REMINISCENCE [CHANHUN]

ในห้องนอนสีฟ้าอ่อนที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีครีม เซฮุนยังคงนอนร้องไห้อยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น นี่ก็จะตี 1 แล้ว จริงๆแล้วเซฮุนไม่ได้หลับเลยตั้งแต่ชานยอลไป ที่เค้าโกหกชานยอลวันนี้ว่าร้องไห้คิดถึงแม่ ที่จริงแล้วเซฮุนแค่ต้องการปกปิดความจริงไว้ ความจริงที่ว่า ชานยอลคือจูบแรกของเค้า มันเจ็บใจที่ต้องมาเสียจูบแรกให้กับคนใจร้ายแบบนั้น เสียมันไปให้กับคนที่ตัวเองเกลียดที่สุด ไม่เคยรู้สึกอ่อนแอ อ่อนไหวหนักขนาดนี้มาก่อนเลย แค่จะต้องมองหน้าเค้าต่อไปก็ดูฝืนไม่หมด ทำตัวไม่ถูก แต่ชานยอล... เค้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง คนเกลียดกันเค้าไม่ทำแบบนี้หรอก... ได้แต่คิดในใจว่าขอให้ความรู้สึกเกลียดระหว่างเค้ากับชานยอลจะเป็นแบบนี้ไปตลอด อย่าได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรแทรกในใจขึ้นมาก็พอ หลังจากนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเหมือนเซฮุนจะร้องไห้จนเหนื่อยเลยเผลอหลับไปก่อนที่ใครอีกคนจะกลับมา...

****************************************

10:45 น.

ผมยืนมองนาฬิกาที่เดินไปเรื่อยๆ นี่ก็จะ 11 โมงเช้าแล้ว เซฮุนยังไม่ลงมาอีก หลับหรือตาย เมื่อวานก็เห็นนอนเร็วแต่หัวค่ำ ผมดิกลับตี 1 ตี 2 ตื่นมาทำห่าไรแต่เช้าก็ไม่รู้ ข้าวเช้าที่ผมทำไว้ก็เย็นหมดแล้ว หรือผมจะไปเคาะประตูดี หรือไอ้เด็กนั่นมันจะเป็นอะไรไป

ผมค่อยๆเดินขึ้นไปชั้นบน พร้อมกับถาดข้าวในมือ จนมาหยุดอยู่หน้าห้องเซฮุน ทำใจอยู่ซักพักว่าจะเคาะดีมั้ย อย่าเข้าใจผิดว่าผมเป็นห่วงไอ้เด็กนั่นนะ แค่กลัวว่ามันจะเป็นอะไรไปแล้วผมจะซวยโดนแม่ด่าเดี๋ยวไอ้เด็กนี่ร้องไห้ไปฟ้องแม่ผมก็โดนน่ะสิ ผมตัดสินใจยกมือขึ้นเคาะประตูอยู่ 2-3 ที ก็มีแต่ความว่างเปล่าเกิดขึ้น เงียบ... นี่คิดจะประชดกันเรื่องเมื่อวานอีกรึไง ถ้ามาวิธีนี้ไม่ต้องเรียกแล้ว เอากุญแจไขแม่งเลยดีกว่า

ผมเลยเดินต่อไปที่ห้องนอนของผมแล้วควานหากุญแจห้องเซฮุนที่เก็บเอาไว้ในโต๊ะข้างเตียง พอหาเจอแล้วไม่รอช้าผมรีบไปไขห้องไอ้เด็กนั่นทันที

แอด...

ความเงียบในห้อง เสียงหายใจที่สม่ำเสมอนั้นทำให้ผมรู้ว่าเซฮุนยังคงหลับสนิท ผมเดินเข้าไปใกล้แล้ววางถาดข้าวไว้ที่โต๊ะข้างๆเตียง ปลุกมาทานข้าวดีมั้ย นี่ก็จะเที่ยงแล้ว อะไรมันจะหลับเอาเป็นเอาตายขนาดนี้

"เซฮุน" ผมเอื้อมมือไปเขย่าเบาๆที่แขนเจ้าเด็กนั่น

"..."

เซฮุนยังคงนิ่งอยู่แบบนั้น เป็นอะไร เขย่าอีกทีดีกว่า

"นี่ตื่นได้แล้ว จะกินมั้ยข้าวอ่ะ นี่จะเที่ยงแล้ว ลุกๆเว้ย!"

"อื้ออ..." เซฮุนส่งเสียงแค่นั้นพร้อมกับปัดมือผมออก แล้วนอนขดตัวต่อ ผมเลยลองเอามือไปจับที่หน้าผากและซอกคอของเซฮุนดู ตัวร้อนมากเลยหว่ะ หรือจะไม่สบาย...

