REMINISCENCE [CHANHUN]

06:07 am.

ผมกับเซฮุนกำลังยืนเช็คชื่ออยู่ข้างรถบัสของมหาลัย พร้อมกับรับป้ายชื่อมาคล้องคอไว้ เรากำลังมุ่งหน้าไปสู่สถานที่จัดค่ายชมรมของเราครับ ผมนึกได้ว่า เราออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องกันเลย เมื่อวานดันลืมซื้อมาไว้ ผมควรออกไปหาซื้อของมาติดกระเป๋าไว้ซักหน่อยดีกว่า เผื่อเซฮุนอาจจะหิว...

"เซฮุน เดี๋ยวฉันมา นายรออยู่ตรงนี้นะ ถ้าเค้าให้ขึ้นรถก็เอากระเป๋าฉันขึ้นไปด้วย"

"อืมๆ อย่านานนะเดี๋ยวมาไม่ทัน"

"โอเค"

ทันทีที่ผมสั่งเซฮุน ผมก็หยิบกระเป๋าตังค์แล้ววิ่งไปยังเซเว่นเล็กๆในมหาลัยทันที ผมสั่งแซนด์วิชแฮมชีสไป 4 ชุดกับพนักงาน ก่อนจะเดินโซนเครื่องดืม เอาน้ำเปล่าซักขวด นม 2 กล่อง เดินดูนู่นนี่ไปเรื่อย และไม่ลืมที่จะหยิบหมากฝรั่งกับทิชชูก่อนจะเดินไปรอที่เค้าเตอร์เพื่อจะจ่ายตังค์

"อ้าววววว วันนี้มันดีจริงๆเลย ดูสิฉันเจอใครแต่เช้า"

ในขณะที่ผมกำลังยืนรอแซนด์วิชที่กำลังจะเสร็จแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงจากคนเพิ่งมาใหม่ ทำเอาหูผมกระตุกเล็กน้อย เสียงมันคุ้นเคยดีเลยล่ะ ผมหันหน้าไปดูตามมารยาท ก่อนจะหันกลับมาอย่างอารมณ์เสียโดยไม่พูดอะไรซักคำ

"ทำห่างเหินกับฉันแบบนี้ ทำอย่างกับว่าฉันกำลังแย่งของรักของหวงของนาย โกรธหรอ หึ"

"มึงมาทางไหน ไสหัวไปทางนั้น"

"ไม่เอาน่า อารมณ์เสียแต่เช้าไม่ดีนะ เครียดมากจะตายไว เดี๋ยวของที่มีจะตกไปเป็นของคนอื่นซะก่อน"

"...."

ผมไม่ตอบอะไรไอ้เควิ่นมัน พยายามสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด คิดว่าผมไม่รู้หรอว่ามันสื่อถึงใคร แต่ผมไม่อยากมีเรื่องในเซเว่นนี่แต่เช้า น่ารำคาญ ผมควรรีบจ่ายตังค์แล้วออกไปให้เร็วที่สุด

"จะรีบไปไหนล่ะ ไม่คิดว่ามันเป็นการเสียมารยาทหน่อยหรอ ฉันทักทายชวนคุยดีๆ แล้วดูนายสิ"

"ไอ้เควิ่นมึงหยุด! แล้วเก็บคำพูดตอแหลๆของมึงไปพล่ามให้หมาที่บ้านมึงฟังซะ! ของๆกู กูรักกูหวง ใครจะมาแย่งไป ข้ามศพกูไปก่อน"

"...."

"แต่คงยากหน่อยนะ เพราะกูต้องฆ่ามันก่อนที่มันจะได้ของกูไป กูไม่ปล่อยแน่ และกูขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย อย่าเสือกเรื่องของกู อย่ายุ่งกับของๆกู"

"...."

