บ่วงแค้น

 
 
 
 
 
 
 
"แก ฆ่าฉัน ฉันจะฆ่าแกนังโฟร์"เนยพูดแล้วเข้าไปบีบคอโฟร์
 
 
 
 
 
 
"ปล่อยฉันนะ ฉันกลัวแล้วอย่าทำฉันเลย"โฟร์พูด
 
 
 
 
 
"หึ หึๆตายซะเถอะ"
 
 
 
 
 
 
"กรี๊ด อย่าๆๆๆ"
 
 
 
 
 
"โฟร์ๆ คุณเป็นอะไร"แพนสะดุ่งตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงโฟร์ร้องละเมออยู่
 
 
 
 
 
 
"ผีนังเนยมันจะฆ่าฉัน"โฟร์พูดอย่างหวาดกลัว
 
 
 
 
 
"ผี ผีงั้นหรอ ไหนคุณบอกว่าเนยเขาหนีไปกับแฟนใหม่ของเขาไง"แพนพูด 
 
 
 
 
 
 
 
"ใช่มันหนีไปกับชู้"โฟร์พูด
 
 
 
 
 
 
 
"อย่างนั้นก็ไม่ต้องพูดถึงเขาอีกต่างคนต่างอยู่"แพนพูด
 
 
 
 
 
 
"ต่างคนต่างอยู่งั้นหรอ ในเมื่อคุณยังไม่เคยลืมมัน"โฟร์พูดพลางจิกหมอนอย่างแค้นใจขนาตายไป
แล้วคุณแพนยังไม่ลืมมันอีก
 
 
 
 
 
 
"แล้วทำไมคุณรู้ว่าผมยังไม่ลืม"แพนถาม
 
 
 
 
 
"ก็ฉันเห็นแต่คุณไปนั่งดูแต่รูปมัน"โฟร์พูดแล้วเดินลงข้างล่าง
 
 
 
 
 
 
 
"ผมรักคุณมากเลยนะครับเนย ขอหอมหน่อยซิ"แพนพูดแล้วหอมแก้มเนยฟอดใหญ่
 
 
 
 
 
 
"เนยก็รักคุณค่ะ สัญญานะค่ะว่าเราจะรักกันตลอดไปคุณแพนห้ามนอกใจเนยนะคะ"เนยชูนิ้วก้อย
เหมือนเด็ก
 
 
 
 
 
 
"ครับผมสัญญาว่าจะรักคุณตลอดไปแล้วไม่นอกใจด้วย"แพนพูดแล้วจุมพิตที่ริมฝีปากเนย
 
 
 
 
 
 
 
 
"อ้าวฟางจะออกไปไหนลูก ไม่ทานข้าวก่อนหรอ"ธนันต์ทาถามลูกสาวที่เดินลงมาจากชั้นบน
แต่งตัวเหมือนจะออกไปไหน
 
 
 
 
 
 
 
"ไม่ค่ะ เดี๋ยวฟางไปก่อนนะค่ะ"ฟางพูดแล้วออกไปที่จอดรถแล้วขับไปที่จุดที่หมายไว้
เมื่อถึงฟางลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในป่า พอเข้ามาถึงป่าแล้วก็มีลมพัดเข้าร่างบางอย่างแรง
ทำเอาคนที่ยืนอยู่ต้องเอามือมากอดตัวเองไว้
 
 
 
 
 
"ที่นี่ต้องการจะบอกอะไรกับเรานะ"ฟางพูด จู๋ๆก็มีภาพที่เธอฝันผุดขึ้นมาในสมอง
 
 
 
 
 
 
"หนู หนูเป็นอะไร"แพนขับรถผ่านมาเห็นคนที่เขาเจอเมื่อวานเลยจอดรถเขาไปดู
 
 
 
 
 
"หนูมาทำอะไรที่นี่"แพนยิงคำถามต่อ ฟางเมื่อเห็นแพนแล้วจ้องหน้าแพนอย่างอาฆาต
 
 
 
 
 
 
 
แค่นี้ก่อนนะค่ะ สั้นไปนิดนึง เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอัพให้เม้นกันเยอะนะค่ะท่ามีเม้นตอนหน้ายาวแน่