REMINISCENCE [CHANHUN]

จากวันนั้นที่ผมพูดคำว่าขอโทษออกไปเต็มปาก ทุกอย่างระหว่างผมกับเซฮุนดูเหมือนจะดีขึ้น ถึงจะไม่มากมายแต่ก็ไม่ได้ทะเลาะมีปากเสียงเหมือนวันแรกที่เราเจอกัน แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็รู้สึกว่าเซฮุนยังมีอะไรค้างคาในใจกับผมอยู่ กำแพงของเซฮุนยังคงแข็งแรงสำหรับผมเสมอ จนตอนนี้เราอยู่ด้วยกันมาได้เดือนกว่าแล้ว ผมก็ยังรู้สึกได้ถึงระยะห่างระหว่างผมกับเซฮุนอยู่ดี กลายเป็นผมซะเองที่พยายามเข้าถึงเซฮุนให้มากที่สุด แต่สิ่งที่ผมได้กลับมา ไม่มีคำพูดใดๆนอกจาก อืมๆ อ่อ หรอ ไม่ก็พยักหน้าด้วยสีหน้านิ่งเฉยของเซฮุน ผมรู้... นั่นเพราะเซฮุนพยายามรักษาระยะห่างไว้ตลอด ยิ่งเซฮุนทำแบบนี้ ผมยิ่งรู้สึกแย่ ยิ่งอีกฝ่ายทำห่างเหิน ผมก็ยิ่งรู้ความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น บางทีความเจ็บปวดมันอาจจะตอบหัวใจผมได้ดี

แม้กระทั่งตอนนี้ ผมกับเซฮุนกำลังนั่งที่โซฟา ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของเราทั้งคู่เลย มีแต่เสียทีวีที่ดังอยู่อย่างนั้นไม่ให้บรรยากาศมันเงียบจนอึดอัดเกินไป เป็นแบบนี้แทบทุกวัน และก็เป็นผมตลอดที่ต้องชวนอีกฝ่ายเริ่มบทสนทนา

"เซฮุน... รู้ใช่มั้ยพรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยกับฉันแต่เช้า รีบไปก่อนได้คิวแรกๆจะได้เสร็จเร็วๆ"

"อืม"

"ที่นี่ไม่ใส่ยูนิฟอร์มไปเรียนกัน แต่พรุ่งนี้วันมอบตัวต้องใส่ยูนิฟอร์มอย่าลืม แล้วก็พรุ่งนี้ต้องเลือกชมรมแล้ว"

"อ่อ งั้นหรอ"

"ใช่... นายจะลงชมรมอะไรล่ะ ดนตรีกับฉันมั้ย"

"...."

"ว่าไงฉันจะได้ช่วยเลือกชมรม"

"เพื่อนนาย... ที่ชื่อเควิ่นน่ะ อยู่ชมรมอะไร"

"ถามถึงมันทำไม"

ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำลงอย่างเห็นได้ชัดจากเดิม พร้อมกับหันไปมองหน้าเซฮุนหรี่ตามองอย่างขัดใจ รู้สึกเหมือนเลือดขึ้นหน้าทันทีที่เซฮุนหลุดชื่อมันออกจากปาก

 

"ก็แค่อยากรู้"

"ไม่จำเป็นต้องรู้"

"แล้วทำไมจะรู้ไม่ได้"

"ทำไม อยากอยู่กับมันมากงั้นดิ่?"

"เปล่า! ไม่ใช่ซักหน่อย!"

"ที่ฉันเคยบอกไว้ไม่เคยจำเลยรึไง ถ้าอยู่กับฉัน อย่าหลุดชื่อมันออกมาจากปากให้ฉันได้ยินอีก ฉันไม่ชอบ ไม่งั้นฉันจะล้างปากนายเอง เข้าใจมั้ย!"

"เข้าใจแล้วๆ! ก็แค่ถามไว้จะได้ไม่ลงชมรมเดียวกับเพื่อนนายไง!"

"หึ ฉันควรเชื่อนายดีมั้ยล่ะ ไม่แน่นายอาจจะแอบไปลงชื่อชมรมมันตอนฉันไม่อยู่ก็ได้"

"นายคิดว่าฉันกำลังแอบชอบเควิ่นงั้นสินะ"

"ก็ถ้าไม่สนใจแล้วจะถามฉันเพื่ออะไร ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นคู่อริฉัน นายยังกล้าถาม ทำไม จะบอกว่ารักแรกพบงั้นดิ่? ชอบมันใช่มั้ย!"

