REMINISCENCE [CHANHUN]

'rrrrrrrrrrr'
'rrrrrrrrrrr'

"อืออออ อะไรวะ"

ใครแม่งโทรมาแต่เช้าวะ นาฬิกาบ้านมึงพังรึไง โทรมาทำเหี้ยไรตอนนี้ ผมเอามือควานหามือถือตัวเองพร้อมกับกดสไลด์ทันที

"โหล มึงเป็นใคร มีไร"

"กูเองๆจงแดไง ทำไมมึงไม่แหกตาดูชื่อคนโทรเข้าวะ ไม่เคยจำเลยไอ้นี่"

"อ่าว อ่อมึงเองหรอ ก็กูลืมตาไม่ขึ้นนี่หว่า มึงโทรมาแต่เช้าเองทำไมล่ะ กูยังงัวเงียอยู่เลยสัส"

"เช้าเหี้ยไรครับ ตื่นได้ละ จะเที่ยงละครับคุณชายชาน ไหนมึงบอกจะฝากกูซื้อของไง กูกำลังไปห้าง ว่าจะแวะร้านอุปกรณ์ดนตรีซักหน่อยเอาไรล่ะ เดี๋ยวแวะไปให้ที่บ้าน"

"แปบนึง กูลืมว่าจะเอาไร คิดไม่ออก อืมมม... เอางี้เดี๋ยวกูไปด้วย อีกชั่วโมงครึ่งมึงมาบ้านกูเลย"

"เอางั้นจริงอ่ะ มึงจะไปกับกูแค่คนเดียวหรอ แล้วเซฮุนล่ะไปมั้ย"

"มึงถามทำไม"

"ก็กูแค่ถามเฉยๆ ให้อยู่บ้านคนเดียวมันเหงานะมึง"

"เออ เดี๋ยวกูพาเซฮุนไปด้วย มารอที่บ้านกูเลยเดี๋ยวกูอาบน้ำแปบ"

"โอเคๆไว้เจอกันเว้ย"

ตู๊ดๆๆๆ

จงแดวางสายไปแล้ว ทำไมปวดหัวจังวะ หรือนอนน้อย เห้ยแต่เมื่อกี้ไอ้จงแดบอกจะเที่ยงแล้ว! งั้นผมก็หลับลืมตั้งแต่เมื่อวานอ่ะดิ แล้วเซฮุนล่ะ ใช่ เซฮุนไม่สบาย ยายังไม่ได้กินแน่ๆ คิดได้ดังนั้นผมเลยรีบลุกไปที่ประตูห้อง แต่ด้วยความมึนเลยทำให้เดินเซเท้าไปเตะเข้ากับขาโต๊ะ

"โหยยยย เจ็บสัสเลย เป็นไงล่ะทีเดียวตื่นเลยมึงไอ้ชาน"

อดด่าตัวเองไม่ได้จริงๆ โง่เดินไปเตะโต๊ะเองตาสว่างเลยทันที นี่ต้องยืนค้ำโต๊ะซักพักให้ความเจ็บมันเบาลง ไม่งั้นก้าวขาเดินไม่ออกครับพูดเลย พอรู้สึกว่าอาการเริ่มดีขึ้นผมก็ค่อยๆเดินลากเท้าไปห้องเซฮุน

ประตูเปิดอยู่... ตื่นแล้วหรอ

ผมลองเดินเข้าไปดูในห้อง ในห้องน้ำก็ไม่เห็นมี ไอ้เด็กนั่นไปไหน

แก๊งงง!

หึม เสียงหม้อร่วง ห้องครัว... ไม่ใช่สร้างปัญหาให้ฉันอีกนะโว้ยยยยย!