เห็นดังนั้นผมเลยวิ่งลงไปข้างล่างแล้วหากล่องปฐมพยาบาลทันที ยาลดไข้อยู่ไหนวะ แล้วต้องกินตอนไหน หรือต้องให้กินยาแก้ปวดหัวด้วย มันกินยาเม็ดได้มั้ยวะ โอ้ยไอ้เหี้ยเลือกไม่ถูก แล้วนี่มึงจะลุกลี้ลุกลนทำไมเนี่ยไอ้เหี้ยชาน แต่กูไม่ได้ห่วงมึงนะโว้ย กูแค่ยังแกล้งมึงไม่สะใจ มึงห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด!

พอมาถึงบนห้อง ผมรีบตรงเข้าไปดึงแขนเซฮุนแรงๆให้ลุกขึ้นนั่ง เซฮุนช้อนตามองผมเล็กน้อยด้วยความงุนงงโอนเอน ทำท่าจะหงายหลังลงไปต่อ แต่ผมดึงไว้ได้ทัน

"ตื่นได้แล้ว นายไม่สบาย ทานข้าวแล้วทานยาซะ"

"ไม่เอา ฉันไปชอบกินยา มันขม นอนเดี๋ยวก็หาย"

"ไม่ได้! ต้องกินไม่กินแล้วจะหายมั้ย ไหนบอกโตแล้ว กินยาแค่นี้ไม่ได้แล้วจะมีปัญญาอะไรมาดูแลตัวเอง ฉันไม่ได้เป็นห่วงนายหรอกนะ แต่ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาแล้วแม่รู้ฉันจะซวย!"

"เหอะ ฉันรู้หรอกน่ะ นายจะห่วงฉันได้ไง คนเกลียดกันเค้าไม่มาเป็นห่วงกันหรอก กองไว้ตรงนั้นแหละ ฉันไม่กิน!"

ขนาดไม่สบายยังมีแรงเถียงขึ้นเสียงอีกนะ ยังกล้าเชิดหน้าใส่ มันน่าสั่งสอนซีกทีมั้ย

"จะกินดีๆมั้ย ต้องให้ป้อนงั้นดิ่?"

"..."

"พูดดิ่! เงียบทำไมวะ! รอให้ไข้ขึ้นสูงแล้วช๊อคตายเลยมั้ย เออ! ตายๆไปซะจะได้ไม่เป็นภาระของฉัน!"

"ออกไป... ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย เอาไอ้พวกนี้ออกไปด้วย ฉันไปกิน!"

เพล๊งงงง!

"โอเซฮุน!!"

ผมมองไปยังใบหน้าขาวซีดของคนบนเตียงด้วยความโกรธ ทำแบบนี้เองนะ กล้าปัดถาดข้าวที่ผมตั้งใจยกขึ้นมาให้งั้นหรอ ได้

ผมเดินไปที่กองข้าวที่พื้นพรัอมกับกำข้าวขึ้นมา แล้วเดินตรงไปหาไอ้เด็กบ้านั่นทันที

"นายกำข้าวมาทำไมน่ะ!"

"ให้กินแบบธรรมดาไม่ชอบใช่มั้ย ชอบกินแบบพิเศษงั้นสิ? ได้ เดี๋ยวฉันป้อนให้"

พูดจบผมก็จัดการบีบหน้าเซฮุนแรงๆให้อ้าปากออกพร้อมกันยัดข้าวในมือใส่ปากลงไป เซฮุนพยายามทุบมือแกะมือผมออก แต่ผมไม่ยอมแน่ ต้องสั่งสอนซะบ้าง!

"กลืนลงไปเลย กลืนเดี๋ยวนี้! แล้วอย่าคิดแม้แต่จะพ่นออกมา ไม่งั้นฉันจะยัดปากอีกรอบแน่!"

"อื้อออ! ไออ้าอานออน! อ่อยยยย! ไอ่อินโอ้ยยยย"

ผมเอามือปิดปากเซฮุนไว้อย่างนั้น อย่าหวังว่าจะได้คายออกมา จะปิดปากไว้จนกว่าจะกลืนเลยคอยดู เมื่อเห็นว่าเซฮุนกลืนข้าวลงไปแล้ว ผมเลยเอามือออกแล้วรีบเอายามายัดเข้าปากต่อ แต่เจ้าเด็กนี่มันเร็ว ปัดมือผมออกจนยากระเด็นไปอีกทาง

"หึ่ยยย! ไอ้บ้าชานยอล! ถ้าติดคอตายจะทำไงห๊ะ!"

"แค่นี้ไม่ตายหรอก! อย่ามาทำสำออย กินยาเลยเร็วๆ!"

