REMINISCENCE [CHANHUN]

หลังจากพาเซฮุนไปมอบตัวเลือกชมรม อย่าบอกว่าเลือกเลยดีกว่า ผมจับเซฮุนลงชมรมผมเองเลย ตัดปัญหา หลังจากนั้นไม่นานผมกับเซฮุนก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย

ผมเดินเข้ามาในตัวบ้านตั้งใจจะขึ้นห้องทันทีเพราะรู้สึกเพลียมาก แต่เซฮุนกลับเรียกผมไว้ นั่นทำให้ผมแปลกใจไม่น้อย เพราะไม่เคยมีซักครั้งที่คนตรงหน้าผมจะเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน ผมเลยหยุดเดินแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเซฮุน

"เรียกฉันทำไม"

"วันนี้... นายกับเควิ่นทำไมถึงมีเรื่องกันได้"

"เรื่องมันยาว"

"เล่าให้ฟังหน่อย"

"ดูนายจะสนใจเรื่องของมันมากนะ"

"ก็ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมนายสองคนถึงวิ่งเข้าใส่กันแบบนั้น ทุกเรื่องมันมีที่มาทั้งนั้น"

"ตกลงจะต้องเล่าให้ได้เลยใช่มั้ย"

"....อืม"

เซฮุนตอบออกมาเบาๆพร้อมกับพยักหน้า ผมถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วเซฮุนก็ตามมานั่งข้างๆผมเหมือนอยากรู้อยากเห็นมาก

"จริงๆแล้ว ฉัน จงแดและไอ้เควิ่นเป็นเพื่อนกันเมื่อก่อน ฉันกับไอ้เควิ่นรู้จักกันเพราะเรียนคณะเดียวกัน แต่คนละเมเจอร์ เราเจอกันบางคลาสถ้าเรียนตัวเรียวกัน และก็อยู่ชมรมเดียวกัน แต่ก่อนก็ไม่ถึงกับมีปัญหาอะไรกับมันหรอก ถ้ามันไม่มาทำเรื่องเหี้ยๆก่อน"

"....."

"ตอนนั้นตอนที่ฉันมีแฟน แต่ละคนเราคบกันไม่นานก็เลิก แล้วคนที่เลิกกับฉันก็ไปควงไอ้เควิ่นต่อแทบทุกราย มาเห็นคาตาก็ตอนที่ฉันขับรถผ่านหน้าห้างแล้วเห็นมันกำลังยืนจูบกับคนของฉันใต้ต้นคริสต์มาสหน้าห้าง ทั้งที่มันเองก็รู้ว่าฉันกำลังคบกับคนนั้นอยู่มันก็ทำ เหมือนโดนหักหลังจากคนรักกับเพื่อนของตัวเองยังไงไม่รู้"

"....."

"ยิ่งรักยิ่งเจ็บ เพราะไว้ใจมากไปเลยช้ำซะเอง มันทั้งจุก ทั้งโกรธ ทั้งแค้น ทั้งเจ็บใจ เหมือนโดนหยามหน้า ใครต่อใครก็เอาไปพูดว่าฉันมันไม่เอาไหน พอมีแฟนเค้าก็ทิ้งไปหาไอ้เควิ่นหมด ฉันกับมันแตกหักกันตั้งแต่ตอนนั้นเลยก็ว่าได้"

".....หึ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง แต่ฉันก็ไม่แปลกใจหรอก ทำไมพวกเค้าถึงทิ้งนายไปหาเควิ่น"

"....."

"เพราะนายกับเควิ่น ต่างกันทุกอย่าง"

"....."

"มีใครบ้างไม่อยากมีแฟนน่ารัก อ่อนโยน คอยเอาใจ อัธยาศัยดี พูดดี ไม่เหมือนนาย ที่เอาแต่ใช้กำลัง ไม่ได้ดั่งใจก็จะคอกใส่ เย็นชา หัวเสียอยู่ตลอดเวลา คงไม่มีใครทนอยู่ได้ด้วยหรอก"

"....หึ นายพูดเหมือนนายรู้จักฉันดีว่าฉันเป็นคนยังไง ทั้งที่จริงนายไม่เคยเข้าถึงตัวตนที่แท้จริงของฉันเลยด้วยซ้ำ ถ้านายรู้จักฉัน นายจะไม่มีวันพูดแบบนั้นออกมา"

"....."