"เหอะ ก็แล้วแต่จะคิด!"

เซฮุนพูดจบก็ลุกขึ้นพรึ่บพร้อมกับหมุนตัวเดินไปอีกทาง ผมเลยลุกตามไปจับข้อมืออีกฝ่ายแล้วกระชากเข้าหาตัวทันที

"ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอ ว่าฉันไม่ชอบการประชดทำหน้าพยศใส่ ถ้าฉันไม่ได้สั่งให้ไป นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!"

"เลิกสั่งซักที! เราเป็นอะไรกันหรอ ก็แค่พี่น้อง นายมีสิทธิ์อะไรนักหนา ฉันเบื่อที่ต้องมาเถียงกับคนไม่มีเหตุผลงี่เง่าอย่างนายเต็มทีแล้ว! ปล่อย!"

"เหอะ หรือฉันต้องให้ทำให้มีสิทธิ์ดีล่ะ ถ้าฉันทำขึ้นมาจริงๆ นายไม่รอดตั้งแต่วันแรกแล้ว อย่าคิดว่าจะมีหน้ามายืนด่าฉันปาวๆแบบนี้ เราเป็นพี่น้องกัน แต่ไม่ใช่ในสายเลือด เรื่องนี้เรารู้กันดีไม่ใช่หรอ ไม่จำเป็นต้องยกเหตุผลข้อนี้มาอ้าง"

"...."

"ไป ขึ้นไปนอนซะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"

"...."

ผมบอกพร้อมกับสะบัดข้อมือเซฮุนออกแรงๆเหมือนรังเกียจ ก่อนจะทิ้งตัวลงโซฟาเหมือนเดิม เซฮุนเดินกระแทกเท้าขึ้นไปชั้นบนแล้วพร้อมปิดประตูดังปัง

โถ่เว้ย! ทำดีพูดดีมาแทบตาย สุดท้ายมาพังก็วันนี้ในรอบหนึ่งเดือน โอเคผมโมโห ผมหงุดหงิดที่เซฮุนพูดถึงไอ้บ้านั่น ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ สุดท้ายเป็นไงจบที่การทะเลาะกันอย่างเคย

ผมกดปิดทีวีแล้วเดินขึ้นห้องทันที อาบน้ำให้ใจชื่นก็ดีวะไอ้ปาร์ค ไม่บอกก็รู้ว่าพรุ่งนี้ผมต้องเจออะไร เตรียมเหนื่อยอีกรอบสินะ เหอะ

**********************************

"เซฮุน! เซฮุน!! จะลงมาได้ยังมันสายแล้ว! ต้องให้ขึ้นไปตามถึงห้องมั้ย!?"

ผมตะโกนเรียกไอ้เด็กนั่นหลายรอบแล้วแต่เช้า นี่บอกแล้วนะว่ารีบไป เดี๋ยวเสร็จช้า มัวทำอะไรอยู่ เคาะหลายรอบก็ไม่เปิด จะไขกุญแจเข้าไปก็ยังไงอยู่ ถ้าเกิดไอ้เด็กนั่นยังแต่งตัวไม่เสร็จแล้วผมเปิดเข้าไปเจอ ผมไม่ไว้ใจตัวเองเท่าไหร่ เราคงไม่ได้ไปมอบตัวกันแน่ๆถ้าเจอแบบนั้น ผมเลยต้องพาตัวเองมารอเซฮุนข้างล่างแทน

ตึก ตึก ตึก

ไอ้เด็กนั่นลงมาแล้ว แต่ดูมันทำ กระแทกเท้าลงมาเดินผ่านหน้าผมไปที่รถแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งทันที หลบหน้าหลบตาไม่พูดไม่จาหรอ เหอะ หลบให้ได้ตลอดละกัน

ผมเดินตามออกมาขึ้นรถอีกฝั่ง ก่อนจะสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว ไอ้จงแดรอที่ชมรมป่านนี้คงบ่นชิบหายแล้ว ช้าจนได้ แล้วเราก็ตกอยู่ในความเงียบเช่นเคย เซฮุนเอาแต่นั่งเงียบมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเดียว ผมก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากรีบๆขับให้ถึงมหาลัยเร็วๆ