ผมกับไอ้เควิ่นจ้องตากันอย่างไม่ลดละ ไม่มีใครยอมใครเลยทีเดียว ก่อนที่ผมจะตัดสินใจหันหลังกลับเพื่อเดินไปที่รถบัส แต่ไอ้เควิ่นกลับเรียกผมไว้ ทำให้ผมชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้ามันอีกรอบ

"กูชอบเซฮุน ชอบตั้งแต่วันแรกที่เจอเลยก็ว่าได้"

"....!"

"มึงคิดว่าไง"

"กล้ามากนะ ที่มึงมีความรู้สึกแบบนั้นกับคนของกู"

"เซฮุนยังไม่เป็นของมึง เพราะฉะนั้นกูมีสิทธิ์ทุกอย่าง"

"มึงจะประกาศสงครามกับกู??"

"ไม่เอาน่า ยุคนี้เค้าเลิกสงครามกันไปนานแล้ว กูกับมึงมาเล่นเกมกันซักหน่อยมั้ยล่ะ"

"อะไร อย่ามาปัญญาอ่อนกับกู"

"หึ ไม่ปัญญาอ่อนหรอก เกมนี้ใช้มารยาล้วนๆ เอาน่า ขำๆ ถึงกูดูจะเสียเปรียบไปหน่อยก็เถอะ เพราะเซฮุนอยู่บ้านเดียวกับมึง"

"เกมอะไร"

"เอาเป็นว่ากูกับมึง มีเวลา 3 เดือน ใครได้เซฮุนก่อน ถือว่าชนะ"

"ไม่ได้! เกมเหี้ยไรของมึง! มึงเอาเซฮุนมาเป็นเดิมพันทำไม จริงๆมึงคิดจะทำเรื่องแบบนั้นกับเซฮุนอยู่แล้วใช่มั้ย!?"

"เออไง! ก็กูชอบเซฮุนทำไมกูจะคิดไม่ได้วะ! หรือมึงไม่เคยคิด!"

"....!"

"หึ พี่ชายที่แสนดี ที่คอยแต่จะขย้ำน้องชายตัวเอง!"

"ไอ้เควิ่น!"

"กูพูดผิดตรงไหน!? อาการมึงฟ้องเองทุกอย่าง แต่ซวยหน่อยนะที่กูกับมึงคราวนี้ดันชอบคนๆเดียวกัน มันน่าตลกสิ้นดีให้ตาย ว่าไงตกลงมั้ยล่ะ ถ้ากูชนะ เซฮุนเป็นของกู พี่ชายอย่างมึงไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น แต่ถ้ามึงชนะ กูจะไม่ยุ่งกับเซฮุนอีก"

"...."

"เรื่องของหัวใจทำไมต้องคิดนานวะ ถ้ามึงชนะ มึงได้เซฮุนไป กูก็จะเลิกยุ่งกับมึง เลิกยุ่งกับเซฮุนไง โดยที่มึงไม่ต้องมากีดกันกูอีก มึงชอบไม่ใช่หรอ"

".... ได้ กูตกลง จำคำพูดมึงไว้ให้ดี แล้วมึงต้องเป็นฝ่ายถอยไปเองไอ้เควิ่น กูสาบาน"

"หึ ยังไม่เริ่มเกมเลย ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน"

"กูมั่นใจ เพราะเซฮุนเป็นเดิมพันเกมครั้งนี้ นั่นหมายความว่ากูจะไม่มีวันแพ้มึงไงล่ะ"

ผมจ้องตาไอ้เควิ่นอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะกดหน้าลงต่ำใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มทำท่าทีกวนตีนมัน แล้วหันหลังเดินจากไปทันที ผมรับคำท้ามันแล้ว ผมถอยไม่ได้อีกแล้ว เพราะเซฮุนอยู่ตรงนั้น เพราะงั้นผมจะแพ้ไม่ได้

ผมเดินไปจนจะถึงรถบัสแล้ว เซฮุนเมื่อเห็นผมจากที่นั่งอยู่กับพื้นก็ลุกขึ้นยืนทันที

"ทำไมไปนานล่ะ จะได้เวลาขึ้นรถแล้ว"

