหาคุณหนูให้เจอให้เร็วที่สุดครับนาย ) ลูกน้องเสียงสั่น  โทโมะตัดสายทิ้งแล้วเขวี้ยงโทรศัพท์จนสุดแรง

 

 

 

 

 

 

                    โป๊ก 

 

 

 

 

 

 

                    "  โอ้ยยย !   เป็นบ้าอะไรีกเนี่ยย "  โทรศัพท์ถูกเขวี่ยงมาทางประตูห้งอ ซึ่งเป็นมันจังหวะเดียวกันที่แก้วเปิดประตูเข้ามาพอดี  เธอถือถุงอาหารมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะจับที่หน้าผากตัวเอง

 

 

 

 

 

                    "  เป็นอะไรมากหรือเปล่า  " เขาแสยะยิ้ม เมื่อเห็นเลือดที่หน้าผากแก้ว แต่ก็แสร้งทำเป็นห่วง

 

 

 

 

 

                    " ช่างมันเถอะ นายนั่งรอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวชั้ลจัดอาหารก่อน "  เธอหยิบทิชชูมาเช็ดลือด แล้วไปจัดอาหารต่อ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลขอโทษนะ ชั้ลไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเจ็บ "  โทโมะส่งสายตาหลานซึ้งให้แก้ว เมื่อแก้วนำจานอาหารวางเสริฟให้กับเขา   มือหน้าสัมผัสยังแผลที่หน้าผากเธอก่อนจะกล่าวคำขโทษ  แก้วนิ่งไปราวกับถูกมนสะกด

 

 

 

 

 

                    " นายขอโทษชั้ลหรอ "  เธออึ้งและดีใจไม่น้อย 

 

 

 

 

 

                    " ก็ชั้ลทำผิดหนิ  ชั้ลทำให้เธอเจ็บตัว ชั้ลก็ต้องขอโทษสิ "  โทโมะโอบใบหน้าหวานไว้ด้วยมือข้างเดียว

 

 

 

 

 

                    " ตอนรถชนนายสมองกระแทกพื้นหรือปล่าว  ดูนายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ  " แก้วจ้องหน้าโทโมะอย่างสงสัย จนใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันแค่คืบ

 

 

 

 

 

 

                    พรึบบ  !!!  แล้วความขี้สงสัยของเธอ ก็เป็นจุดเริ่มต้น 

 

 

 

 

 

 

                    " หรืออยากจะให้ชั้ลเล่นบทร้ายกับเธอ ฮะ "  ร่างสูงคว้าร่างบางเขามาใกล้ จนจมูกของทั้งคู่ชนกัน 

 

 

 

 

 

                    "  เอ่อออ  มะไม่ดีกว่านะ  "  ใจเธอเต้นแรง จนหน้าเธอเริ่มแดง มือก็เริ่มสั่น เมื่อเขาใช้ปลายจมูกกดทิ่มและไต่จมูกเธอขึ้นไปตามสันดั้ง 

 

 

 

 

 

                    " เคยมีคนบอกเธอหรือเปล่า ว่าปากเธอหน้าจูบมาก " ร่างสูงหยุดจากการไต่จมูกโด่งของคนในอ้อมกอด แล้วหันมาสนใจกับปากอวบอิ่มของเธอแทน  

 

 

 

 

 

                    " ชะชั้ลว่านายกินขะข้าวดีกว่านะ  " แก้วจะผละออก แต่โทโมะก็ยิ่งกระชับกอดแน่นขึ้นจนปากทั้งคู่ใกล้จะประกบกัน  ลมหายใจของเขามันร้อนผร่าจนเธอสัมผัสได้ 

 

 

 

 

 

 

                    " อยู่ใกล้เธอทีไร  ใจชั้ลสั่นทุกที  "เขาหว่านเสน่ห์ใส่เธอไม่เลิก พูดอย่างเดียวคงไม่เท่าไหร่ แต่นี่เขาเล่นกดจมูกลงบนแก้มของเธอด้วย  แล้วหัวใจของเธอจะอยู่ยังไงกันเล๊าา

 

 

 

 

                    

 

                    ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก ตึกตัก  ทำไมใจชั้ลเต้นแรงแบบนี้  ทำไมม  ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก  หยุดทำอะไรแบบนี้สักที  หยุดได้แล้ว  

 

 

 

 

 

 