ผมรีบวิ่งตามเสียงนั้นลงมาชั้นล่างแล้วตรงไปยังห้องครัวทันที และแล้วภาพที่เห็นก็เหมือนที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด เซฮุนกำลังยืนมองหม้อที่นอนตายอยู่ตรงพื้นพร้อมกับเส้นมาม่าอืดๆ จนได้สินะ

"เธอทำอะไร"

เหมือนเซฮุนจะยืนเหม่อผมเลยทักไป เซฮุนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองผม

"ก็ต้มมาม่าอยู่ไงทำไม่แหกตาดูถามโง่ๆ"

"ฉันหมายถึงทำไมมันเลอะเทอะขนาดนี้ แค่ต้มมาม่ายังไม่ได้เรื่อง"

"ก็มือฉันไปโดนหม้อ มันร้อนฉันสะบัดมือแรงไปหน่อยเลยไปโดนด้ามจับ มันเลยตกลงมาก็แค่นั้น อย่าดูถูกกันนักเลยกับอีแค่ต้มมาม่า ใครก็ทำเป็น"

"อ๋อเหรออออ บอบบางเหลือเกิน เก็บกวาดทำความสะอาดให้เรียบร้อยเลยนะ เตรียมตัวไปข้างนอกกับฉัน"

"ไปไหน ฉันไม่ไป ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ!"

"ไม่ต้องกิน! ค่อยไปหากินเอาข้างนอก! ช่วยไม่ได้ทำมาม่าหกเอง แล้วอย่าช้าล่ะไม่มีเวลาแล้วไอ้จงแดกำลังมา"

ว่าจบผมก็หันหลังเดินขึ้นห้องไปเตรียมตัวเหมือนกัน
แต่ก็ไม่วายมีเสียงบ่นอุบอิบจากปากเซฮุนตามหลังผมมา นึกแล้วก็ขำ วันนี้ผมตั้งใจว่าจะพาไอ้เด็กนั่นไปซื้อของล่ะ เผื่ออยากได้อะไรมาเก็บไว้ อย่างน้อยก็มีไอ้จงแดคอยเป็นไม้กันหมาละหว่ะ อึดอึดตายเลยถ้าอยู่กันสองคน

 

 

Sehun's Pov

ผมได้แต่ยืนกำมือแน่นให้กับทุกอย่างที่เป็นผู้ชายคนนั้น เกลียดจริงๆ... ชอบใช้กำลัง ข่มเหงตลอดเวลา เหอะ ชีวิตนี้อย่าได้มีแฟนเลยคนแบบนี้ ใครจะไปทน เจอกันวันแรกผมก็เสียเปรียบแล้วเต็มๆ นี่ผมต้องมารับมือกับผู้ชายคนนี้ทุกวันหรอ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมตายตั้งแต่ยังไม่ได้สู้เลยล่ะ...

คิดแล้วทั้งปวดหัวทั้งเจ็บใจ ทำอะไรมันไม่เคยได้เลย แต่ผมบอกไว้เลยนะ ว่าผมจะไม่ยอมมันไปตลอดหรอก ให้ตั้งตัวได้ก่อนเถอะ หึ่ย! โอเค ผมว่าตอนนี้ผมควรรีบเก็บแล้วไปเตรียมตัวดีกว่า เดี๋ยวถ้าไอ่หูกางมันเสร็จแล้วแต่ผมยังไม่พร้อม ได้มีปากเสียงกันอีกแล้วยาวเลยทีนี้

************************************

 

"จงแดมาแล้วทุกคนนนนนน~"

โอ่วววว ขอบคุณพระเจ้าที่ไอ้จงแดโผล่มาพอดี ถ้ามันมาช้ากว่านี้คงได้อึดอัดตาย นี่ผมกับเซฮุนนั่งที่โซฟาคนละฝั่งได้ซักพักแล้วแต่เงียบกันทั้งคู่ มันดีจริงๆเลย -__-

"กูว่าเราไปกันเลยดีกว่า กูกับเซฮุนยังไม่ได้กินไรเลย ตื่นสาย"

"ฮั่นแหน่ะ ตื่นสายเมื่อคืนทำไรกัน เร็วนะมึงอ่ะไอ้ชาน กินคนเดียวเลย"