"...." ผมไม่ได้ตอบอะไรเซฮุน แค่ยิ้มเห่ยๆกลับไป อาจจะเพราะผมเหนื่อย พอได้เห็นใบหน้าเรียวหวานของคนตรงหน้าก็อดหน่วงใจกับเกมของไอ้เควิ่นไม่ได้ ถ้าผมทำอะไรเซฮุน ผมคงเป็นพี่ชายที่เซฮุนเกลียดไปตลอดแน่ๆ จากที่ไม่ค่อยชอบอยู่แล้ว

"นายเป็นอะไร ดูเหนื่อยๆ นั่งก่อนมั้ย"

"เปล่าๆ ฉันโอเคดี เราขึ้นไปนั่งบนรถกันเถอะ"

เซฮุนพยักหน้าตอบก่อนจะค่อยๆสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า

"เฮ่!! ไอ้ชานกับน้องฮุนนี่!"

ผมกับเซฮุนหันไปมองทางต้นเสียงอย่างไม่ต้องนัดหมาย ไอ้จงแดมาเกือบสายเลยนะ

"สวัสดีฮะพี่จงแด มาแต่เช้าเลยนะฮะ"

เซฮุนเอ่ยทักทายก่อนจะโค้งให้จงแดตามมารยาท นี่เซฮุนแซะไอ้จงแดรึเปล่าเนี่ย มาเช้าอะไร

"ไง มาเกือบสายเลยนะมึงอ่ะ เดี๋ยวตกรถอดไปกูจะขำให้"

"ไม่ตกรถหรอก กูรู้ว่ายังไงมึงต้องรอ กูมีเพื่อนเป็นถึงประธานชมรมอย่างมึงเลยน้าาาาา"

ไอ้จงแดทำเสียงอ้อนพลางเดินมาหาผมทำท่าจะกอด แต่ผมเอามือดันหน้ามันไว้ก่อน น่ารักแบบหมั่นไส้จริงๆ

"ไม่ต้องเลย อย่ามากอดกูววววว กูล่ะเบื่อมึงจริงๆไอ้จงแด"

"เอ่อ ผมว่าเราขึ้นรถกันเถอะฮะ รออะไรกัน ^^"

"เอออออ ไปๆ ขึ้นรถสิวะ รอเหี้ยไรอยู่เนี่ย"

"แล้วไอ้เหี้ยที่ไหนมันมาช้าวะกูถามหน่อย"

พูดจบผมก็ยกเท้าเตะตูดไอ้จงแดมันไปทีนึง ก่อนจะเดินขึ้นรถไปก่อน หมั่นไส้มันจริงๆ ผมมองหาที่นั่งเหมาะๆ ซึ่งก็เหมือนกันหมด แต่ผมชอบนั่งหลังล่ะ

และแล้วก็มีปัญหากันบนรถจนได้ครับ เพราะปีก่อน มีแค่ผมกับไอ้จงแดสองคน แต่ปีนี้มีเซฮุนด้วย...

"ไอ้ชานยอลมึงอย่าทำแบบนี้กับกู อะไรคือการที่มึงให้เซฮุนนั่งในแล้วมึงนั่งนอกที่เบาะคู่ แล้วกูล่ะครับไอ้คุณชานยอล"

"มึงก็ไปนั่งกับไอ้เควิ่นดิ ไม่ก็นั่งคนเดียว"

"ไอ้สัส นี่มึงไล่กูแบบนี้เลยหรอ คอยดูกูจะขัดขวางมึงกับเซฮุนทุกทางเลย อย่าหวังว่าจะได้จิ๊จ๊ะจุ๊กจิ๊กกันสองคนนะโว้ยยยยย!"

