บ่วงแค้น

 

 

 

 

 

 

 

"แก ฆ่าฉัน ฉันจะฆ่าแกนังโฟร์"เนยพูดแล้วเข้าไปบีบคอโฟร์

 

 

 

 

 

 

"ปล่อยฉันนะ ฉันกลัวแล้วอย่าทำฉันเลย"โฟร์พูด

 

 

 

 

 

"หึ หึๆตายซะเถอะ"

 

 

 

 

 

 

"กรี๊ด อย่าๆๆๆ"

 

 

 

 

 

"โฟร์ๆ คุณเป็นอะไร"แพนสะดุ่งตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงโฟร์ร้องละเมออยู่

 

 

 

 

 

 

"ผีนังเนยมันจะฆ่าฉัน"โฟร์พูดอย่างหวาดกลัว

 

 

 

 

 

"ผี ผีงั้นหรอ ไหนคุณบอกว่าเนยเขาหนีไปกับแฟนใหม่ของเขาไง"แพนพูด 

 

 

 

 

 

 

 

"ใช่มันหนีไปกับชู้"โฟร์พูด

 

 

 

 

 

 

 

"อย่างนั้นก็ไม่ต้องพูดถึงเขาอีกต่างคนต่างอยู่"แพนพูด

 

 

 

 

 

 

"ต่างคนต่างอยู่งั้นหรอ ในเมื่อคุณยังไม่เคยลืมมัน"โฟร์พูดพลางจิกหมอนอย่างแค้นใจขนาตายไป

แล้วคุณแพนยังไม่ลืมมันอีก

 

 

 

 

 

 

"แล้วทำไมคุณรู้ว่าผมยังไม่ลืม"แพนถาม

 

 

 

 

 

"ก็ฉันเห็นแต่คุณไปนั่งดูแต่รูปมัน"โฟร์พูดแล้วเดินลงข้างล่าง

 

 

 

 

 

 

 

"ผมรักคุณมากเลยนะครับเนย ขอหอมหน่อยซิ"แพนพูดแล้วหอมแก้มเนยฟอดใหญ่

 

 

 

 

 

 

"เนยก็รักคุณค่ะ สัญญานะค่ะว่าเราจะรักกันตลอดไปคุณแพนห้ามนอกใจเนยนะคะ"เนยชูนิ้วก้อย

เหมือนเด็ก

 

 

 

 

 

 

"ครับผมสัญญาว่าจะรักคุณตลอดไปแล้วไม่นอกใจด้วย"แพนพูดแล้วจุมพิตที่ริมฝีปากเนย

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ้าวฟางจะออกไปไหนลูก ไม่ทานข้าวก่อนหรอ"ธนันต์ทาถามลูกสาวที่เดินลงมาจากชั้นบน

แต่งตัวเหมือนจะออกไปไหน

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ค่ะ เดี๋ยวฟางไปก่อนนะค่ะ"ฟางพูดแล้วออกไปที่จอดรถแล้วขับไปที่จุดที่หมายไว้

เมื่อถึงฟางลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในป่า พอเข้ามาถึงป่าแล้วก็มีลมพัดเข้าร่างบางอย่างแรง

ทำเอาคนที่ยืนอยู่ต้องเอามือมากอดตัวเองไว้

 

 

 

 

 

"ที่นี่ต้องการจะบอกอะไรกับเรานะ"ฟางพูด จู๋ๆก็มีภาพที่เธอฝันผุดขึ้นมาในสมอง

 

 

 

 

 

 

"หนู หนูเป็นอะไร"แพนขับรถผ่านมาเห็นคนที่เขาเจอเมื่อวานเลยจอดรถเขาไปดู

 

 

 

 

 

"หนูมาทำอะไรที่นี่"แพนยิงคำถามต่อ ฟางเมื่อเห็นแพนแล้วจ้องหน้าแพนอย่างอาฆาต

 

 

 

 

 

 

 

แค่นี้ก่อนนะค่ะ สั้นไปนิดนึง เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอัพให้เม้นกันเยอะนะค่ะท่ามีเม้นตอนหน้ายาวแน่