"กูอ่ะตื่นสายคนเดียว ไม่ต้องกินน้องกูหรอกมึงอ่ะ เอาตีนกูก่อนมั้ย"

"ทำโหดกับกุวววววว ว่าแต่น้องเค้ายังไม่รู้จักกูเลยนะ แฮๆ"

ไอ้จงแดพูดพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มยิ้มเล็กยิ้มใหญ่ไปให้เซฮุน หมั่นไส้ อยากจะถีบแม่งออกไปนอนบ้านเดี๋ยวนี้เลย เออๆ แนะนำก็ได้ เห็นหน้าละห้อยของมันแล้วก็สงสาร ผมเลยหันไปหาเซฮุนพร้อมกับแนะนำเพื่อนสนิทคนเดียวของผมอย่างเป็นทางการ

"เซฮุน นี่ไอ้จงแด เพื่อนฉันเอง"

"สวัสดีฮะ ผมเซฮุน เป็นน้องของไอ้ชา... เอ่อ ของพี่ชานยอลเองครับ ^^"

แนะนำตัวเองจบเซฮุนก็โค้งให้จงแดตามมารยาท พร้อมกับยิ้มเล็กน้อย ผมถึงกับหันไปมองตาขวางใส่เซฮุนทีเดียว ตอนแรกจะหลุดไอ้ชานใช่มั้ย นึกได้เลยเปลี่ยนเป็นพี่ชานยอล แหม่ เดี๋ยวก่อน

"ยินดีที่ได้รู้จักครับเซฮุน พี่เป็นเพื่อนสนิทของไอ้ชานมัน คือไม่มีใครคบมันแล้วล่ะนอกจากพี่ ^+++^"

"ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้สัส กูยังอยู่ตรงนี้นะ นินทาต่อหน้าต่อตากูเลย -__-"

"ฮ่าาๆๆ หรอครับ เห็นพี่ชานยอลมาอยู่ที่นี่ตั้งหลายปีนึกว่าจะมีเพื่อนเยอะซะอีก ไม่น่าเชื่อ ^^"

"อึ่มมม! กูว่าไปกันได้ละ มันสายมากแล้ว กูหิว"

ผมพูดตัดบทของเซฮุนกับไอ้จงแดแล้วเดินนำไปที่รถทันที เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ ได้ทีล่ะซ้ำเติมกันใหญ่

"น้องฮุนนั่งหลังกับพี่ดีกว่าเนาะ ให้ไอ้ชานขับเราจะได้ชมวิวกัน"

"อ่อ ได้ฮะพี่จงแด"

นั่น! ไอ้จงแดจะให้เซฮุนไปนั่งกับมันด้วย เมื่อเห็นว่าเซฮุนกำลังจะขึ้นรถเบาะหลังไปนั่งข้างไอ้เพื่อเฬว ผมเลยรีบเดินไปอีกฝั่งแล้วดึงแขนเซฮุนออกมา

"นี่! จะมาดึงทำไมมันเจ็บ!"

"ไปนั่งข้างหน้ากับฉัน"

"แต่พี่จงแดเค้าชวนฉันนั่งด้วยกัน มันเสียมารยาท!"

"อ๋อหรือจะเอาตรงนี้? เอามั้ยล่ะจงแดก็อยู่"

"หึ่ย!!"