"ทำไมนายไม่คิดบ้างว่าแต่ก่อนฉันอาจจะไม่ใช่คนโหด เถื่อน หรือเย็นชาแบบนายกำลังว่าฉันอยู่ตอนนี้ก็ได้ นายบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าทุกเรื่องมันมีที่มา"

"....."

"ไม่มีใครอยากโหดร้ายกับคนที่ตัวเองรักหรอกเซฮุน ความรักคือสิ่งที่สวยงาม แต่การถูกหักหลังจากคนที่ตัวเองรักต่างหาก ที่ทำให้ความรักดูโหดร้าย ที่ทำให้ชีวิตคนๆนึงเปลี่ยนไป"

"....."

"เพราะมันมาแทรกกลางความรักของฉัน สุดท้ายทุกคนก็ทิ้งฉันไป ฉันทำผิดอะไร แล้วฉันทำอะไรได้ ฉันควรรั้งมั้ยถ้าใจเค้าไม่อยู่กับฉันอีกแล้ว ปล่อยเค้าไปก็ดีกว่า เพราะถ้าเค้ารักฉัน ซื่อสัตย์กับฉัน ต่อให้ใครมาแทรกกลาง เค้าก็จะยังอยู่ เค้าจะไม่หันหลังให้ฉันแล้วเดินจากไป"

"....."

"ฉันเลยไม่อยากรักใครอีก ฉันกลัวจะเสียเค้าไป กลัวจะถูกหักหลังเหมือนที่ผ่านๆมา ถ้ามันจะจบแบบเดิมๆล่ะก็ ฉันคงทนไม่ไหว ที่ผ่านมาก็มากเกินพอแล้ว"

"....."

"....."

"โอเค.... ฉันคิดว่า ฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกของนาย..."

"....."

"แต่ฉันก็ไม่เห็นว่านายจะต้องไปมีเรื่องกับเควิ่นเลย เพราะเรื่องมันก็นานแล้ว และตอนนี้นายยังไม่มีใครไม่ใช่หรอ..."

"ใช่... เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ตอนนี้ฉันยังไม่มีใครก็จริง แต่ฉันกำลังสนใจคนๆนึงอยู่..."

ผมพูดออกด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ พร้อมกับหันไปมองใบหน้าเรียวสวยแล้วมองลึกลงไปในดวงตาของคนข้างๆผม ผมอยากให้เซฮุนรู้ว่าผมกำลังหมายถึงใคร ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมเลย

"....งั้นหรอ แสดงว่าตอนนี้นายกับเควิ่นกำลังมีปัญหากันเพราะคนๆนึง"

"จะว่างั้นก็ได้ ฉันกับมันมีปัญหากันเพราะตอนนี้ฉันกับมันกำลังชอบคนๆเดียวกันอยู่ แต่กับคนนี้ฉันยอมเสียไปให้ไอ้เควิ่นไม่ได้"

".... แล้วคนนั้นเค้ารู้มั้ยว่านายแอบชอบ เค้าควรรับรู้นะว่านายทำเพื่อเค้าขนาดนี้"

"ใช่.... เค้าควรรับรู้มัน แต่จริงๆแล้วเค้าไม่เคยรับรู้อะไรเลย ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเค้า ทั้งที่ผ่านมาฉันพยายามทำดีกับเค้ามาตลอด แต่เค้าก็เหมือนตีตัวออกห่างเสมอ"

"...."

"...."