University of Victoria
ผมเลี้ยวเข้าไปในมหาลัยที่แสนจะคุ้นเคย แล้วหาที่จอดรถซึ่งคิดว่าการมาช้าแบบนี้หาที่จอดยากแน่ๆ เด็กเดินกันตรึม เมื่อหาที่จอดรถได้แล้ว ผมจึงลงจากรถโดยไม่ลืมที่จะสั่งให้เซฮุนเดินตามมา ก่อนจะล็อครถทันที โทรหาไอ้จงแดก่อนดีกว่า โดนมันด่าแน่ๆ

ตู้ดดดด ตู้ดดดด~

"ไงไอ้ชาน"

"มึงอยู่ไหน"

"ก็อยู่ที่ชมรมดิ ทำอย่างกับกูมีที่สิงเยอะ รอมึงอยู่เนี่ย ช้าชิบหาย"

"เออ กุท้องเสียเลยมาช้า โทษล่ะกัน กูถึงแล้วกำลังเดินไปที่ชมรม"

"เออ มาเร็วๆ เค้ารอคนหล่ออยู่คนเดียว"

"เออๆ กูรู้ว่ากูหล่อ ไว้เจอกันกูจะถึงละ แค่นี้เว้ย"

"โอเคๆ แค่นี้ละกะ..."

"เห้ยเดี๋ยวๆๆ!!! วันนี้มึงเห็นไอ้เควิ่นป่าววะไอ้จงแด!?"

"ไม่นะยังไม่เห็นเลย กูว่ามันไม่น่ามา แต่ก็ไม่แน่มันอาจจะเข้าชมรมวันนี้"

"อืมๆ..."

ผมกดวางสายไอ้จงแด แล้วหันมามองเซฮุนที่กำลังเดินตามมา ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเซฮุนในชุดยูนิฟอร์มดูน่าล่อลวงมาก ผู้หญิงมองเหลียวหลังไม่เท่าไหร่ แต่ผู้ชายมองด้วยนี่ ผมจะทำยังไงกับมันดี นึกแล้วก็อยากเดินไปโอบไหล่ร่างบางไว้ให้มันรู้กันไปเลย แต่ก็ได้แค่คิดในใจ

"อ้าววววว~ พี่ปาร์คชานยอลสุดหล่อ ประธานชมรมดนตรีของเรามาแล้วคร้าบบบบบบ~ มาคราวนี้ไม่โสดนะฮะ พาคุณแฟนมาโด้ยยยยยย~ ^O^"

"เห้ย! มึงหุบปากไปเลยไอ้ห่า!"

"หูกางไม่พอยังเสือกแดงอีกนะมึงอ่ะ หน้าหนาวละ ไม่ร้อนละนะ เขินก็บอกมาาาาา แฮๆ~"

"ไอ้สัส! วันนี้ถ้ากูไม่ได้โบกหัวมึง กูขอลาออกจากการเป็นประธานชมรมเลยเว้ย!"

"เห้ยๆๆๆ อย่าโบกหัวกูๆ เออไม่ใช่แฟนหรอก เป็นเมียแล้ว"

"ไอ้จงแด!! พูดเหี้ยไรของมึงเนี่ยคนเยอะแยะ เมียเมอพ่อมึงดิ่! กูขอตบกบาลทีเหอะสัส!"

ผั๊วะะะ!!! วอนส้นตีนมานาน เอาซักที

"อูยยยย ไอ้สัสโบกมาได้เจ็บนะโว้ยยย!"

"ก็ปากมึงมันน่าต่อยมั้ยล่ะ ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นเพื่อนกุนะ"

ผมมองหน้าจงแดที่ทำท่าโอดครวญแล้วก็ขำออกมาน้อยๆ ทั้งหมั่นไส้ทั้งสงสาร ก็ชอบพูดจากวนตีนเอง

 

"หวัดดี วันนี้อยู่กันพร้อมเลยนะ"

เสียงทักทายจากบุคคลที่มาใหม่ เรียกความสนใจจากผมไม่น้อย ต้องใช่มันแน่ๆ ผมหันหน้าไปช้าๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าคนที่มาใหม่คือใคร แล้วมันก็ใช่อย่างที่ผมคิดไม่มีผิด หึ ไอ้เควิ่น มาจนได้สินะ

"อ่าว สวัสดีครับเซฮุน จำพี่ได้มั้ย หวังว่ายังไม่ลืมพี่นะ"

ไอ้เควิ่นเอ่ยทักทายเซฮุนพร้อมส่งสายตาแพรวพราวไปให้จนผมอยากจะควักลูกตามันออกมาเลย หึ่ยยยย โผล่มาทำเหี้ยไรวันนี้วะ!

