Oh my Thief จับหัวใจนายจอมโจร

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อีตาโจรโรคจิตหายไปไหนแล้วนะ”ฟางตื่นขึ้นมาแล้วจัดการกับตัวเองแล้วเดินลงมาเพื่อตามหา
โจรหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวแม่หนู ตื่นแล้วหรอลูก มาทานอะไรก่อนเร็วเดี๋ยวยายจะพาแม่หนูไปส่งที่ท่าเรือข้ามฟาก”ยาย
จันทร์พูดแล้วพาฟางมานั่งที่โต๊ะอาหารก่อนจะหาอาหารให้ฟางทาน
 
 
 
 
 
 
 
“ยายจ้ะ ยายอยู่ที่นี่คนเดียวหรอจ้ะ แล้วลูกหลานยายไม่มีหรอจ้ะ”ฟางถามเมื่อสำรวจไปรอบๆบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
“ยายมีหลานคนนึงจ้ะ แต่ไปทำงานในเมืองโน้น นานๆทีถึงจะกลับมา”ยายจันทร์พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วคนในรูปนี้คือหลานยายหรอจ้ะ เป็นตำรวจด้วย ประจำอยู่ สน.ไหนหรอจ้ะ เพราะพ่อของฟางก็
ตำรวจเหมือนกันเผื่อจะได้รู้จักกัน”ฟางเดินไปเห็นรูปที่ข้างฝาก็รีบถามยายจันทร์
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อหนุคงไม่รู้จักพ่อภาคย์กับลิตาหรอกจ้ะ 2คนนี้เป็นลูกยายเอง เป็นตำรวจตงฉิน เป็นที่รักของ
ประชาชน แต่มันน่าเศร้าที่ต้องมาเสียไปตั้งแต่อายุหน้าที่การงานยังน้อย จะเหลือก็แต่เจ้าป๊อป”ยาย
จันทร์พูดเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะคะยาย หลานยายคือใครคะ ฟางจะได้พามาเยี่ยมยายบ่อยๆ หรือว่าถ้าฟางว่างฟางจะ
กลับมาเยี่ยมยายนะจ้ะ ไม่เศร้านะ”ฟางเดินมากุมมือยายจันทร์แล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบใจแม่หนูมากนะจ้ะ ไปกันเถอะลูก เดี๋ยวยายไปส่ง”ยายจันทร์ยิ้มกับความอ่อนโยนของฟางที่มี
ให้เธอก่อนจะพาฟางเดินลัดเลาะสวนผลไม้ของยายจันทร์เดินออกมาที่ท่าน้ำข้ามฟากแล้วส่งฟาง
ขึ้นเรือไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เจ้าป๊อป ยายส่งเมียแกขึ้นเรือแล้วนะ แล้วถ้าแต่งงานกันเมื่อไหร่ก็พาเมียมาหายายนะ ยายชอบ
หลานสะใภ้คนนี้”ยายจันทร์โทรบอกป๊อปปี้แล้วเดินกลับบ้านไป นี่สินะเมียตัวจริงของหลานชายตัว
แสบของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ตายๆ แล้วนี่ชั้นจะกลับยังไงล่ะเนี่ย มือถือก็ไม่มี ที่นี่ที่ไหนกัน”ฟางนั่งเรือข้ามฟากมาลงอีกฝั่ง
ที่เป็นเหมือนตลาดเล็กๆแถวชานเมืองก็บ่นอุบ ถึงจะเป็นชานเมืองแล้วนี่ส่วนไหนของชานเมืองละ
เนี่ย
 
 
 
 
 
 
 
ปี้น
 
 
 
 
 
จู่ๆรถกระบะคันหนึ่งก็ขับมาบีบแตรใส่เธอก่อนจะจอดข้างๆฟาง
 
 
 
 
 
 
“อ้าว นึกว่าตัวตุ่นที่ไหนมาเดินแถวนี้ มาทำอะไรที่นี่น่ะคุณ”ป๊อปปี้ลงมาถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ เปิดมาก็หาเรื่องชั้นเลยรึไงยะ อย่ามาว่าชั้นแบบนี้นะชั้นไม่ใช่ตัวตุ่น”ฟางหน้างอแล้วเถียงป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“555เอ้าก็คนอะไรเตี้ยๆก็เตี้ยนึกว่าตัวตุ่น”ป๊อปปี้พูดไม่ทันจบฟางก็ฟาดเข้าให้ทีนึงเต็มๆ
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาพูดมากนะ เออ ดี ไหนๆก็ไหนๆแล้ว นายพาชั้นกลับบ้านหน่อย”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้โห สาบานนี่น่ะหรอคะขอร้อง นี่อ้อนดีๆหน่อยได้มั้ยห้ะ หน้าตาก็ดีแต่ช่วยพูดหวานๆแบบหน้าตา
หน่อยสิคุณ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นพูดดีกับคนที่ชั้นอยากพูดเท่านั้นล่ะย่ะ นายน่ะ ชอบกวนชั้น อย่าหวัง”ฟางกอดอกเชิดใส่ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“โอเค อย่าหวังว่าจะกลับบ้านได้ บาย”ป๊อปปี้ย้อนคำพูดฟางแล้วเดินกลับไปที่รถตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนสินายน่ะ อย่าไป ห้ามไปนะ”ฟางเหวอแล้วรีบวิ่งไปกอดรั้งแขนป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“เห้ย ทำอะไรของเธอน่ะ คนเค้ามองทั้งตลาดแล้วเนี่ย ปล่อย”ป๊อปปี้ร้องแล้วดิ้นไปมา
 