"งั้นนายก็พยายามเข้านะ ซักวันเค้าต้องรับรู้ความรู้สึกที่นายมี ยังไง... ฉันก็ขอให้นายชนะเควิ่นคราวนี้ก็แล้วกัน"

เซฮุนร่ายคำพูดออกมามากมายพร้อมกับใบหน้าของเซฮุนที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มบางๆส่งมาทางผม ทำเอาใจผมกระตุกวูบไม่น้อยกับรอยยิ้มนั้น เป็นครั้งแรกที่ได้รอยยิ้มจากเซฮุน ผมไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยกยิ้มบางกลับไปให้คนตรงหน้า แล้วมองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลสวยคู่นั้น ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า ผมหลุดไปไหนไม่ได้อีกแล้ว... ยิ่งมองใบหน้าเรียวสวยของตนตรงหน้าก็ยิ่งมีแรงดึงดูดให้ขยับเข้าไปใกล้ๆ ผมรู้ตัวดีว่าผมกำลังจะทำอะไร แต่ผมหยุดตัวเองไม่ได้

ผมเอื้อมมือไปจับท้ายทอยของเซฮุน บีบคลึงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลื่อนมือมาที่แก้มเนียนใสของคนตรงหน้าใช้นิ้วโป้งเกลี่ยไปมาเบาๆ ไม่เคยคิดเลยว่าผมกำลังหลงใหลใบหน้าของไอ้เด็กคนนี้ คนที่ผมบอกเกลียดนักเกลียดหนา มารู้ตัวอีกทีใบหน้าของผมอยู่ห่างจากเซฮุนไม่กี่เซนแล้ว ผมจงใจใช้ปลายจมูกกดไล้ไปตามแก้มใสของเซฮุน แล้วค่อยๆเคลื่อนต่ำลงมาที่มุมปาก ยิ่งใกล้เท่าไหร่หัวใจผมก็ยิ่งเต้นแรงมาก เพราะลมหายใจของผมกับเซฮุนแทบจะรวมเหมือนเป็นลมหายใจเดียวกันเลยก็ว่าได้ ริมฝีปากของเราสองคนกำลังจะแตะกันแล้วอีกนิดเดียว...

"เอ่อชานยอล... ฉันว่า ฉันรู้สึกเพลียมากเลยวันนี้ ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนอนก่อนได้มั้ย"

"อ่าาา... ได้สิ ได้ๆ ตามสบายเลย"

เป็นเซฮุนเองที่หันหน้าหนีไปอีกทางก่อนที่ริมฝีปากเราจะแตะกัน ผมมองไปยังริมฝีปากบางชมพูอ่อนของคนตรงหน้าอย่างนึกเสียดาย เซฮุนใช้มือบางของตัวเองค่อยๆดันแผงอกผมออก นั่นทำให้เห็นใบหน้าของเซฮุนที่มีสีแดงระเรื่อ ไอ้เด็กนี่จะรู้มันว่ามันดูน่ารักมากจนผมจะอดใจไม่ไหวจนผมอยากจะจับกดลงกับโซฟาแล้วทำในสิ่งที่ผมอยากจะทำมาตลอด แต่ผมต้องเก็บอาการไว้ก่อน บางทีความสัมพันธ์ของผมกับเซฮุนมันอาจจะกำลังดีขึ้นเรื่อยๆก็ได้ ไว้ตอนนั้นผมค่อยจัดเต็ม

เซฮุนขึ้นห้องไปแล้ว ทิ้งผมไว้กับความรู้สึกแปลกในใจ เมื่อกี้เซฮุนเรียกชื่อผม จากที่ชอบเรียกนายๆมาตลอด นั่นทำให้ผมระบายยิ้มออกมาบนใบหน้าอย่างอดไม่ได้ ผมรู้สึกดีไม่น้อยเลยล่ะ แต่ก็อดนึกถึงคำที่เซฮุนพูดไม่ได้ ขอให้ฉันชนะงั้นหรอ

'หึ นายอยากรู้ความลับของฉันมั้ยล่ะ จริงๆแล้วคนๆนั้นคือนายไงล่ะเซฮุน แต่นายมันไม่รู้อะไรเอาซะเลยว่าฉันรู้สึกยังไง ถ้านายอยากให้ฉันชนะไอ้เควิ่นล่ะก็ อย่าใจแข็งกับฉันอีกเลย กำแพงของนายมันแน่นหนาเกินไป ถ้าฉันเข้าไปถึงหัวใจนายไม่ได้... ฉันคงแพ้'