"สวัสดีฮะ จำได้สิฮะ เพื่อนของพี่ชายจะลืมได้ไง^^"

ผมหันไปจ้องหน้าเซฮุนทันทีด้วยความขัดใจ กล้ามากที่ตอบมันด้วยน้ำเสียงและใบหน้ายิ้มแย้มแบบนั้น ทีอยู่กับผมทำหน้าเหมือนจะลาโลก เพื่อนพี่ชายบ้าอะไร ศัตรูกูชัดๆ

"ได้ยินแบบนี้ค่อยดีใจหน่อย นึกว่าจะลืมพี่ซะแล้ว ว่าแต่นี่ก็ใกล้เที่ยงละ ชมรมจัดอาหารไว้ให้ เราไปทานอาหารกันมั้ยครับเซฮุน"

"ก็ดะ.."

"ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันกำลังหิวพอดีเลย บังเอิญว่าฉันกับเซฮุนเราตื่นสายน่ะ เมื่อคืนนอนดึกมากไปหน่อย เหนื่อยเพลีย"

ผมรู้ว่าไอ้เด็กนี่ต้องตอบตกลงแน่ๆ ผมเลยแทรกขึ้นมาก่อนที่เซฮุนจะตอบออกไป ใครจะปล่อยให้ไอ้เด็กบ้านี่ไปกับไอ้เควิ่นสองคนล่ะ เซฮุนหรี่ตามองผมเล็กน้อยแบบไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของผม เหมือนกับว่าสิ่งที่ผมทำมันเสียมารยาทมาก

"ก็ดีนะ ไปกันเยอะๆ จะได้สนุกประทับใจ จงแดก็ไปด้วยกันนะ เชิญครับเซฮุน"

"โอเคฮะ"

ไอ้เควิ่นพูดจบมันก็ผายมือเชิญเซฮุนให้เดินตามไป แหม่ลอยหน้าลอยตาเลยนะมึง รีบทำแต้มเลยนะ แต่ขอโทษตราบใดที่กูยังอยู่ มึงอย่าหวังมึงจะแตะเซฮุนได้ง่ายๆ

 

เราสี่คนเดินมาพร้อมกันที่โซนอาหารด้วยบรรยากาศที่กระอักกระอวนมาก เพราะผมเดินคั่นกลางระหว่างเซฮุนกับไอ้เควิ่นอ่ะดิ นี่ถ้าไม่ติดว่าคนอยู่เยอะกูสตั๊นหน้ามึงแน่ไอ้เควิ่น มองหน้าเซฮุนทำเหี้ยไรนักหนาวะ แสดงออกนอกหน้าเลยนะมึง เดี๋ยวก่อน

"เควิ่นนายไปเอาอาหารก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันกับเซฮุนจะไปหาจองโต๊ะไว้"

"เอ่อ เอางั้นหรอ เซฮุนไม่ไปกับพี่หรอ ไปเลือกอาหารไงว่าจะกินอะไรดี ไปมั้ย"

"พี่เควิ่นฮะผมว่าผม..."

"โอ้ยยย มีอะไรก็เอามาแดกๆไปเหอะ เรื่องแค่นี้ทำให้ยุ่งยาก นายไปคนเดียวก็พอเควิ่น"

หลังจากที่ยืนฟังไอ้เควิ่น จงแดและเซฮุนตัดสินใจกัน ผมเลยออกความเห็นสุดท้าย ย้ำว่าผมต้องเป็นคนสุดท้ายห้ามใครหือเด็ดขาด ผมรู้ทันมันหรอกนะ เหอะจะเอาเซฮุนไปเลือกอาหารด้วยแล้วก็หายกันไปยาวอ่ะดิ เดี๋ยวได้แดกตีนกู

ผมให้ไอ้จงแดกับเซฮุนไปจองโต๊ะไว้ โดยที่ไอ้เควิ่นไปเอาอาหาร และผมไปเอาเครื่องดื่ม บอกตรงไม่ได้อยากจะมาสามัคคีกับมันตอนนี้เลย ทำดีใส่กันเพราะเซฮุนอยู่หรอกนะ ทั้งที่จริงผมกับมันรู้ทันกันชิบหาย เหมือนผีเห็นผีเลยว่างั้น หมั่นไส้หว่ะไอ้สัส อยากจะเอาน้ำสาดหน้ามันซักที! เออน้ำ! เห้ย ผมนึกออกแล้ว แก้วน้ำของไอ้เควิ่น หึหึ

