The Princess I ภารกิจรักร้าย ล่าหัวใจเจ้าชายจอมกวน

 

“นี่นาย รอเดี๋ยวก่อน” ฉันส่งเสียงเรียกก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ แต่... เขาไม่ได้ยิน
 
“นาย ได้ยินมั้ยเนี่ย รอฉันก่อน”
ฉันเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น แต่เขาก็ยังคง(ทำเป็น) ไม่ได้ยินอยู่ดี โอเค! ฉันรู้และว่าหมอนี่คิดจะยั่วโมโหฉันแน่ ก็ฉันและเขาอยู่ใกล้กันแค่มือเอื้อมถึง ประกอบกับเสียงระดับ 180 เดซิเบลของฉันอีก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่ได้ยิน นอกซะจากว่าเขาหูหนวก ซึ่งมันก็เป็นไปไม่ได้อีกเช่นกัน เพราะเวลทีคงไม่ได้คิดสั้นถึงขนาดเอาคนหูหนวกมาเป็น The Prince ที่เป็นหน้าตาของโรงเรียนเรียนหรอก ฉันก็เลยสรุปได้ทันทีเลยว่า อีตานี่กวน!!!
 
“นี่นาย!!!” ฉันรีบวิ่งไปดักหน้าเขาไว้เพื่อกันไม่ให้เขาเดินหนี ซึ่งก็ได้ผลเพราะเขาหยุดชะงักทันที
“ฉันเรียกทำไมไม่ได้ยิน หูหนวกเหรอไง”
 
“เธอ...”
คิ้วของเขาเลิกขึ้นน้อยๆเมื่อเห็นหน้าฉัน สาบานได้เลยว่าเขาต้องจำฉันได้แน่ๆ เพราะเราพึ่งเจอกันไม่ถึงชั่วโมงเองนะ แถมชุดนักเรียนฉันยังเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาซะที่ไหนอีกล่ะ
 
“เธอเรียกฉันเหรอ?”
ไอ้หมอนั่นย้อนถามหน้าตาย ก็เออสิวะคะ ยืนกันอยู่แค่สองคนไม่เรียกนายจะให้เรียกหมีตัวไหนล่ะ ที่จริงก็อยากตอบไปแบบนั้นเหมือนกันนะ แต่พอดีคำว่ากุลสตรีที่ป๊ากับม๊ายัดใส่ปากฉันไว้ตั้งแต่เด็กมันค้ำคออยู่น่ะสิ ก็เลยพูดออกไปอย่างที่ใจคิดไม่ได้ แหม มันก็ต้องรักษาภาพพจน์กันนึดนึงแหละนา
 
“ใช่! นายไม่ได้ยินที่ฉันเรียกเหรอไง” นั่นสิ หรือว่านายหูตึงจริงๆวะเนี่ย
 
“ได้ยิน” อ้าว!!!
“แต่ฉันไม่ได้ชื่อนาย เห็นเธอเรียกแต่นายๆๆ ฉันจะไปรู้มั้ยล่ะว่าเธอเรียกฉัน ชื่อน่ะพ่อแม่ฉันตั้งให้เพื่อไว้ใช้เรียกนะเจ้าหญิง ไม่ได้ให้ตั้งไว้บนหิ้ง”
ไอ้หมอนั่นร่ายยาวจนฉันอ้าปากค้าง เดี๋ยวนะ สรุปคนที่ผิดคือฉันใช่มั้ยเนี่ย? ไม่ไหวแล้วโว้ย! ขอด่าไอ้เจ้าชายขี้เก๊กนี่หน่อยเหอะ ทำตัวเป็นเทวดาไม่เคยทำผิดอยู่ได้ เห็นแล้วหงุดหงิดลูกกะตา
 
“ก็ถ้ามันลำบากในการบอกชื่อตัวเองให้คนอื่นรู้ขนาดนั้นมันก็น่าจะตั้งไว้บนหิ้งได้แล้วล่ะ นี่ฉันถามหน่อยเหอะ นายไม่คิดจะแนะนำตัวให้คนมาใหม่อย่างฉันรู้จักหน่อยเหรอไง หรือคิดว่าตัวเองโด่งดังจนคนรู้จักไปหมดทั้งโลก ถึงไม่ต้องบอกชื่อฉันก็รู้ได้เองน่ะ”
 