*********************************************

ตั้งแต่วันนั้นที่ผมเล่าเรื่องบาดหมางระหว่างผมกับไอ้เควิ่นให้เซฮุนฟัง ผมรู้สึกว่าเซฮุนทำดีกับผมมากขึ้น จากที่เฉยๆใส่มาตลอด ทุกเช้าที่ลงมาเจอกัน ถึงไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา แต่เซฮุนก็ระบายยิ้มบนใบหน้าเวลามองมาที่ผมทำให้ผมอบอุ่นในใจไม่น้อย ที่ตื่นมาทุกวันอย่างน้อยผมยังมีเซฮุนอยู่ด้วย ผมแค่หวังว่า เซฮุนจะค่อยๆเปิดใจให้ผมบ้าง แต่ผมก็รู้สึกดีกับความรู้สึกแบบนี้นะ ความรู้สึกที่ระบุไม่ได้ว่าเราอยู่ในสถานะอะไรกัน ผมโอเคกับมันมากๆสำหรับตอนนี้

อีก 4 วัน จะถึงวันเกิดเซฮุนแล้ว ตรงกับค่ายชมรมคืนสุดท้ายพอดี ผมจะหาซื้อเค้กแถวนั้นได้ที่ไหนล่ะ แอบเอาไปมีหวังเค้กเละหมดแน่ๆ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน ตอนนี้ผมกับเซฮุนกำลังเดินดูนู่นดูนี่หาซื้อของไปค่ายกัน

"เอ่อ ชานยอล นายว่าเสื้อตัวนี้โอเคมั้ย เราไปรีสอร์ทกัน ควรแต่งตัวสบายๆ เสื้อยืดบางๆก็โอเคนะว่ามั้ย...?"

"อือ ต้องแต่งสบายๆ แต่ไม่เอาบางมากและก็ไม่ใส่สีขาวด้วยนะ กางเกงก็ห้ามใส่สั้นมาก โอเคตกลงนะ"

"ทำไมล่ะ"

"ฉันบอกอะไรก็ทำตามไปเถอะโว๊ะ"

"ทำไมต้องใส่ไม่ได้ด้วย ไม่มีเหตุผลเลยนายน่ะ เหอะ"

เซฮุนบ่นๆ พลางหยิบเสื้อยืดเรียบๆสีน้ำตาลกับสีดำใส่รถเข็นก็จะเดินนำออกไป อดขำไม่ได้กับท่าทีน่ารักของเซฮุน ผมมองตามแผ่นหลังบางนั้นที่ไกลออกไปเรื่อยๆ ที่จริงผมมีเหตุผล นั่นก็เพราะ...

"ก็เพราะฉันหวงนายไงล่ะ ไม่อยากให้ใครมองนายเลย กลัวจะหลงแบบฉัน"

ผมว่าผมกำลังยืนเหม่อบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วล่ะ กว่าจะรู้สึกตัวแล้วเดินตามเซฮุนไป ก็เกือบหาเซฮุนไม่เจอแล้วไง รายนั้นก็เดินเอาๆไม่รอเลย

เราเลือกซื้อของกันเสร็จแล้ว หลังจากจ่ายเงินเสร็จ เราสองคนเดินมาตามทาง แต่เมื่อผ่านร้านไอศกรีมที่ไอ้จงแดชอบ เซฮุนดันบอกให้ผมหยุด แล้วให้เหตุผลอันน่ารักว่า 'ฉันอยากกินไอติม'

เราสองคนสั่งไอศกรีมมาคนละถ้วยใหญ่ คราวนี้เซฮุนสั่ง Cotton Candy ส่วนผมก็สั่งรสโปรดเช่นเคย Dark Chocolate Mint ผมกำลังคิดเรื่องของขวัญวันเกิดเซฮุน ที่จริงผมมีสิ่งนึงที่จะให้เซฮุนแล้ว แต่อยากรู้ว่าเซฮุนจะชอบรึเปล่า ผมควรลองถามดูนะว่ามั้ย

"เซฮุน ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย คือ... นายชอบใส่สร้อยคอรึเปล่า"

"ก็ชอบ แต่รู้สึกรำคาญเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรที่คอตลอด"

"แล้วนายชอบสร้อยสีอะไรหรอ"

"สีน้ำตาลเข้ม ไม่ก็สีดำ ชอบแบบเส้นเล็กๆคล้ายๆเชื่อกมากกว่าด้วย ไม่ชอบแบบเงินโลหะ"

"อ่อ..."