ในที่สุดเซฮุนไปนั่งข้างหน้าจนได้ถึงจะไปแบบกระแทกแดกกันก็เถอะ ตามด้วยสายตามองขวางของไอ้จงแดที่ส่งมาทางผม รู้ทันมันหรอกหน่ะ เสียใจด้วยเพื่อนมึงอด

 

*********************************

 

Avenue Louise สถานี Louise

ถึงแล้ววววว Avenue Louis คือถนนช้อปปิ้งมีร้านแบรนด์เนมดังๆมากมายของเบลเยียมเลยครับ
เมื่อกี้ผ่าน Geleries Royales St. Hubert ด้วย สวยดีนะ เซฮุนดูตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเพราะไม่เคยมา แต่ผมกับไอ้จงแดคงเป็นอะไรที่ชินตาแล้วล่ะครับ ใครมาเที่ยวเบลเยียมอย่าลืมแวะมาหาผม เอ้ย! แวะมาชื่นชมกันนะครับ แฮๆ เข้าเรื่องดีกว่า

"เห้ยไอ้จงแด กูหิวมากแล้วหว่ะ ไปกินกันก่อนแล้วค่อยไปร้านเครื่องดนตรีได้มั้ยวะ"

"เอางั้นก็ได้ ไปร้านไอติมที่กูชอบกัน มันมีอาหารเสิร์ฟด้วยไม่ต้องห่วง"

"โอเคๆ เอาไงก็เอากูโคตรหิวเลยตอนนี้"

เมื่อจอดรถเรียบร้อย ไม่รอช้าเราทั้ง 3 คนก็เดินลัดเลาะไปยังร้านโปรดไอ้จงแด

เมื่อถึงร้านแล้ว เซฮุนดูจะสนใจไอติมมากเป็นพิเศษรีบเดินเข้าหาที่นั่งเก้าอีกด้านแล้วหยิบเมนูก่อนเพื่อนเลย ผมเลยรีบเดินตามไปจะนั่งข้างๆ

"พี่จงแดฮะ มานั่งตรงนี้สิฮะ"

เซฮุนโบกมือมาทางผมกับไอ้จงแดพร้อมกับตบมือที่เก้าอี้ตัวข้างๆ เป็นการเชิญให้ไอ้จงแดนั่ง พอเห็นเซฮุนชวนไอ้จงแดมันรีบเดินแซงผมไปเลย ดูมันทำนี่รีบจะไปนั่งข้างเซฮุนสินะ แต่ผมเคยยอมที่ไหนล่ะ เห็นดังนั้นผมเลยเอื้อมมือไปดึงฮูดมันไว้แล้วดึงมาหาตัวก่อนจะกระซิบข้างหูมัน

"กูรู้นะว่ามึงจะทำอะไร"

"โหหหห ไอ้เหี้ยชาน ตอนมาก็ทีละ ตัดโอกาสกู"

"ทุกเรื่องที่เป็นเซฮุนไม่มีความว่าโอกาสสำหรับมึง ไป ไปนั่งฝั่งโน้น ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของมึง อย่าขัดขืนเดี๋ยวเจอกูโบกหัวทิ่มแน่"

"แต่น้องเค้าชวนกูนะเว้ยไอ้เหี้ย"

"มึงฟังที่กูพูดไม่รู้เรื่องใช่มั้ย"

"เอออออออๆๆๆ กูไปนั่นโน้นก็ได้ ไอ้เชรี้ยตลอดเลยมึงอ่ะ T_T"

ผมยอมปล่อยฮูดไอ้จงแดแล้วดันมันให้ไปนั่งอีกฝั่ง แล้วผมก็ไปนั่งข้างเซฮุนแทน เซฮุนทำหน้าตกใจเล็กน้อย อ้าปากพะงาบๆ ชี้โบ้ยให้ผมไปนั่งอีกทาง แต่ใครสนล่ะ

"เมื่อกี้ฉันว่าฉันชวนพี่จงแดมานั่งตรงนี้นะ หูก็ออกจะกางฟังไม่ชัดรึไง"

"ฉันคาดโทษนายละ ข้อหาแซะเรื่องหูฉัน ไว้จะเอาคืน"

"ไอ้!..."