 
 
 
 
 
“นายก็ต้องให้ชั้นกลับบ้านด้วยสิ ไม่งั้นชั้นก็จะกอดแขนนายแบบนี้ไม่ไปล่อยแน่”ฟางว่า
 
 
 
 
 
“เออๆ ก็ได้ ขึ้นรถสิ”ป๊อปปี้แอบยิ้มก่อนจะทำทีพูดอย่างไม่สนใจฟาง ฟางยิ้มแล้วรีบขึ้นรถไปทันที
 
 
 
 
 
 
“เออ จริงสิ ชั้นถามหน่อยเถอะ นายมาทำอะไรทีนี่น่ะ ไม่ทำงานที่ร้านหรอ”ฟางถามป๊อปปี้เมื่อขึ้นรถ
มาด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็อะไหล่รถหมด ก็ต้องมาเอาอะไหล่กลับไปน่ะสิ แล้วคุณล่ะมาทำอะไรที่นี่”ป๊อปปี้ถามฟางต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โดนโจรลามกลักพาตัวมาน่ะสิ เอ่อ ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”ฟางบ่นแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะ
มองไปนอกหน้าต่าง ป๊อปปี้ลอบมองร่างบางที่หลับไปด้วยความเพลียก็อมยิ้ม ยังเพลียอยู่เลยสินะ
หึหึ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้าคุณถึงแล้ว ว่าแต่ที่หน้าบ้านคุณเค้ามีงานอะไรหรอ ทำไมคนเยอะแยะไปหมด”ป๊อปปี้พูดเมื่อ
ขับรถมาส่งฟางถึงที่บ้านแล้วแปลกใจที่บ้านของเธอมีคนเข้าออกมากมายแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
“นั่นน่ะสิ รึว่ามีเรื่องในบ้าน”ฟางตกใจรีบลงจากรถไปทันที ป๊อปปี้เห็นก็รีบตามไปดู
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟางมาแล้วค่ะพ่อ”เมื่อเข้ามาในบ้าน เฟย์หันไปเห็นพี่สาวตัวเองก็รีบบอก ทุกคนในบ้านที่กำลัง
ยุ่งวุ่นวายหันมามองฟางเป็นตาเดียว
 
 
 
 
 
ผลั๊วะ
 
 
 
 
 
 
เต้ยเห็นป๊อปปี้ที่เดินตามฟางเข้ามาในบ้านก็พุ่งไปชกหน้าป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เต้ยพอแล้ว อย่าทำป๊อปปี้นะ”ฟางตกใจรีบวิ่งไปห้ามเต้ยส่วนเฟย์ไปประคองป๊อปปี้ขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
“ทำไมฟางถึงกลับมากับนายคนนี้ รึว่ามันจับตัวฟางไป”นายธียุทว่า
 
 
 
 
 
 
 
“พอก่อนค่ะคุฯพ่อ พี่เต้ย เห็นๆอยู่ว่าพวกเค้ามาด้วยกัน ถ้าพี่ป๊อปเค้าจับตัวพี่ฟางไปเค้าจะมาส่ง
ถึงที่หรอคะ”เฟย์ว่า
 
 
 
 
 
 
 
“คือว่า ฟางถูกยิงตกน้ำไปพร้อมกับโจรซูสค่ะ แต่โชคดีที่มีคุณยายที่อยู่ที่สวนผลไม้แถบชานเมือง
เค้าช่วยฟางได้แล้วพาฟางนั่งเรือข้ามฟากกลับมาแล้วบังเอิญเจอนายป๊อปปี้ค่ะ เลยวานให้นาย
ป๊อปปี้มาส่ง”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วนายคนนี้ไปทำอะไรแถวนั้นล่ะ”นายธียุทซัก“ผมก็ไปเอาอะไหล่รถยนต์สิครับ พอดีผมเปิดร้าน
ซ่อมรถ”ป๊อปปี้ตอบ
 
 
 
 
 