"ถามทำไมหรอ"

"เปล่า ก็แค่อยากรู้ เพราะฉันไม่เห็นว่านายจะใส่สร้อยคอเลย เอ่อ เดี๋ยวฉันมานะ ขอไปกดเงินก่อน เดี๋ยวไม่มีเงินไปค่าย ถ้าไอติมมาเสิร์ฟ นายทานก่อนได้เลยไม่ต้องรอ"

"โอเค"

ผมเดินมากดเงินที่ตู้เอทีเอ็มแล้วกดเงินออกมาจำนวนหนึ่ง แม่ส่งมาให้เราทุกเดิน แต่ตั้งแต่เซฮุนมา แม่ส่งมาเพิ่มขึ้นเกือบ 2 เท่า เพราะต้องใช้สองคน พอเก็บเงินใส่กระเป๋าแล้ว ผมเลยเดินไปเรื่อยๆตามร้านค้าเพื่อหาร้านขายสร้อย แล้วผมก็เจอร้านขายสร้อยเล็กๆอยู่ห้องสุดท้าย ผมตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านทันที

ผมพยายามกวาดหาสร้อยแบบที่เซฮุนชอบอยู่ซักพัก แต่ก็หาไม่เจอ หรือว่าจะไม่มีแบบเชือกขายที่นี่ ลองถามดูก่อนละกัน

"เอ่อ... คุณป้าครับ ขอโทษนะครับ ผมอยากได้สร้อยคอที่คล้ายๆเชือกสีน้ำตาล พอจะมีมั้ยครับ"

"รอเดี๋ยวนะพ่อหนุ่ม ขอป้าไปหาก่อน ป้าอาจจะลืมเอาออกมาวางโชว์"

"ได้ครับป้า"

คุณป้ากลับเข้าไปหลังร้าน ผมก็มองดูสร้อยคอเอย แหวนเอย ที่จริงแหวนก็น่าสนใจนะ แต่มันยังไม่ใช่แนวผมเท่าไหร่ อืมจะว่าไงดี เอาเป็นว่าต่อไปผมจะให้แหวนก็ได้ สำหรับผมการจะให้แหวนซักคน มันคือคำสัญญา มันคือคำสาบานว่าความรักของผมจะอยู่กับคนๆนั้นไปตลอด ถ้าผมแน่ใจแล้วว่าผมรักเซฮุน ผมจะเป็นคนใส่ให้เซฮุนเอง

"พ่อหนุ่ม มีสีดำแบบนี้เหลืออยู่ 3 เส้น สีน้ำตาลไม่มี พอจะแทนกันได้ไหม"

"อ่อ ได้ครับ งั้นผมขอซื้อ 2 เส้นครับ"

ผมควักตังค์ในกระเป๋าเสื้อให้คุณป้า แล้วรอรับเงินทอนก่อนจะออกจากร้านแล้วรีบไปหาเซฮุนทันที ไอติมรสโปรดผมคงละลายหมดแล้ว

"ฉันมาแล้ว ขอโทษที่หายไปนาน"

"ไม่เป็นไร ทำไมมาช้าล่ะ"

"คือตู้มันเสียฉันเลยเดินหาตู้ใหม่ไปเรื่อยๆน่ะ นายอิ่มแล้วหรอ รอแปบนึงเดี๋ยวฉันจะรีบกิน"

"ไม่เป็นไรไม่เห็นต้องรีบเลย นั่งกินไปเรื่อยๆก็ได้ เราก็ไม่ได้ไปไหนต่อไม่ใช่หรอ กินเถอะไอติมจะละลายหมดแล้ว"

เซฮุนพูดจบแล้วระบายยิ้มบางๆให้ ผมไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ยิ้มกลับให้ร่างบางตรงหน้าเช่นกัน อากาศเริ่มเย็นแล้ว ไอติมในถ้วยก็หวานๆเย็นๆดี แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นกับรอยยิ้มของเซฮุนที่ส่งมา

************************************

"นายเข้าบ้านไปก่อน เก็บกระเป๋าได้เลย พรุ่งนี้เราต้องไปที่มหาลัยให้ทัน 7 โมงเช้า"

"อืมๆ"