"ไอ้จงแดมึงหุบปาก! เดี๋ยวเจอตีนกู เดี๊ยะๆ"

ผมชี้หน้ามันอย่างคาดโทษ ดูมันพูด

"เอ่อ เอางี้นะผมว่าไปนั่งแถวสุดท้ายเบาะยาวมั้ยฮะ จะได้นั่งด้วยกันสามคนเลย"

"โอเค! / ไม่ได้!"

ผมกับไอ้จงแดพูดออกมาพร้อมกันด้วยเสียงอันดัง เรียกความสนใจจากคนในรถไม่น้อย ผมเลยใช้สายตาข่มพร้อมกับชี้ส่งให้จงแดไปนั่งเบาะหลังสุด

"กูไม่ไปนะ"

"ไป มึงไปเดี๋ยวนี้เลย"

"มึงใจร้ายกับกูอ่ะไอ้ชาน T_T"

"จะไปดีๆมั้ย? ถ้ายังไม่ไปมึงได้น้ำตาไหลของจริงแน่"

"เออไอ้สัส! กูไปก็ได้เว้ย!"

ไอ้จงแดทำปากงอนแล้วสะบัดหน้าไปอีกทางก่อนจะหันหลังเดินกระแทกตึงตังไปนั่งเบาะหลัง ดูมันทำท่าประชด หมั่นไส้จนอยากเตะตูดมันอีกซักที เมื่อเห็นว่ามันไปแล้ว ผมก็ค่อยหันกลับมานั่งที่ผม

"นายนี่จริงๆเลย ทำไมต้องไล่จงแดด้วย"

"เป็นห่วงมันรึไง"

"เปล่าาาา แล้วนี่ยื่นหน้ามาใกล้ทำไม ออกไปเลยมันอึดอัด!"

ฮ่าๆ ผมแกล้งยื่นหน้าไปใกล้เซฮุนตอนที่เซฮุนพูดถึงไอ้จงแด และผลที่ได้รับกลับมามันทำให้ผมหัวใจเต้นแรงไม่น้อย เซฮุนใช้มือดันอกผมเล็กน้อย แล้วแสร้งหันไปมองนอกหน้าต่าง แต่หน้าแดงระเรื่อนี่นะ น่ารักจริงๆให้ตาย จะทนได้นานแค่ไหนกัน ผมอมยิ้มเล็กน้อยให้กับอาการของเซฮุน ก่อนจะหยิบแซนด์วิชที่ผมซื้อออกมาก ผมกินเอง 2 อัน โยนไปให้ไอ้จงแดข้างหลัง 1 อัน แล้วยื่นให้เซฮุน 1 อัน

"ขอบใจนะที่ซื้อมาเผื่อ"

"ไม่เป็นไรฉันเต็มใจ"

เซฮุนกัดแซนด์วิชช้าๆ ก่อนจะค่อยๆหันมามองหน้าผม ซึ่งตรงกับผมที่มองหน้าเซฮุนอยู่ก่อนแล้ว เราสองคนไม่ได้พูดอะไร เซฮุนระบายยิ้มบางๆให้ แค่นั่นก็เกินพอแล้วสำหรับทุกอย่าง

หลังจากกินเสร็จ ผมก็หยิบขาดน้ำออกมาจากถุงแล้วเปิดฝาออกก่อนจะดื่มน้ำทันที จากนั้นก็ส่งให้เซฮุนต่อ

"ขอบใจนะ แล้วหลอดล่ะ"

"สงสัยพนักงานคงลืมใส่มาให้ แต่ถ้านายรังเกียจก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันวิ่งลงไปซื้อให้ ยังทันอยู่"

ผมจับดูกระเป๋าตังค์ยังอยู่ในกางเกง เลยลุกขึ้นจะลงไปซื้อน้ำ แต่เซฮุนคว้าแขนผมไว้ก่อน

"เดี๋ยวชานยอล ไม่เป็นไร ไม่ต้องก็ได้"

"...."

"ฉันไม่ได้รังเกียจนาย"

"...."