                    "  แก้มเธอหอมดีจัง " เขาคิดกับเธอเหมือนเธอเป็นลูกไก่ในกำมือ  ยิ่งเห็นร่างของเธอสั่นไหวเหมือนลูกไก่เปียกน้ำ มันยิ่งทำให้เกมส์ของเขาเดินไปง่ายขึ้น 

 

 

 

 

 

                    ฉันยังไม่อยากบีบให้เธอตายในตอนนี้หรอกนะ  

 

 

 

 

 

                    " กินข้าวดีหวา " เขามองหน้าเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แล้วหันมาสนใจกับอาหารตรงหน้าแทน  แก้วถอนหายใจเหือกใหญ่ แล้วเลือนจานให้โทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

                    เธอยังคงมึนตรึงอยู่กับการกระทำของเขาเมื่อครู่ ด้วยความที่ไม่เคยผ่านสัมผัสจากผู้ชายมาก่อน มันทำให้เธอตกใจมากกว่าผู้หญิงคนอื่น  และก็ปฏิเสธไม่ได้ หากจะบอกกับใจตัวเอง ว่าเธออาจจะหวั่นไหวไปแล้วก็ได้  

 

 

 

 

 

                    " เป็นอะไร ทำไมนั่งเงียบไป  "  โทโมะเหล่ตามองแก้ว ที่นั่งตาค้างอยู่

 

 

 

 

 

                    " อ่อๆ ไม่ได้เป็นอะไร  เดี๋ยวชั้ลมานะ  "  แล้วเธอก็เดินออกไปที่ระเบียงห้อง  โทโมะมองแก้วไม่ละสายตา

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะทำให้เธอตายด้วยตัวของเธอเอง   "  เขามองแก้วด้วยสายตาที่ชิงชัง  ผิดกับแก้วที่รู้สึกแปลกๆกับเขาขึ้นมาแล้ว  

 

 

 

 

 

 

                    ครี้นนนนน  ครื้นนนน 

 

 

 

 

 

                    "  ว่าไงคะ  ไม่โทรมาหากันเลยนะ "  ป๊อปรับโทรศัพท์ 

 

 

 

 

                    (ไม่โทรหาก็ไม่ได้หมายคามว่าไม่คิดถึงนะ ) แก้วยิ้มกริ่มอยู่หน้าระเบียง 

 

 

 

 

 

                    "  แล้วนั้นเป็นงบ้าง สบายดีมั้ย "  ป๊อปมองรูปแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน

 

 

 

 

                    ( สบายดี  ที่บริษัทก็ไม่มีอะไรนะป๊อป ไม่ต้องเป็นห่วง ป๊อปสบายดีมั้ย เป็นยังไงบ้าง)  แก้วหน้าเศร้าลง เพราะคิดถึงป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " สบายดีครับ ที่นี่ก็ไม่มีปัญหาอะไรเหมือนกัน "  ป๊อปเองก็คิดถึงแก้วไม่ต่างกัน 

 

 

                    

 

                    (  ป๊อปทำงานต่อนะ  แก้วไม่กวนแล้ว เดี๋ยวแก้วโทรไปใหม่นะ )  

 

 

 

 

 

                    " คิดถึงนะ ดูแลตัวเองด้วย เป็นห่วง "  ป๊อปพูด  แล้ววางสายไป 

 

 

 

 

 

                    " ^^  " ฟางมองป๊อป แล้วยิ้มเจื่อนๆ เหมือนจะแสดงให้ป๊อปเห็นว่าเธอกำลังสงสัยอยู่นะ ว่าป๊อปคุยกับใคร

 

 

 

 

 

                    "  แก้ว  น้องสาวของผมเอง เค้าโทรมาหา คงจะคิดถึงผม "  ป๊อปเหมือนจะรู้ทัน แต่เค้าคิดว่าฟางคงจะน้อยใจเค้าจริงๆ 

 

 

 

 

                    " ^^ ฟ้านึกว่าแฟนพี่ป๊อป " ฟางยิ้มกริ่มเหมือนคนดีใจ 

 

 

 

 

                    " พี่ยังไม่มีหรอก แต่กำลังมองหาคนดีๆ แถวนี้อยู่เหมือนกัน "  แล้วเหมือนป๊อปเองก็เริ่มที่จะหลงฟางเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

                    " แถวนี้  แถวไหนหรอคะ อยู่ในห้องนี้ด้วยหรือเปล่า "  ฟางยั่วป๊อปด้วยสายตา  ป๊อปยิ้มเขิล แต่ไม่พูดอะไร 