หลังจากจอดรถ ผมก็ส่งกุญแจบ้านให้เซฮุนไขประตูเข้าบ้าน ส่วนผมก็เดินไปท้ายรถหยิบถุงกระดาษหลายใบ คิดๆดูแล้ววันนี้เราก็หมดเงินไปเยอะเหมือนกันนะ ส่วนใหญ่จะของเซฮุนด้วย เยอะจริง

ผมเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะล็อคประตูแล้งรีบวิ่งขึ้นข้างบนทันที อย่างว่าแหละ ผมก็ยังไม่ได้จัดกระเป๋าเหมือนกัน ถ้าไม่ถึงเวลาไม่จี้ตูดก็ไม่มีทางขยับ

ผมรื้อเสื้อผ้าในตู้ออกมาหลายตัว ไม่รู้จะเอาตัวไหนไปดี ไปแค่ 2 คืน 3 วัน แต่หยิบออกมาอย่างกับจะไปเป็นเดือนๆ หรือว่าผมควรให้เซฮุนช่วยเลือก ไปเคาะห้องดูดีกว่าเผื่อเซฮุนจะเสร็จแล้ว

ก๊อกๆๆ

"เซฮุน"

ก๊อกๆๆ

แอดดดด

"มีอะไรหรอ"

"นายจัดกระเป๋าเสร็จยัง"

"ยังจัดไม่เสร็จเลย ก็เสื้อผ้าที่ซื้อมานายหิ้วไปไว้ห้องนายหมดเลยหนิ"

"อ่าาา ใช่ๆ งั้นไปจัดที่ห้องฉัน ฉันอยากให้นายช่วยจัดกระเป๋าให้หน่อยน่ะ"

"โตแล้วนะ ทำไมไม่จัดเอง"

"ก็ไม่รู้จะใส่อะไร ฉันรื้อออกมาจะหมดตู้แล้วนะ"

"ก็ได้ เดี๋ยวช่วยจัด ไปสิเดี๋ยวฉันตามไป"

เซฮุนว่าจบผมก็รีบเดินกลับห้องตัวเองด้วยความตื่นเต้นทันที แล้วผมจะตื่นเต้นทำไมเนี่ย เค้าแค่มาช่วยจัดกระเป๋าเอง

เซฮุนเดินตามเข้ามาในห้องผมแล้ว พร้อมกับวางกระเป๋าของตัวเองไว้ที่พื้นข้างๆเตียง

"ฉันขอจัดของฉันก่อนนะ"

เซฮุนบอกผมก็จะเอาถุงกระดาษมาเปิดๆแล้วหยิบเสื้อผ้าของตัวเองออกมา ตัดป้ายราคาออกแล้วผับใส่กระเป๋า

"นี่จะไม่ซักหน่อยหรอ?"

"แล้วมันทันมั้ยล่ะ เพิ่งซื้อมาวันนี้พรุ่งนี้ไปค่าย"

"มันก็ทันนะถ้ากลับมาซัก แต่ใครก็ไม่รู้งอแงจะกินไอติม แล้วนั่งแช่อยู่ที่ร้านตั้งนาน"

"นี่นายจะหาว่าฉันผิดหรอ"

"เปล๊าาาา~"

"ก็ใส่ๆกันแบบไม่ซักนี่แหละ พูดมากฉันจะไม่จัดกระเป๋าให้"

"เห้ยไม่เอาดิ ล้อเล่นๆ จัดให้หน่อยนะๆ"

ผมพูดพลางทำหน้าเบ้ปากเหมือนเด็กจะร้องไห้ เซฮุนเห็นแล้วก็หลุดขำออกมาเล็กน้อยก็จะตีหน้าขรึมแบบเดิม ผมรู้สึกมีความสุขมากเลยเวลานี้

"อ่ะ ของฉันเสร็จแล้ว นี่กระเป๋านายใช่มั้ย"

เซฮุนจัดไปก็บ่นไปอยู่คนเดียว หยิบนู่นนี่ยัดเข้ากนะเป๋า

"ไม่ต้องเอาไปเยอะนะ ฉันใส่กางเกงซ้ำได้"

"นายจัดกระเป๋ายังไงเนี่ย แล้วนี่ อี๋ กางเกงในทำไมมาอยู่รวมกับพวกอุปกรณ์อาบน้ำ มันมีเป็นช่องๆก็แยกกันสิ!"