"ไม่กิน! ไม่ได้ยินรึไง!"

"กินเข้าไปสิวะอย่าเรื่องมาก! ตัวร้อนมากขนาดนี้ไม่อยากหายอยากตายรึไง! ถ้าจะตายอย่ามาตายในบ้านฉัน ไปตายที่อื่น!"

"เลว! ป่าเถื่อนยิ่งกว่าสัตว์!"

"ฉันก็ไม่เคยพูดว่าฉันเป็นคนดี เลวได้มากกว่านี้อีกเยอะถ้านายอยากจะเห็น แต่ด่าได้ขนาดนี้หายป่วยแล้วงั้นดิ่ ยานี่คงไม่จำเป็นแล้วสินะ แต่ขอโทษล่ะกัน ฉันเกิดอยากจะป้อนยานายขึ้นมาน่ะ หึหึ"

ผมตะปบยาเข้าปากตัวเองอมน้ำตามแล้วเดินไปหาไอ้เด็กนั่น ก่อนจะบีบปากคนบนเตียงให้อ่าออกแล้วประกบปากลงไปอย่างรวดเร็ว บีบหน้าอีกคนไว้ไม่ให้ดิ้นหันหนี แล้วถ่ายเอายาผ่านไปยังริมฝีปากบางของอีกคน เมื่อแน่ใจว่าเซฮุนกลืนยาลงไปแล้ว ผมก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกด้วยความเหนื่อยหอบ น้ำหกเลอะไปหมดโว๊ะ!

"ไง กินดีๆไม่ชอบ ต้องให้ใช้กำลังแล้วยังเลอะเทอะอีก"

"แล้วทำไมต้องป้อนแบบนี้ด้วย! นายกำลังฉวยโอกาสกับฉันตอนฉันอ่อนแอ!"

"แล้วไง ก็ฉันบอกให้นายกินยา แต่นายเฉยเอง วิธีของฉันมันได้ผลเสมอจริงมั้ยล่ะ"

ดูเหมือนเซฮุนจะสำลักไม่ได้สนใจที่ผมพูด ได้แต่นั่งเอามือทุบอกตัวเองแล้วมองผมด้วยสายตาโกรธเคือง อีกมือนึกก็เอาแต่ขยี้ปากอยู่อยากนั้น

"ไป ไปเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ"

"..."

"ยัง ยังนิ่งอีก ไม่ได้ยินที่พูด?"

"..."

"จะไปเปลี่ยนเองดีๆ หรือให้ฉันเปลี่ยนให้ ถ้าฉันเปลี่ยนให้นายจะเหนื่อยนะ เปลี่ยนนานเลยล่ะบอกไว้ก่อน"

เมื่อเห็นว่าเซฮุนยังนั่งนิ่ง ผมก็จงใจมองด้วยสายตาตุกคามพร้อมกับค่อยก้าวขาไปที่เตียงช้าๆ เซฮุนเห็นดังนั่นเลยรีบลุกขึ้นยืนแล้วยกมือห้ามทันที

"ไม่ต้องๆๆ ฉันเปลี่ยนเอง ฉันจะเปลี่ยนเองงงงง!"

"เหอะ ก็แค่นั้น"

ผมส่งสายตายียวนกวนประสาทไปหาเซฮุน ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง นี่เพิ่งผ่านมา 2 วันเองนะ แต่ไอ้เด็กนั่นจะอยู่ที่นี่ 2 ปี จะบ้า ผมว่าผมควรไปกินยาด้วยก็ดี ปวดหัวกับแม่งทุกเรื่องของไอ้เด็กนั่นเลยให้ตาย ผมเดินเข้าห้องของตัวเองแล้วกดล็อคประตูทันที ก่อนจะเดินมาที่เตียงแล้วทิ้งตัวลงช้าๆ

'คนเกลียดกัน เค้าไม่มาเป็นห่วงกันหรอก'

คำพูดนี้ของเซฮุนวนเวียนอยู่ในหัวของผมจนเหมือนจะเป็นบ้า เหมือนใครมากดรีพีทมันไว้ให้เล่นซ้ำไปซ้ำมา

"ใช่ ฉันไม่ได้เป็นห่วงนาย อย่าสำคัญตัวเองผิดไป"

ผมบ่นพึมพำคนเดียวเหมือนคนบ้า สับสนในใจแบบหาคำตอบไม่ได้ ทำไมมันเหนื่อยจังวะ ควรนอนพักดีมั้ย ตอนเย็นค่อยไปดูไอ้เด็กนั่นว่าอาการเป็นไง ตอนนี้ขอดูแลตัวเองก่อนแล้วกัน อยากจะหลับไปนานๆซะเหลือเกิน...