“ฉันไม่ใช่คนดังระดับโลก” หมอนั่นสวนกลับมาทันที
“แต่ฉันก็เป็นที่รู้จักของคนในโรงเรียนนี้ และก็อาจจะรวมไปถึงคนในโรงเรียนเธอด้วย เพราะฉะนั้นมันก็คงจะไม่แปลกใช่มั้ยถ้าฉันจะคาดหวังว่าคนที่จะมาเก็บประวัติของพวกฉันเนี่ย น่าจะรู้เรื่องของพวกฉันบ้างไม่มากก็น้อย ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของฉันอย่างเธอ!!”
อีกแล้ว นายนี่ทำให้ฉันอ้าปากค้างอีกแล้ว คำพูดที่เหมือนจะโยนความผิดทั้งหมดมาให้ฉันมันทำให้ฉันรู้สึกโกรธขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
 
“เธอกลับไปซะเถอะเจ้าหญิง ภารกิจนี้ไม่เหมาะกับคนอย่างเธอหรอก อย่าให้ฉันต้องใช้วิธีของฉันในการส่งเธอกลับไป”
พูดจบเขาก็ทำท่าจะเดินหนีไปอีก แต่คิดเหรอไงว่าฉันจะยอมปล่อยคนที่มาพูดจาบ้าๆแบบนี้กับฉันไปง่ายๆน่ะ!!!
 
“ทำไม!! ทำไมต้องเอาเรื่องแค่นี้มาตัดสินความสามารถของฉันด้วย ทำไมต้องคิดว่าฉันไม่เหมาะ ทำไมต้องคิดว่าคนอย่างฉันทำไม่ได้!!!”
ฉันตะโกนใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด บางคนอาจจะยังไม่รู้ แต่คนอย่างฉันน่ะเกลียดการดูถูกคนอื่นเป็นที่สุด และฉันก็ไม่เคยคิดด้วยว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในเจ้าชายของเวลทีจะมีนิสัยที่น่ารังเกียจแบบนี้
หมอนั่นค่อยๆหันมามองหน้าฉันอย่างช้าๆ ในขณะที่ฉันเองก็ยังมองเขาด้วยแววตากรุ่นโกรธ
 
“หมายความว่าเธอจะไม่ยอมกลับไป?”
 
“แน่นอน!!!” ฉันตอกกลับเสียงเข้มอย่างมั่นใจ ถ้าฉันกลับไปตามที่เขาขู่ก็เท่ากับว่าฉันยอมรับว่าสิ่งที่เขาดูถูกฉันไว้มันคือเรื่องจริงน่ะสิ แล้วไหนจะยัยมนิลาที่คอยจะซ้ำเติมฉันถ้าหากฉันเผลอล้มอีก ฉันไม่มีวันยอมเด็ดขาด!!!
 
“ดี” หมอนั่นเหยียดยิ้มเย็นก่อนจะก้าวเท้ามาหาฉัน เล่นเอาฉันเผลอถอยหลังกรูดโดยไม่รู้ตัว
 
“น่ะ นายจะทำอะไรน่ะ” เสียงฉันสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางคุกคามของเขา ฉันพยายามสั่งให้ขาของฉันอยู่นิ่งๆ อย่าเผลอถอยหลังไปมากกว่านี้อีก เพราะไม่อยากให้เขาจับสังเกตได้ว่าฉันกำลังกลัว
บัดซบ! แล้วเด็กโรงเรียนนี้มันหายหัวไปไหนกันหมดนะ ทั้งที่เสียงเอะอะจอแจจากข้างในโรงอาหารบอกให้รู้ว่ามีคนอยู่ในนั้นเยอะไม่น้อย แต่กลับไม่มีใครเดินผ่านมาทางด้านหลังนี่สักคน ปล่อยให้ฉันอยู่กับผู้ชายอันตรายคนนี้แค่สองคนได้ยังไง!
 
“เปล่า” เขาตอบเสียงเรียบแต่ก็ยังเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนตอนนี้ฉันแทบต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อพูดกับเขาด้วยซ้ำ นี่มันใกล้กันเกินไปแล้วนะเว้ย
 
“ฉันแค่จะบอกเธอว่า” หมอนั่นก้มหน้าลงมาใกล้จนริมฝีปากของเขาแทบจะแตะใบหูฉันได้อยู่แล้ว ก่อนจะพูดต่อ
“ฉันนี่แหละ จะเป็นคนทำให้เธอไม่สามารถอยู่ในโรงเรียนได้อย่างสงบสุขเลยฟาง” เขากระซิบเสียงเข้มก่อนจะลากริมฝีปากหนาผ่านแก้มฉันไปอย่างแผ่วเบาๆ ทำเอาฉันตาเบิกกว้าง รีบผลักร่างสูงตรงหน้าออกอย่างไว ก่อนจะเอามือมาลูบแก้มตัวเองอย่างอึ้งๆ ไอ้บ้านี่มันขโมยหอมแก้มฉัน!!!!!
 