ผมหลุดหัวเราะออกมาก เพราะหน้าเซฮุนแดงมากตอนจับไปโดนกางเกงในผม ก่อนจะมากางเกงในมาเข้ากลางอกผมพอดี

"ขอโทษๆ ก็ฉันเป็นคนแบบนี้แหละ ทำอะไรลวกๆ จับยัดๆ"

ผมหัวเราะไปก็ขอโทษขอโพยเซฮุนไป พร้อมกับเดินเอากางเกงในที่เซฮุนปามาเดินกลับไปยัดใส่กระเป๋าช่องข้างๆ

"อืม... รีสอร์ทอากาศน่าจะเย็นๆ เพราะงั้นนายต้องใส่เสื้อหนาๆหน่อย ตัวนี้โอเค ใส่กับกางเกงตัวนี้เข้าชุดเลย ไว้ใส่พรุ่งนี้ตอนไป"

"...."

"แล้วก็ตัวนี้ดูดีใช้ได้ ไม่หนามาก ใส่กับกางเกงตัวนี้ละกัน"

"...."

"อ่อ! เอาไปเผื่ออีกชุด งั้นเสื้อสีครีมตัวนี้ กับกางเกงสีน้ำตาลเข้มนี้ ก็เข้ากันนะ โอเคเอาชุดนี้ด้วย"

"...."

"อ่าาา ชุดนอนของนายใส่แบบไหนดี เสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็พอ จะได้นอนสบายตัว"

"...."

"วันกลับใส่เสื่อตัวนี้ละกัน สบายๆ บางๆ กับกางเกงยีนส์ตัวนี้ เหมาะกันดี"

"...."

"อะ ครบละ นายว่าที่ฉันเลือกโอเคมั้ย"

".... โอเคสิ โอเคมาก"

"โอเค งั้นฉันจะได้พับใส่กระเป๋าให้"

เซฮุนว่าพลางแกะเสื้อผ้าออกจากไม้แขวนพร้อมกับยิ้มบางๆให้ผม จากนั้นก็พับชุดของผมลงกระเป๋าทีละตัวอย่างช้าๆ นี่มันครอบครัวชัดๆ สามีภรรยาเลือกเสื้อผ้าให้กันจัดกระเป๋าไปฮันนีมูน แค่คิดก็ทำเอาผมแอบเขินอยู่ไม่น้อย นานมากแล้วที่ไม่มีใครมาจัดเสื้อผ้าให้ผม แฟนคนก่อนๆยังไม่ทำเลย แต่สิ่งที่เซฮุนทำให้ผมเมื่อกี้ทำให้ผมเอาแต่มองยิ้มเหม่อให้กับคนตรงหน้า ที่ดูตั้งอกตั้งใจเลือกชุดมาก ผมมีความสุขที่ได้มองเซฮุนเวลาที่เซฮุนตั้งใจทำอะไรซักอย่างเพื่อผม

"จัดเสร็จแล้ว อันนี้คือชุดใส่ไปนะ"

"อือ ขอบใจนะที่ช่วย"

"อืม ไม่เป็นไรแค่นี้เอง"

"...."

"...."

เราสองคนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นพร้อมกับค่อยระบายรอยยิ้มออกมาแต่งแต้มบนใบหน้า ผมไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกยังไง การเงียบของเรามันไม่ได้อึดอัดเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แล้วผมก็คิดว่า ถ้าเราจะเอาแต่จ้องหน้ากันแบบนี้ คืนนี้เซฮุนคงไม่ได้ออกจากห้องผมแน่ๆ ก่อนที่ผมจะอดใจไม่ไหวทำอย่างอื่น ผมควรตัดความคิดนั้นออกให้เร็วที่สุด

"เอ่อ เซฮุน... นายง่วงหรือยังล่ะ จะกลับห้องมั้ย เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"คิดว่าง่วงแล้ว ก็ต้องรีบนอนไม่ใช่หรอ พรุ่งนี้ต้องไปถึงมหาลัยแต่เช้า"