เซฮุนพูดจบก็ยกขวดน้ำเข้าปากดื่มทันที เสร็จแล้วก็ส่งขวดคืนผม ผมเลยดื่มต่อจนหมด เราเหมือนจูบกันทางอ้อมเลยนะ นั่นผมอดระบายยิ้มออกมาไม่ได้ ลึกๆแล้วนายก็ไม่ได้เกลียดฉันใช่มั้ยเซฮุน

รถบัสของมหาลัยได้ออกมุ่งหน้าไปยังที่หมายแล้ว อีกประมาณหนึ่งชั่วโมงคงถึง ผมกับเซฮุนเราสองคนนั่งเงียบกันมาตลอดทาง มีบ้างที่ผมหันไปมองเซฮุนเป็นระยะๆ เซฮุนก็ยังคงมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเคย ผมเลยเอาโทรศัพท์ขึ้นมาใส่หูฟังแล้วเปิดเพลง ก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ด้วยความง่วง อย่างน้อยผมก็หลับได้อย่างสนิทใจว่าตื่นมาเซฮุนจะยังอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

ผมหลับไปนานซักพักใหญ่เหมือนกัน ก่อนจะรู้สึกตัวเหมือนมีคนสะกิดที่แขนเบาๆ

"ชานยอล"

"...."

"ชานยอลถึงแล้ว ตื่น"

"อื้อออ ถึงแล้วหรอ"

"อืม"

เซฮุนพยักหน้าหงึกหงัก ผมจับต้นขอสะบัดหน้าไปมาเรียกสติให้กลับคืนก่อนจะเก็บของ เก็บถุงเตรียมลงรถ

เราทั้ง 3 คนเดินมาที่หน้าเค้าเตอร์ต้อนรับของรีสอร์ท ในฐานะที่ผมเป็นประธานชมรม ผมเป็นคนจับลูกค่ายลงห้องเอง ไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าเซฮุนอยู่ห้องเดียววกับใคร เงียบไว้นะครับ แฮๆ~ ผมว่าผมประกาศรายชื่อกับห้องดีกว่า ทุกคนจะได้มารับกุญแจแล้วไปพักผ่อนก่อนจะมีกิจกรรมช่วงค่ำ

"ทุกคนครับ! ฟังพี่นะ เดี๋ยวพี่จะประกาศรายชื่อใครอยู่กับใครห้องไหน ชมรมเรารุ่นปีนี้มีแค่ 20 คน คงหาคู่ไม่ยากใช่มั้ย ดูจากป้ายชื่อของแต่ละคนนะครับ ถ้าหาคู่เจอแล้วพากันมารับกุญแจและใบรายการค่ายที่พี่จงแดได้เลย"

ผมเอากุญแจมาวางเรียงไว้บนโต๊ะข้างหน้าให้จงแด พร้อมกับกางกระดาษใบรายชื่อออก

"ห้อง 50 อาจารย์วิเวียนกับอาจารย์ไลลาครับ"

"ห้อง 61 ผมชานยอลอยู่กับเซฮุน"

"ห้อง 62 จงแดอยู่กับเลย์"

"ห้อง 63 แบคฮยอนอยู่กับไค"

"ห้อง 64 ซูโฮอยู่กับดีโอ"

"ห้อง 65 ซีโค่อยู่กับแจฮโย"

"ห้อง 66 ไอรีนอยู่กับซึลกี"

"ห้อง 67 เตนล์อยู่กับแทยง"

"ห้อง 68 คริสตัลอยู่กับแอมเบอร์"

"ห้อง 69 เควิ่นกับกีซอบ"

"ห้อง 70 อิไลอยู่กับซานเดอร์"

"ครบแล้วนะครับ หาคู่เจอแล้วมารับกุญแจไปพักผ่อนที่ห้องได้เลย กำหนดการแรกของเราวันนี้ 6 โมงเย็น เราจะทานข้าวเย็นกันที่ห้องอาหารใหญ่ชั้น 2 นะครับ หลังจากทานข้าวเสร็จเราจะทำกิจกรรมร่วมกันนิดหน่อย ขอทุกคนจะรักษาเวลาด้วยนะครับ ขอจบการประกาศเพียงเท่านี้ครับ แยกย้ายได้ ขอบคุณครับ"