"เห้ยๆๆ อย่าเพิ่งทะเลาะกัน ไหนบอกหิวไงไอ้ชานรีบสั่งสิรอเหี้ยไรอยู่จะได้แดกมั้ย กูล่ะปวดหัวกับมึงจริงๆ"

ผมกับเซฮุนจ้องตากันเอาเป็นเอาตาย ก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายหลบตาเองซะเองแล้วส่ายหน้าด้วยความเอือมสุดๆ พอๆเซฮุนที่สะบัดหันหน้าไปอีกทาง อืม เป็นจังหวะที่พนักงานมารับออเดอร์พอดี เห้อ

"ผมเอาสตรอวเบอร์รี่กับบลูเบอร์รี่ชีสครับ อย่างละ 1 ลูก เซฮุนล่ะเอาไอติมรสอะไรดี?"

ไอ้จงแดสั่งเสร็จก็หันมาถามเซฮุนต่อ

"ผมเอารัมเรซิ่น 2 ลูกครับ"

"ของผมขอเป็นดาร์กช็อคโกแลตมิ้นท์นะครับ 3 ลูก"

พนักงานรับออเดอร์ไปแล้วทีนี่ก็รอฟาดให้เรียบครับ แต่เมื่อกี้เซฮุนสั่งรัมเรซิ่น คงจะชอบไอติมรสนี้สินะ อะ ที่จริงรัมเรซิ่นก็อร่อยนะผมเคยกิน แล้วทำไมต้องมานั่งจำอะไรแบบนี้ด้วยวะไอ้ชาน ไอ้เด็กนั่นชอบอะไรไม่เห็นจะสำคัญเลย

พนักงานเสิร์ฟค่อยๆวางถ้วยไอติมตรงหน้าของแต่ละคน และเราก็เริ่มลงมือฟาดไอติมกันแล้วครับ ลองชิมแล้วอร่อยจริงๆแหละ ถึงว่าไอ้จงแดบอกร้านโปรดมัน มากับมันผมก็ไม่เคยแวะกินเลย ผมไม่ค่อยชอบไอติมเท่าไหร่ มันดูหวานเหมาะกับผู้หญิงนะผมว่า

"เออ ไอ้ชานยอล กูว่ากูจะซื้อปิ๊คกีต้าร์ไปเจาะเป็นจี้ใส่เป็นสร้อยคออ่ะ รับน้องของชมรมดนตรีเทอมหน้ามึงว่าดีปะ ซัก 50 อัน"

"อืม ก็โอเคนะ มันดูมีความหมายดี"

"ดีเลยเดี๋ยวแวะไปดู กูเบิกเงินชมรมมาละ ช่วยเลือกสีหน่อยละกัน"

"อืม กูก็ว่าจะไปซื้อไม้กลองด้วย กูหาไม่เจอหรือใครยืมไปไม่รู้จำไม่ได้"

"กูว่ามึงลืมมากกว่า มึงมันโคตรขี้ลืมเลยไอ้ชาน 5555555555 เห้ย! เดี๋ยวๆ นั่นมันไอ้เควิ่นคนรักเก่ามึงนี่หว่า ไม่คิดว่าจะเจอมันที่นี่"

จงแดว่าพลางชี้มือออกไปนอนร้านให้ผมดู ไอ้หมอนั่น... ผมแสยะยิ้มแล้วหันมามองหน้าจงแดนิ่งๆพร้อมเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม

"พูดได้ส้นตีนมาไอ้จงแด คนรักเก่าเหี้ยไร มึงก็รู้กูไม่ถูกกับมัน แม่งมาได้ไงวะ ซวยเหี้ยๆเจอมันที่นี่"

"เออ กูว่ามึงซวยจริงๆแล้วล่ะ มาโน่นละ"

ผมเห็นจงแดยิ้มเห่ยๆก็รู้เลยว่าไอ้หมอนั่นกำลังเดินมาทางนี้

"เฮ่~! หวัดดี ไม่คิดว่าจะได้เจอพวกนายที่นี่ มันบังเอิญเหมาะเจาะอะไรขนาดนี่นะว่ามั้ย"

"อืม เห็นด้วย เหมาะเหม็งเส็งเคร็งดีจริงๆกับการบังเอิญเจอกันครั้งนี้"

