my girl รักได้มั้ย ยัยเพื่อนรัก

ตอนที่ 4
 
                เฮ้ออออ ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน เมื่อมารู้จากพี่ก้องเมื่อเช้า ว่าฉันจะต้องแสดงโชว์คู่กับ ‘มิณท์’ น้องร่วมค่ายที่ฉันเห็นเป็นแค่น้องชายคนหนึ่งก็เท่านั้น ถ้าโชว์ธรรมดาฉันจะไม่หนักใจอะไรเลย แต่นี่ให้ฉันร้องเพลง ‘เพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ’ ซึ่งเป็นเพลงคู่ของฉันกับโทโมะ เมื่อ 2 ปีก่อน คิดจะทำอะไรของเค้ากันนะ จะจับคู่ฉันกับมิณท์น่ะหรอ ฝันไปเถอะย่ะ แล้วถ้าโทโมะรู้หล่ะ ฮือออ ไม่อยากจะคิดเลย
                                              แก้วใจกลัวนะ
“แก้ว ผีดิบของแกมาแล้ว” ฟางพูดขึ้น ในขณะที่ฉันกำลังจดจ่ออยู่กับมือถือ ใช่ว่าฉันจะแชทไลน์คุยกับหนุ่มๆอยู่หรอกนะ ถึงแม้มันจะมีเยอะก็เถอะ แต่ฉันไม่สนใจพวกเขาหรอก แค่คุยกันเป็นพี่เป็นน้อง เพราะคนที่อยู่ในใจของฉันน่ะมี ‘เขา’ คนเดียวเท่านั้นแหละ แต่เมื่อกี้ฟางว่าใครมานะ ผีดิบงั้นหรอ ตายละ
 
“อะอ้าว โทโมะ ทำไมไม่บอกล่ะว่าจะมาอ่ะ” เป็นเขาจริงๆด้วย ถ้าเขารู้ เขาต้องงอนฉันแน่ๆเลย ตอนนี้ฉันทำได้เพียงแค่เปลี่ยนเรื่องและปรับสีหน้าให้ปกติที่สุด ฉันรู้ว่ามันปิดโทโมะไม่มิดหรอก เขารู้จักฉันดี และฉันก็รู้จักเขาดีเช่นกัน เขาจะไม่ซักไซ้อะไร แต่เขาจะรอดูเอง!!
 
“ได้เวลาซ้อมแล้วหนิ แก้วไปเตรียวตัวเหอะ เดี๋ยวโทโมะจะรอดูอยู่หน้าเวที สู้ๆนะ”เป็นเขาที่บอกให้ฉันไปเตรียมตัวซ้อม เพราะทุกคนรอฉันอยู่ ฉันทำได้แค่ส่งยิ้มบางๆให้เขา แล้วเดินไปรวมกับเพื่อนๆ
                                        เขาจะโกรธฉันมั้ยนะ
 
                การซ้อมดำเนินไปอย่างราบรื่น โทโมะก็ส่งยิ้มเป็นกำลังใจให้ฉันอยู่ตลอดเวลา จนถึงโชว์ของฉันกับมิณท์ เสียงอืนโทรเพลง เพื่อนที่เธอไม่รู้ใจ ก็ดังขึ้น พร้อมๆกับที่ฉันและมิณท์เดินขึ้นมาบนเวที โทโมะมองนิ่งๆ ไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ การซ้อมเป็นไปตามที่พี่ก้องวางไว้ ทั้งจับมือ โอบไหล่ และ
                ตึง!!ในขณะที่เพลงใกล้จะจบ ซึ่งฉันและมิณท์จะต้องหยอกล้อหอมแก้มกันตามที่พี่ก้องบอกเสียงเก้าอี้จากหน้าเวทีก็ล้มลงด้วยฝีมือของคนที่เดินหุนหันออกไป ‘โทโมะ’ นั่นไงเป็นเรื่องแล้ว
                ถึงแม้ว่าฉันอยากจะตามเขาไปมากแค่ไหน แต่ฉันก็ต้องทำหน้าที่ของฉันต่อไป พวกเราทั้งหมดซ้อมกันอยู่หลายสิบรอบเพื่อให้การแสดงของพวกเราดีที่สุด จนทุกอย่างลงตัวเวลาก็ล่วงเลยมาถึง ตี 2 ฉันรีบขับรถกลับมาดอนโดเพื่อพักผ่อนซึ่งมีม๊าและพี่กิ่งรออยู่ก่อนแล้ว
“แก้ว นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ขึ้นเวทีไม่ไหวหรอก ม๊าบอกเป็นสิบรอบแล้วนะ” ฉันโทรหาโทโมะเป็นสิบสายเขาก็ไม่รับ ไลน์ไปเขาก็ไม่ตอบ แล้วพรุ่งนี้เขาจะไปเชียร์ฉันมั้ย? ฉันกระวนกระวายไม่เป็นอันหลับอันนอน จนม๊าทนไม่ไหวลุกขึ้นมาบ่นฉันอีกระลอก
                                        ผู้ชายอะไรง้อยากชะมัด
 

มาแล้ววววววว ไรเตอร์กำลังคิดว่าการเขียนของเค้าที่ใช้ตัวละครในการเล่าเรียนมันดูงง งง ย้อนไป ย้อนมา ยังไงก็ไม่รู้ ช่วยแสดงความคิดเห็นหน่อยนะคะ ว่าจะเขียนแบบไหนดี ขอบคุณค่ะ
แล้วเจอกันใหม่วันจันทร์หน้านะคะ^^