REMINISCENCE [CHANHUN]

ตอนนี้เราสามคนกำลังอยู่ในร้านขายอุปกรณ์เครื่องดนตรีครับ ผมได้ไม้กลองคู่ใหม่แล้วล่ะ จะว่าไปผมก็อยากได้ปิ๊คกีต้าร์ใหม่เหมือนกันนะ อันที่ผมใช้อยู่ เป็นสีน้ำตาลเข้ม ผมสลักชื่อผมเอง PARK CHANYEOL ไว้ด้านหลังตามแนวขอบปิ๊คด้วย ถ้าไม่สังเกตุจะไม่เห็นเลย มันอาจจะดูเก่าหน่อย แต่ผมก็หวงมันมาก เพราะมันอยู่กับผมมานาน และแบบของผมมันหาซื้อไม่ค่อยมีแล้ว เอาอันที่ผมรักผมหวงเก็บไว้แล้วซื้ออันใหม่มาใช้แทนดีกว่าทุกคนว่าดีมั้ยครับ

"เห้ยไอ้ชาน มึงว่าเน้นสีอะไรดีวะปิ๊คกีต้าร์อ่ะ ส่วนใหญ่เป็นพวกผู้ชายที่ลงในชมรมเรา"

"สีดำดิ่ ไม่ก็สีน้ำตาลเข้ม น้ำเงินเข้ม สีครีมก็ได้ ไม่ต้องมีลวดลาย เอาเรียบๆ เอาที่บางๆหน่อยละกัน เวลาเจาะจะได้เป็นรู หนาไปเดี๋ยวแม่งแตก เอาให้กูอันนึงด้วย สีดำ"

"เออๆ โอเคงั้นเดี๋ยวกูเลือกก่อน"

ว่าจบมันก็หันไปเลือกปิ๊คกีต้าร์ต่อ ในขณะที่จงแดกำลังเลือกปิ๊คกีต้าร์อยู่นั้น ผมก็ใช้สายตากวาดหาเซฮุน อ่าาา นั่นไง กำลังเดินแกว่งมือไปโซนเปียโน ผมขยับขาแอบเดินตามข้างหลังอยู่ห่างๆ เซฮุนดูสนใจเครื่องดนตรีเหมือนกันนะ หรือผมจะจับไอ้เด็กนั่นลงชมรมดนตรีของผมแม่งเลย จะได้อยู่ในสายตาอีกระดับนึง อย่างน้อยก็ยังกันเซฮุนจากไอ้เควิ่นได้ล่ะวะ หรือฉันต้องทำดีกับนายล่ะเซฮุน นายจะได้มีฉันคนเดียวอยู่ในสายตา จะได้ไม่ต้องไปสนใจไอ้เควิ่นมัน เห้อออออ แต่ถ้าทำแบบนั้นเซฮุนอาจจะสงสัยในใจได้ถ้าผมเปลี่ยนไปมาทำดีด้วย โอเคผมรู้ว่ามันเร็วไป แต่ผมรอไม่ได้แล้ว ผมแค่คิดไม่ออกว่าควรทำอะไรต่อไป ความรู้สึกหลายอย่างมันตีกันไปหมดในหัวผม

"นี่... นายเดินตามฉันมาทำไม"

ผมเดินเหม่อตามเซฮุนมาคิดนั่นนี่เรื่อยเปื่อย ขนาดเซฮุนหันมาผมยังไม่สังเกตุเลย มารู้สึกตัวก็ตอนเซฮุนถามนี่แหละ

"เปล่า ก็แค่เดินดูไปเรื่อย กลัวนายจะทำข้าวของเค้าพัง"

"ฉันโตแล้วไม่ใช่เด็กๆ"

"หึ โอเคนายโตแล้วก็ได้ ป่านนี้ไอ้จงแดคงซื้อเสร็จแล้วล่ะมั้ง ฉันว่า... เรากลับบ้านกันเถอะ"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลงผิดจากแต่ก่อนที่เอาแต่ตะคอกใส่เซฮุนด้วยซ้ำ แล้วหันหลังจะเดินกลับไปหาไอ้จงแด แต่ผมจำแววตาเซฮุนแวบสุดท้ายก่อนที่ผมจะหันหลังมาได้ สายตาที่ฉายความแปลกใจและงุนงงอยู่ในนั้น เสียงฝีเท้าของคนข้างหลังนั่นทำให้ผมรู้ว่าเซฮุนกำลังเดินตามผมมา