ผมกล่าวจบพร้อมกับโค้งเล็กน้อยเพื่อเป็นมารยาทแล้วหยิบกุญแจจากจงแด จากนั้นก็เดินไปหาเซฮุนทันที แต่เซฮุนกำลังยืนหน้าหงิกใส่ผมอยู่นี่สิ

"ใครเป็นคนจัดห้องพัก"

"อาจารย์วิเวียนจัด"

โกหกหน้าด้านๆเลยครับ จริงๆแล้วอาจารย์ไม่เคยมามีส่วนร่วมอะไรเลย ไม่บอกก็รู้ว่าอะไรจะเกิดต่อจากนี้ เซฮุนเหวี่ยงผมแน่ๆ

"จริงหรอ งั้นเดี๋ยวฉันจะไปถามอาจารย์"

"ไม่ได้ๆ! อาจารย์เค้ากำลังจะไปพักแล้วมันจะเป็นรบกวนนะเซฮุน!"

"โกหก ท่าทีแบบนี้นายเป็นคนจัดแน่ๆ"

"...."

"ว่าไง"

".... เออๆๆๆๆ ฉันจัดเองก็ได้ ก็ฉันไม่อยากให้นายไปอยู่กับคนอื่นนี่ ทำไม อยู่ห้องเดียวกับฉันนายมีปัญหาอะไรรึไง"

"....ไม่มี"

"ก็แค่นั้น ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่า แต่ถ้านายเต็มใจก็อีกเรื่อง ฉันพร้อมเสมอ"

"ไอ้บ้าเอ้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว!"

"แดดก็ไม่มีนะ นายร้อนหรอเซฮุนหน้าแดงเชียวหรือไม่สบาย ไหนขอจับหน่อย"

"ไม่ต้องเลย! อย่ามาจับ!"

เซฮุนปัดมือผมออกแล้วทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดออกไป ทิ้งกระเป๋าต่างๆให้ผมถือคนเดียวซะงั้น เขินกลบเกลื่อนหน้าแดงล่ะสิ ผมรู้หรอกน่า น่ารักดีแฮะ... รีบตามไปดีกว่าเดี๋ยวจะไม่ได้เข้าห้อง ถ้าไอ้เด็กแสบมันล็อคห้องก่อนนะเจอดีแน่

 

หลังจากที่เซฮุนไขประตูเข้าไป ผมก็รีบเดินตามเข้าไปแล้วล็อคห้องทันทีด้วยความกลัวพลาด จากนั้นก็วางกระเป๋าทั้งหมดลงและเปิดแอร์ทันที มีความสุขจริงๆเลยครับ อยู่บ้านคงไม่มีโอกาสแบบนี้ว่ามั้ยล่ะ

"นี่นายจะรีบเข้ามาทำไม มันชนฉัน"

"ก็ดูดิ นายเดินมาตัวปลิวเฉยเลย กระเป๋าตัวเองก็ไม่แบกมา ฉันรีบเข้าจะได้รีบวางไงมันหนัก เห็นมั้ยเนี้ยเหงื่อยออกเลย เดี๋ยวเหอะฉันจะทำให้นายเหงื่อออกบ้าง หึๆ"

"โว้ยยยย นายนี่มัน! ไอ้บ้า! คิดแต่ละอย่างไม่เคยพ้นเรื่องใต้สะดือเลย!"

"อะไร ฉันพูดหื่นๆตอนไหน ฉันจะชวนนายไปเตะบอลไง ได้เหงื่อช่วยระงับความอยากด้วย"

"โอ้ยไม่คุยด้วยแล้ว! ฉันจะนอน! เสื้อผ้าจัดเก็บเข้าตู้ให้ด้วย!"

