ทาสพายุ

 
 
 
 
 
“คุณโทโมะ”แก้วเงยหน้าขึ้นแล้วร้องอุทานเบาๆ เมื่อเห็นแขกผู้มาเยือนเป็นใคร
 
“กำลังทำอะไรอยู่เหรอ”โทโมะเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับถือวิสาสะผสมสีที่ปั้นเป็นก่อนกลมๆเล็กๆ ขึ้นมามองอย่างสนใจ
 
“บัวลอยค่ะ ว่าจะทำให้ทานเย็นนี้”แก้วตอบแล้วก้มหน้า
 
“คงอร่อยเหมือนเดิมผมไม่ได้กินมานานแล้ว”โทโมะพูดเสียงอ่อนเหมือนกำลังนึกความหลัง
 
“ผมดีใจนะที่แก้วยังจำได้ว่าขนมบัวลอยของโปรดผม”โทโมะยืนมือของตัวเองไปกุมมือของแก้วไว้ อย่างทะนุถนอม
 
“ยังไม่ลืมกันจริงๆใช่ไหม”โทโมะถามย้ำ
 
“ปล่อยฉันเถอะค่ะคุณโทโมะ”แก้วดึงมือตัวเองออกช้าๆพร้อมลุกขึ้น
 
“เดี๋ยวซิ คุยกับผมก่อน”โทโมะรีบลุกขึ้นตามแล้วเดินไปดักหน้างแก้วอย่างรวดเร็ว
 
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณขอตัวก่อนนะคะ ใกล้อาหารค่ำแล้ว”แก้วพยายามเดินหนี
 
“แก้ว ผมคิดถึงคุณนะคิดถึงมาก”โทโมะคว้าตัวแก้วเข้ามาก่อนแนบอก
 
“คุณโทโมะปล่อยนะคะ อย่าค่ะ”แก้วพยายามขืดตัวเองออกจากอ้อมกอดของโทโมะ
 
“แก้วผมดีใจนะที่คุณกลับมาอยู่ที่นี่ ดีใจที่เราได้พบกันอีก แค่ได้เห็นหน้า ดูแลคุณแค่นี้ ผมก็ดีใจแล้ว”โทโมะพูดออกมาจากใจ ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้มานานออกมา
 
“คุณโทโมะปล่อยเถอะนะคะ เดี๋ยวคนมาเห็นเข้า”แก้วพยายามร้องปรามเบาๆ
 
“ขอผมกอดคุณอีกเดี๋ยวเถอะนะ แค่กอดเท่านั้น ผมไม่ขออะไรอีกแล้ว นะแก้วนะ” โทโมะก้มลงซบไหล่แก้วอย่างรักใคร่
 
“คุณแม่””เสียงเรียกดังมาจากข้างหลังพิมประภาหันหน้าไปมองทันที
 
“คุณแม่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ”ป๊อปปี้ถามอย่างตกใจเมื่อเห็นมารดายืนตัวสั้น น้ำตาไหลอาบแก้ม
 
“ป๊อป แม่”พิมประภาได้แต่เอ่ยเรียกชื่อบุตรชาย เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดอะไรต่ออีกแล้ว
 
“นี่มันอะไรกัน ทำไมคุณพ่อถึงทำอย่างนี้”ป๊อปปี้พูดเสียงเครียดเมื่อมองผ่านรั้วบ้านเห็นโทโมะกอดกับแก้วแม่ครัวคนใหม่อยู่
 
 
 
 
ขอแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวมาอัพให้อีก เม้นโหวตกันด้วยนะคะ