********************************

เรากลับมาจากซื้อของแล้ว รถติดใช้ได้เลยทำให้ถึงบ้านก็ค่ำแช้ว หลังจากจอดรถเทียบไว้หน้าบ้าน ผมก็สั่งให้เซฮุนเข้าบ้านไปก่อน เพราะผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับจงแด ผมยื่นกุญแจบ้านให้เซฮุน เซฮุนแค่พยักหน้านิ่งๆลงจากรถเข้าบ้านไป

"กูรู้ว่ามึงจะพูดเรื่องอะไรชานยอล"

"...."

"มึงกำลังแสดงออกนอกหน้าว่ามึงหึงมึงหวงเซฮุนต่อหน้ามัน ทั้งที่เป็นพี่น้องกัน มันคงไม่มีใครโง่จนดูไม่ออก"

"...."

"ไปทบทวนตัวเองอีกครั้งมั้ย ถามใจมึงดูว่ามึงรู้สึกยังไงกันแน่ มันอาจจะเป็นแค่เรื่องฝังใจน้อยใจตามประสาเด็กๆก็ได้ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนาน จริงๆแล้วมึงชอบเซฮุนตั้งแต่มึงเห็นหน้าเค้าครั้งแรกแล้วต่างหาก เราอยู่ด้วยกันมากี่ปีวะไอ้ชาน กูเป็นเพื่อนมึงนะ ทำไมกูจะดูไม่ออก ขนาดกับกูมึงยังกีดกัน แล้วกับไอ้เหี้ยนั่นที่เป็นคู่อริมึง กูรู้มึงไม่ให้มันแตะเซฮุนแน่นอน"

"...."

"มึงกับเซฮุนเคยอยู่ด้วยกันมาก่อน ถึงจะนานมาแล้ว แต่มันก็เป็นความคุ้นเคยอย่างนึง นั่นทำให้มึงตกหลุมรักได้ง่ายๆ มึงยังเคยบอกกูเลย เวลาไม่จำเป็น แค่สบตาครั้งแรกก็ตกหลุมรักได้"

"...."

"โอเคมึงอาจจะโกหกคนอื่น หลอกคนอื่นจากลมปากมึงได้ มึงหลอกกู หลอกเซฮุน หรือหลอกตัวเองก็ยังทำได้ว่ามันไม่มีอะไร ไม่ได้รู้สึกอะไร"

"...."

"แต่มึงหลอกหัวใจตัวเองไม่ได้"

"...."

"ตอนนี้กูรู้แล้ว ทุกเรื่องที่มีเซฮุนมาเกี่ยวข้อง ดูเหมือนจะสำคัญกับมึงมาก กล้าเถียงกูมั้ยล่ะ"

"...."

"มึงกำลังโกรธ มึงกำลังว้าวุ่นในใจ และมึงก็รู้ทุกเหตุผลที่มึงทำลงไปด้วย มันเพราะอะไรล่ะมึงตอบตัวเองได้มั้ย"

"...."

"มึงบอกว่ามึงเกลียดเซฮุนมาก ที่จริงมึงกำลังโกหกตัวเอง มึงกำลังกลัว มึงกลัวที่จะรักเค้า และก็กลัวที่จะเสียเค้าไปต่างหากไอ้ชาน ความรักทำให้มึงอ่อนแอ เท่ากับมึงมีจุดอ่อนในชีวิตไปเรียบร้อยแล้ว"

"...."

"แต่กูจะบอกอะไรให้นะ สำหรับกู มึงโกหกไม่เก่งเลย..."

"...."

"แล้วมึงก็พลาดแล้วล่ะไอ้ชาน"

"...."

"ไอ้เควิ่นมันไม่ธรรมดา มันไม่เคยปล่อยด้วยเรื่องแบบนี้ กูคิดว่ากูกับมึงรู้กันดี และที่สำคัญกูคิดว่ามันรู้แล้วล่ะ"

"...."