เซฮุนสั่งๆพร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นแล้วแทรกตัวลงไปนอนบนเตียงนุ่มทันมี

"ได้ครับ เชิญนอนตามสบายเลยครับคุณนาย"

"ใครคุณนาย! หุบปาก!"

"เปิดแอร์แล้วไม่ต้องหน้าแดงเขินกลบเกลื่อน"

"ไม่ได้เขิน! เงียบไปเลยจะนอน!"

"โอเคๆ ไม่กวนแล้วครับ รีบๆนอนเลยครับ"

จากนั้นเซฮุนก็หันนอนตะแคงไปอีกข้างนึงเข้าหากำแพง เมื่อเห็นว่าเซฮุนคงกำลังใกล้หลับแล้ว ผมก็จัดแจงเอาเสื้อผ้าของใช้ออกมาวางเข้าที่ตามคำสั่งของคุณนาย

ผมจัดของไปเรื่อยๆจนเสร็จเรียบร้อย เสียงลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอของเซฮุนทำให้ผมรู้ว่าเซฮุนได้ดิ่งลงลึกสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ผมว่าผมก็จะงีบหลับด้วยเช่นกัน เก็บแรงไว้สู้รบต่อเดี๋ยวจะรับมือไอ้เด็กนี่ไม่ไหว

 

************************************

17:25 น.

อีกประมานครึ่งชั่วโมงก็ได้เวลาทานอาหารเย็นแล้ว ผมควรปลุกเซฮุนดีมั้ย แต่ดูเซฮุนจะหลับสบายจนไม่กล้าปลุกเลย ผมเดินอ้อมไปทางข้างหลังของเซฮุนก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเบาๆไม่ให้คนตัวบางที่กำลังหลับอยู่ตื่นขึ้นมา มองไล้ไปตามแพขนตาที่เรียงเส้นสวย ริมฝีปากบางสีแดงธรรมชาติ จมูกรั้นนั่นอีก ผมกำลังหลงใหลได้ปลื้มกับใบหน้าที่ดูสมบูรณ์แบบของเด็กคนนี้ ปลุกไอ้เด็กนี่ดีกว่า หลับสบายเกินไปละ แต่ขอปลุกแบบได้กำไรหน่อยละกัน โทษฐานใช้งานผมแบกกระเป๋ามาให้

ผมใช้มือค้ำหัวเตียงที่เซฮุนนอนอยู่ไว้ ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงช้าๆแล้วฝังจมูกลงเบาๆที่แก้มเนียนใสของร่างบางที่กำลังหลับอยู่ ผมสูดกลิ่นของเซฮุนเข้าไปเต็มปอดอย่างชื่นใจ กลิ่นที่ผมคุ้นเคย... ก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าออกห่างใบหน้าอีกคนที่กำลังหลับอยู่

เซฮุนเหมือนจะรู้สึกตัวแล้วว่ามีบางสิ่งมารบกวน ทำให้ร่างบางขยับตัวเล็กๆ ลุกขึ้นมานั่งบิดตัวไปมาพร้อมกับขยี้ตาเหมือนเด็กๆ แล้วนั่งอึนอยู่บนเตียงพลางเอามือลูบที่แก้มเบาๆ

"ตื่นแล้วหรอ งั้นไปล้างหน้าแต่งตัวดีๆไปใกล้เวลาทานอาหารเย็นแล้ว"

"อือๆ แปบนึงนะ"

เซฮุนลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความงงงวยทั้งที่มือยังคงจับแก้มตัวเองอยู่อย่างนั้น ผมอดขำกับท่าทีของเซฮุนไม่ได้ ไอ้เด็กนั่นคงกำลังสงสัยแน่ๆว่ามีอะไรยุกยิกที่แก้ม คงเป็นความรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่น เคลิ้มๆ อีกไม่นานเกินรอนายจะได้รู้แน่นอนเซฮุน... รอยจูบที่แก้มนายไม่ได้ฝัน