ทาสพายุ

 
 
 
 
 
 
 
"แม่ค่ะ เราจะไปอยู่ที่บ้านคุณพิมกันจริงหรอคะ"ฟางถามอย่างกังวลหลังจากที่แก้วบอกว่าจะย้ายออก
จากบ้านเช่าหลังเล็ก ไปอยู่บริเวณบ้านหลังใหญ่โตของโทโมะกับพิมประภา
 
"จริงซิ แม่คิดดีแล้ว คุณพิมเขาอยากให้แม่ไปเป็นแม่ครัวที่นั่น แล้วคุณพิมก็เอ็นดูลูก
ท่าเรียนจบแล้วคุณพิมเขาจะให้ลูกไปทำงานที่บริษัทคุณโทโมะด้วย"แก้วลูบผมฟางอย่างทะนุทะ
นอม
 
"แต่ว่า..."ฟางยังนึกถึงใบหน้านิ่งเฉยแววตาไม่เป็นมิตรของบุตรชายเจ้าของบ้าน
 
"ฟางไม่อยากไปหรอลูก"แก้วถามอย่างสงสัย
 
"เปล่าคะ ฟางแค่รู้สึกว่าคุณป๊อปปี้ไม่เคยชอบหน้าเรา"ฟางบอกกับแก้วอย่างที่ใจคิด
 
"อย่าคิดมากเลยนะลูกเราก็อยู่ส่วนของเราเขาก็อยู่ชวนของเขาเขาไม่มายุ่งกับเราหรอก"แก้ว
พยายามพูดปลอบบุตรสาว เธอเองก็รู้ดีว่าบุตรชายคนเดียวของเจ้าของบ้าน คงไม่ชอบพวกเธอ
เท่าไร แต่คงไม่น่ามีปัญหาอะไร 
 
"ค่ะแม่"ฟางได้แต่รับคำเธอเชื่อฟังแม่เสมอ
 
 
 
"ฟางจ้ะ เดี๋ยวหนูไปมหาลัยพร้อมตาป๊อปเลยนะจ้ะ นั่งรถไปจะได้ไปต้องลำบากขึ้นรถเมย์"
พิมประภาเอ่ยขึ้นขณะที่ฟางและแก้วกำลังยกอาหารมาให้โทโมะ พิมประภาและป๊อปปี้
 
"แต่ว่า..ฟางไปรถเมย์เองก็ได้ค่ะ"ฟางพยามปฎิเสธเมื่อเห็นป๊อปปี้สักสีหน้าไม่พอใจใส่เธอ
 
"จะไปรถเมย์ทำไมกันล่ะจ้ะ ให้ไปพร้อมกับตาป๊อปนี่แหละสะดวกดี เป็นผู้หญิงคนเดียว
จะไปนั่งรถเมย์ทำไม แม่แก้วว่าดีไมจ้ะ"พิมประภาหันไปเอ่ยถามพร้อมยิ้มให้
 
"แล้วแต่คุณพิมคะ"แก้วไม่ปฎิเสธเมื่อเห็นพิมประภาตั้งใจอย่างนั้น
 
"คุณแม่ทำไมต้องยัยเด็กนั่นไปมหาลัยกับผมด้วยล่ะครับ"ป๊อปปี้พูดเสียงดังอย่างไม่พอใจเมื่อเห็น
สองแม่ลูกออกไปจากห้องรับประทานอาหารแล้ว
 
"ทำไมล่ะจ้ะ แม่ก็เห็นฟางเขาเรียนอยู่ที่เดียวกับเรา ก็ไปกลับพร้อมกันก็ได้นี่จ้ะ สะดวกดี"
พิมประภาพยายามพูดหว่านล้อมบุตรชายเจ้าอารมณ์
 
"ก็แค่ลูกคนใช้ ไม่รู้ว่าทำไมคุณพ่อคุณแม่จะเอาอกเอาใจอะไรยัยเด็กนั่นนักหนา"ป๊อปปี้พูดอย่าง
หงุดหงิดใจ ตอนแรกเขาก็จะว่าไม่วุ่นวายกับสองแม่ลูกนี่ เมื่อเห็นได้รับความสนใจอย่างเกินควร
จึงเริ่มรู้สึกทนไม่ได้
 