"ว่าเซฮุนคือจุดอ่อนของมึงไง"

"...."

'เซฮุนคือจุดอ่อนของมึงไง'

จุก... ทำไมผมรู้สึกหน่วงที่ใจแบบนี้ ทำไม

ผมกำลังกลัวหรอ

ผมกำลังอ่อนแอเพราะความรักงั้นหรอ

ผมกำลังเจ็บปวดจริงๆหรอ

ผมโกหกไม่เก่งเลยหรอ

ไม่จริงหรอก ผมเกลียดเซฮุนจะตาย...

แต่ทำไม... ผมเถียงไอ้จงแดมันไม่ได้ซักข้อเลย...

******************************************

จงแดกลับไปแล้ว ก็ได้เวลาที่ผมต้องเข้าบ้านของตัวเองละ ผมเดินเข้ามาในบ้านด้วยความรู้สึกที่สับสนไปหมด อดไม่ได้เวลาเดินขึ้นมาชั้นบน ต้องหันไปมองห้องของเซฮุนตลอด ผม... ผมควรทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ

ก๊อกๆๆๆ

"เซฮุน"

ก๊อกๆๆๆ

"เซฮุนเปิดประตูหน่อย ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย"

ผมได้ยินฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ประตูเรื่อยๆ

แอด.....

เซฮุนยืนอยู่ตรงนี้แล้ว แต่กลับเป็นผมเองที่พูดไม่ออก ได้แต่ยืนมองหน้าหวานของคนตรงหน้า

"มีอะไร ยืนมองหน้าแล้วทำไมไม่พูด"

"ฉัน... คือว่าฉัน..."

"มีอะไรก็พูดสิ ฉันอยากนอน เหนื่อยมากแล้ววันนี้"

"เอ่อ...คือ"

"นายกลับห้องไปเถอะ ถ้าเอาแต่ยืนแบบนี้"

เซฮุนพูดจบพลางหันหลังจะปิดประตู แต่ผมขว้าข้อมือเซฮุนไว้ได้ก่อน ทำให้เซฮุนหันมามองหน้าผมด้วยความตกใจ

"เดี๋ยวก่อน... อย่าเพิ่งไป ฉันกำลังจะพูดแล้ว"

"...."

"นายห้ามไปยุ่งกับไอ้เควิ่นเด็ดขาด เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย"

"ทำไมต้องห้ามยุ่ง มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะรู้จักเค้าไม่ได้ เค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร"

"ฉันสั่งอะไรก็ทำตามไปเถอะน่า ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล"

"ไร้สาระ อย่ามาสั่ง มันสิทธิ์ของฉันที่จะรู้จักกับใครก็ได้ "

"เอาเป็นว่าฉันของร้อง... อย่าไปยุ่งกับมันได้มั้ย ฉันรู้จักมันดี ฉันไม่อยากให้นายไปข้องเกี่ยวกับมัน"

"...."

"สัญญากับฉัน อย่าไปไหนกับมันโดยที่ไม่มีฉันอยู่"

"...."

"ฉันรบกวนแค่นี้แหละ จะนอนแล้วใช่มั้ย ยังไงก็ฝันดีนะ"

 

ผมควรจะหันหลังกลับห้องตัวเองสินะ แต่ทำไมขาผมไม่ยอมขยับเลย เอาแต่ยืนมองใบหน้าหวาน มองตาคู่นั้นของคนตรงหน้า แค่คิดว่าถ้าวันนึงริมฝีปากที่ผมเคยจูบจะมีไอ้หมอนั่นมาจูบซ้ำรอย ผมก็โกรธจนอยากจะฆ่ามันแล้ว ผมคงทนไม่ได้ เซฮุนพยักหน้าช้าๆ ให้ผมเล็กน้อย เหมือนรับรู้ในสิ่งที่ผมพูด ผมจึงค่อยๆปล่อมมือที่จับเซฮุนอยู่ออกแล้วคลี่ยิ้มบางๆให้คนที่ยืนตรงหน้า ก่อนจะหันหลังเดินกลับห้องตัวเองไป