 

 

 

 

 

 

                    ตลาดนัดริมชายฝั่งทะเล  มีโต๊ะตัวเล็กๆ ถูกจัดวางไว้ตรงมุมหนึ่งของตลาด มันถูกปูด้วยผ้าสีเงินและถูกประดับด้วยสร้อยคอ สร้อยคอมือ และแแหวนที่ทำด้วยเปลือกหอย

 

 

 

 

 

 

                    "  วันนี้ขายได้เยอะจังแหะ ชาวบ้านคงจะดีใจ "  เฟย์นั่งนับเงินสบายใจ

 

 

 

 

                    " ใช้ชีวิตแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะเฟย์  ว่ามั้ย "  เขื่อนโอบบ่าเฟยื แล้วมองดุบรรยากาศรอบๆ

 

 

 

 

 

                    " ใช่คะพี่เขื่อน เฟย์เองก็อยากอยู่ที่นี้ตลอดไปเหมือนกัน  ไม่อยากหลบๆซ่อนๆอยู่แบบนี้เลย " เฟย์ซึมไป 

 

 

 

 

 

                    " เอาน๊าา  อย่าคิดมาก เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเอง " แม้จะพูดปลอบเฟย์  แต่ตัวเองก็หนักใจไม่ต่างกัน  คิดถึงป๊อป คิดถึงแก้ว แต่ก็ไปหาไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

                    อีกมุมหนึ่งของตลาดนัด ชายชุดดำ สามสี่คนเดินด้วยกันมาเป็นกลุ่มทุกคนถือรูปถ่ายของเฟย์ ที่อยู่ในชุดคุณหนูไฮโซ ในบ้านหลังใหญ่โต ซึ่งมันผิดกับเฟย์ในตอนนี้ที่เธอดูทำธรรมจนเกินไป จนชาวบ้านแยกไม่ออกว่าเฟย์เป็นคนเดียวกับในรูป

 

 

 

 

 

 

                    " ไม่มีนะคะ แถวนี้ไม่มีคนไฮโซมาอยู่หรอกคะ ' แม่ค้าคนหนึ่งพูด เมื่อชายชุดดำยื่นรูปให้ดู  หลัจากที่พวกเขาเดินไปตรงอื่น แม่ค้าร้านใกล้เคียงก็เดินกรู่กันเข้ามา

 

 

 

 

 

                    " แต่ว่าไปก็เหมือนแม่ค้าคนนั้นเลยนะ ที่ขายสร้อย ขายกระเป๋า อยู่ทางด้านนู้น '  แม้ค้าคนหนึ่งพูด 

 

 

 

 

 

                    " แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง สองคนผัวเมียนั้นมันอยู่ที่เกาะกันมานานแล้ว คงจะแค่หน้าคล้ายและมั้ง อย่าไปคิดมากเลย ไปทำอย่างอื่นต่อเถอะ " แล้วแม้ค้าก็แยกกันไป 

 

 

 

 

 

 

                    " เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มั้ยครับ " แล้วชายกลุ่มนั้นก็เดินเข้ามาในบริเวณใกล้เคียงกับที่เฟย์ เขื่อนวางร้านขายของอยู่

 

 

 

 

 

                    " หน้าคล้ายๆเด็กคนนั้นเลย  เด็กมันวางร้านอยู่ตรงนั้นหนะคะ   เอ้าา !  เมื่อกี้ยังอยู่เลย  สงสัยคงไปเข้าห้องน้ำ "  แม่ค้าชี้นิ้วไปที่ร้านของเฟย์  แต่ตอนนี้ร้านกลับว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่ เหลือแค่ของที่วางระเกะระกะอยู่  ชายหนึ่งในนั้นขมวดคิ้วแล้วเดินจ้ำเข้าไปที่ร้านอย่างเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    "  พี่เขื่อน พวกพี่กฤษเค้ารู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่  "   เฟย์อยู่ในสภาพตกใจหนัก นั่งร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในกอดของเขื่อน 

 

 

 

 

 

                    "  ถ้าไอกฤษอยู่ที่นี่ แสดงว่าโทโมะมันก็อยู่ที่นี่งั้นหรอ "  เขื่อนเริ่มกังวล

 

 

 

 

 

                    " พี่โทโมะต้องมาที่นี่แล้วแน่ๆเลย พี่เขื่อน เราจะทำยังไงดี จะให้พี่โทโมะเจอเราไม่ได้นะพี่เขื่อน " เฟย์โวยวายทั้งน้ำตา