"ตาป๊อปแกไม่พูดเกินไปหน่อยเหรอ พ่อไม่ชอบเลยนะไอ้กิริยาแบบนี้น่ะ"โทโมะเอ่ยเสียงดังอย่าง
ไม่พอใจทันที หลังจากนั่งเงียบฟังอยู่นาน ป๊อปปี้ชักเอาแต่ใจใหญ่แล้ว
 
"ก็แล้วมันน่าดูถูกไมล่ะครับ ก็แค่ลูกคนใช้"ป๊อปปี้พูดอย่างนึกดูถูก
 
"ตาป๊อปอย่าพูดอย่างงี้สิจ้ะ ที่พ่อกับแม่ให้แม่แก้วกับฟางมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเห็นสองคนนี้เป็น
ลูกหลานของยายจันทร์ ซึ่งยายจันทร์ทำงานกับครอบครัวเรามานาน จนเหมือนเป็นญาติ
เป็นครอบครัวเดียวกัน แม่ก็รู้สึกเอ็นดูหนูฟาง"พิมประภาพยายามอธิบายอย่างใจเย็น
 
"แต่ผมไม่นับญาติอย่างพวกมัน"ป๊อปปี้พูดเสียงดังแล้วลุกขึ้นยืนทันที
 
"นี่แกชักจะก้าวร้าวมากเกินไปแล้วนะ"โทโมะลุกขึ้นยืนอย่างนึกโมโห
 
"ก็มันจริงนี่ ทำไมผมจะต้องให้ยัยเด็กลูกคนใช้มาเป็นพี่น้องกับผม"ป๊อปปี้พูดจาแข็งกร้าวขึ้นทันที
 
"ตาป๊อป อย่าอะโอ๊ยยย"พิมประภารู้สึกเจ้บหน้าอกข้างซ้ายขึ้นมาทันทีจนต้องยกมือขึ้นมากุมไว้
 
"พิม/คุณแม่"ทั้งโทโมะและป๊อปปี้เข้าไปประคองพิมประภาที่ร้องโอดโอ๊ยแสดงความเจ็บปวด
เธอเป็นโรคหัวใจอ่อน ท่ามีเรื่องเครียดเธอจะแสดงอาการทันที
 
"คุณทำใจดีๆไว้นะ"โทโมะบีบมือภรรยาเบาๆ
 
"ยายนาๆอยู่ไหนเอายายดมมาให้หน่อยซิ"โทโมะตะโกนเรียกแม่บ้านเก่าแก่
 
"มีอะไรหรือเปล่าค่ะ"แก้วยืนอยู่หน้าบ้านได้ยินเสียงเรียกก็รีบวิ่งมาดูพร้อมกับฟางที่ทำหน้าตื่น
ด้วยความตกใจ
 
"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ"พิมประภาร้องบอกสามีเบาๆ
 
"คุณแม่ผมขอโทษ"ป๊อปปี้เอ่ยเบาๆ เขาหน้าเสียทันที แม้จะดื้อรันเอาแต่ใจเพียงใด สิ่งเดียวที่จะ
ทำให้เขาหยุดได้คืออาการโรคหัวใจกำเริบของพิมประภา
 
"แม่ไม่เป็นไรแล้ว"พิมประภาหันมายิ้มให้ทุกคนพยายามจะหยุดอารมณ์พ่อลูก
 
"ไปมหาลัยกันเถอะนะ ตาป๊อปให้หนูฟางไปด้วยคนนะ"พิมประภาหันมาย้ำเบาๆ
 
"ครับ"ป๊อปป้จำใจต้องรับคำอย่างปฎิเสธไม่ได้ เพราะเห็นแก่แม่เลยเดินนำหน้ายัยเด็กนั้นไป
 
"อ้าวไปนั่งข้างหน้าซิ น่าจะรู้ฐานะตัวเองนะ ไม่น่าต้องให้บอก"ป๊อปปี้หันไปเอ่ยเสียงเข็มกับฟาง
ที่ยืนอยู่ข้างรถ ฟางจึงได้แต่เดินไปเปิดประตูรถข้างคนขับรถแล้วเข้าไปนั่งตัวเกร็งอยู่ข้างในรถ
ยังดีที่ลุงขับรถหันมายิ้มให้จึงทำให้เธอรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง
 
 
 
 
แค่นี้ก่อนนะ ฝนใกล้จะตกแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้มาแต่งต่อน้าาเม้นโหวตเป็นกำลังใจให้ด้วยล่ะกันนะคะ