ไม่เคยคิดเลยว่าผมกับไอ้หมอนั่นจะถึงคราวได้เปิดฉากนองเลือดกันอีกครั้ง อยู่มหาลัยผมกับมันเจอหน้ากันถึงไม่พูดอะไรก็สามารถวิ่งเข้าไปซัดหน้ากันได้อย่างไม่มีเหตุผล ถ้าจะมีก็คงหมั่นหน้ากันมากกว่า มีเรื่องกันแต่ละครั้งเล่นเอาผมหอบขึ้นเกือบตาย ต้องให้ได้เลือดไม่งั้นไม่มีทางหยุด คนก่อนๆที่ผมเคยคบ คบกันได้แปบเดียว มันก็มาเสือกมาแทรกแล้วคาบไปแดก แต่ครั้งนี้ถึงผมกับเซฮุนเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ถึงมันจะรับรู้ว่าผมกับเซฮุนเป็นพี่น้อง แต่ผมยอมไม่ได้ ถ้ามันมายุ่งกับเซฮุนเมื่อไหร่ วันนั้นคือวันประกาศศึกระหว่างผมกับมันแน่นอน

***************************************

Sehun' Pov

เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้ผมแปลกใจอยู่ไม่น้อย ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นกำลังทำเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่ ดูเหมือนว่าเค้ากำลังทำดีกับผม น้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนกับการบอกฝันดี ไม่ใช่อะไรที่น่าจะออกมาจากปากผู้ชายคนนั้นเลย ไม่น่าจะมีมุมน่ารักอ่อนโยนแบบนี้กับเค้าได้ ถ้าไม่นับสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำกับผมตั้งแต่มาถึงล่ะก็นะ เค้าอาจจะเป็นผู้ชายที่น่ารักคนนึงเลยก็ได้ แต่ผมยังรู้สึกขอบคุณการกระทำของเค้าวันนี้ อย่างน้อยมันทำให้ผมใจชื่นขึ้นมานิดนึง ว่าเราอาจจะสามารถอยู่ด้วยกันได้โดยที่ไม่ต้องมีปากเสียงกันบ่อยๆให้ผมต้องเหนื่อยใจ
หวังว่าพรุ่งนี้อะไรๆจะดีขึ้นบ้างนะ ผมหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น.... ผมว่าผมไปอาบน้ำนอนดีกว่า นอนดึกเดี๋ยวผิวไม่ใสนะครับ ^^

 

**********************************************

8 โมงแล้ว เซฮุนจะตื่นยังนะ ผมเตรียมอาหารเช้าไว้แล้วเรียบร้อยหวังว่าไอ้เด็กนั่นจะลงมาทันก่อนอาหารจะเย็นหมด แต่... ผมว่าผมกินก่อนเลยดีกว่า หิวแล้วรอไม่ไหว

แอดดดด~

ตึก

ตึก

ตึก

ตึก

อ่าาาา ผมได้ยินเสียงเปิดประตูข้างบนแล้ว เจ้าเด็กนั่นคงตื่นแล้วล่ะ เดินดังตึกๆๆขนาดนั้น จะเรียกให้ลงมาทานข้าวดีมั้ยล่ะ เรียกดีมั้ย เรียกละกัน เผื่อได้คุยนู้นนี้ด้วย

"เซฮุน! ลงมาทานข้าว เดี๋ยวมันเย็นซะก่อนจะไม่อร่อย!"

เรียกเสร็จผมก็ก้มหน้าก้มตาซัดของผมต่อ เจ้าเด็กนั่นมาละ ได้ยินเสียงเดินลงมาผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองที่บันใด เซฮุนลงมาในชุดนอนเสื้อยืดสีขาวกับบ็อกเซอร์ขาสั้นทำให้เห็นต้นขาขาวชัดมาก นี่ถ้ามีคนมาบ้านอย่าหวังว่าจะได้ใส่ชุดแบบนี้ลงมาเดินลอยชาย จะไล่ให้ไปเปลี่ยนเลยคอยดู แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดไม่ได้ที่จะมองอยู่ดี

"หวัดดี นั่งสิ จานนั้นของนาย"

ผมชี้โบ้ยไปที่จานฝั่งตรงข้ามผม เซฮุนไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าแล้วเดินไปนั่ง

"ฉันทำกับข้าวอร่อยนะ ลองชิมดู นายอาจจะชอบ..."

