รักใสๆของนายหมูอ้วน

" โอ้ย เจ็บๆ" เอกค่อยๆ ลืมตาขึ้นหลังจากสาวน้อยพลาดตกลงมาทับเขาภาพที่เห็นคือร่างบอบบางของสาวน้อยนอนทับร่างของชายหนุ่มเธอ หลับตาปี๋ เพราะความกลัว

" คือ น้องลงไปจากตัวพี่ได้แล้วมั้ง " เอกพูดด้วยเสียงแผ่วเบา" มารีค่อยๆ ลืมตาขึ้นและพบว่าใบหน้าของเธอไก้ลชายหนุ่มเพียงนิดเดียว สาวน้อยเริ่มหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก รีบลุกออกจากตัวเอกทันที"

" คือว่า คือว่า สาวน้อยอ้ำอึ้งที่จะพูดคำว่าขอบคุณแก่คนที่ช่วยเธอ " ขอบคุณน่ะ " " นี่เธอขอบคุณก็เป็นนี่ ยังงี้ค่อยน่ารักหน่อย "เอกพูดพร้อมกับยื่นมือไปหาสาวน้อยให้เธอจับเพื่อดึงตัวเธอขึ้น จากพื้น"

" ภาพที่ มารี เห็นกลายเป็นเห็น เอก ประหนึ่งพระเอกหนุ่มหล่อเจ้าชายจาก    วอสดิสนี่ " นี่เธอมัวเหม่อ อะไรรีบลุกซิเดี่ยวพวกลักพาตัวมันรู้สึกตัวทำไง " คำพูดของเอก เรียก มารี ให้ตื่นจากห้วงแห่งจินตนาการ" เธอค่อยๆ ยื่นมือให้เอกอย่างเอียงอาย" เอกจับมือ มารี แล้วค่อยๆ ดึงเธอขึ้น หน้าตาสาวเจ้า ฟินสุดๆ " โอ้ย ! สงสัยข้อเท้าจะพลิก มารีพูดพลางเซไปซบที่อกของเอก " เอกรีบจับตัวเธอ ออกห่างทันทีเพราะความอาย" นี่เธอ ไม่ต้องถึงเนื้อถึงตัวพี่มากก็ได้ พี่อาย"ซิ อีตาบ้าเพราะฉันเจ็บเท้าหรอกนะถึงเซไป มารีพูดแบบลนลานเหมือนคนกลัวความผิด" จ้าๆ เข้าใจแล้ว เอกพูดประชดทันที" เฮ้ย ! อีเด็กนั่นไปใหนแล้วว่ะ "

"เสียงเอะอะ มาจากข้างในรถตู้ " ตายแล้ว! พวกมันฟื้นแล้ว เร็วเข้าให้ฉันขี่หลัง นายเร็ว มารีพูดพร้อมมองหน้าเอก " ได้ ๆ เอกรีบหันหลังแล้วย่อตัวลง" มารี กระโดดขึ้นหลังเอกทันที เอก ก็รีบวิ่งหนีอย่างสุดกำลังถึงทั้งหนักทั้งเจ็บเท้า ความกลัวทำให้เขาลืมความเจ็บ....

เวลาผ่านไปหลายนาที

" แฮ็ก ๆ แฮ็ก ๆ ใก้ลถึงบ้านฉันแล้ว ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะเอกวิ่งไปคุยไป " ฉันชื่อ มารี เพิ่งย้ายกลับมาบ้านหลังจากอยู่ ประเทศอังฤษมาหลายปี พอเวะเข้าห้องน้ำก็ถูกพวกนั้นลักพาตัวมา" มารีหน้าแดงแจ่ คุยตอบเอก"

"งั้นเธอก็ คงเป็นพวกลูกคนรวยซินะ" ก็ประมาณ นั้น คือนายอย่า จับก้นได้ไหมจับที่ขาแทน มารีพูดไปหน้าแดงไป" เอี๊ยด ! เอกหยุดทันที แล้วหันมามอง มารี แฮะๆ ขอโทษนะมันรีบจนลืมตัว " คือ...ไม่เป็นไร มารีตอบเสียงค่อยๆ " นั่นไงๆ พี่มาแล้ว จริงๆ อย่างที่แม่บอก" อิม ร้องตะโกนด้วยความดีใจอยู่กับผู้เป็น แม่ เพราะตั้งแต่ เอกวิ่งออกจากบ้านทั้งคู่ ก็มารอเอกอยู่หน้าบ้าน"

" แต่ เอะ แม่ค่ะพี่เอกพาใคร ติดหลังมาด้วยก็ไม่รู้ หรือว่า

วิญญาน ตามติดไม่น่ะ "อิมนึกไปไกล " ใช่ที่ใหน ละลูกเอกเขาคงช่วยใครมาล่ะมั้ง แม่รีบพูดก่อนที่ อิมจะคิดไปมากกว่านี้" ว่าแล้วสองคนนี้ ต้องมารอเรา"เอกพูดพร้อมกับค่อยๆ เดินเข้าหาทั้งคู่ แล้วปล่อย มารีลง " แม่รีบคว้าตัวลูกชายมากอดแนบ อกทันทีทำเอาเอกอายจนหน้าแดง

" พอ ๆ ครับแม่ผมหายใจไม่ออก เอกรีบพูดก่อนสิ้นใจคาอกแม่" แล้วสาวน้อยผมทวินเทล ท่าทางสะบักสะบอมนี่ใคร จะลูก" ใช่ ๆ แม่แจ้งความทีน้องคนที่มากับผมเขาถูกลักพาตัว " อะไรนะลักพาตัวอิมกับแม่พูดพร้อมกัน"

ข้างในบ้าน

" อิม พาหนูมารีไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ยังไงคืนนี้พักที่นี่ก่อน นะหนู พ่อเอกพูดพร้อมกับนั่งลงที่โซฟา"

"ส่วน นายเอกนายต้องคุยกับพ่อก่อน " เอกคอตกค่อยๆ

นั่งลงโซฟา ฝั่งตรงข้าม" ยังไงพ่อก็ รักนายแค่นี้พ่อไปนอนก่อน " คำพูดเรียบง่ายสั้นๆ แต่มันมีค่ามากมายสำหรับเอก ที่ไม่เคยถูกพ่อบอก ว่ารักสักครั้งน้ำตาแห้งความปลื้มใจไหล ล้นท่วมแก้มของเด็กหนุ่ม...

ที่ห้องนอนของอิม

" คือ นี่เธอเป็นน้องสาวของพี่ เอกรู้รึเปล่าว่าพี่เอกชอบผู้หญิงแบบใหน "นี่เธอถามอะไรของเธอ เพิ่งรู้จักพี่ชายหลง

รักตาพี่บ้าซะแล้ว" ใช่แล้วฉันสนใจพี่ชายเธอ มารี พูดแบบไม่อาย" อิม นิ่งไปแล้วไม่พูดกับ มารีอีกเลยจนเช้า

"เร็ว ๆ เข้าอิมสายแล้ว เสียงเอกร้องเรียกน้องสาว"

" รอ แป็ป ตาพี่บ้า"อิมรีบแต่งตัวรีบร้อนแล้วลงมาทันทีแต่!ต้อง เจอภาพ บาดใจเพราะ มารีนั่งซ้อนท้ายมอเตอไซค์เอกที่ๆ เธอเคยนั่งประจำ......