“นาย!!!” ฉันกำหมัดแน่น มองผู้ชายตรงหน้าอย่างโกรธจัด เขามีสิทธิ์อะไรมาทำเรื่องทุเรศๆแบบนั้นกับฉันกันน่ะ
 
“โทษที มันเป็นการทักทายกันตามประสาฉันน่ะ” หมอนั่นกอดอกพูดอย่างกวนๆ ทักทายบ้านป้านายสิ จู่ๆก็มาหอมแก้มคนอื่นเขาแบบนี้น่ะ พูดแล้วโมโห ขอซัดหน้าหล่อๆนั่นสักหมัดเหอะ
ฉันคิดแล้วง้างหมัดขึ้นทันที แต่ยังไม่ทันจะได้ขว้างกำปั้นใส่ไอ้หมอนั่นอย่างใจคิด
 
“ฟาง”
เสียงเรียกชื่อฉันจากทางด้านหลังทำให้ฉันต้องลดหมัดลงอย่างช่วยไม่ได้ ก็ไม่ได้อยากจะปล่อยหมอนี่ไปหรอกนะ ถ้าเจ้าของเสียงนั่นไม่ได้มีอำนาจต่อฉันอยู่ไม่น้อย
 
“มีอะไรเหรอคะหัวหน้า” ใช่! คนที่มาขัดจังหวะฉันก็คือมาร์คัสยังไงล่ะ ทีนี้รู้รึยังว่าทำไมฉันถึงต้องหยุด ขืนฉันต่อยไอ้บ้านี่ต่อหน้ามาร์คัส มีหวังฉันคงได้ถูกส่งกลับไฮท์ฟลาวน์ตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มภารกิจแน่ ฉันไม่หลงกลแผนตื้นๆของไอ้ขี้เก๊กนี่หรอก
 
“พวกพิชชี่มาบอกฉันว่าจู่ๆเธอก็หายตัวไป ฉันก็เลยออกมาตาม ที่แท้ก็อยู่กับนายเองเหรอป๊อปปี้” ฉันหันขวับไปมองหน้าคนที่ลามกขโมยหอมแก้มฉันทันที หมอนี่ชื่อ ป๊อปปี้ อย่างนั้นเหรอ ดี! ฉันจะจำชื่อนายไว้ เพราะนายจะได้รับเกียรติเป็นแบล็กลิสอันดับหนึ่งของฉัน ในสาขาผู้ชายที่น่ารังเกียจแห่งปี และฉันก็จะเกลียดนายตลอดไป จำไว้!!!
 
“งั้นก็ขอโทษแล้วกันนะ สงสัยฉันจะชวนเจ้าหญิงของนายคุยเพลินไปหน่อย” ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ พลางเน้นเสียงคำว่าคุยอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันตวัดนัยน์ตาขุ่นจัดไปมองหมอนั่นอย่างไม่ปิดบัง ไอ้บ้านี่คิดจะกวนประสาทฉันไปถึงไหนกันนะ
 
“ไปที่ห้องประชุมกันก่อนเถอะฟาง เรามีเรื่องต้องตกลงกันอีกนิดหน่อย” ดูเหมือนมาร์คัสจะรับรู้ได้ถึงสภาพอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะปกตินักของฉัน เขาก็เลยพูดประโยคนั้นขึ้นมา ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป แต่หูก็ยังได้ยินที่มาร์คัสพูดกับหมอนั่นอยู่ดี
 
“นายก็มาด้วยกันนะป๊อปปี้ เมย์กำลังหาตัวนายอยู่พอดี”
.
.
.
.
.
ตอนนี้แต่งไปแล้วก็งงตัวเองเหมือนกัน ปาไปตอนที่ 7 แล้วพระนางพึ่งจะได้พูดคุยกันครั้งแรก
ใครที่บอกว่าป๊อปขี้เก๊ก จริงๆแล้วป๊อปไม่ได้เก๊กนะคะ ป๊อปแค่ชอบทำหน้านิ่งแค่นั้นเอง 555+
วันนี้มาอัพแต่เช้าเลยค่ะ วันนี้กวางมีธุระนิดหน่อย อาจจะไม่ได้เข้าเว็บ
อยากบอกว่าอ่านคอมเม้นท์แล้วชื่นใจมากกกกกก
เม้นท์กันเยอะๆนะคะ ติชมด้วยก็ดี กวางจะได้รู้ว่าทุกคนชอบกันรึเปล่า
อีกไม่นานกวางก็จะเปิดเทอมแล้ว อาจจะไม่ค่อยได้มาอัพบ่อยๆเหมือนช่วงนี้
แต่ยังไงก็อย่าพึ่งลืมกันนะคะ เจอกันตอนต่อไปค่ะ