 

 

 

 

 

                    "  ใช่ ให้เจอไม่ได้ จะให้ใครเจอไม่ได้ทั้งนั้น "  เขื่อนกอดเฟย์ไว้แน่น 

 

 

 

 

 

 

 

                    กลุ่มชายชุดดำยังวนเวียนอยู่ตรงนั้น จนภพค่ำ  เฟย์เขื่อนเองก็ยังแอบอยู่ในที่ซ่อน ไม่กล้าออกไปไหน 

 

 

 

 

 

 

                    " เฟย์อยู่ตรงนีนะ  อย่าไปไหน เดี๋ยวพี่มา " เขื่อนออกคำสั่ง เฟย์พยักหน้าแล้วก้มหน้าต่ำลง พยามทำตัวเองให้เล็กที่สุด 

 

 

 

                    เขื่อนวิ่งไปที่ตู้สาธารณะ 

 

 

 

 

 

                    "  ไอรบ  อยู่ที่บ้านพักหรือเปล่า  "  เขื่อนพู 

 

 

 

 

                    "  ส่งคนมาเก็บร้านให้ชั้ลหน่อย ชั้ลกำลังถูกตามอยู่ เร็วๆเลยนะ  "เขื่อนพูดจบก็รีบวางสายแล้วกลับไปหาเฟย์ 

 

 

 

 

 

 

                    ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ก็มีหญิงสาวรูปร่างใกล้เคียงกับเฟย์ และชายหนึ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาที่ร้าน

 

 

 

 

 

                    " นี่คุณเป็นเจ้าของร้านนี่หรอ " กฤษเดินเข้าไปถาม เมื่อเห็นเธอคนนั้นเดินเข้ามาเก็บของที่ร้าน 

 

 

 

 

                    " ใชคะ คุณมีอะไรหรือเปล่า จะซื้อของหรอ วันนี้ชั้ลไม่ขายแล้วนะ แม่ชั้ลเข้าโรงพยาบาล ชั้ลต้องไปเฝ้าแม่"  เธอพูด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่หละๆ  "  กฤษหน้าเซ็ง  เดินกลับไปทันที ไม่สงสัยอะไร  ชายหญิงที่ถูกจ้าง รีบเก็บของและนำลงเรือ แล้วก็เดินหนีไป 

 

 

 

 

                    " นายผมว่าที่นี่มันไม่ปลอดภัยแล้วนะครับ "รบกระวนกระวายใจ กลัวเขื่อนจะเป้นอันตราย

 

 

 

 

                    " ออกไปข้างนอกก็ตายอยู่ดี อย่าลืมนะ ว่าโลกข้างนอกชั้ลไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เขือนถูกยิงตายไปแล้ว "  เขื่อนย้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " นายครับ ไอเคมันก็ไม่ได้สงสัย ไม่ได้ตามหาพวกเราแล้วนะครับนาย " รบพูด 

 

 

 

 

                    " คนอย่างไอเค  ถ้าไม่เจอกับตัวเอง มันไม่เชื่อหรอก  ขนาดเอาศพปลอมไปหลอกมัน มันยังไม่เชื่อเลย  แล้วชั้ลก็รู้ว่าตอนนี้มันตามหาชั้ลอยู่  ชั้ลเลยไม่อยากจะออกไป ไม่อยากให้เฟย์เป็นอันตราย "  เขื่อนหนักใจ

 

 

 

 

                    " แล้วเมื่อกี้นี่คือพวกของไอเคหรอครับนาย " รบถาม

 

 

 

 

                    " ไม่ใช่คะ คนเมื่อกี้เป็นพวกของพี่โทโมะ พี่ชายของเฟย์ พี่โทโมะคงจะส่งมาตามหาเฟย์ " เฟย์พูดเสียงสั่น 

 

 

 

 

 

                    " แกกลับไปพักผ่นเถอะไป  แล้วระวังตัวด้วย "  เขื่อนออกคำสั่ง รบก้มน้ารับคำแล้วเดินกลับไป  เฟย์เขื่อน ขึ้นเรือขับกลับเกาะ 

 

 

 

 

                    " เราจะหลบซ่อนตัวอยู่แบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน "  เฟย์ร้องไห้ไม่หยุด 

 

 

 

 

                    " มีแต่ความตายเท่านั้น ที่จะพรากเราออกจากกัน "เขื่อนพูดอย่างมั่นใจ