"ใช่ เพราะงั้นไปนอนพักผ่อนซะ ไปฉันไปส่ง"

ผมว่าจบพลางลุกขึ้นไปดึงแขนเซฮุนให้เดินตามมา โดยไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าเซฮุนออกมาด้วย

"นี่ ไม่ต้องจับก็ได้แขนน่ะ"

"แฮ ขอโทษ ฉันลืมตัวน่ะ ไปสิเดินนำไปเลย"

ผมค่อยๆปล่อยมือจากแขนเซฮุนแล้วดันหลังร่างบางให้เดินออกจากห้อง ไปหยุดตรงหน้าน้องเซฮุน

เซฮุนกำลังจะปิดประตูแล้ว แต่ผมเอามือดันประตูไว้ก่อน เซฮุนมองหน้าผมด้วยความงงเล็กน้อย เป็นผมเองไม่ใช่หรอที่บอกให้เค้ากลับไปนอนที่ห้อง แล้วนี่กลับรู้สึกอยากเอาเซฮุนกลับไปห้องตัวเองอีก ผมว่าผมควรจะบอกฝันดีเซฮุนนะว่ามั้ย

"นาย... มีอะไรรึเปล่า?"

"อ่อ ไม่มีไรหรอก นายไปนอนเถอะ"

"อืมๆ"

เซฮุนกำลังจะปิดประตูอีกครั้ง แต่ผมก็เอามือดันไว้อีกตามเคย ทำไมมึงไม่กล้าพูดวะไอ้ปาร์ค!!!!!

"ตกลงนายมีอะไรรึเปล่า ฉันจะนอนแล้วนะ เอามือดันประตูทำไม"

"เอ่อ..."

"...."

"เซฮุน... ฝันดีนะ"

"...."

"...."

"อืม นายก็เหมือนกันนะ ฝันดี"

เซฮุนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆปิดประตูลงล็อคห้องไปแล้ว เหลือผมคนเดียวที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูนั้นด้วยใบหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มซึ่งผมเองยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวหลังจากได้ยินการบอกฝันดีด้วยใบหน้าแดงระเรื่อของเซฮุน แค่นี้ผมก็ถือว่าผมสำเร็จไปอีกขั้นละ ผมอยากจะคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าบางที เซฮุนอาจจะเริ่มมีใจให้ผมบ้างแล้ว

23:47 น.

ผมเงยหน้าไปมองหน้าฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลาจะเที่ยงคืนแล้ว นึกถึงอีกคนที่อยู่ห้องติดกัน ป่านนี้เซฮุนคงหลับฝันไปเรียบร้อย เหลือแต่ผมที่นั่งเจาะรูปิ๊คกีต้าร์สีน้ำตาลเข้มของผมเอง ใช่แล้ว ผมกำลังทำของขวัญให้เซฮุน ของขวัญชิ้นนี้มีความหมายสำหรับผมมาก เพราะปิ๊คกีต้าร์ที่ผมเจอะทำเป็นจี้ใส่สร้อยให้เซฮุน มันสำคัญมากสำหรับผม เป็นปิ๊คกีต้าร์ที่อยู่กับผมมานาน ผมรักและหวงมากที่สุด ขนาดไอ้จงแดเพื่อนสนิทผมยังไม่ให้มันยืมเลยครับ เป็นของสำคัญติดตัวผมไปทุกที่เลยล่ะ

ผมก็ค่อยๆสอดเชือกที่เป็นสร้อยเข้าไปในรูปิ๊คกีต้าร์ดึงให้มันอยู่ตรงกลาง ในที่สุดผมก็ทำของขวัญให้เซฮุนเสร็จแล้ว ผมยกชูแกว่งมันไปมาตรงหน้า ก็สวยดีนะ แต่เซฮุนจะชอบมันมั้ย ข้างหลังมีชื่อผมสลักอยู่ด้วย PARK CHANYEOL แต่เล็กมากๆ แทบมองไม่เห็นถ้าไม่สังเกตุ เหมือนแสดงความเป็นเจ้าของ สำหรับผมแล้ว ของสำคัญต้องอยู่ที่คนสำคัญ

"เพราะท้ายที่สุดแล้ว... นายจะเป็นของฉันเซฮุน"