เซฮุนไม่ตอบอะไรเลย แค่หยิบช้อนขึ้นมาตักซุปที่ผมทำเข้าปาก ผมเห็นเซฮุนกินไป 3-4 คำแล้ว เอาแต่นั่งเงียบ ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ

"ก็อร่อยดี..."

"หรอ ไว้ฉันจะทำให้นายกินบ่อยๆ"

"...."

เซฮุนไม่ตอบอีกแล้ว แค่เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสีหน้าและสายตาที่ไม่สื่ออารมณ์อะไรทั้งนั้น แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไปเรื่อยๆ นี่แผนทำดีของผมมันห่วยหรอวะ มันดูไม่น่าเชื่อถือรึไง

"นี่เซฮุน..."

"...."

"ฉัน..."

"...."

"ฉันขอโทษ"

"...."

"ขอโทษที่เคยทำเรื่องบ้าๆแบบนั้น ฉันรู้ว่าฉันคงดูโหดร้ายในสายตาของนาย"

"...."

"พอมาคิดดูแล้ว จะโกรธจะเกลียดกันไปก็เท่านั้น เรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน เราควรจะ... ทำดีต่อกันนายว่ามั้ยล่ะ"

"..."

"..."

"โอเค ฉันรับรู้ว่านายขอโทษละกัน ฉันอิ่มแล้ว จะขึ้นไปอาบน้ำ"

"เอาสิ ตามสบายเลย อ่อ อีกอย่าง ต่อไปถ้ามีคนมาบ้าน ห้ามแต่งตัวแบบนี้ลงมาเด็ดขาดถ้าไม่มีฉันอยู่ เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย"

"นายเพิ่งจะพูดดีขอโทษฉันเมื่อกี้ แล้วตอนนี้มาออกคำสั่ง"

"ก็ฉันไม่ชอบ นายจะแต่งแบบนี้ได้ก็ต่อเมื่ออยู่กับฉันสองคนเท่านั้น"

"...."

"ขึ้นไปสิ เดี๋ยวฉันเก็บกวาดเอง"

ผมทำทีเป็นเก็บจานเก็บแก้ว เหมือนไม่สนใจสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป เซฮุนยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น แต่พอผมเงยหน้ามอง ไอ้เด็กนั่นก็หันหลังวิ่งขึ้นบันใดไปมันที บางทีพออะไรดีขึ้นมันก็โอเคนะ ผมรู้สึกเหนื่อยน้อยลง ที่ไม่ต้องมาคอยตะคอกใส่หรือเถียงให้ได้โล่เหมือนตอนแรกที่เจอกัน

ปี๊ดๆ

'ไปรษณีย์มาส่งครับ!'

อะ มีจดหมายมา...

ผมเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับซองสีน้ำตาลค่อนข้างหนาและใหญ่

แม่ส่งมา... ระบุว่าสำคัญมาก

ผมเดินขึ้นห้องนอนไปพร้อมกับรีบแกะซองทันที

....

เอกสารเกี่ยวกับเซฮุนทั้งนั่น อ่อใช่ แม่เคยบอกในอีเมลว่าจะส่งตามมาให้เอาไว้ใช้สมัครเรียน
ผมหยิบดูนั่นนี่ไปเรื่อย เจ้าเด็กนี่ก็เรียนใช้ได้นะ เกรดอยู่ในนะดับดีถึงดีมาก ใบเกรดแปะรูปถ่ายบัตรนักเรียนด้วย ผมเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ ว่าแล้วก็แอบอ่านประวัติหน่อยดีกว่า

ชื่อโอ เซฮุน
เกิด 12 เมษายน 1994
กรุ๊ปเลือด โอ

วันเกิดหรอ... อีกประมาณ 2 เดือนกว่าๆ ตรงกับวันสุดท้ายของค่ายชมรมพอดี หลังจากนั้นก็เปิดเทอม ผมคงต้องใช้โอกาสนั้นทำคะแนนให้มากที่สุดแล้วล่ะ นายต้องใจอ่อนให้ฉันแน่นอนโอเซฮุน