หลังจากหยิบแก้วน้ำใส่ถุงแล้ว ผมก็แอบเดินไปตรงมุมเสาที่วางเครื่องปรุงก๋วยเตี๋ยวราดหน้า หยิบขวดน้ำปลาขึ้นมาแล้วเทลงในแก้วโค้กของไอ้เควิ่นทันที เพราะมันคนเดียวที่สั่งโค้ก นี่แหละคือความกลมกลืนของส่วนผสมที่ลงตัว บีบให้เยอะๆ คนให้เข้ากันเพื่อความสมจริงและความเค็มที่ทั่วถึง หึหึ

ในขณะที่ผมกำลังเดินไปที่โต๊ะซึ่งจงแดกับเซฮุนรออยู่ ผมก็เห็นไอ้เควิ่นเดินมาอีกทางเหมือนกัน สายตามันเล็งตรงที่นั่งข้างเซฮุนซะด้วย มึงจะไม่มีวันได้นั่งตรงนั้นแน่ เห็นดังนั้นผมเลยรีบเดินไปตัดหน้าไอ้เควิ่นพร้อมกับเอามือผลักไหล่มันออก

"ของกู"

ผมบอกไอ้เควิ่นด้วยเสียงกดต่ำให้รู้ว่าผมไม่พอใจ

"อะไรของมึง กูก็ไม่เห็นจะมีป้ายชื่อนายปาร์ค ชานยอล ติดอยู่ตรงที่นั่งเลย เพราะฉะนั้นกูมีสิทธิ์"

"มึงไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น เซฮุนเป็นของกู กูไม่ได้โง่ดูไม่ออกว่ามึงจะทำอะไร คนนี้มึงจะเอาไปไม่ได้ อย่ายุ่งกับเซฮุน มึงแตะเซฮุนเมื่อไหร่อย่าหาว่ากูไม่เตือน"

"...."

ไอ้เควิ่นไม่ตอบอะไร แต่กลับเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ทำหน้ากวนตีน

"มองหน้ากูทำเหี้ยไร หรือมึงจะเอาตรงนี้?"

"มึงท้ากูเองนะปาร์คชานยอล"

"เอาดิ่! เอาเลย! ที่ผ่านมามึงก็น่าจะรู้กูไม่เคยกลัว"

"ปากดีนะไอ้สัส!"

ไอ้เควิ่นกระชากคอเสื้อผมดึงเข้าหาตัวอย่างแรงจนผมรู้สึกแสบคอ ผมจับมือมันกลับพร้อมกับสะบัดออกแล้วผลักมันไปข้างหลังจนมันเซเล็กน้อย ผมค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าไปหามัน ไม่ต้องกินแม่งละ ขอกูซัดมึงก่อนเถอะไอ้เควิ่น!

"เห้ยไอ้ชานอย่าาา!!"

เป็นไอ้จงแดเองที่วิ่งมาดึงแขนผมแล้วล็อคตัวผมไว้แน่น

"มึงปล่อยกูไอ้จงแด! วันนี้ถ้ากูกับมันไม่ได้เลือด กูไม่กลับ!"

"มึงใจเย็นๆก่อนดิวะ! เซฮุนอยู่มึงอย่าลืม"

ผมกับไอ้เควิ่นยืนจ้องตาอย่างไม่มีใครยอมใครกันเลยทีเดียว ซวยชิบหาย มาวันแรกแม่งได้ออกแรงเลย

"โถ่เว้ย! เออ! กลับไปกินที่โต๊ะ!"

ผมตัดสินใจยุติสงครามทางสายตากับไอ้เควิ่น จัดคอเสื้อให้เรียบร้อยแล้วเดินไปที่โต๊ะ พร้อมกับนั่งลงข้างเซฮุนทันที เซฮุนหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ถึงไม่พูดอะไรผมก็รู้ว่าเซฮุนต้องเห็นเรื่องเมื่อกี้แน่นอน

ผมจัดแจงหยิบแก้วน้ำออกจากถุงซึ่งมันหกเลอะเทอะมั่วไปหมด น้ำแดงของเซฮุน ผมกับไอ้จงแดเอาน้ำสไปร์ท ส่วนไอ้เควิ่น ผมวางแก้วโค้กกระแทกตรงหน้ามัน พร้อมกับส่งสายตากวนตีนไปให้

"มึงหยุด อย่าเริ่ม เลิกจ้องหน้ากันเลยนะมึง กินๆเดี๋ยวนี้เลย กินสิ กูบอกให้พวกมึงกินไงรอเหี้ยไรอยู่ จ้องหน้ากันนานๆระวังท้องนะสัส"

"ไอ้เหี้ย! / ไอ้สัส!"