ผมตอบไอ้หมอนั่นแล้วช้อนตามองคนที่ยืนอยู่หัวโต๊ะด้วยสายตานิ่งเรียบ ให้รู้ว่าผมไม่พอใจมาก

"เอ่อ เอางี้เควิ่นนายอยากร่วมโต๊ะกับพวกเรามั้ย เราเพิ่งมากัน สั่งไอติมสิ สั่งเลย เอ้านั่งๆๆๆ"

ไอ้จงแด ไอ้ห่าทำอะไรไม่ปรึกษากันเลย ไปชวนมันมานั่งด้วยทำไม แล้วเสือกนั่งฝั่งตรงข้ามผมด้วยไง แดกไม่ลงเลยสัส

"ไม่เป็นไร แค่นั่งเฉยๆก็พอ ฉันกินอย่างอื่นมาแล้วล่ะ แล้วนั่นใคร ทำไมไม่คุ้นหน้าเลย"

ไอ้หมอนั่นถามพลางมองเซฮุนด้วยสายตามีเลศนัย
ผมไม่ไว้ใจมันเลยให้ตาย

"อ่อ นั่นน้องชายไอ้ชานมันน่ะ แต่ไม่ใช่น้องแท้ๆนะ ชื่อเซฮุน เพิ่งมาได้วันสองวันเอง"

ผมหันไปมองจงแดตาขวางพร้อมกับยกเท้าไปสะกิดขามันใต้โต๊ะ เป็นการบอกใบ้ว่ามึงพูดทำไมไอ้จงแดรรรรรรร!

"หึ ถึงว่าทำไมหน้าตาน่ารัก ผิวขาวใส ไม่เห็นมีส่วนไหนจะคล้ายกับนายเลยชานยอล"

ผมเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ แค่มองหน้ามันด้วยสายตานิ่งๆแล้วเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม เหอะ กวนตีนกูหรอไอ้สัส มันควรลุกออกไปจากโต๊ะเร็วๆนี้ผมขอเตือนไม่งั้นได้มีพังโต๊ะแน่

"น้องเซฮุน พี่ชื่อเควิ่นนะ รู้จักกับชานเพราะอยู่คณะดนตรีเหมือนกัน แต่คนละเมเจอร์น่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ หวังว่าเราจะได้รู้จักกันมากขึ้นถ้ามีโอกาส"

โอ้โห้ กล้ามากนะไอ้เหี้ย กูนั่งอยู่ตรงนี้ข้ามหน้าข้ามตากูเลย ไอ้เควิ่นพูดแนะนำตัวเองเสร็จมันเสือกยื่นมือไปหาเซฮุนผ่านหน้าผมเฉยเลย เซฮุนดูชะงักเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆยื่นมืออกไป เอาไงดีวะกุ

"เห้ยจงแดไหนมึงบอกชอบไอติมร้านนี้มาก ชอบรสนี้หรอ ไหนกูขอชิมหน่อยดิ หื้มมม รสชาติโคตรตอแหลเลยของมึงอ่ะ กินเข้าไปได้ไงวะ"

"ไอ้สัสเนียนมาแดกไอติมกู"

ผมจับช้อนของตัวเองยกแทรกผ่านตรงกลางก่อนที่มือของไอ้เควิ่นกับเซฮุนจะจับกัน ทั้งสองคนเลยชักมือกลับ ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วตักไอติมในถ้วยจงแดเอาเข้าปากทันที ทำให้สองคนนั้นจับมือกันไม่สำเร็จ เหอะ ต่อหน้าต่อตากูเลย มึงกล้ามากนะไอ้เควิ่น กูรู้ทันมึงหรอกไอ้สัด

"เอ่อ... งั้นขอตัวกลับก่อนดีกว่า เพิ่งนึกได้ว่านัดวงซ้อมดนตรีไว้ตอนเย็น แล้วไว้เจอกัน เซฮุนครับหวังว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกเร็วๆนี้นะครับ"

ไอ้เควิ่นพูดจบแล้วลุกขึ้นพร้อมกับยิ้มบางๆไปให้เซฮุน ก่อนจะเดินออกจากร้านไป กูหงุดหงิดโว้ยยยยย!!!