 
“ทำไมต้องไปเอาอะไหล่ตั้งไกล ร้านในเมืองมีทำไมไม่ไปเอา”เต้ยซักป๊อปปี้อีกคน
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เพราะว่าร้านแถวนั้นผมรู้จักเค้าคิดราคาอะไหล่ให้ถูกๆ สงสัยอะไรผมอีกมั้ยครับคุณตำรวจ เดี๋ยว
ผมจะได้โทรให้เจ้าของร้านที่ผมไปเอาอะไหล่ยืนยันอีกที ผมจะได้ไม่ตกเป็นผู้ต้องสงสัย”ป๊อปปี้พู
ดกวนๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นาย ตำรวจเค้าจะซักถามเนี่ย นายก็อย่ากวนมากได้มั้ย”ฟางเห็นป๊อปปี้กวนพ่อตัวเองก็รีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ผมก็ตอบตามตรงคุณจะว่าผมกวนได้ไง ผมกวนตรงไหน”ป๊อปปี้ย้อนฟาง
 
 
 
 
 
“ทุกตรงนั่นล่ะ”ฟางว่า
 
 
 
 
 
 
“แบบนี้มันไม่มีเหตุผลนี่หว่า หาเรื่องชัดๆ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
“อย่ามาขึ้นเสียงกับชั้นนะ”ฟางโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
“พอให้หมดทั้งคู่นั่นล่ะ ที่ชั้นถามเพราะชั้นถทอความปลอดภัยของลูกสาวชั้นมาเป็นหลัก ถ้าฟาง
เป็นอะไรไปแม้แต่ปลายเล็บชั้นไม่เอาไว้แน่”นายธียุทว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเฟย์ไปทำแผลให้พี่ป๊อปนะคะ”เฟย์พูดตัดบท
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องหรอกเฟย์ แผลแค่นี้มันไกลหัวใจ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองหน้าฟางเคืองๆ
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางไม่เป็นก็ดีแล้ว ผมแทบบ้าเลยนะเมื่อเห็นคุณจกน้ำไปกับไอ้โจรนั่น”เต้ยดึงฟางไปกอดต่อหน้า
ต่อตาทุกคน
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะเต้ย ฟางไม่เป็นไรแล้ว”ฟางยิ้มให้กับคู่หมั้ยหนุ่มเมื่อผละออกมาจากอ้อมกอด
 
 
 
 
 
 
 
“แค่กๆ โอ๊ย เลี่ยน เฟย์พี่ไปก่อนนะ”ป๊อปปี้ทำเป็นไอสำลักก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟาง เฟย์ว่าพี่ฟางน่ะไม่น่าพูดแบบนั้นกับพี่ป๊อปเลย พี่เค้ามาช่วยแท้ๆกลับทำงี้”เฟย์ว่า
 
 
 
 
 
 
“ก็อีตานั่นกวนใส่เต้ยกับพ่อนี่นาจะทำไมเล่า เฟย์จะไปไหนน่ะ”ฟางโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไปบ้านพี่จงเบไปเล่นเกมส์ ถ้าจะซักเฟย์เหมือนพี่ป๊อปล่ะก็เดี๋ยวจะกลับตอบคำถามนะ”เฟย์พูดแล้ว
เดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ปัง ปัง ปัง
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ยิงปืนรัวใส่เป้ายิงปืนก่อนจะเดินหัวเสียมานั่งข้างเขื่อนและจินนี่
 
 
 
 
 
 
“เอ้าๆ ใจเย็นสิป๊อป แล้วนี่แผลที่มุมปากทายารึยัง”จินนี่ถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องอ่ะ ไกลหัวใจ ดีเป็นแผลไปเลยจะได้จำไว้ว่าไม่ต้องไปยุ่งกับพวกครอบครัวตำรวจ”ป๊อปปี้
บ่นอุบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นอะไรอีกล่ะเพื่อน รึว่าทริปฮันนีมูนหวานที่บ้านคุณยายจะล่ม ฟางชกเข้าให้น่ะ”เขื่อนกวน
 
 
 
 
 
 
 
“ตลกละไอ้เขื่อน ไอ้แผลน่แฟนยัยนั่นต่อยมาให้ต่างหากล่ะ ตำรวจบ้าอะไรชกประชาชน”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ หงุดหงิดเป็นหมีอารมณ์เสียแบบนี้ไม่ใช่แค่ว่าผู้กองเต้ยต่อยเข้าให้ล่ะมั้ง หึงฟางก็บอกมาสิ”จิน
นี่แซวก่อนที่จะหัวเราะออกมากับเขื่อน
 
 
 
 
 