"โห เมื่อกี้แม่งโคตรศัตรู ที่งี้ล่ะสามัคคีกันด่ากูเลยนะ เอ้าแดกๆเข้าไปให้หมด! ใครลุกขึ้นหือกูโบกกบาลแน่!"

ผมกับไอ้เควิ่นพร้อมใจกันด่าไอ้จงแดอย่างไม่ได้นัดหมาย ดูปากมันดิ่ พูดส้นตีนไรมาทงมาท้องใครจะพิศวาสมันลง แค่คิดก็จะอ้วกละเหอะ

เราทั้งสีคนก้มหน้าก้มตากินอย่างกับอดอยากมาจากไหน ผมได้แต่นั่งกินไปลุ้นไปว่าไอ้เควิ่นมันจะกินน้ำเมื่อไหร่ ซักพักเซฮุนก็วางช้อนลงพร้อมกับดื่มน้ำตาม

"เซฮุนอิ่มแล้วหรอ พี่ก็อิ่มพอดี งั้นเราไปเดินดูแต่ละชมรมดีมั้ย"

ไอ้เควิ่นเอ่ยถามพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นมาแล้วดูดเต็มๆทันที เต็มๆอึกเลยมึง

"ก็น่าสนใจนะฮะพี่เควิ่น"

"โอเคเราไปกะ.. อะ อึ่บ อุ่บบ อ่อกก"

ผมกลั้นขำสุดตีนเลยหล่ะ กลืนลงไปปุ๊บคอชาปั๊บ ดูหน้ามันดิตลกหว่ะ แม่งรีบวิ่งไปอ้วกข้างต้นไม้เลย

"พี่เควิ่นเป็นไรฮะ ไหวมั้ยฮะ!?"

เซฮุนทำท่าจะลุกขึ้นไปดูไอ้เควิ่นแต่ผมจับแขนไว้ได้ก่อนแล้วดึงให้นั่งลงพร้อมกับใช้สายตาข่ม

"เป็นไงล่ะมึง จ้องกันมากไป เควิ่นแม่งท้องเลย อ้วกแบบนี้แพ้ท้องชัวร์ๆ"

"ไอ้สัสจงแด อิ่มยังแดกตีนกูต่อมั้ย อย่าพูดเรื่องแบบนี้กับกูอีกนะไอ้ห่า!"

ผมหันไปด่าจงแดอย่างขัดใจในคำพูดมัน ไอ้เควิ่นเดินกลับมาที่โต๊ะละ น้ำหูน้ำตาเล็ดหน้าซีดเชียวมึง หึหึ สะใจโว้ยยยย!!!

"พี่ขอตัวก่อนนะครับเซฮุน ไว้วันหลังเราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน"

"โอเคฮะ โชคดีฮะไว้เจอกัน"

เซฮุนกล่าวจบพร้อมกับก้มหัวให้เล็กน้อยแล้วโบกมือหยอยๆ พอไอ้เควิ่นเดินไปจนสุดตาแล้ว ผมถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเลยทีเดียวเพราะกลั้นไว้นาน

"มึงเป็นเหี้ยไรไอ้ชาน อยู่ดีๆก็หัวเราะออกมาซะดัง"

"ก็กูขำ ตลกสัส"

"นี่อย่าบอกนะว่าไอ้น้ำแก้วนั้น...?"

"เออ กูทำเอง เทน้ำปลาใส่ไม่ยั้ง ฮ่าๆๆๆๆๆ"

"โหไอ้สัสสสส! แม่งโคตรเฬวววว!!"

คงมีผมคนเดียวล่ะมั้งที่นั่งหัวเราะเอาเป็นเอาตาย ผิดกับจงแดที่นั่งทำหน้าเอือม และเซฮุนที่เอาแต่กรอกตาไปมา แค่นี้ยังน้อยไป การทำให้มันเสียฟอร์มต่อหน้าคนที่มันชอบก็หักหน้าได้สบายๆ สะใจจริงๆ ในความซวยที่เจอมันวันนี้ก็ยังมีโชคเข้าข้างบ้างล่ะวะ