"ไอ้เหี้ยชาน ให้มันเบาๆหน่อยมึง ดีนะหน้ามันยังพอยิ้มๆบ้างอ่ะ ถ้าแม่งขึ้นนะ กูขี้เกียจห้ามมึงสองตัวจะปล่อยให้แม่งฟัดกันให้ตายไปข้าง"

"ก็เอาดิ กูเคยกลัวมันหรอ ถ้าไม่ได้เลือดมันกูไม่เคยหยุดมึงก็รู้"

"เอออออๆๆๆ จบเถอะมันไปละ เตรียมใจก็ตอนเปิดเทอมโน้น ได้เจอกันบ่อยแน่ๆ ชีวิตมึงจะสนุกสุดหรรษาเลยล่ะไอ้ชายเอ้ย"

"กูกินไม่ลงละไอ้เหี้ยหงุดหงิด! ไปซื้อของแล้วกลับเลยละกัน กูปวดหัวอยากนอน!"

"เห้ยเดี๋ยว ของกูเหลืออีกลูกยังไม่หมดเลยมึงรีบหรอ"

เออไม่สนใจแม่งละ ผมรีบดื่มน้ำในแก้วจนหมดพร้อมกับหยิบเงินออกมาวางที่โต๊ะก่อนจะเดินนำออกไปก่อน โดยมีเซฮุนกับจงแดเดินตามออกมา
การเจอมันวันนี้ไม่ใช่เรื่องดีเลยเพราะผมไม่ถูกกับมัน ฉะกันทีไรต้องได้เลือดกันไปข้าง ผมเลยหงุดหงิดเวลาเห็นหน้ามัน เห้อโอเคผมยอมรับว่าส่วนหนึ่งเพราะมันเสือกโผล่มาตอนมีเซฮุนอยู่ด้วยถึงทำให้ผมไม่พอใจ วันปล่อยผีชัดๆมันถึงหลุดมาได้ ผมไม่ไว้ใจสายตามันที่มองเซฮุนเลยให้ตายเถอะ เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้ผมรู้ทันมันตลอด นึกแล้วอยากจะกระชากมันมาสตั๊นหน้าซักที คำพูดของมันที่ดูธรรมดา จริงๆแล้วผมดูออกหมด ใครที่มันพูดแบบนี้ไม่เคยรอดซักคน ถ้ามันมายุ่งกับเซฮุนผมกับมันคงได้มีฉะกันเร็วๆนี้แน่ เพราะผมมีความรู้สึกว่าเรื่องนี้มีเซฮุนเกี่ยวด้วยเต็มๆ แค่รู้ว่ามันดูชอบเซฮุน ผมก็หน่วงใจอย่างบอกไม่ถูก กลัวจะถูกไอ้หมอนั่นหลอกฟันซะมากกว่า อย่างเซฮุนจะไปรู้ทันอะไรความคิดมันได้ ถึงจะทำเป็นอวดรู้อวดดี แต่ดูอ่อนแอบอบบางขนาดนั้นจะพลาดท่าให้มันได้ง่ายๆ ผมจะคอยดูอยู่ห่างๆละกัน อย่างน้อยคำสั่งของแม่ที่สั่งให้ดูแลเซฮุนคือข้ออ้างที่ดีที่สุดสำหรับผมแล้วล่ะตอนนี้ บอกให้ก็ได้ว่าตอนนี้ผมกำมือแน่นมากด้วยความโกรธ และผมก็รู้เหตุผลด้วยว่าทำไม

เพราะนายกำลังเป็นที่หมายตาคู่อริอันดับหนึ่งของฉันไงล่ะเซฮุน ...