 
“พอเลย ทั้งคู่นั่นล่ะ แล้วนี่โทโมะไปไหนเนี่ยทำไมไม่มายิงปืนด้วยกัน”ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
“พาเมียเข้าบ้าน”จินนี่และเขื่อนมองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะพูดออกมาพร้อมกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรกันน่ะ วางลงเดี๋ยวนี้นะ อ๊ายเอาของชั้นไปไหน”แก้วกลับมาที่คอนโดแล้วต้องร้องเมื่อมี
คนมาขนของเธอไป
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวเอาของขึ้นรถไปเลยนะ เดี๋ยวชั้นจะไปทำเรื่องย้ายออกก่อน”โทโมะสั่งลูกน้อง
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณโทโมะทำอะไรคะ คุณจะเอาของๆแก้วไปไหน”แก้วรีบเข้าไปว่าชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
“ก็เอเป็นเมียชั้นแล้ว ชั้นก็พาเมียเข้าบ้านชั้นไม่เห็นจะแปลก”โทโมะพูดหน้าตายทำให้แก้วหน้าแดง
จัด
 
 
 
 
 
 
 
“พอเลย แก้วไม่ย้าย ไม่ย้ายออดจากที่นี่ด้วย ถ้าคุณบังคับแก้วแก้วจะหนี”แก้วพูดขู่
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ อยู่กับชั้นมันจะตายรึไง ชั้นเป็นเจ้าของเธอ ชั้นย่อมมีสิทธิ์เธอห้ามขัดคำสั่ง”โทโมะหงุดหงิดรีบ
ว่าแก้ว เพราะเนื่งจากเขาไม่เคยพูดหวานๆเอาใครจึงทำให้คำพูดที่ออกมาดูบังคับแก้วเหลือเกิน
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิคะ แก้วลืมไปว่าคุณเป็นเจ้าของชีวิตแก้ว ก็ได้ค่ะ อยากจะพาแก้วไปไหนก็ไปเลยแก้วมันก็แค่
เด็กในการดูแลของคุณ ไม่มีอิสระอะไรอยู่แล้วนิ”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าซึมแล้วไม่ยอมมองหน้า
โทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าไม่อยากย้ายออกจากที่นี่อยู่นี่ก็ได้ แต่วันนี้เธอต้องย้ายเข้าบ้านชั้นเข้าใจมั้ย”โทโมะเห็นแก้วซึม
ลงไปก็นึกขึ้นได้ว่าคอนโดนี้พ่อของเขาซื้อให้แก้วเป็นของขวัญเรียนจบ ชายหนุ่มจึงรีบพูดแล้วเมิน
ไปทางอื่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ คุณโทโมะ”แก้วที่เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าเสร็จชะงักเมื่อโทโมะเดินมากุมมือแก้ว
 
 
 
 
 
 
“อยู่กับชั้นที่บ้านก็จริง แต่ถ้าอยากกลับมานอนที่นี่ก็มา ชั้นไม่บังคับเธอหรอก”โทโมะพูดแล้วจูงมือ
แก้วลงไปขึ้นรถของเขา แก้วมองร่างสูงที่บางทีก็ดุ บางทีก็ยอมเธอด้วยความไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดินทางกลับบ้านดีๆนะเต้ย บายจ้า”ฟางโบกมือลาเต้ยที่ขับรถกลับบ้านไปแล้วเดินกลับเข้ามาใน
บ้าน ภาพที่เธอมีอะไรกับจอมโจรซูสที่บ้านยายจันทร์ฉายเข้ามาในหัวทำให้เธอหน้าแดงจัด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ๆ เราจะมานึกถึงเรื่องของโจรหื่นนั่นไม่ได้”ฟางส่ายหน้าพยายามไม่คิดแล้วเดินขึ้นห้อง ภาพ
ที่ป๊อปปี้พาเธอมาส่งที่บ้านแล้วถูกเต้ยต่อยหน้าก็ฉายเข้ามาในหัว
 
 
 
 
 
 
 
 
“หมอนั่นเจ็บมากมั้ยนะ”ฟางพึมพำออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ที่คิดถึงเพราะรู้สึกผิดอยู่หรอกน่า จำไว้”ฟางที่สุดท้ายก็นอนไม่หลับลุกขึ้นมาทำเค้กแล้วบ่นถึงร่าง
สูงจอมกวนที่ถูกต่อยไปเมื่อกลางวัน ก่อนจะนั่งตีครีมเค้กต่อไปเรื่อยๆในครัวเพียงคนเดียว
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้งอนซะแล้ว เอาล่ะสิ ส่วนแก้วงอนโทโมะน้อยใจโทโมะน่ะไม่แปลก5555
 
 
 
เดี๋ยวตอนหน้าจะทำสเปเชี่ยลแยกคู่น้ารับรองถูกคู่และน่ารักปนฮาแน่นอนนนน
 
 
 
ขอกำลังใจจากรีดเดอร์หน่อยยยย