ปากดีอย่างเธอน่ะ ต้องเจอกับฉัน..

 ห้องของหมอ
 
 
 
แม่ของแก้วนั่งคุยเรื่องการรักษาแก้วอยู่ในห้องโดยมีมิณทร์และจงเบยืนฟังอยู่ในห้องด้วย ซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังเคลียดกับเรื่องนี้มาก
 
 
 
"หมอคะอาการลูกของฉันเขาเป็นยังไงคะ"แม่แก้วถาม
 
 
 
"คือคนไข้เป็นลูคีเมียชนิดเฉียบพลันแบบไมอีลอยด์ครับ"หมอตอบ
 
 
 
"แล้วอาการจะเป็นยังไงคะ"แม่ถามต่อในขณะที่มิณทร์กับจงเบยืนฟังอย่างตั้งใจ
 
 
 
 
"ผู้ป่วยจะมีอาการซีดเหนื่อยง่าย เลือดออกตามบริเวณแขนขา เลือดกำเดาไหลเลือกออกตามไลฟัน หมอยกตัวอย่างอาการให้เพียงเท่านี้ล่ะครับเพราะอาการพวกนี้เป็นอาการที่สำคัญน่ะครับ"
 
 
 
"แล้วเราจะดูแลเขายังไงล่ะคะ"
 
 
 
"ก็ควรดูแลเขาให้ดี อย่าให้ทำอะไรหนักๆหรือเล่นกีฬาที่ต้องใช้แรงเยอะอะไรประมาณนี้น่ะครับ"
 
 
 
"ค่ะ แล้วจะรักษายังไงคะ"
 
 
 
"ก็ต้องรักษาด้วยการให้ยาเคมีบำบัดเพื่อให้ผู้ป่วยเข้าสู่ระยะโรคสงบสมบูรณ์ และการรักษาครั้งที่2คือการรักษาระยะหลังโรคสงบ เป็นการรักษาเพื่อป้องกันไม่ให้โรคกลับมาอีกและเพื่อกำจัดเซลล์มะเร็งที่เหลืออยู่ไม่ให้หมดไปจากร่างกาย ครับ"
 
 
 
"ขอบคุณมานะคะคุณหมอ แล้วยัยแก้วจะออกจากโรงพยาบาลได้เมือไหร่คะ"
 
 
 
"ก็ถ้าคนไข้ฟื้นเมื่อไหร่ก็กลับบ้านได้เลยถ้าไม่มีอาการอะไรแทรกซ้อนครับ"หมอพูดแล้วยิ้มให้แม่แก้ว
 
 
 
"ขอบคุณมากนะคะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"
 
 
 
"เชิญครับ"หมอพูดแล้วแม่กับมิณทร์และจงเบก็เดินออกไป
.
.
.
.
.
.
 
 
"แม่คะหมอว่ายังไงบ้างค่ะ"ฟางถามหลังจากที่ทั้งสามคนเดินออกมาจากห้องหมอ
 
 
 
"หมอบอกว่ายัยแก้วเป็นลูคีเมียชนิดเฉียบพลันแบบไมอีลอยด์น่ะ"แม่แก้วตอบ
 
 
 
"แล้วอาการล่ะคะ"
 
 
 
"จะเหนื่อยง่าย เลือดกำเดาไหลประมาณนี้น่ะจ่ะ"
 
 
 
"แล้วเราจะดูแลแก้วยังไงล่ะคะ"เฟย์ถามบ้าง
 
 
 
"ก็ไม่ให้แก้วทำอะไรที่มันต้องใช้แรงเยอะหรืออะไรที่ทำให้เหนื่อยง่าย"
 
 
 
"แล้วจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ครับ"ป๊อปถามอีกคน
 
 
 
"ก็หลังจากที่ฟื้นแล้วน่ะ" แม่แก้วพูดจบทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านเหลือก็แต่จงเบกับ     มิณทร์ที่อยู่เฝ้าแก้ว
 
 
 
"น้งมิณทร์ถ้าง่วงก็นอนก่อนได้เลยนะหรือถ้าหิวอะไรก็บอกพี่ได้นะเดี๋ยวลงไปหาอะไรให้กิน"จงเบพูด
 
 
 
"งั้นมิณทร์ขอตัวนอนก่อนะครับ"มิณทร์พูดแล้วล้มตัวลงนอนพนโซฟา จงเบเห็นมิณทร์หลับไปแล้วจึงเดินหาหาแก้ว
 
 
 
"ฟื้นเร็วๆนะครับทุกคนรอแก้วอยู่นะที่รักของผม"จงเบพุดแล้วจูบไปที่หน้าผากของแก้วแล้วเอาเก้าอี้มานั่งแล้วนอนข้างๆแก้ว
.
.
.
.
.
.
.
2วันผ่านไป
 
แก้วเริ่มขยัยเปลือกตาขึ้นแต่รู้สึกว่ามัหนักๆยังไงไม่รู้ พอลืมตาขึ้นก็กระพริบตาเพื่อปรับแสงให้เข้ากับสายตาแล้วมองออกไปรอบๆห้องก็เห็นมิณทร์นั่งอยู่ที่โซฟากำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ เอ๊ะทำไมมิณทร์ถึงมาอยู่ที่นี่ ไม่ไปเรียนหรือยังไงแล้วอะไรยังไงโอ๊ยงงไปหมดแล้วเนี่ย
 
 
 
"มิณทร์ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"แก้วเอ่ยขึ้น
 
 
 
"ก็มากับแม่ยังไงล่ะ แล้วพี่เป็นยังไบ้าง"มิณทร์ตอบแล้วเดินมาหาแก้ว
 
 
 
"ก็ไม่เป็นอะไร แค่ปวดหัวนิดๆ"
 
 
 
"นี่นะไม่เป็นอะไร"
 
 
 
"อืม"
 
 
 
"งั้นผมว่าผมเรียกหมอดีกว่า"มิณทร์พูดแล้วเรียกหมอมาที่ห้องเพื่อตรวจอาการของพี่สาวตัวเอง หมอก็ตรวจร่างกายตามปกติ
 
 
 
"ร่างกายก็ปกติดีไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไร แต่ถ้าคนป่วยปวดหัวหมอก็จะให้ทานยาแก้ปวดครับ งั้นหมอขอตัวก่อนะครับ"พูดจบหมอก็เดินออกจาห้องไป สักพักก็มีพยาบาลเอายาแก้ปวดหัวมาให้
 
 
 
"เออมิณทร์แล้วพี่เป็นอะไรอ่ะทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"แก้วถามมิณทร์ที่กำลังดื่มน้ำอยู่ถึงกลับสำลักน้ำทันที แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะไม่รู้จะบอกยังไง
 
 
 
"พี่ถามไม่ได้ยินรึไง"แก้วพูดอย่างไม่พอใจ
 
 
 
"ได้ยิน"มิณทร์ตอบแต่ไม่ได้มองหน้าแก้ว
 
 
 
"ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบ"แก้วขึ้นเสียงใส่มิณทร์
 
 
 
"ก็....ก็..."
 
 
 
"ก็อะไร"มิณทร์ไม่ได้ตอบแก้วเอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว จนแก้วสงสัยเพราะมิณทร์ไม่เคยเป็นอย่างนี้
 
 
 
 
 
________________________________________________________
 
 
ช่วยเป็นกำลังใจให้มิณทร์ด้วยนะ ว่าจะบอกพี่แก้วยังไง
เม้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่งั้นไม่อัพ
และช่วยกลับไปดูตัวละครอีกครั้งนึงนะคะ